Νηστεία

Μετά τα περί κρεατοφαγίας, συνεχίζουμεν την ενασχόλησην μας με τες δια(σ)τροφικές συνήθειες του ανθρωπίνου είδους. Όπως πιθανώς να γνωρίζετε, σήμερα η Δευτέρα εν "Καθαρά". Οϊ επειδή την επλύνναν  με χλωρίνην αλλά διότι προβλέπει αποχήν που τα κρεατικά τζιαι άλλα ζωικά προϊόντα, με εξαίρεσην τα καημένα τα μαλάκια (χταποδάκια, καλαμάρκα, σουπιές, σού'πα μου'πες), τα οποία υπόκεινται κυριολεκτικά σε σφαγήν. Αρκέφκει δε μια περίοδος 40 ημερών κατά την οποίαν ο κόσμος "νηστεύκει", δηλαδή προσπαθεί να ασκήσει εμπάργκο στα "μυλλωμένα" τρόφιμα. Δύναται τούτην την περίοδον να αυξηθούν κατακόρυφα οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα λόγω ενισχυμένης κατανάλωσης φασολάδας τζιαι άλλων οσπρίων.

Εν αρχαίον έθιμον η νηστεία τζιαι οι καταβολές της χάνονται στα βάθη των αιώνων, αλλά ανέκαθεν ήταν θρησκευτικής προελεύσεως. Για κάποιον λόγον κάποιοι εθεωρούσαν ότι πρέπει ο άθρωπος να "περιοριστεί" στες "ορμές" του, να "παραμελήσει" τη σάρκαν του τζιαι να επικεντρωθεί στο "πνεύμαν" (ωσάν το πνεύμαν εν ανεξάρτητον που τη σάρκαν). Η αλήθκεια είναι ότι η πραγματική νηστεία τζιαι τα δυνητικά της αποτελέσματα βρίσκουν με σύμφωνον, ή έστω μπορώ να δείξω κατανόησην σε όποιον τη γουστάρει. 

Αλλά "γριστιανοί", οι παραπάνω που σας δεν "νηστεύκετε". Διότι πραγματική νηστεία είναι μια διαδικασία όπου προσπαθείς να ξεφύγεις που τα τετριμμένα τζιαι τα καθημερινά, στα οποία ανήκουν ούλλες σου οι σωματικές ανάγκες (φαϊν, shεshιόν, ύπνος, σεξ) τζιαι να επιδιώξεις μιαν εσωτερικήν κυρίως ανασκόπησην, με επικέντρωσην σε πιο "σημαντικά" θέματα, τόσον προσωπικά όσον τζιαι συλλογικά. Ούτε νηστικός πρέπει να μείνεις, ούτε να "στερείσαι" τίποτε. Απλά αλλάσσουν, για μιαν έστω περίοδον (διότι πόσον να αντέξει το πλάσμαν την "δοκιμασίαν";) οι προτεραιότητες σου. 

Εσείς όμως "γριστιανοί" μου δεν κάμνετε έτσι. Αντί να ξεχάσετε το φαϊν ή έστω να το θυμηθείτε την ώραν που θα πεινάσετε τζιαι μόνον, συγκεντρώνεστε παραπάνω που το λοαρκασμόν πάνω του. "Τι θα φάτε; Μόνο "νηστίσιμα". Πίτσα με τυρί σόγιας ας πούμεν. Ου μα τούτον εν νηστήσιμον. Εν ξέρω κόρη, μπορεί να εβάλαν μέσα ζωικά πρόσθετα." κ.ο.κ.

Επίσης, σε μιαν περίοδον νηστείας, βάλλεις άλλου είδους περιορισμούς στον "ατελήν" τζιαι "αμαρτωλόν" (όπως σε εμάθαν τάχα ότι είσαι) εαυτό σου, τζιαι οϊ στο φαϊν μόνον. Λόγω χάρην, σταματάς νάκκον να μπανίζεις την γυναίκαν του γείτονα, να ζηλεύκεις του συναδέλφου που πάει καλλίττερα που σέναν, να βρίζεις τον κάθε αφηρημένον οδηγόν που άρκησεν στο φανάριν, να μιζερκάζεις ούλλη μέρα για το τι σου "βρωμά" κλπ. Κάμνεις μιαν πραγματικά χρήσιμην δοκιμασίαν του εαυτούλη σου, του "πνευματικού" εαυτούλη σου (που πάει πακκέττον με τον υλικόν) μπας τζιαι δει τα πράματα πιο θετικά τζιαι πετύχεις έναν πιο ευτυχισμένον τρόπον σκέψης τζιαι ζωής. Τούτον εν η νηστεία η πραγματική για μέναν τζιαι έννεν ανάγκη να λαμβάννει χώραν 40 μέρες το χρόνον αλλά λλία λεπτά κάθε μέρα. 

Ώσπου να μάθουμεν να "νηστεύκουμεν" πραγματικά, stay cool and keep rocking!

Κρέας!

Πριν αρκέψω, θεωρώ ότι θα ήταν μέγιστη παράλειψη να μεν κάμω μιαν (εύφημον) μνείαν στην πρόσφατην ανάρτησην - ωδήν του  Πανίκκου στο τσίκνισμαν της περασμένης Πέμπτης τζιαι φυσικά το επίκεντρον της εν λόγω μυσταγωγίας, ήτοι το κρέας, με φόντον τη φουκούν τζιαι τα κάρβουνα. 

Σήμερα ας πούμεν η αγαπημένη μου πεθερούλλα έκαμεν μας κλέφτικον. Εχτές ο αγαπημένος μου παπάκης έκαμεν μας σούβλαν τζιαι λουκάνικα. Βάλε τζιαι μιαν ρομαντικήν ταινίαν που είδα εψές, όπου το ζευγάριν βρίσκει αφορμήν να στα "σπάσει" στο θέμαν του τι τρώει οι καθένας, τζιαι ιδού το ερέθισμαν της σημερινής αναρτήσεως.

Κρέας το λεπόν. Δηλαδή σάρκα ζώων διαφόρων ειδών. Τα οποία όπως ξέρετε, πρέπει πρώτα να σκοτωθούν (με κάποιον τρόπον) πριν τα μαειρέψεις. Ορισμένα μάλιστα μαειρεύκεις τα πριν τα "τινάξουν" (π.χ. οι καράολοι τζιαι κάποια θαλασσινά). Είναι λοιπόν ενδιαφέρον να διερωτηθεί κάποιος αν εν "αναγκαίον" πλέον να σκοτώνουμεν άλλα έμβια όντα για να φάμεν. 

Δαμέ φυσικά πρέπει να καθορίσουμεν τι εννοούμεν με τον όρον "έμβια". Διότι "έμβιον" εν τζιαι το αγρέλλιν που ξεριζώννεις που τους αγρούς. Οπότε για να είμαστεν πιο σαφείς, εννοούμεν τα ζώα, τζιαι οϊ τα φυτά. Τα φυτά εν λοαρκάζονται ως "θύματα" στην εν λόγω ανάρτησην, καλώς ή κακώς.

Εν επίσης σημαντικόν να προδιορίσουμεν γιατί τρώμεν το οτιδήποτε. Αφενός γιατί το σώμαν μας απαιτεί ενέργειαν για να ζήσει, τζιαι το φαϊν είναι ο τρόπος μας να προσλάβουμεν τούτην την ενέργειαν (σε αντίθεσην ας πούμεν με τα φυτά που συνδυάζουν ανόργανα στοιχεία τζιαι ηλιακήν ενέργειαν για να καλύψουν τες ενεργειακές τους ανάγκες). Αφετέρου, τζιαι μέσα που την εξελικτικήν μας διαδικασίαν ως είδος, κάποια είδη τροφής "γουστάρουμεν" να τα καταναλώσουμεν. Ο λόγος εν απλός: το σώμα μας εκλαμβάνει τες συγκεκριμένες τροφές ως πιο επωφελείς, οπότε έστησε μηχανισμούς για να μας ενθαρρύνει. Εν όπως την κουβένταν με το κυνήγιν για τους άντρες τζιαι την συγκομιδήν για τες γυναίκες. Οι άντρες εξελικτήκαν να αντλούν ευχαρίστησην που το ίδιον το κυνήγιν, ανεξάρτητα που την ανάγκην για τροφήν. Το ίδιον τζιαι οι γυναίκες, απολαμβάνουν την διαδικασίαν συλλογής αγαθών, διότι εξελικτήκαν να επιτελούν τούτον τον ρόλον. Λειτουργεί ως κίνητρον. Εν γι'αυτόν που οι άντρες έχουν τζιαι πιο καλόν προσανατολισμόν ή οι γυναίκες τόσην βλάγκαν για ψώνια.

Πίσω στο κυρίως θέμαν. Εν ξέρω για σας αλλά ακόμα τζιαι να έχω μόλις φάει, η τσίκνα του κρέατος εν ευχάριστη για μέναν. Εν μια έλξη ακαταμάχητη. Τζιαι εν νομίζω να εν περιβαλλοντικόν το θέμαν. Εν γονιδιακόν. Που την άλλην όμως, εν σαφές πλέον ότι μπορούμεν να αποκτήσουμεν ότι μας προσφέρει η σάρκα νεκρών ζώων που άλλες πηγές τζιαι με άλλες τεχνικές. Δηλαδή, στη σύγχρονην ανθρώπινην κοινωνίαν, η κατανάλωση κρέατος είναι καθαρά για λόγους ικανοποίησης της primal ευχαρίστησης τζιαι οϊ ουσιώδης τζιαι αναπόφευκτη ανάγκη.

Έθθα αναλωθώ σε παραδείγματα, νομίζω μια απλή έρευνα στο διαδίκτυον εννά σας πείσει περί του λόγους το αληθές. Αν συνδυάσεις τα άπειρα είδη τροφής πέραν του κρέατος που περιέχουν μέρος των συστατικών του με το ότι 50% της παραγόμενης τροφής παγκοσμίως καταλήγει στα σκουπίθκια, εύκολα συνάγεται το συμπέρασμαν ότι αν οϊ άμεσα, εν ευθέτω χρόνω, η κατανάλωση σάρκας έμβιων όντων καθίσταται μη αναγκαία. Τόσον για τροφήν όσον τζιαι για παραγωγήν άλλων προϊόντων. Η χημεία τζιαι η γενετική μηχανική εν τόσον ανεπτυγμένες που μπορούμεν να έβρουμεν υποκατάστατα για τα πάντα.

Είναι λοιπόν "ηθικόν" να συνεχίζουμεν την σφαγήν; Διότι αναγκαίον εν είναι. Εshιει ο homo sapiens την διακριτικήν ευχέρειαν απόφασης περί "ζωής ή θανάτου" ενός εκάστου είδους πέραν του δικού του καθαρά διότι εθρονιάστηκεν στον κορυφήν της διατροφικής αλυσίδας; Όπως πάντα, η "ηθική" εννά προσαρμοστεί σαν αποκρυσταλλωμένη "δύναμη" του ισχυρότερου. Ο μέσος homo sapiens θα απαντήσει "ναι, εν ηθικόν να μπορώ να αποφασίσω αν θα ζήσει ή εννά πεθάνει έναν άλλον ζώον".

Εγώ νομίζω ότι αν θεωρήσουμεν ότι ούλλα τα έμβια όντα είμαστεν "earthlings", τότε ΔΕΝ νομιμοποιούμαστεν σε έτσι ισχυρισμούς. Ο άθρωπος ΔΕΝ είναι "ανώττερος" ακόμα τζιαι που το πιο ταπεινόν μικρόβιον. Απλά έshιει την ισχύν τζιαι ανάλογα πράττει.

Προσωπικά δεν με βλέπω να κόφκω το κρέας. Κάμνει με ευτυχισμένον η κατανάλωση του, πολλά παραπάνω που τες τύψεις που μπορεί να μου προκαλέσει η σκέψη νεκρών ζώων. Θα ήθελα να εμπορούσα να διασφαλίσω τουλάχιστον ότι κανέναν ζώον εν υποφέρει κατά τη θανάτωσην του αλλά ούτε τούτον νομίζω μπορώ να το καταφέρω. Οπότε για το προβλεπτόν μέλλον θα παραμείνω ένας ελαφρώς προβληματισμένος καταναλωτής.

Κάτι που ποττέ εν ξεχάννω είναι ότι η τροφή (άρα τζιαι η σούβλα) είναι απλά μια μορφή ενέργειας, Ως είδος εκαταφέραμεν να μετατρέπουμεν την ύλην σε ενέργειαν, αλλά οϊ το αντίθετον. Φανταστείτε μιαν ημέραν να καταφέρουμεν το εξής:

Να έshιεις ας πούμεν τον οικιακόν σου αντιδραστήρα σύντηξης (ούλλα εγώ εννά σου τα λαλώ, ψάξε τι είναι) που σου παράγει ανεξάντλητην ενέργειαν. Τζιαι να παραγγέλλεις στον replicator σου αρνίσια παϊδάκια ή παστουρμάν. Ο συνδυασμός πληροφορίας τζιαι μετατροπής ενέργειας σε ύλην θα σου τα φκάλλει σε δευτερόλεπτα, χωρίς σφαγές, αλλά με ούλλην την μυρωθκιάν τζιαι τη γεύσην. Έθθα ήταν πόμπα;

Ώσπου να εφεύρω τον πρώτον food replicator, stay cool and keep rocking!

Νόμοι/ κανόνες, λογοκρισία τζιαι ελευθερία

Πολλές έννοιες άρα τζιαι θέματα συνάμενα στη σημερινήν ανάρτηση. Τζιαι φυσικά εν ελπίζω να εξαντλήσω το περιεχόμενον, αφού μπορείς να γράψεις τόμους επί τόμων για τόσον ευρείες έννοιες. Αφορμή κάποιες συζητήσεις που επαρακολούθησα στο facebook αλλά τζιαι μια ταινία που είδα εψές με τίτλον "The People vs. Larry Flynt". Για όσους εν λέει τίποτε το συγκεκριμένον όνομαν, πρόκειται για τον ιδρυτήν τζιαι ιδιοκτήτην του περιοδικού "Hustler". Για όσους επίσης εν είδαν την ταινίαν συστήνω την ανεπιφύλακτα, πραγματικά αξίζει να την δείτε, ως μεστή που πολιτικά μηνύματα τζιαι φιλοσοφικές θεωρήσεις για το σεξ, την ελευθερίαν του λόγου, την σάτυραν τζιαι την νομικήν αντιμετώπισην κοινωνικών φαινομένων όπως η πορνογραφία. Βάλλω μιαν που τες πιο σημαντικές της σκηνές πιο κάτω για μιαν γεύσην. Ο δικηγόρος του Larry Flynt εξηγεί στο Ανώτατον Δικαστήριον των Η.Π.Α. γιατί η ελευθερία του λόγου, ειδικά στα δημόσια φόρα, όπως οι εφημερίδες τζιαι τα περιοδικά, δεν πρέπει να περιορίζεται που αβάσιμες αγωγές λιβέλλου, οι οποίες εδράζονται στην "συναισθηματικήν ζημίαν" που προκαλούν σχόλια τζιαι σάτυρες, γιατί έτσι ουσιαστικά θα απαγορεύεται η έκφραση "μη δημοφιλών απόψεων",  οι οποίες αποτελούν στοιχείον υγείας σε μιαν πραγματικά δημοκρατικήν κοινωνίαν.

Το εν λόγω απόσπασμαν θεωρώ ότι απάντησεν τζιαι στους ενδοιασμούς που εξέφρασα στην ανάρτηση για το Charlie Hebdo . Μπορείς να απαντήσεις στην κριτικήν που δέχεσαι, όσον δριμεία τζιαι να είναι, δικαιούσαι να μεν γουστάρεις, αφού εν εναντίον στες προτιμήσεις σου, μπορείς ακόμα τζιαι να νιώσεις θυμόν, στεναχώριαν, απογοήτευσην για το τι διατυπώνεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπον, αλλά την ημέραν που έμμεσα ή άμεσα ευνοήσεις την καταπίεσην της κριτικής άποψης τζιαι της σάτυρας, ουσιαστικά εκφασίζεσαι. Τούτον λαλώ το τζιαι στον εαυτόν μου πρώτιστα.

Στο θέμαν των νόμων/ κανονισμών τωρά. Έχω αναφέρει ξανά ότι σταδιακά, τζιαι παρά την ελλιπή μου γνώση, ευνοώ την υιοθέτησην, σε παγκόσμιαν κλίμακαν, ενός "αναρχικού συστήματος", προς αντικατάστασην του τι έχουμεν σήμερα, το οποίον σε γενικές γραμμές, μπορώ να αντιληφθώ ως μπασταρδεμένον καπιταλισμόν, ο οποίος ονομάζεται τζιαι κορπορατισμός. Τζιαι φυσικά, όπως πάλε έχω πει, αναρχία ΔΕΝ σημαίνει απουσία νόμων. Σημαίνει απουσία "αρχής" (μαστόρων, αφεντικών, αρχόντων, αρχηγών, ηγετών, κυβερνήσεων κλπ. κλπ.). Το μεγάλο μου ερώτημαν είναι αν η αναρχία προσεγγίζεται πιο εύκολα μέσα που την καθαρά ατομικήν οπτικήν (η οποία μπορεί να "ταπελλωθεί" ως "libertarian anarchism" ή τζιαι "anarcho-capitalism") ή την οπτικήν της "κολλεκτίβας" ή "συλλογικότητας" (η οποία είναι η "αριστερή θεώρηση" της αναρχίας τζια μάλιστα διατείνεται ότι εν η μόνη γνήσια έκφραση, αφού ο καπιταλισμός εμπεριέχει την ιεραρχίαν ως αναγκαίον του συστατικόν).

Οι συζητήσεις που επαρακολούθησα στο διαδίκτυον αφορούσαν στο θέμαν της αποποινικοποίησης της χρήσης ναρκωτικών ουσιών. Η αντίδραση σε οποιονδήποτε σχόλιον υπονοούσεν ότι η "καταπίεση" των επιθυμιών των χρηστών μέσω τιμωρητικών νομοθεσιών ουσιαστικά φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα παρά αν η διακίνηση τζιαι χρήση ήταν ελεύθερη, αντιμετωπίζεται ως λλίον πολλά "εγκληματική" τζιαι "τουλάχιστον ανεύθυνη". Τζιαι όμως, με το ίδιον σκεπτικόν, πολλές ουσίες που καταναλώνονται "νόμιμα" τζιαι χωρίς περιορισμούς (π.χ. η ζάχαρη, το αλάτιν τζιαι το λίπος) θα έπρεπεν να "ποινικοποιηθούν" ως προς τη χρήσην τους, αφού επιφέρουν τεράστιον αριθμόν θυμάτων παγκοσμίως. Εν αρκετά ενδιαφέρον στο τέλος της ημέρας να ξεκαθαρίσει το πως τζιαι με ποια κριτήρια έρκεται η οποιαδήποτε "εξουσία" (τοπική, εθνική, παγκόσμια) τζιαι θκιαλέει τι θα "περιορίσει" τζιαι τι θα "απελευθερώσει". Ο φίλος ο Άνεφ εννά μου πει ότι η "κυρίαρχη τάξη" επιβάλλει το "νομικόν καθεστώς" που της συμφέρει για "μεγιστοποίησην του κέρδους", ρίχνοντας ψίχουλα στους πολλούς όσον για να επιβιώνουν. Είναι τζιαι τούτον μια σοβαρή πιθανότητα. Αλλά που την άλλην, πως μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι έshιεις "ελεύθερην αγοράν", όταν εν γεμάτη με τόσους "νόμους/ κανόνες" τζιαι "περιορισμούς"; Καπιταλισμός εν σημαίνει "ελεύθερη αγορά"; Πούντην ελεύθερην αγοράν όταν εν μπορώ να "συναλλακτώ" με όποιον θέλω, για ότι θέλω τζιαι όσον θέλω;

Που την άλλην, πως θα "συμβιώσεις" με τόσους άλλους αθρώπους, αν δεν τεθούν "όρια"; Τζιαι αν δεν θέλεις "μαστόρους", ποιος τζιαι πως θα θέσει τα όρια; Εννά μπουν μόνα τους; Με "trial and error" τζιαι "collateral damage";

Όπως είπα τζιαι αρχικά, εν τεράστια τα θέματα που θέτω. Εν εξόχως ενδιαφέροντα όμως, οπότε δαμέ είμαστεν να τα θέτουμεν τζιαι να τα συζητούμεν.

Ώσπου να εύρουμεν κάποιες καλές απαντήσεις, stay cool and keep rocking!