Ακόμα ένας....

.......Γιαλουσίτης γέροντας εθάφτηκεν σήμερα, όχι στη Γιαλούσαν, αλλά σε "ξένον τόπον", ήτοι τα Λατσιά. Ο τελευταίος των παππούδων της Αγάπης άφηκεν μας μέσα στες γιορτές των Χριστουγέννων για να πάει να συναντήσει την δικήν του Αγάπην (μια που τες κουβέντες παρηορκάς που εσυναφέρναμεν σήμερα τζιαι που φυσικά εν πιστέυκουμεν).

Μια άλλη κουβέντα της παρηορκάς ήταν ότι "μεν στεναχωρκέστε για τον παππούν, εμείς τα εγγόνια του τζι'ασπρίσαμεν. Καλά επήεν ο μακαρίτης, αφήνει πίσω του παιθκιά, εγγόνια, δισέγγονα κλπ.". Τζιαι φυσικά ήνταλως να μεν ασπρίσεις ή να κκελιάσεις (όσοι εν άτυχοι τζιαι γονιδιακά) άμα ρέξεις τα σαράντα;

Εγώ προσωπικά το μόνον που με εστεναχώρησεν ελαφρώς είναι το ότι ο παππούς επέθανεν ενώ περιμένουμεν εντός μηνών, αν μεν περάσει της γνωστής "σχολής", σημαντικές εξελίξεις στο κυπριακό, ίσως ακόμα τζιαι επίτευξη συμφωνίας. Βέβαια ο γέροντας, ο καημένος, την τελευταίαν περίοδον αντιμετώπιζεν τόσα πολλά προβλήματα υγείας που αμφιβάλλω αν θα εμπορούσεν καν να συνειδητοποιήσει ότι ο κύκλος της καταστροφής τζιαι της φθοράς που άρκεψεν πριν 41 χρόνια ήταν να φτάσει σε έναν τέλος. 

Πιάννω απλά, ξανά, την αφορμήν για να υποδείξω στους ξερόκκελλους πάσας ιδεολογικο-ταξικής τοποθέτησης, που ακόμα κυκλοφορούν ανάμεσα μας, ορισμένους που τους οποίους εθκιάβασα στην ίδιαν εφημερίδαν που εβάλαν την αγγελίαν θανάτου του παππού, να μιλούν ότι "δεν θα παραδώσουν κοινότηταν" τζιαι ότι "θέλουμεν λύσην αλλά όχι οποιανδήποτε λύσην", την εξής, αναντίρρητην, κυνικήν πραγματικότηταν:

Ο κάθε άθρωπος έshιει έναν τζιαι μοναδικόν "πόρον" σε τούτην την ζωήν: τον χρόνον που ζει. Ούλλα τα άλλα είναι συνάρτηση τούτου του χρόνου τζιαι απαξιώνουνται με το πέρας του. Το κυπριακόν πρόβλημαν αφορά πρωτίστως, τους κύριους παθόντες του, δηλαδή τους πραγματικούς εκτοπισμένους/ πρόσφυγες. Ο χρόνος, που ξερόκκελλα τζιαι άσκεφτα τζιαι με αναισθησίαν, αφήνουμεν να περνά, πλήττει άμεσα τούτους ούλλους τους αθρώπους, που τάχατες βάλλουμεν ως προμετωπίδαν του "αγώνα". Πλήττει τους γιατί γερνούν τζιαι πεθανίσκουν τζιαι τίποτε, ούτε τα μυαλά των κοπελλουθκιών τζιαι εγγονιών τους, ούτε οι "τίτλοι ιδιοκτησίας" τους στα κατεχόμενα δεν μπορούν να διασώσουν, ούτε να στρέψουν το χρόνον πίσω.

Ούλλοι τούτοι, που νομικίστικα τζιαι λαϊκίστικα φκαίνουν τζιαι μάχουνται εναντίον κάθε προοπτικής συμφωνίας δεν φακκούν πένναν για λλόου σας αγαπητοί μου πρόσφυγες. Ορισμένοι που τούτους μάλιστα δηλώνουν ότι "έθθα γίνουν τούρτζιοι για λλίες σκάλες γην", λες τζιαι το να "τουρτζιέψεις" ή εννά "ελληνέψεις" εν θέμαν "διαδικαστικόν". Έτσι νουν κουλιαντιρίζουν, τζιαι σεις κρώννεστε τους ότι εν εσάς που πονούν. Γι'αυτόν την επόμενην φοράν  που θα έshιετε την ευκαιρίαν να αποφασίσετε αν θέλετε συμφωνίαν στο κυπριακόν ή οϊ, μεν τους ακούσετε. Κάτσετε σκεφτείτε πόσοι που εσάς θέλετε ακόμα να πεθάνουν τζιαι να θαφτούν σε τόπους άλλους που τους δικούς τους, μαζίν με τα βιώματα τζιαι τες ρίζες τους, που στο κάτω κάτω εν οι μόνοι σας σύνδεσμοι με τζιείνα τα "χαμένα" μέρη. Σκεφτείτε επίσης πόσες που τες επόμενες γενιές των κοπελλουθκιών σας θα χάσουν την ευκαιρίαν να πάσιν να ποτίσουν τζιείνες τες ρίζες, κάμνοντας τη ζήσην τους τζιαμέ που ήταν οι προπάπποι τους, πριν εξαφανιστούν που τη γη. Είτε ο μουχτάρης τζιαμέ τύχει να εν τούρκος, είτε εν έλληνας, εν δικόν σας θέμαν τούτον, κανενός άλλου.

Με την ευκαιρίαν, να ευχηθώ υγείαν τζιαι ευτυχίαν σε ούλλον τον κόσμον, τζιαι καλόν παράδεισον στον παππούν το Δημήτρην (εν στοιχίζει τζιαι τίποτε να το κάμω το τελευταίον, τζι'ας μεν πιστεύκω σε έτσι πράματα). Τζιαι να είναι τούτη η τελευταία ανάρτηση πριν που το τέλος ενός χρόνου, που να εύχεται τζιαι να ελπίζει σε επίτευξην συμφωνίας στο μαυρογέρημον το κυπριακόν.

Ώσπου να γυρίσει ο χρόνος, stay cool and keep rocking!

Ττοπ οφ δε Φλωρ 2015

Είμαστεν εις τας Αθήνας για λλίες μέρες τζιαι για άλλη μια φορά αναρωθκιούμαι: πως μπορεί ένας λαός να καταφέρει να παττίσει σε τούτην την χώραν που κάθε παθκιά της εν ένας θησαυρός πραγματικά; 

Τέσπα, η ανάρτηση εν καθαρά για να βάλω κάτω έναν ττοπ 10 του έτους στα φλωροτράγουδα που ακούω εσχάτως, κυρίως μέσα που τη συχνότηταν του Kiss Fm, ο οποίος τελικά εν είναι Κυπριακός σταθμός, αλλά υπάρχει τζιαι δακάτω στους "αδερφούς" καλαμαράδες. Πρέπει να πω ότι θεωρώ τη χρονιάν που επέρασεν φοβερά αξιόλογην, πραγματικά, ώσπου να βαρεθώ το έναν σουξεδάκιν, εκόλλαν μου άλλον. Επίσης, γουστάρω απίστευτα τούτην τη μόδαν των 80's, που εκτός που τα ρούχα φαίνεται να διαπνέει τζιαι τη μουσικήν φέτος. Τα 80's εν η εποχή της νιότης μου εξάλλου.

Βάλλω τα τραούθκια σε υπερσυνδέσεις, καθώς για κάποιο λόγον αν τα βάλω ως παραπομπή στο youtube, μετά που κάποιον διάστημαν χάνουνται που την εκάστοτε ανάρτηση.

Καλήν ακρόασην:

1. R. City - Locked Away ft. Adam Levine

2. Kygo - Firestone ft. Conrad Sewell

3. Imany feat. Filatov & Karas - Don't Be So Shy

4. Madcon - Don't Worry feat. Ray Dalton

5. Naughty Boy - Runnin' (Lose It All) ft. Beyoncé, Arrow Benjamin

6. Avicii - Waiting For Love

7. David Guetta & Showtek - Sun Goes Down

8. Coldplay - Adventure Of A Lifetime

9. Pitbull - Fun ft. Chris Brown

10. Elle King - Ex's & Oh's

Έshιει ακόμα τουλάχιστον 5 κομμάθκια που θα έβαλλα ευχαρίστως, αλλά λόγω "παλαιότητας" εψιλοβαρέθηκα τα. Όπως είπα, ήταν καλή χρονιά. Τζιαι εις άλλα με υγείαν!

Ως τα ττοπ οφ δε Φλωρ 2016, stay cool and keep rocking!

"Φύσει εχθρός"

Οι φωτογραφίες τζιαι το κειμενάκιν που ακολουθούν ανεβήκαν πρώτα στο facebook, αλλά εσκέφτηκα μετά ότι το blog εν πιο αξιόπιστη πηγή αναφοράς, τζιαι είπα να τα αναρτήσω τζιαι δαμέ:

Τούτοι οι θκιό εν τούτον που κάποιοι αποκαλούν "εχθροί εκ φύσεως". Η μεν σκύλλα μπορεί να κάμει έναν "χραπ" τζιαι να πνίξει τον κάττον σε δευτερόλεπτα. Τζιαι ο κάττος, παρά το ότι εν πιο αδύναμος, έshιει τα δικά του πλεονεκτήματα αν τύχει τζιαι πάει η κουβέντα για "σύγκρουσην". Τζιαι όμως, επειδή εβρεθήκαν σε μιαν κατάστασην όπου εκαταλάβαν ότι μπορούν να συμβιώσουν χωρίς σύγκρουσην, με τες ανάγκες τους να ικανοποιούνται πλήρως σε έναν κοινόν σπίτιν, οϊ απλά εν μαλώνουν αλλά εν τζιαι φίλοι. Κανένας που τους θκιό εν ασχολείται αν κάποιοι πρόγονοι τους εβάλαν στα γονίδια τους ότι εν "εχθροί". Κανένας που τους θκιό τους εν φοάται ότι ο άλλος εννά παραβιάσει τα "συμφωνηθέντα". Κανένας που τους θκιό τους τέλος, εν θέλει διαιτητές τζιαι εγγυητές για να συμβιώσει με τον "εχθρόν".

Τελικά εν μεγάλοι δάσκαλοι τα ζώα. Μακάρι να επαίρναμεν τέθκοια μαθήματα ως είδος. Ήταν να έχουμεν πολλά λλιόττερα προβλήματα.

Ώσπου να μάθουμεν που τα ζώα, stay cool and keep rocking!

Εθνικός ύμνος

Σήμερα επήα στο γήπεδον "Τάσσος Παπαδόπουλος - Ελευθερία", μαζί με άλλους 4-5-6 shιηλιάες εφέδρους αξιωματικούς σαν εμέναν, κατόπιν γραπτής διαταγής μέσω φύλλου πορείας, για μιαν εκδήλωσην παρουσία του αρχηγού της ΕΦ. Δεν ήξερα ποιος ήταν ο σκοπός της εκδήλωσης πριν πάω, τζιαι δυστυχώς ούτε τωρά, μετά που ετέλειωσεν, ξέρω. Έτσι εν θα σας κουράσω με τα διάφορα ανούσια τζιαι εκτός τόπου τζιαι χρόνου συμβάντα που ελάβαν χώραν τζιαμέ. Το καλόν είναι ότι επέτυχα αρκετούς γνωστούς, σειράες τζιαι παλαιότερους, τζιαι απέκτησεν κάποιον στοιχειώδες ενδιαφέρον το πήεννε-έλα μέσα σε τζιείνον ούλλον το κυκλοφοριακόν κομφούζιον που επροκάλεσεν η προσέλευση τόσου κόσμου σε έναν μέρος με ανεπαρκές οδικόν δίκτυον. Έναν σειράν που επέτυχα μέσα στο πλήθος είshιεν 23 χρόνια να τον δω! Ήνταλως περνούν τα χρόνια... Τέσπα.

Τελειώνοντας την μακροσκελήν ομιλίαν του, ο αρχηγός της ΕΦ εκάλεσεν μας να σταθούμεν όρθιοι - and I quote - να βροντοφωνάξουμεν τον εθνικόν ύμνον ώστε να μας ακούσουν ως την Πάφον. Τζιαι φυσικά, επειδή είμαστεν πειθαρχικοί έφεδροι αξιωματικοί, εκάμαμεν του το χατήριν, τζιαι για πολλοστήν φοράν στη ζωήν μας, ετραγουδήσαμεν τον εθνικόν ύμνον της Ελλάδας. Εν ξέρω αν μας ακούσαν ως την Πάφον, αν θκιαβάζει κανένας Παφίτης ας ενημερώσει.

Τούτον έδωσεν μου την αφορμήν να θυμηθώ κάτι που ενδεχομένως πάνω που την μισήν Κύπρον να αγνοεί παντελώς: ότι ο εθνικός ύμνος της Ελλάδας ΔΕΝ είναι ο επίσημος εθνικός ύμνος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Απλά, όταν την δεκαετίαν του 1960 αποχωρήσαν οι Τουρκοκύπριοι που το κοινό μας κράτος, η λειψή, αλλά πλήρως ελληνόφωνη πλέον, βουλή μας εψήφισεν να χρησιμοποιείται ο εθνικός ύμνος της Ελλάδας ως πάρατζιει. 

Πριν γίνει τούτον, το 1962 ανατέθηκεν σε έναν Κύπριον συνθέτην, τον Σόλωνα Μιχαηλίδη, να γράψει τον εθνικόν ύμνον του νέου κράτους. Τούτον μπορείτε να τον ακούσετε στο youtube, τσάκο τζιαι ένα σχετικόν σύνδεσμον.
Ο εν λόγω ύμνος εν λέει τζιαι πολλά, εγώ θα επροτιμούσα κάτι σε metal, αλλά φυσικά ποιος με ακούει εμέναν... Το θέμαν όμως είναι ότι περιμένουμεν εξελίξεις στο κυπριακόν σύντομα, τζιαι η συμφωνία που προδιαγράφεται θα σημάνει τη λήξην της 50χρονης χρήσης του εθνικού ύμνου μιας άλλης χώρας για το δικό μας κράτος. Διότι φυσικά, η νέα ομοσπονδία θα έshιει έναν δικόν της εθνικόν ύμνον καθώς τζιαι μιαν δική της σημαίαν. Που δεν θα παραπέμπει στες μητέρες πατρίδες.

Εν θα αποπειραθώ καν να εξηγήσω σε όσους αρκέψουν να shιήζουν τα μαγιώ τους για το πόσον Έλληνες νιώθουν καθώς τζιαι για το πόσον εννά τους λείψει ο εθνικός ύμνος της Ελλάδας, για τούτην την αναγκαίαν προοπτικήν, διότι ήδη έκαμα το πολλάκις τζιαι όποιος εν καταλάβει εν θα τον επιμορφώσω εγώ, εν δική του δουλειά να φκάλει άκρην. 

Οπότε, εν τζιαιρός, να καταλάβουμεν ότι ενδεχομένως σύντομα να αλλάξουν ριζικά κάποια σημαντικά στοιχεία της καθημερινότητας μας, τζιαι να σπάσουν στερεότυπα δεκαετιών, αν θέλουμεν να στερκώσει η συμφωνία τζιαι να επιτευχθεί, μέσα που την καθημερινήν δοκιμασίαν, η λύση του κυπριακού προβλήματος. Ανάμεσα σε τζείνα που θα αλλάξουν θα εν οι σημαιούλες τζιαι ο "εθνικός ύμνος". Οπότε, θα εβοήθαν να αρκέψουμεν να συνηθίζουμεν στην ιδέαν. Στο ότι δηλαδή, θα πρέπει να νιώσουμεν ότι ενδεχομένως να μας ενέπνεεν ο εθνικός ύμνος της Ελλάδας, που έναν νέον άκουσμαν, τον ύμνον του κράτους μας, της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Ώσπου να συνηθίσουμεν στην ιδέαν, stay cool and keep rocking!

Αθεϊα τζιαι θρησκευτικοί εορτασμοί/ τελετουργίες

Όπως έφευκα σήμερα που το Λήθρο, ήρτεν η μάμμα μου να με shαιρετήσει, τζιαι είδεν κάτι τουβλάκια που ετοίμασα για την συμμετοχήν της εταιρίας στο Mediterranean Science Festival την Κυριακήν που έρκεται. Αφού τα επαίνεψεν κάμποσον, έκαμεν πάνω τους το σήμαν του σταυρού τρεις φορές, σαν το καλόν κατευόθκιον έναν πράμαν. Ένας militant άθεος ενδεχομένως να αντιδρούσεν αρνητικά τζιαι να το ελάλεν τζιόλας, στο στυλ "μα νάμπου εν τούτες οι πελλάρες σιόρ, σταυρώνεις τα τουβλούθκια, είμαστεν σοβαροί;" κλπ. Εγώ πάλε, επειδή είμαι άθεος μεν, μετριοπαθής (πλέον) δε, απλά εχαμογέλασα τζιαι ευχαρίστησα την τόσον για τα κομπλιμέντα όσον τζιαι για τες ευτζιές.

Τούτη η περίπτωση αθθύμησεν μου τα γνωστά κλισέ πολλών επικριτών των αθέων για τούτα τα θέματα, όπως το "τι σόϊν άθεοι είσαστεν αφού γιορτάζετε τα Χριστούγεννα, είσαστεν υποκριτές κλπ.". Ακόμα τζιαι η Αγάπη, τωρά που ήταν η ονομαστική μου στες 8 του Νιόβρη εγύρισεν με υφάκιν ειρωνικόν τζιαι ερώτησεν με "εσύ γιορτάζεις σήμερα οξα;...". Εν καλή ερώτηση η αλήθκεια.

Μια καλή απάντηση μπορεί να βρεθεί σε τούτον το αρθράκιον που αλίευσα εχτές που τη σελίδαν ενός φίλου στο facebook. Εν μέρει καλύφκει με αλλά επειδή αρέσκουν μου τα παραδείγματα, εννά βάλω θκιό δικά μου σχετικά με το όλο θέμαν.

Το πρώτον παράδειγμαν εν το λιβάνισμαν. Ο παπάς μου όποτε βάλει κάρβουνα για να ψήσουμεν, θκιαλέει έναν έτοιμον κάρβουνον για το καπνιστήριν. Βάλλει τζιαι έναν κομμάτιν λιβάνιν, του οποίου η μυρωθκιά εν αρκούντως ευχάριστη, τζιαι ελιάν που τα δεντρά του τζιαι φακκά γυρόν να μας καπνίσει. Τζιαι τίθεται το εξής ερώτημαν: τι εν πιο σκόπιμον τζιαι εποικοδομητικόν, να τραβήσω τρεις φορές τον καπνό πάνω μου τζιαι μετά να κάμω το σταυρό μου πάλε τρεις φορές, ή να του πω ότι θεωρώ τούτον που κάμνει βλακείαν τζιαι παντελώς ανούσιον; Χαρκούμαι εν το πρώτον, εκτός τζιαι αν είσαι είτε μαζόχας είτε εντελώς μαλάκας.
Το δεύτερον εν η συμμετοχή σε θρησκευτικές τελετουργίες. Ας πούμεν ότι φεύκεις που την τζιαι καλά πολιτισμένην δυτικήν χώραν, όπου η πλειοψηφία πιστεύκει σε αόρατους φιλαράκους που στέλλουν τον γιόν τους κάτω με κρίνους τζιαι αστερούθκια πάνω που φάτνες, τζιαι παshίες που οδηγούν ιπτάμενα έλκυθρα, τζιαι πάεις να ζήσεις σε μιαν αφρικανικήν χώραν, όπου η πλειοψηφία του πληθυσμού πιστεύκει σε αόρατα πνεύματα, τα οποία πρέπει να ευχαριστήσεις χορεύκοντας γυρόν που μιαν φωθκιάν σύρνοντας σταχτόν πάνω στη κκελλέ σου τζιαι φωνάζοντας "γίλιγίλιγίλι" ώσπου να ζαλιστείς. Μετά πίνεις μπύρες τζιαι τρώεις ψητό βούβαλον, αφού πρώτα σύρεις το συκώτιν στη φωθκιάν για να τσικνίσει ο αρχιπνεύμας. Υπάρχουν τρία ερωτήματα δαμέ: 1) για να συμμετάσχεις, εν απαραίτητον να πιστεύκεις; 2) Στοιχίζει παραπάνω να συμμετάσχεις παρά να φκάλεις την πλειοψηφίαν πελλήν; 3) εννά περάσεις άshιημα αν συμμετάσχεις;

Η απάντηση τζιαι στα τρία εν απλή: οϊ απαραίτητα. Έτσι αγαπητοί θρήσκοι τζιαι θεϊστές επικριτές, που προφανώς θα σας εβόλευκεν η απομόνωση τζιαι ο στιγματισμός της αντίθετης άποψης στα μεταφυσικά/ υπαρξιακά, εν απλά τα πράματα. Ο λόγος που εμείς οι άθεοι συμμετέχουμεν στες δοξασίες τζιαι τες τελετές σας είναι καθαρά γιατί αφενός εν χρειάζεται να πιστεύκουμεν, εν πιο ανώδυνον που το να καυκαλατίσουμεν τζιαι παράλληλα κάμνουμεν το χάζιν μας.
Φυσικά, όταν (νομοτελειακά) ο κόσμος θα ξυπνήσει που την θρησκευτικήν αυταπάτην τζιαι θα αντιμετωπίζει την πραγματικότηταν όπως είναι, εν τζιαι εννά σταματήσει να γιορτάζει, ούτε πιο κυνικός θα γίνει. Απλά οι γιορτές τζιαι τα παναϋρκα θα γίνονται με πιο λογικές αφορμές.

Ώσπου να γιορτάζουμεν για πιο λογικά πράματα, stay cool and keep rocking!

"Κι όμως, σήμερα έχουμε λιγότερη βία από ποτέ"

Κάποιος μπορεί να πει "μα επαλάβωσεν ο Γούφης οξά εν επικοινωνεί;" Μετά την κατάρριψην του ρωσσικού αεροπλάνου τζιαι το ξεχαρμάνιασμαν κάθε πολεμοκάπηλου στα social media ότι ήρτεν η ώρα του Γ' Παγκόσμιου, τον εμφύλιο στη Συρία με τες εκατοντάδες shιηλιάες νεκρούς, τα πτώματα προσφύγων που ξεβράζει η θάλασσα τζιαι - πιο ιδιαίτερα - μετά την σφαγήν τριών αθρώπων στη Λεμεσόν με κουζινομάshαιρον, όντως ο τίτλος ακούεται εκτός πραγματικότητας.
Κατ'ακρίβειαν, έννεν εγώ που λαλώ τα λόγια του τίτλου, αλλά ο Steven Pinker, μέσα που έναν βιβλίον που έγραψεν 3-4 χρόνια πριν. Εν έχω θκιαβάσει το βιβλίον, αλλά επειδή ως άθρωπος αρπάσσουμαι που την κάθε θετικήν θεώρησην των πραμάτων, διώ του μιαν άλφα προσπάθειαν εγκυρότητας τζιαι τεκμηρίωσης. Παράλληλα θέλω να ποστάρω το σχετικόν άρθρον (δαμέ η πηγή) για να το βρίσκω άμα το ξαναχρειαστώ, ενώ πιθανότατα θα αγοράσω τζιαι το βιβλίον προς μελέτην. Ιδού, καλήν ανάγνωσην:

"Σε μια εποχή που στη χώρα μας και σε κάθε σχεδόν χώρα του πλανήτη υπάρχει διάχυτη η αίσθηση στην κοινή γνώμη ότι η κάθε μορφής βία βρίσκεται σε άνοδο, αν όχι σε έκρηξη, έρχεται ο διάσημος ψυχολόγος του πανεπιστημίου Χάρβαρντ, Στίβεν Πίνκερ, με το νέο βιβλίο του, να ανατρέψει αυτή την εντύπωση, υποστηρίζοντας με πληθώρα στατιστικών στοιχείων και παραδειγμάτων ότι τελικά συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: οι άνθρωποι είναι σήμερα λιγότερο βίαιοι από ποτέ.

Με τον εύγλωττο τίτλο "Οι καλύτεροι άγγελοι της φύσης μας: Γιατί η βία έχει μειωθεί", ο Πίνκερ, που δημοσίευσε και σχετικό άρθρο στο επιστημονικό περιοδικό "Nature", επιμένει ότι, αν δει κανείς τα πράγματα ψύχραιμα και σε βάθος χρόνου, ο κόσμος μας είναι πιο ειρηνικός από κάθε άλλη εποχή και σήμερα στον πλανήτη μας σκοτώνονται λιγότεροι άνθρωποι σε περιστατικά βίας (πόλεμοι, τρομοκρατία, εγκληματικότητα, ενδοοικογενειακή βία κλπ.) από κάθε άλλη εποχή. Όπως αναφέρει, οι διαχρονικές στατιστικές αποκαλύπτουν πως σταδιακά έχουν μειωθεί οι αριθμοί θανάτων και άλλων μορφών βίας λόγω πολέμου, ρατσισμού, φόνου, βιασμού κ.α.

Ο Πίνκερ χαρακτηρίζει την υποχώρηση της βίας "ως την πιο σημαντική και λιγότερο αναγνωρισμένη εξέλιξη στην ιστορία του είδους μας", παρόλο που, όπως αναγνωρίζει, κάτι τέτοιο έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την εντύπωση που διαχέεται μέσω των μέσων ενημέρωσης, καθώς και όσων αισθάνεται ή βιώνει η πλειονότητα των πολιτών.

Ο Αμερικανός ψυχολόγος και συγγραφέας πολλών βιβλίων, που έχουν επίσης προκαλέσει αίσθηση στο παρελθόν, αναφέρει ότι η μείωση της βίας οφείλεται κυρίως στο ότι ο μέσος σύγχρονος άνθρωπος είναι πιο μορφωμένος και ευαισθητοποιημένος, άρα και πιο πρόθυμος για ειρηνικές διευθετήσεις των προβλημάτων, σε ατομικό, κοινωνικό ή διεθνές επίπεδο.

Μεταξύ άλλων, το βιβλίο -που βασίζεται σε πολλές έγκριτες επιστημονικές έρευνες- αναφέρει ότι ο αριθμός όσων πέφτουν στο πεδίο της μάχης έχει μειωθεί κατά τουλάχιστον 1.000 φορές σε σχέση με το παρελθόν. Πριν την ύπαρξη οργανωμένων κρατών, οι μάχες σκότωναν κατά μέσο όρο πάνω από 500 ανά 100.000 ανθρώπους, ενώ στον εικοστό αιώνα -παρά την μεσολάβηση δύο παγκοσμίων πολέμων και μερικών γενοκτονιών- ο αριθμός μειώθηκε σε 60 και σήμερα πια η αναλογία θανάτων στο πεδίο της μάχης είναι περίπου ένας σκοτωμένος άνθρωπος ανά 100.000 πληθυσμού. Οι θάνατοι από γενοκτονίες ανά 100.000 κατοίκους ήσαν 1.400 φορές περισσότεροι το 1942 από ό,τι το 2008.

Ο Πίνκερ τονίζει ότι η αύξηση του αριθμού των δημοκρατικών κρατών έχει παίξει μεγάλο ρόλο σε αυτό. Το 1946 δεν υπήρχαν ούτε 20 δημοκρατίες, ενώ σήμερα είναι περίπου 100, με παράλληλη μείωση του αριθμού των αυταρχικών -και κατά τεκμήριο πιο βίαιων- καθεστώτων από 90 το 1976 σε περίπου 25 σήμερα.

Η μείωση της βίας έχει συμβαδίσει με τη σταδιακή αύξηση της νοημοσύνης. Σύμφωνα με το βιβλίο, ο δείκτης νοημοσύνης (IQ) του μέσου εφήβου έχει αυξηθεί σταθερά τις τελευταίες δεκαετίες. Το μέσο σημερινό παιδί θα εθεωρείτο σχεδόν μεγαλοφυία πριν από ένα αιώνα και αυτή η παραπάνω εξυπνάδα έχει "μεταφραστεί" σε ένα πιο ευγενικό κόσμο, κατά τον Πίνκερ, καθώς όλο και περισσότερο γίνεται ευρέως αντιληπτό ότι η ανθρώπινη ζωή είναι πολύτιμη.

Σε αυτό το πλαίσιο, όπως αναφέρει, οι φόνοι λόγω εγκληματικότητας στις ευρωπαϊκές χώρες έχουν σταθερά μειωθεί, από περίπου 100 ανά 100.000 κατοίκους στο τέλος του Μεσαίωνα, σε περίπου ένα φόνο ανά 100.000 σήμερα. Το ίδιο έχει συμβεί και με τη βία μέσα στις οικογένειες, καθώς και με τον αριθμό των βιασμών, ενώ άλλες μορφές βίας, κάποτε συνηθισμένες, όπως το λιντσάρισμα, έχουν ουσιαστικά εξαφανισθεί. Οι ρατσιστικές διακρίσεις έχουν υποχωρήσει, η θανατική ποινή βρίσκεται σε υποχώρηση, όπως επίσης η κακοποίηση των παιδιών, που κάποτε ανθούσε σε σπίτια και σχολεία.

"Εύκολα ξεχνάμε πόσο επικίνδυνη ήταν κάποτε η ζωή, πόσο βαθιά η κτηνωδία ήταν κάποτε συνυφασμένη με τον ιστό της καθημερινής ύπαρξης", γράφει χαρακτηριστικά. Δεν παραλείπει να επισημάνει ότι στην ίδια την Παλαιά Διαθήκη μετριούνται συνολικά 1,2 εκατ. θάνατοι, καθώς επίσης να θυμίσει τα βασανιστήρια των παλαιότερων εποχών, αλλά και τη βία που ξεχειλίζει από τα παιδικά παραμύθια και τους μύθους.

Όπως δήλωσε ο Πίνκερ στο New Scientist, η ανθρώπινη φύση είναι διφυής, καθώς ένα μέρος της ρέπει προς τη βία και ένα άλλο απομακρύνεται από αυτήν. Η ιστορία δείχνει, όπως εκτιμά, ότι ευτυχώς σιγά-σιγά επικρατεί το τμήμα της φύσης μας που απορρίπτει τη βία. Κεντρικό ρόλο για αυτό έπαιξε ότι σταδιακά, μετά τη δημιουργία των κρατών, οι κυβερνήσεις απόκτησαν το μονοπώλιο στη βία. "Οπουδήποτε συγκρίνει κανείς τη ζωή υπό καθεστώς αναρχίας και τη ζωή υπό καθεστώς μιας κυβέρνησης, η ζωή με την κυβέρνηση είναι λιγότερο βίαιη", τόνισε.

Παράλληλα, όπως υπογράμμισε, βοήθησε η εξάπλωση του εμπορίου και των οικονομικών συναλλαγών. "Το εμπόριο κάνει τους άλλους ανθρώπους να είναι πολύτιμοι ως ζωντανοί παρά νεκροί, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να προσπαθούν να προβλέψουν τι χρειάζονται και τι θέλουν οι άλλοι. Έτσι, ενεργοποιούνται οι μηχανισμοί του αμοιβαίου αλτρουισμού, αντί για αυτούς της κυριαρχίας, όπως λένε και οι βιολόγοι".

"Ο καπιταλισμός είναι μια 'βρώμικη' λέξη για πολλούς διανοούμενους, όμως πολλές μελέτες δείχνουν πως οι ανοικτές οικονομίες και το ελεύθερο εμπόριο μειώνουν τις γενοκτονίες και τον πόλεμο", επεσήμανε και τόνισε ότι όσο και αν κανείς υποτιμά τη σημασία θεσμών όπως η κυβέρνηση και τα δικαστήρια, η εναλλακτική λύση είναι πολύ χειρότερη.

Στην μείωση της βίας, κατά τον Πίνκερ, έχει επίσης συμβάλει η εξάπλωση του αλφαβητισμού, της δημοσιογραφίας και της ενημέρωσης, της ιστορίας και της επιστήμης, δηλαδή όλοι οι τρόποι που βοηθάνε τους ανθρώπους να δούνε τα πράγματα όχι μόνο από τη δική τους άποψη, αλλά και από των άλλων. Επίσης, έχει βοηθήσει ο φεμινισμός και η ενίσχυση του ρόλου και των αξιών των γυναικών, που έχουν "φρενάρει" την ανδρική βία.

Η απομάκρυνση από τη βία, κατά τον Πίνκερ, είναι συνεπώς περισσότερο θέμα πολιτισμικών και κοινωνικών επιρροών, χωρίς πάντως να αποκλείει την πιθανότητα γενετικών μεταβολών που έχουν γίνει, σε διάστημα πολλών χιλιάδων ετών, στην ανθρώπινη φύση, υπέρ της ειρηνόφιλης πλευράς της. Ο Πίνκερ κάνει ακόμη λόγο για "ιστορική μυωπία", προκειμένου να εξηγήσει γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι ζούμε σε πιο βίαιη εποχή: σήμερα, χάρη στα μέσα ενημέρωσης, μαθαίνουμε το παραμικρό περιστατικό βίας, ενώ όσο μακρύτερα χάνεται το παρελθόν, τόσο εμείς είμαστε "τυφλοί" και αγνοούμε τη βία που τότε επικρατούσε. Όπως τονίζει, "ο ανθρώπινος νους αγαπάει να μαθαίνει για τη βία, το αίμα πουλάει", αλλά μόνο αν υπολογίσει κανείς τους βίαιους θανάτους ως ποσοστό όλων των θανάτων, αποκτά μια πιο σαφή εικόνα του πώς έχει μειωθεί η βία διαχρονικά.

Στην Ελλάδα, έχουν μεταφραστεί τα βιβλία του Πίνκερ "Το γλωσσικό ένστικτο" και "Το υλικό της σκέψης" από τις εκδόσεις Κάτοπτρο. Περισσότερα για τη βία μπορεί να βρει κανείς στο site του συγγραφέα www.stevenpinker.com, καθώς επίσης στα επιστημονικά άρθρα στις διευθύνσεις:

http://edge.org/conversation/mc2011-history-violence-pinker

και http://www.nature.com/nature/journal/v478/n7369/full/478309a.html."

Ώσπου να εξαφανιστεί η βία, stay cool and keep rocking!

Η παραβολή της "εγγυήτριας δύναμης"

Εζούσαν κάποτε σε ένα σπίτιν θκιό συγκάτοικοι. Η συγκατοίκηση τους ήταν τόσον παλιά που δύσκολα αθθυμούνταν πότε άρχισεν. Ο ένας, ο Γιαννής, ήταν πέντε φορές πιο μεγαλόσωμος που τον άλλον, τον Χασάνη. Γενικά εν ήταν κολλητάρκα αλλά ας πούμεν ότι ούτε προβλήματα ιδιαίτερα είχαν. Μέσα στο σπίτιν είχαν έναν σπιτονοικοτζύρην, τον Μπίλλην, ο οποίος είshιεν κουβαληθεί σχετικά πρόσφατα, τζιαι εκαταπίεζεν τους τζιαι τους θκιό. Ήταν καμμιάν εκατοστήν φορές πιο μεγαλόσωμος που τον Γιαννήν, ότι εφκάλλαν εσύναεν το για ενοίκιον, τζιαι εν ελάλεν να σηκωθεί να φύει με το καλόν. Οπότε ο Γιαννής, που είshιεν έναν ξάδερφον, τον Μήτσον, ο οποίος ήταν πιο μεγαλόσωμος που λλόου του, επαρακάλεσεν τον να βοηθήσει να θκιώξουν τον Μπίλλην. Μάλιστα ο Γιαννής ήθελεν να ζήσουν μαζίν με τον ξάδερφον τον Μήτσον, όταν εκαταφέρναν να θκιώξουν τον Μπίλλην, όπως είχαν πάει να ζήσουν με τον Μήτσον διάφορα ξαδέρφια που εφεύκαν που τους σπιτονοικοτζύρηδες τους.
Ο Χασάνης, που είshιεν τζιαι τζιείνος έναν ξάδερφον, τον Κεμάλ, άκουεν τες προθέσεις του Γιαννή τζιαι εν του αρέσαν. Διότι εφοάτουν ότι άμα ευρίσκουνταν τα ξαδέρφκια μαζίν, τζιείνος ήταν να περισσέψει. Οπότε πάει στον Κεμάλ, ο οποίος ήταν πιο γομάριν τζιαι που τον Γιαννήν τζιαι που τον Μήτσον, τζιαι λαλεί του "το και το" τζιαι βοήθα με, τουλάχιστον αν ο Γιαννής θέλει να βάλει δαμέσα το Μήτσον, να πιάσω εγώ μιαν κάμαρην δική μου που να μεν μπορούν να με φκάλουν έξω με το έτσι θέλω. Φυσικά ο Κεμάλ, ο οποίος εθώρεν ότι το σπίτιν ήταν πολλά καλόν τζιαι σε καλή θέσην, είπεν στον ξάδερφον του να μεν φοάται, τζιαι θα καθαρίσει τζιείνος για λλόου του. Αλλά φυσικά εν θα τον εχάλαν να πιάσει ο ίδιος το σπίτιν, ή έστω έναν κομμάτιν, σαν συγγενής του Χασάνη που ήταν.

Εν τω μεταξύν, ο Γιαννής με τον Μήτσον εμάχουνταν να θκιώξουν τον Μπίλλην με το καλόν, αλλά τζιείνος εν ετάρασσεν, διότι το σπίτιν ήταν κοντά σε κάτι καλές δουλειές. Έτσι ο Γιαννής, σε συνεννόησην με τον Μήτσον, άρκεψεν να κάμνει του Μπίλλη προβλήματα. Έσπαζεν του τα υδραυλικά, εχάλαν του τα ηλεκτρικά, ακόμα τζιαι κλάππες έβαλλεν του καθώς επερπατούσεν. Ο Μπίλλης επήρεν τα αλλά εν ήταν εύκολον να πιάσει μέσα τον Γιαννήν, διότι ως πιο μικρόσωμος, εν επιάννετουν. Παράλληλα, τες δουλειές τζιαμέ κοντά έπιασεν τες ο δικός του ο ξάδερφος, το πιο μεγάλο γομάριν που ούλλους, ο Σάμης, ο οποίος άρκεψεν να του λαλεί νάμπου να κάμει. Τζιαι έναν που τζείνα που του είπεν ήταν να σηκωστεί να φύει που το σπίτιν του Γιαννή τζιαι του Χασάνη γιατί ήταν δική του πιάτσα πλέον.

Έν τω μεταξύν, ο Μπίλλης μπορεί να έβαλεν την ουράν κάτω που τα shιέλια αλλά είshιεν κάχριν του Γιαννή για τες ταλαιπωρίες που του έκαμνεν. Οπότε έπιασεν τον Χασάνην που κοντά τζιαι έταξεν του να τον βοηθήσει να μεν χάσει το πάτημαν του στο σπίτιν τους. Οπότε ο Χασάνης, που η αλήθκεια εν τζιαι είshιεν τόσον πρόβλημαν με τον Μπίλλην, άρκεψεν να τον βοηθά εναντίον του Γιαννή. Ε, φυσικά ο Γιαννής μόλις το εκατάλαβεν, εμούνταρεν να δέρει τον Χασάνην. Βρίσκει ευκαιρίαν ο Μπίλλης, μαζίν με το Σάμην τζιαι τον Κεμάλ, τζιαι αφού τους χωρίζουν, βάλλουν τους να υπογράψουν νέον συμβόλαιον συγκατοίκησης, το οποίον, επειδή είπαμεν ο Γιαννής ήταν πέντε φορές πιο μεγάλος που τον Χασάνην, θα το "εγγυούνταν" ο Κεμάλ με τον Μήτσον τζιαι τον - μεγάλη ειρωνία - Μπίλλην. Ούλλα τούτα με τες ευλογίες του Σάμη, που εθώρεν ότι το σπίτιν ήταν μέσα στην επιρροήν του τζιαι έθθα εμπόρεν ένας άλλος νταής, ο Ιβάνης, να βάλει shέριν.

Έτσι ο Γιαννής τζιαι ο Χασάνης, για πρώτη φοράν είχαν το σπίτι δικόν τους, εκτός που έναν κομμάτιν της αυλής που αφήκαν του Μπίλλη για τες δουλειές του με τον Σάμην. Έλα όμως που λόγω του καφκά που εκάμαν πριν το νέο συμφωνητικόν,  ο Γιαννής εν εχώνευκεν τον Χασάνην τζιαι  ήθελεν να πάει με τον Μήτσον, ενώ τζιαι ο Χασάνης εξύνετουν να συνεννοηθεί με τον Κεμάλ για να μοιράσει το σπίτιν, τζιαι ο καθένας στο δωμάτιον του. Οπότε ο Γιαννής στην πρώτην ευκαιρίαν έπιασεν το συμφωνητικόν τζιαι εμάshιετουν να αλλάξει τους όρους, περιορίζοντας τα, υπερβολικά ευνοϊκα εν γεγονός, προνόμια του Χασάνη, μέσα στο σπίτιν τους. Ο Χασάνης άλλον που εν ήθελεν, επήεν τζιαι εκλείστηκεν μέσα στο δωμάτιον του, τζιαι εν άφηνεν τον Γιαννήν να μπει. Φυσικά τζιαι ο Γιαννής, που είshιεν τον έλεγχον των πιο σημαντικών "υποδομών", άφηκεν τον Χασάνην να βράζει μέσα στο δωμάτιον, χωρίς επαφήν με τον έξω κόσμον.

Ούλλα τούτα επαρακολουθούσαν τα ο Μήτσος, ο Κεμάλ τζιαι  - κυρίως - ο Σάμης, ο οποίος εθώρεν ότι εχαλούσεν η ισορροπία που τον εβόλευκεν, ενώ επαρακολουθούσεν τζιαι ο Ιβάνης. Άησ'τον πελάν, ο Γιαννής, επειδή εθώρεν ότι ούτε ο Μήτσος ούτε ο Σάμης εν εκάμναν τίποτε να τον βοηθήσουν, εγλυκοθώρεν τον Ιβάνην. Οπότε ο Σάμης επήεν στους θκιό συγκάτοικους τζιαι επρότεινεν τους να χωρίσουν το σπίτιν, διώντας λλίον του Κεμάλ, για να εν ούλλοι χάππυ. Ο Γιαννής με το Μήτσον εν εδεχτήκαν γιατί έτσι έμπαινεν ο Κεμάλ μέσα στα πόθκια τους, τζιαι εν θα εμπορούσαν να ζήσουν παρέαν, τζιαι να ξεφορτωθούν τζιαι τον Χασάνην. 

Τζιαι επέρασεν ο τζιαιρός, τζιαι ούτε με τον Μήτσον εζούσεν ο Γιαννής, ούτε δωμάτιον δικόν του είshιεν εξασφαλίσει ο Χασάνης. Τζιαι εμάχουνταν να τα εύρουν συζητώντας, αλλά με τόσα ξαδέρφκια τζιαι νταήδες νεκατωμένους, ήταν πολλά δύσκολον. Ακόμα τζιαι έτσι όμως, εφαίνετουν κάπου να βάλλει ο Χασάνης νερόν στο κρασίν του τζιαι να δέχεται να αλλάξει η συμφωνία σε αρκετά σημεία που ήθελεν ο Γιαννής. Πόσον τζιαιρόν εξάλλου να μεινίσκει κλεισμένος σε έναν δωμάτιον;

Πάνω που εκόντευκεν να λυθεί το θέμαν, έρκεται μεγάλη αναποθκιά. Ο Μήτσος, σε μιαν παρατεταμένην περίοδον ψυχοπάθειας, που την ελέαν "χούνταν", εμούνταρεν τον Γιαννήν, ο οποίος επίσης έπασχεν που διχασμένην προσωπικότηταν, αφού ένα μέρος του ήθελεν να τα εύρει με τον Χασάνην τζιαι να ζήσουν παρέαν τζιαι έναν άλλον ήθελεν να ζήσει με το Μήτσον. Μέσα στη φασαρίαν, ο Κεμάλ, που έβλεπεν τούτους τους καφκάες των ξαδέρφων, τζιαι ήθελεν να τους εκμεταλλευτεί, μπαίνει μέσα στο σπίτιν τζιαι αφού διά κάμποσες του γέρημου του Γιαννή, κάμνει κατάληψην του μισού σπιθκιού. Τζιαι φυσικά, στρογγυλοκάθεται για τα καλά. Ώσπου να καταλάβει ο Χασάνης ότι ο Κεμάλ εν το συμφέρον του που εθώρεν πρώτα, τζιαι οϊ το δικόν του, επεράσαν πολλά χρόνια. Όταν εξύπνησεν, ήταν πάλε κλειδωμένος στο ίδιον δωμάτιον, ξεκομμένος που τον κόσμον. Ο Μπίλλης τζιαι ο Σάμης, ο πρώτος αφού εν επηρεάστηκεν το κομμάτιν της αυλής που του αναλογούσεν, τζιαι ο δεύτερος αφού ο Ιβάνης εν εκατάφερεν να βάλει shιέριν στο σπίτιν, εν εκάμαν τίποτε, παρά να το πάιξουν πάλε μεσολαβητές στους συγκατοίκους.

Σήμερα το σπίτιν εξακολουθεί να εν μοιρασμένον. Ο Γιαννής εσυνήλθεν που το ξύλον που έφαεν τότε αλλά η διχασμένη προσωπικότητα παραμένει. Ένα μέρος του θέλει ακόμα το Μήτσον, παρά το τι έγινεν παλιά. Έναν άλλον θέλει να εκδικηθεί το Χασάνην για όσα ετράβησεν που τον Κεμάλ. Έναν τρίτον θωρεί ότι η μόνη διέξοδος είναι να τα εύρει με το Χασάνη τζιαι να ζήσουν μέσα στο κοινό σπίτιν σαν αθρώποι. Μπορεί να ελέγχει την εξώπορταν αλλά επεθύμησεν τα δωμάτια που εν μπορεί να ζήσει. Ο Χασάνης δείχνει πιο συνειδητοποιημένος ότι τα ξαδέρφκια τζιαι των θκιό τους, αλλά τζιαι ο Μπίλλης με τον Σάμην, εν πίσω που μεγάλο μέρος του προβλήματος τους. Αλλά που την άλλην φοάται να μείνει μόνος του με τον Γιαννήν, διότι μπορεί να τον μουντάρει. Οπότε, παρά τα πόσα ετράβησεν τζιαι τζείνος που την συγκατοίκησην με τον Κεμάλ, θέλει στο νέο συμφωνητικόν να έshιει όρον ότι ο Κεμάλ εννά κρατά κλειδί να μπει για να τον βοηθήσει αν πάει ο Γιαννής να τον κουρπατζιάσει. Ο δε Γιαννής λαλεί ότι τωρά έννεν εποχή για έτσι όρους, διότι εμπήκεν σε μια λέσχην "μη βίας", όπου τον εμάθαν ότι πρέπει να συζητάς τζιαι οϊ να κουρπατζιάζεις, τζιαι τούτη η λέσχη θα του φκάλει πιστοποιητικόν ότι εν καλόν παιδίν τζιαι εν κουρπατζιάζει κόσμον πλέον. Τελευταία τζιαι ο Μήτσος συμφωνεί, ότι εν τον κόφτει να μπει εγγυητής. Ο Κεμάλ όμως εν άλλη υπόθεση. Για να μεν μπει έτσι όρος θέλει ανταλλάγματα. Διότι μεν ξεχάννουμεν ότι εν θρονιασμένος μέσα στο σπίτιν, τζιαι ούτε ο Γιαννής ούτε ο Μήτσος μπορούν να φκουν πάνω του. 

Άσε που ο Μπίλλης τζιαι ο Σάμης εν πάντα τζιαμέ, για να παρακολουθούν τι γίνεται, ώστε να μείνει το σπίτιν μέσα στον έλεγχον τους.

Δύσκολα τα πράματα για το Γιαννήν τζιαι τον Χασάνην. Πρέπει ο ένας να βάλει πίσω του το κάχριν για το ξύλον που έφαεν τζιαι να δεχτεί ο Χασάνης να έshιει προνόμια που εν παραπάνω που το μέγεθος του, τζιαι ο άλλος να δεχτεί ότι εν μπορεί ο κάθε Κεμάλ να δικαιούται να κάννει νταηλίκια του συγκάτοικου του όποτε γουστάρει. Αλλά τα πράματα εν απλά. Το σπίτιν έναν είναι, τζιαι για να ζήσουν καλά μέσα πρέπει να γίνουν τζιαι τζιείνοι έναν. Στο κάτω-κάτω, εν τζιαι εδοκιμάσαν να ζήσουν ποττέ μόνοι τους για πολλύν τζιαρόν, ώστε να δουλέψει η ζωή τζιαι η καθημερινότητα υπέρ τους. Τζιαιρός να το πράξουν.

Ώσπου να το πράξουν, stay cool and keep rocking!

35 χρόνια gamer, μέρος β'

Εννά ολοκληρώσω το tribute to gaming τούτον το βροχερόν κυριακάτικον απόγευμαν, που προσφέρεται μια χαρά για να αράξει κάποιος στον υπολογιστήν του. Εμείναμεν στες αρχές ή μάλλον προς τα μέσα της δεκαετίας των '90, όταν απελύθην που τα στρατά τζιαι ανηφόρισα στην "Νύμφην του Θερμαϊκού", όπου ποιος θα το ελάλεν ότι θα εζούσα τα επόμενα 10 χρόνια της ζωής μου,τόσον σπουδάζοντας όσον τζιαι δουλεύκοντας (που μια φάσην τζιαι μετά). Τζιαι φυσικά, το "αϊπιν" του gamer ακολούθησεν με τζιαμέ.

Κατά ολόκληρον το πρώτον έτος έφκαλα την χωρίς κομπιούτερ, διότι αφενός ήταν η αρχή του πολυτεχνείου, τζιαι αφετέρου τότε ακόμα οι υπολογιστές εξακολουθούσαν να ΜΕΝ είναι το απαραίτητον αξεσουάρ για κάθε φοιτητήν που είναι σήμερα. Για να καταλάβετε, η περίφημη Πολυτεχνική Σχολή του Α.Π.Θ. είshιεν στη διάθεσην μας ως τμήμαν (μιλούμε για εκατοντάδες φοιτητές) μόλις τρεις υπολογιστές (!!!), με μιαν υποτυπώδην σύνδεσην στο διαδίκτυον, μέσα που αυστηρά ελεγχόμενες λειτουργίες. Για να χρησιμοποιήσεις τους υπολογιστές, έπρεπεν να κάμεις "κράτηση" 2-3 μέρες πριν. Μεγάλη ταλαιπωρία για το τίποτε βασικά. Αν τζιαι έκαμα τον λογαριασμόν μου στο πρωτοεμφανιζόμενον τότε hotmail τζιαι επήρα τες πρώτες συγκινήσεις όταν απαντηθήκαν τα πρώτα email μου που κολλητούς στο εξωτερικό.

Όταν εγύρισεν ο δεύτερος Σεπτέμβρης στη Σαλονίκην, ο παπάς εισάκουσεν για άλλη μια φοράν τες εκκλήσεις του υιού, τζιαι έστειλε μου λεφτά για να αγοράσω ένα νέο PC. Τούτον το κομπιούτερ όπως καταλαβαίνετε, έκαμνεν τζιαι κανέναν κουτσοδούλιν της σχολής, αλλά, γιατί να το αρνηθούμεν άλλωστε (που λαλεί τζιαι ο Μητσοτάκης), ουσιαστικά αποτέλεσεν την νέαν πλατφόρμαν για ασύστολον gaming. Ήταν έναν 486 με 2ΜΒ ram, κάποιες εκατοντάδες ΜΒ σκληρό δίσκο τζιαι κάρτα γραφικών SVGA. Ήταν πολλά πιο ισχυρόν που το ταπεινόν XT στην Κύπρον αλλά σε σχέση με σήμερα είναι κυριολεκτικά για γέλια. Τέσπα, τη "δουλειάν" του έκαμεν την.

Τα πρώτα παιχνίθκια που έλιωσα πάνω στο νέο κομπιούτερ ήταν simulations όπως το NBA Live '95 (που τα πρώτα της σειράς), το αντίστοιχον του (FIFA) στη μάππαν αλλά τζιαι το περίφημον Theme Hospital, το οποίον με οδήγησεν σε πρωτόγνωρα επίπεδα εθισμού. Όμως η πραγματική "ντίβα" της εποχής ήταν το real time strategy "Dune" (που εβασίζετουν στην απίθανη σειρά sci-fi του Frank Herbert) τζιαι η αναπόφευκτη συνέχεια του με την εκπληκτική σειράν "Command & Conquer" η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα, 20 χρόνια μετά. Ενώ το "Dune" εδιαδραματίζετουν στον φανταστικόν κόσμον Arrakis, η συνέχεια του ήρτεν στη Γη, τζιαι ουσιαστικά αφορούσεν τον ψυχρόν πόλεμον. Παράλληλα, η τότε πρωτοεμφανιζόμενη Blizzard έφκαλεν το αριστουργηματικόν "Warcraft", το οποίον ήταν επίσης real time strategy, αλλά σε αντίθεσην με τα Command & Conquer, αφορούσεν έναν καθαρά φανταστικόν κόσμον, όπου οι αθρώποι επολεμούσαν Orcs, τα τέρατα που ενδεχομένως ούλλοι να ξέρουν που τον κόσμον του Tolkien τζιαι την σκανδιναυική μυθολογία. 

Τούτα τα θκιό παιχνίθκια πραγματικά εσυνεπήραν με, σε βαθμόν που έκλεφκα χρόνον που τα μαθήματα για να πάω να παίξω, με φανερόν αντίκτυπον στες επιδόσεις μου. Μακάρι να εν καλά η Αγάπη, με την οποίαν ήμαστεν μαζίν που τότε, που μου έβαλεν ένα φρένο σε τούτην την ασυδοσίαν. Φυσικά, εν τζιαι εμπόρεσεν ποττέ να μου το "κόψει" τζιαι να "ωριμάσω" επιτέλους, αλλά σίουρα εκράτησε με εντός τροχιάς.

Μέσα σε τούτην την πανδαισίαν, εμφανίστηκεν τζιαι το "Heroes of Might & Magic", έναν turn based strategy game, το οποίον οϊ απλά επέλλανεν με αλλά εδιέφθειρεν λλίον τζιαι την Αγάπην. Ήταν το πρώτον game στο οποίον την επαρέσυρα τζιαι σχολήθηκεν αρκετά πριν πει "κανεί". Δίπλα του το εναλλακτικόν "Settlers" με το πρωτότυπον gameplay τζιαι simulations όπως τα περίφημα "SimCity" (την πρωτόγονην έκδοσης της οποίας επρόλαβα πριν φύω που την Κύπρο) τζιαι "Railroad/ Transport Tycoon". Πάντα όμως βασιλιάς για μέναν ως είδος, ήταν τα RTS (real time strategy). Ώσπου εμφανίστηκεν ένας "ογκόλιθος" για κάθε gamer: το ανυπέρβλητον "Diablo".

Όταν ήρτεν το "Diablo", πάλε που την εμπνευσμένη "Blizzard", είχα να παίξω RPG (role playing games) που τον τζιαιρόν του "Ultima V". Τζιαι επήα να το σνομπάρω τζιαι καλά. Μόλις όμως επείστηκα να το δοκιμάσω, έπαθα μεγάλη ζημιάν. Δεν εμπορούσα να σηκωθώ που την καρέκλαν, έπρεπεν να πάω λλίον πάρακάτω, να σφάξω ακόμα λλία τέρατα, να εύρω ακόμα λλία όπλα, να ανεβώ ακόμα έναν επίπεδον. Οι καθημερινές σωματικές ανάγκες εμπήκαν για μέρες σε δεύτερη μοίραν ώσπου να "αμβλυνθεί" νάκκον ο εθισμός του κόσμου του "Diablo" (άλλον έναν παιχνίδιν που ζει τζιαι βασιλεύει ως σήμερα). Σκοτεινόν, αποτρόπαιον, τρομακτικόν, αιματηρόν, αλλά απίστευτα συναρπαστικόν, ήταν πραγματικά επαναστατικό.

Πάντα κάθε τέτθκοιον shοκ, σε επίπεδον gaming experience, έκαμνεν με να λαλώ ότι τίποτε έθθα το ξεπεράσει. Τζιαι η αλήθκεια κάθε νέα εμπειρία έμοιαζεν καταδικασμένη να υπολείπεται της μαγείας της πρώτης. Έτσι αν τζιαι με το που ετέλειωσα το "Diablo" (3-4 φορές με άλλους χαρακτήρες) ήβρα νέα ενδιαφέροντα, όπως το RPG που τον κόσμον του "Might & Magic" τζιαι το εξαιρετικόν "Baldur's gate", ούλλα αρχίσαν να μοιάζουν μη ικανοποιητικά, συμπεριλαμβανομένης της 2ης έκδοσης του "Diablo". Αλλά η μοίρα επεφύλασσεν μου τρία ακόμα shοκ. 

Το πρώτον, ήταν το "Starcraft". Πάλε που την "Blizzard", έφτιαξεν έναν κόσμον όπου οι αθρώποι υπήρχαν μεν αλλά εν ήταν πλέον οι "καλοί", όπως στες κλασσικές αμερικανιές της τηλεόρασης τζιαι του σινεμά, αλλά ήταν γάααροι που εκμεταλλεύκουνταν το σύμπαν όπως κάμνουν τζιαι στη γη. Το "απόλυτον κακόν" ήταν τα εντομοειδή "Zerg" τζιαι οι πραγματικοί "ιππότες του σύμπαντος" οι αινιγματικοί "Protoss". Η "ζημιά" που το "Starcraft", στο οποίον κατά σειράν επολεμούσες με τους "Terrans", μετά επροχωρούσες με τους "Zerg" (ναι, ήσουν οι "κακοί" ήθελες εν ήθελες) για να τελειώσεις με τους "Protoss" σώζοντας το γαλαξίαν, εξεπέρασεν τζιείνην του "Diablo". Αλλά όπως σε κάθε ωραίαν ιστορίαν gaming, όταν ολοκληρώσεις έναν παιχνίδιν με ούλλους τους δυνατούς τρόπους, κάπου έρκεται ο κορεσμός.

Κάπου ανάμεσα στην ενασχόλησην με το "Starcraft" τζιαι την παράλληλην δοκιμήν νέων εκδόσεων των "παλαιών παθών", υπέπεσεν στην αντίληψην μου έναν παιχνιδάκιν της άγνωστης τότε Interplay, το μετααποκαλυπτικόν "Fallout". Είχα δει ένα demo, όπου έβλεπες την υπέροχην εισαγωγήν τζιαι έπαιζες λλίες που τες αρχικές σκηνές της υπόθεσης. Αν δεν ήταν η επίδραση του "Starcraft", νομίζω θα εβουττούσα που τότε μέσα, αλλά καθώς ελάτρευα τζιαι εξακολουθώ να ελκύομαι που τούτη τη θεματολογία (ο κόσμος μετά που μιαν βιβλικήν καταστροφήν όπως ο πυρηνικός πόλεμος ή άλλες "θεομηνίες") ήταν φανερόν ότι θα ήταν το επόμενο στη λίστα. Όπερ τζιαι εγένετο. Αναφέρω απλά σύντομες παρενθέσεις όπως το "Sims", το οποίον επόρωσεν πιο πολλά την Αγάπη παρά εμένα, τζιαι το "Empire Earth", το τελευταίον RTS στο οποίον αφιέρωσα χρόνο, λλίον πριν επαναπατριστούμεν.

Το "Fallout", τζιαι οι τρεις του συνέχειες (Fallout 2,3 τζιαι New Vegas) ήταν το επιστέγασμαν της εμπειρίας μου στο gaming. Ο κόσμος τους πραγματικά ερουφούσεν με μέσα. Ειδικά στο 3o μέρος, όταν πλέον έπαιζες σε 3D τζιαι εμπορούσεν να παίξεις τόσον σε πραγματικό χρόνο όσον τζιαι σε turn based mode, κυριολεκτικά εσηκώνετουν η τρίχα μου όποτε αντιμετώπιζα έναν μεταλλαγμένον ή μιαν ορδήν πεινασμένων zombie. Ενώ στην δεκαετίαν του '90 το Doom, to Duke nuke'em τζιαι τα άλλα first person shooter αφήσαν με αδιάφορον, ο κόσμος του Fallout με την μη οριζόντιαν πλοκήν, τα εναλλακτικά φινάλε, τζιαι τη δύναμην των χαρακτήρων που αναπτύσσουνται, ήταν κυριολεκτικά καθηλωτικός. Νομίζω ως σήμερα, ήταν τζιαι είναι η κορωνίδα της gaming εμπειρίας μου. Μόνον το τελευταίον shοκ μπορεί να του κοντέψει, τζιαι μόνον στο επίπεδον του κορεσμού.

Διότι ακόμα τζιαι τα "Fallout" είχαν αρχήν, μέσην τζιαι τέλος, τζιαι ασχέτως του δρόμου που ακολουθούσες για να τα ολοκληρώσεις, αργά ή γλήορα είshιες τα κάμει ούλλα. Οπότε κάπου 3-4 χρόνια πριν, έχοντας πλέον στραφεί Κύπρον τζιαι έχοντας τες υποχρεώσεις της δουλειάς τζιαι των μωρών, εφαίνετουν ότι το gaming για μέναν είshιεν χάσει την έλξην του. Ίσως το κοπελλούϊν μέσα μου να το έπαιρνεν απόφασην να γίνει "άντρας". Αμ δε.

Στην Κύπρον εδοκίμασα τζιαι λλίον τον κόσμον του playstation, αλλά τίποτε εν με ετραβούσεν αρκετά. Τα παιχνίθκια στο facebook (Mafia wars, farmville) εκάμαν με να ασχοληθώ λλίον ώσπου εκατάλαβα ότι χωρίς να πληρώσεις ήταν ανούσιον. Αλλά είχα πλέον δυνατή σύνδεση στο internet, τζιαι διστακτικά η αλήθκεια, είπα να δοκιμάσω τζιαι έναν που τούτα τα online παιχνίθκια, όπως το World of tanks. Μπαμ! 

Έννεν τυχαίον ότι το WOT, τζιαι η εν Κύπρω ορμώμενη δημιουργός εταιρία του Wargaming είναι στα βραβεία Guiness για τους πιο πολλούς παίκτες ταυτόχρονα σε σύνδεση να το παίζουν, τζιαι κάμνει έσοδα εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ. Είναι επίσης το παιχνίδιν που timewise εκατάφερεν να με κρατήσει τόσον πολλύν τζιαιρόν. Κλείω προσεχώς τρία χρόνια τζιαι πάνω που 30000 μάχες τζιαι κάθε μέρα, αν εύρω χρόνο, πρέπει να μπω για τη "δόση" μου. Εν με παράδοξην ανακούφισην που νιώθω ότι ακόμα τζιαι τούτον το φαινόμενο τείνω να το βαρεθώ, κάπου η μαγεία του πάει να ξεθωριάσει. Ο παράγοντας που το έκαμεν τόσον επιθυμητόν για μένα ήταν η, για πρώτη φορά, συνύπαρξη σε ομάδες με "πραγματικούς" παίκτες. Δηλαδή ο αντίπαλος ή σύμμαχος σου έννεν δημιούργημαν του υπολογιστή, αλλά ένας άλλος άθρωπος ταυτόχρονα μπροστά σε έναν υπολογιστήν, πολλές φορές στην άλλην άκρην του κόσμου. Μπορείς μάλιστα να συμμετέχεις σε clans τζιαι να κάμεις ολόκληρες εκστρατείες αναπτύσσοντας τα "εργαλεία" σου.

Αργά ή γλήορα εννά θέλω κάτι διαφορετικόν τζιαι που το WOT. Τα spin off του, world of warplanes τζιαι world of warships ούτε που με εσυγκινήσαν. Άλλα online games που βλέπω μέσα-μέσα εν προσφέρουν κάτι το ιδιαίτερον. Ίσως γίνει κάτι με το επερχόμενον Fallout: New Orleans αλλά είμαι συγκρατημένος ώσπου να το δω. Άσε που μπορεί να μεν το τραβά ο τωρινός υπολογιστής μου τζιαι εννά θέλω αναβάθμισην, κάτι που εν βλέπω να αξίζει τον κόπο. Αλλά όπως τζιαι τες άλλες φορές, ελπίζω ότι κάτι άλλον θα έρτει να συναρπάσει τον gamer μέσα μου. Τζιαι να αρκέψω κάτι καινούριον πάλε.

Ώσπου να αρκέψω, stay cool and keep rocking!

35 χρόνια gamer, μέρος α'

Σαν γνήσιον τέκνον των 80's, δηλαδή άθρωπος που επέρασεν παιδικήν ηλικίαν τζιαι πρώιμην εφηβείαν μεταξύ 1980 τζιαι 1990, πρέπει να αθθυμίσω σε ούλλους, τζιαι ειδικά τους νεώτερους που νομίζουν ότι πάντα υπήρχαν smartphones τζιαι tablettes, ότι την εν λόγω δεκαετίαν άρχισεν η ραγδαία εξάπλωση του προσωπικού υπολογιστή. Αρχικά φυσικά, επειδή στην Κύπρον έρκουνται ούλλα με μιαν κάποιαν χρονικήν υστέρησην, η οποία τότε ήταν ακόμα μεγαλλίττερη, τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας εξεχαρμανιάζαμεν στα λεγόμενα "σφαιριστήρια", όπου ανάμεσα σε μπιλιάρδα, ποδοσφαιράκια, αλογάκια τζιαι αυτοκινητάκια του σελινιού, αλλά τζιαι φλίππερ, υπήρχαν οι περίφημες "μηχανούες":

Τούτα τα διαβολικά μηχανήματα ήταν το μόνον πράμαν που είχαμεν διαθέσιμον για παιχνίθκια υπολογιστή, τζιαι εταϊζαμεν τα σελίνια τζιαι διπλοσέλινα με τη σέσουλαν. Μεγάλοι τίτλοι, όπως το Pacman, το Wonder Boy, το Space Invaders, το Bubble-Bobble, το Tetris, το Double Dragon τζιαι τόσα άλλα εκυριαρχούσαν για χρόνια. Ήταν η χρυσή εποχή του λεγόμενου arcade, δηλαδή των ηλεκτρονικών παιχνιθκιών δράσης, όπου ένας κάποιος ήρωας επροσπαθούσεν να περάσει διαδοχικές πίστες για να φτάσει μέχρι το εκάστοτε "αφεντικόν" τζιαι να το νικήσει. Το όφελος της όλης υπόθεσης ήταν καθαρά να βάλεις τα αρχικά σου στον πίνακα της βαθμολογίας, ο οποίος εδιατηρήτουν μόλις λλίες ώρες, ώσπου δηλαδή να σβήσει το μηχάνημαν ο καφετζιής για τη νύχταν.

Καθώς επροχωρούσαν τα 80's, κάποιοι που μας εξασφαλίσαμεν που τους γονιούς τα πρώτα commodore, zx spectrum, amstrad τζιαι κάποιοι πολλά προνομιούχοι το περίφημον Amiga 500, όπου επρωτοέπαιξα το περίφημον strategy game, "North & South". Όσοι που μας εν είχαμεν έτσι τύχην, κυρίως λόγω του τεράστιου για την εποχήν κόστους, εφορτωνούμαστεν των άλλων που είχαν (κάτι απολύτως φυσιολογικόν για μας, να πηέννουμεν στους φίλους μας, τζιαι μάλιστα απρόσκλητοι, για παιχνίδιν, κάτι που οι σημερινοί μιτσιοί εν έχουν, τζιαι εν κρίμαν κατ' εμέναν). Σε τούτες τες νέες μηχανές της κολάσεως, εγνώρισα τα πρώτα παιχνίθκια στρατηγικής, είτε turn-based (ο κάθε παίκτης κάμνει τες κινήσεις του ξεχωριστά τζιαι μετά πατά ένα πλήκτρο για το τέλος της σειράς του) είτε real time (συνεχόμενη δράση). Στο Amstrad 512 των καλαδερφών μου ελάτρεψα το εξεπέραστον Sun Tzu's Ancient Art of War (βάλλω υπερσύνδεση που μιαν παρουσίασην του στο  YouTube για να δείτε για τι μιλούμεν), ενώ στο PC-AΤ του φίλου τζιαι συμμαθητή του γυμνασίου με το παρατσούκλιν "Γκούφης" (ουχί Γούφης), εθίστηκα στο απίστευτον, που άποψην γραφικών για την εποχήν, Defender of the Crown.

Όταν λαλώ "εθίστηκα", εν υπερβάλλω καθόλου. Ανέκαθεν ήμουν άθρωπος του έξω, ακόμα τζιαι υπό την επιρροήν των arcade, αλλά μόλις ανακάλυψα τα παιχνίθκια στον προσωπικόν υπολογιστήν, η έλξη τους ήταν ακαταμάχητη. Ο παπάς μου εψιλιάστηκεν τούτην την τάσην, τζιαι ήταν πολλά διστακτικός, αλλά μετά που πολλήν πίεσην τζιαι αφού εδούλεψα θκιό διαδοχικά καλοτζιαίρκα, υπέκυψεν τζιαι αγόρασεν μου το πρώτο μου PC, έναν Dmac 8086 με 20 ΜΒ σκληρό, 640 KB μνήμη τζιαι floppy 5 1/4''. Μιλούμεν για το 1989, τζιαι παρόλο που εν ήταν high end για την εποχήν, εμπορούσα να παίξω τα παραπάνω που τα σύγχρονα παιχνίθκια. 

Ο εν λόγω υπολογιστής εσυντρόφεψε με ώσπου έφυα που την Κύπρο 4 χρόνια μετά. Η επιρροή του στα τελευταία χρόνια του σχολείου ήταν αρνητική για τους βαθμούς μου αλλά εγλύτωσα τες σοβαρές ζημιές. Πέραν των αγαπημένων παιχνιθκιών στρατηγικής, στο συγκεκριμένο κομπιούτερ εγνώρισα τα λεγόμενα sport simulators, δηλαδή παιχνίθκια με θέμαν το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ τζιαι την προπονητική. Ήταν επίσης η πρώτη περίοδος που ήρτα σε επαφήν με τα περίφημα Role Playing Games, όπως τη σειράν Ultima τζιαι τον μετέπειτα κολοσσόν των turn based strategy,   Civilization.

Αν πατήσετε σε οποιανδήποτε που τες υπερσυνδέσεις που έβαλα, θα δείτε ότι τα γραφικά τζιαι το σύστημαν χειρισμού τούτων των παιχνιθκιών ήταν πρωτόγονα με τα σημερινά δεδομένα. Τα σημερινά smartphone μπορούν να φιλοξενήσουν παιχνίθκια κάποια εκατομμύρια φορές πιο αποδοτικά. Αλλά εν υπάρχει ούτε ίχνος σήμερα της μαγείας τζιείνων των πρώτων παιχνιθκιών. Δεν μπορώ εύκολα να εντοπίσω τι ήταν τούτη η μαγεία, αν τζιαι πιστεύκω ότι η αδυναμία εντυπωσιασμού σε εικόναν οδηγούσεν την φαντασίαν των τότε σχεδιαστών να οργιάζει τζιαι να παράγει αριστουργήματα που διάφορες απόψεις.

Χμ, ήδη έγραψα πολλά τζιαι εν εκόντεψα καν των εξωπραγματικών Dune, Red Alert, Warcraft, Heroes of Might and Magic, Starcraft ή του απλησίαστου Fallout. Ή του τι με κρατά σήμερα μπροστά στο desktop μου μετά τα μεσάνυχτα. Πρέπει να σπάσω το θέμαν σε θκιό αναρτήσεις.

Ώσπου να επιστρέψω με το μέρος β', don't hold your breath. Τζιαι φυσικά, stay cool and keep rocking!

Χαμόγελο

Αθθυμούμαι στη Σαλονίκη, κάποιους μήνες μετά που ετέλειωσα το πολυτεχνείον, έψαχνα εντατικά για δουλειάν τζιαι εν έβρισκα, ειδικά δουλειά μηχανικού που ήμουν υποτίθεται. Μόλις ακούαν "Κυπρέος" εκόφκαν κούρβαν οι μάστροι γιατί "ρε φιλαράκι θα σ'εκπαιδεύσω και μετά θα την κάνεις για Κύπρο να'ούμε και θα μου μείνει εμένα η επιβάρυνση" τζιαι άλλα τέθκοια παρόμοια. Με τα πολλά, τζιαι μετά που αρκετές απορρίψεις, έστελλα πλέον βιογραφικά σε οτιδήποτε έβλεπα, διανομή φυλλαδίων, τηλεφωνικές διαφημίσεις κ.α.. Κάποια στιγμήν, επήα για συνέντευξη σε μιαν εταιρίαν που άννοιεν ένα νέο μαγαζί στην παραλιακήν της πόλης. Ο παρέας που με είδεν, είπεν μου ότι κάμνω για το service (δηλαδή για σερβιτόρος) διότι "έχεις πολύ αυθόρμητο και πηγαίο χαμόγελο". Τελικά εδούλεψα 6 μήνες σερβιτόρος, μια που τες πιο επίπονες δουλειές που έκαμα ποττέ, τζιαι όντως το χαμόγελον ήταν μεγάλος σύμμαχος για να τα φκάλω πέρα, διότι ως σερβιτόρος ήμουν μετριότητα στην καλλίττερην περίπτωση. 

Γενικά έχω το εύκολο το χαμόγελο τζιαι το γέλιο, τζιαι έννεν επιτηδευμένα, έτσι μου έρκεται, έτσι εν το στυλ μου ρε αδερφέ. Τζιαι χαρκούμαι όταν χαμογελώ φτάνει ως τα μμάθκια μου, εν αδύνατον για λλόου μου να "ψευτοχαμογελάσω", τζιείνον το στράβωμαν του στόματος που αφήνει τα μάθκια ακίνητα, απλά εν το κατέχω.

Εψές εθωρούσαμεν στη Νόβα μιαν εκπομπήν για μαγειρικήν, τζιαι έδειχνεν μιαν κορούν, μάλλον μιγάδαν Ευρωπαίαν/ Γιαπωνέζαν, να παρουσιάζει πιάτα της εν λόγω κουζίνας. Μιλούμεν, η κορού τούτη εχαμογέλαν που πάνω ως κάτω. Εφαίνετουν αδύνατον να μιλήσει, να κάμει κάτι γενικά, χωρίς ένα χαμόγελο στα shείλη. Εθώρες την τζιαι άννοιεν η καρκιά σου, οϊ γιατί ήταν ιδιαίτερα όμορφη, αλλά γιατί έστελλεν, εξέπεμπεν θετικότηταν. Με έναν απλόν, πηγαίον χαμόγελον.

Εν μπορώ να καταλάβω γιατί για ορισμένους, το να χαμογελάσουν εν τόσον δύσκολον, τόσον έξω που τον χαρακτήραν τους. Έχω γνωρίσει έτσι αθρώπους, τζιαι εν μιλώ για κακούς αθρώπους, μιλώ για πολλά αξιόλογα άτομα. Αλλά φκάλλεις τους ένα χαμόγελον με το τσιγκέλλιν. Για να γελάσουν, άστα. Πρέπει να τους μεθύσεις.

Αλλά τούτα τα άτομα έννεν οι shειρόττερες περιπτώσεις. Οι shιειρόττεροι εν τζιείνοι (τζιαι τζιείνες) που το δικό σου χαμόγελον γλυστρά πάνω τους, δεν τους ακουμπά, αν μη τι άλλον μπορεί τζιαι να τους "κουμπώσει" παραπάνω, να το κρατήσουν εναντίον σου ότι είσαι εσύ χαμογελαστός τζιαι έshιεις το γέλιον εύκολον. Άμα εύρω έτσι αθρώπους, τζιαι ευτυχώς εν λλίοι, νιώθω αδύναμος. Διότι για μέναν το χαμόγελον διά μου χαράν πρώτα εμέναν, τζιαι μετά εν "όπλον" ειρήνης τζιαι χαράς προς τους άλλους. Ξέρω τη δύναμην του χαμόγελου μου τζιαι shιαίρουμαι την όταν την μεταδώσω στον απέναντι μου. Τζιαι, οϊ να το παινευτώ, αλλά οι παραπάνω άμα με δουν απέναντι τους με το χαμόγελον, απαντούν μου με χαμόγελον, όσον τους παίρνει η διάθεση τζιαι ο χαρακτήρας τους βεβαίως, αλλά σκάζει λλίον το shιηλούϊν τους όσο να'ναι. 

Όταν ππέσω σε τζιείνες τες περιπτώσεις που εν αγέλαστοι, πραγματικά συνάουμαι. Διότι κατά βάθος φοούμαι τον άθρωπον που εν χαμογελά, ακόμα τζιαι όταν του χαμογελάσεις. Τζιαι φοούμαι τον διότι εν τον καταλάβω.

Ώσπου να καταλάβω, stay cool and keep rocking!

Αγγλικά

Φέτος αποφασίσαμεν να πέψουμεν τα κοπέλια ιδιαίτερα αγγλικά. Αλλά παρά το ότι εκάμαμεν καλήν κουβένταν για το θέμαν τζιαι ενόμιζα ότι εκαταστάλαξα, έχω πάλε τες αμφιβολίες μου για το πόσον αναγκαίον τζιαι χρήσιμον εν τούτον.

Εγώ άρκεψα τα ιδιαίτερα αγγλικών στην τρίτην δημοτικού, τζαι επαραίτησα τα την 1η λυκείου, όταν επέρασα τα GCEs (o level). Έκαμνα δηλαδή ιδιαίτερα αγγλικά για εφτά συναπτά σχολικά έτη. Απίστευτες ώρες για παρακολούθηση, θκιάβασμαν τζιαι εξετάσεις. Τζιαι εν τέλει, τουλάχιστον ως "προσόντα" (βλέπε χαρτιά, πτυχία), τζείνα τα GCEs δεν μου εχρειαστήκαν πουθενά. Εσπούδασα Ελλάδα τζιαι το πρώτο μου πτυχίον, τζιαι το μεταπτυχιακό μου, για το οποίον σημειώστε ότι για να μπω έπρεπεν να πιάσω συγκεκριμένη βαθμολογία στα GMAT τζιαι τα TOEFL. Τα GCEs εν εμετρούσαν πιον γιατί λέει είχαν περάσει πολλά χρόνια που τα είχα περάσει.

Άρα, πως εξαργυρωθήκαν, ως "διαβατήρια", τζιείνα ούλλα τα χρόνια ιδιαιτέρων; Ουσιαστικά πουθενά. Εννά μου πεις, εν έμαθα αγγλικά, τα οποία εχρησιμοποίησα ως εργαλείον τζιαι στες σπουδές, τζιαι στες δουλειές που εδούλεψα, τζιαι στην καθημερνότητα μου; Ναι, έμαθα. Αλλά εν υπήρχαν άλλοι τρόποι να μάθω, περαν τζείνων ούλλων των χρόνων ιδιαιτέρων, τα οποία φυσικά εστοιχίσαν, μαζί με την εκάστοτε συμμετοχήν στες εξετάσεις, τα βιβλία/ βοηθήματα κλπ. μεγάλα ποσά; Υπήρχαν.

Ας πούμεν εγώ είμαι πολλά ακουστικός τύπος. Παράλληλα πάντα αρέσκαν μου οι ταινίες τζιαι τα ντοκυμαντέρ. Τζιαι επειδή τον τζιαιρόν μας εν είshιεν τόσα πολλά "ντουπλαρισμένα", αναγκαστικά εθωρούσαμεν τα στα αγγλικά με ελληνικούς υπότιτλους. Υποψιάζουμαι ότι πέραν του 50% του λεξιλογίου μου τζιαι της γενικότερης γνώσης μου στα αγγλικά ήρτεν που την διαδικασίαν τούτην, δηλαδή να ακούω αγγλικά τζιαι να θωρώ τη μετάφρασην πουκάτω.

Κάτι άλλον που εγούσταρα πάντα ήταν να θκιαβάζω βιβλία. Κάποια στιγμήν, άρκεψα να θκιαβάζω αγγλικά βιβλία. Άλλον έναν 20-25% της γνώσης μου στα αγγλικά πιστεύκω ήρτεν που το θκιάβασμαν αγγλικών βιβλίων. Φυσικά, για να αρκέψω να τα θκιαβάζω, είχα μια βάσην γραμματικής τζιαι ορθογραφίας που μου έδωσεν το σχολείον τζιαι τα ιδιαίτερα, αλλά που ένα σημείον τζιαι μετά έκτισα τες δικές μου γνώσεις.

Οι μιτσιοί τωρά αρκέφκουν αγγλικά που την πρώτην του δημοτικού. Ήντα επίπεδον διδασκαλίας έχουν τζιαι εν ακούω λέξην που τους δικούς μου έshιει θκιό χρόνια άλλη υπόθεση. Τζιαι κάμνει μου εντύπωσην που μια γενιάν μετά πρέπει, για να νιώσω καλλίττερα ότι εν παραμελώ την εκπαίδευσην τους, να τους στείλω τζιαι γω να τρων θκιό ώρες την εφτομάν στα ιδιαίτερα.

Δαμέ περιμένω που μέρα σε μέραν να ανακοινώσει καμμιά που τες μεγάλες εταιρίες πληροφορικής τον πρώτον αυτόματον μεταφραστήν, που εννά μιλάς εσύ που τη μιαν τη γλώσσα σου τζιαι εννά ακούεται που την άλλην τζιείνη του συνομιλητή σου. Ήδη στο internet μπορείς εύκολα τζιαι γλήορα να μεταφράσεις ότι θέλεις, δωρεάν, τζιαι με αρκετά μεγάλην αξιοπιστίαν. Άσε που αν θέλεις να μάθεις πραγματικά εις βάθος μια γλώσσα, μόνον αν ζήσεις στη χώραν που τη μιλούν θα τα καταφέρεις. Οπότε αν πάει κανένας να σπουδάσει ή να δουλέψει εξωτερικόν, μπορεί να κάτσει ένα χρόνο foundation, να μάθει τα βασικά για να βάλει μπρος τζιαι μετά να μάθει μέσα που την καθημερινότητα.

Οι θκιό ώρες των αγγλικών κάθε εφτομάν εν φαίνουνται πολλές. Αλλά εν θκιό ώρες που θα εμπορούσαν να κάμνουν κάτι άλλον, ένα δεύτερον άθλημαν ας πούμεν ή κάτι που τέχνες (μουσική, θέατρον κλπ.). Τζιαι έshιει πράματα που όντως πρέπει να τα αρκέψεις μιτσής τζιαι έχουν σίουρον κέρδος, έστω άϋλον.

Τούτα ούλλα προβληματίζουν με για το αν ήταν σωστή επιλογή να πέψουμεν τα κοπέλια αγγλικά ιδιαίτερα.

Ώσπου να κατασταλάξω, stay cool and keep rocking!

Ώστε αρέσκουν σου οι Guns n' Roses....εν το νομίζω...

Την περασμένην εφτομάν επήαμεν Λονδίνο, μετά που 10 χρόνια, για το γάμο μιας πρώτης ξαδέρφης της Αγάπης. 'Οπως τζιαι το 2005, ένα μήνα μετά το γάμο μας, έτσι τζιαι τωρά, επεράσαμεν πολλά καλά τζιαι θα εμπορούσα να διηγηθώ κάποια που τα ωραία που είχαμεν τζιαι στα θκιό ταξίθκια. Αλλά, έκαμεν μου εντύπωσην μια στιγμή, μάλλον αρνητική, την οποία αθθυμήθηκα ξανά πόψε τζιαι εθεώρησα ενδιαφέρον να καταγράψω.

Μιαν που τες ημέρες πριν το γάμο, είπαμεν με την Αγάπη να πιάσουμεν το μετρό τζιαι να βολτάρουμεν νάκκον στην αγοράν. Αλλά ώσπου να βάλουμεν μπρος επέρασεν η ώρα τζιαι είshιεν τζιαι ραντεβού το απόγευμαν για το hair do, οπότε εφανήκαν μας πολλές 24 λίρες για το day card του tube αφού είχαμεν μόνο θκιο-τρεις ώρες διαθέσιμες. Αντί τούτου, επήαμεν για μπυρίτσα τζιαι brunch στην τοπικήν μπυραρίαν του Bounds Green, όπου εμεινίσκαν οι συγγενείς που μας εφιλοξενούσαν. Εφάμεν το μπέργκερ -καταστροφή μας, ήπιαμεν τα ales μας τζιαι εξεκινήσαμεν για βόλταν στες γειτονιές της περιοχής.

Σημειωτέον ότι εφορούσα t-shirt με φούτερ, το οποίον φανελλούδιν είshιεν πάνω το σήμαν των Guns n' Roses, δώρον που έναν κολλητόν. Εν αξιοσημείωτον ότι η εν λόγω φανέλα έshιει πολλύ σουξέ όπου πάω για κάποιο λόγο. Τέσπα.

Όπως επερπατούσαμεν λοιπόν με την Αγάπη, εδώκαμεν σε μιαν διασταύρωσην, όπου εστέκετουν ένας παshιής τύπος, μουσάτος, κρατώντας βασταρκές. Όπως ερέσσαμεν που δίπλα του, προσπαθεί να μου τραβήσει την προσοχήν, πιθανότατα για να ζητήσει ριάλια (αν τζιαι εν παίρνω όρκον). Εγώ, αφενός επειδή εφάνηκεν μου πολλά ζουμερός για πεινασμένος, τζιαι αφετέρου γιατί το ταμείον στα ταξίθκια κρατά το η Αγάπη (κοινώς, εν εβάστουν μπακίρα πάνω μου) εν του απάντησα καθόλου. Καθώς τον προσπερνούμεν το λεπόν, ακούω τον να λαλεί: "...so you like Guns n' Roses. I don't think so".

Παραλλίον να στραφώ να τον ρωτήσω τι εννούσεν με τούτον. Όποιος γουστάρει Guns n' roses διά ριάλια σε ζηθκιάνους, ή ότι έπρεπεν τουλάχιστον να ακούσω τι είshιεν να μου πει; Για το υπόλοιπον της βόλτας ομολογώ ότι εβασάνισεν με τούτη του η κουβέντα. Τζιαι εβασάνισεν με τζιαι το γιατί να με βασανίσει.

Το βάσανον επέρασε μου αλλά έμεινε μου η απορία: τι ήθελεν να πει ο παshιής μουσάτος με τες βασταρκές για λλόου μου τζιαι τους Guns n' Roses?

Ώσπου να μου περάσει τζιαι η απορία, stay cool and keep rocking!

Μεν ρίφκετε αφκά πά' στον τοίχον....

Τωρά το καλοτζιαίριν υπήρξεν μια φαινομενική ειρήνη στο διαδίκτυον, είτε γιατί ο κόσμος επροτιμούσεν να ποστάρει selfies που τες διακοπές του, είτε διότι επροκύπταν πιο άμεσα θέματα, όπως οι πρόσφυγες που την Μ. Ανατολή ή η σκόνη που μας εshιέπασεν τούτην την εφτομάν. Λλίον πολλά επόκατσεν η κουβέντα για τες εξελίξεις στο κυπριακόν, το οποίον τζιαι τζιείνον έκοψεν λλίον ταχύτηταν. Τζιαι γω η αλήθκεια εν επολλοασχολήθηκα, ούτε έγραψα τίποτε ούτε υπέκυψα στον πειρασμόν να συζητήσω, πέραν ορισμένων σχολίων όπως π.χ. στο blog του Fristuti.

Τωρά που εμπήκεν ο Σεπτέμβρης όμως αρκέψαν ήδη τα όργανα, με ή χωρίς αφορμήν. Ας πούμεν η παράσταση του ΘΟΚ στο αρχαίο θέατρον της Σαλαμίνας. Αν κάμεις μια βόλταν στα ΜΜΕ ή τα μέσα κοινωνική δικτύωσεις θα δεις λιτανείες ολόκληρες, ακόμα τζιαι "εκστρατείες διαφώτισης", είτε υπέρ είτε κατά της συγκεκριμένης εκδήλωσης.

Βλέποντας το ύφος των συζητήσεων τζιαι φυσικά των αναπόφευκτων χαρακτηρισμών, υπενθυμίζω συνέχεια στον εαυτό μου ότι ΔΕΝ πρόκειται να ππέσω στην παγίδαν ορισμένων να τσακώνουμαι για το κυπριακό. Εγώ έχω την άποψη μου, αν με ρωτήσει κάποιος προσωπικά ή με προκαλέσει θα του απαντήσω, αλλά τούτην τη φοράν εν φακκώ πένναν, οϊ μόνον για τους διάφορους γραφικούς που θωρούν παντού γυρόν τους εχθρούς, υπόγειες χρηματοδοτήσεις τζιαι άλλες θεωρίες συνομωσίας, τζαι στολίζουν όποιο διαφωνεί μαζίν τους με επίθετα, αλλά, κυρίως, για όσους το παίζουν τζιαι καλά "διαλλακτικοί" τζιαι "μετριοπαθείς" ενώ κάθε φοράν που οι ακραίοι ξεχαρμανιάζουν, τούτοι ούλλοι χειροκροτούν τζιαι χαιρεκακούν που μέσα τους με έναν "πε τα χρυσόστομε/η", διότι οι ίδιοι εν έχουν καν τα κότσια να βρίσουν. Ειδικά για τούτην την κατηγορίαν, που εν θέλει επιχειρήματα για να πειστεί αλλά βολεύκεται τόσον ωραία με τον καφκάν των άλλων, που δηλώνει "ούτε με τους "απορριπτικούς" ούτε με τους "επανενωτικούς" εγώ δεν προτίθεμαι να σπαταλήσω ούτε δευτερόλεπτον. Το χάζιν μάλιστα με ορισμένους που τούτους είναι ότι για άλλα θέματα είναι γεμάτοι ως πάνω με το "ή είσαι μαζί μας ή εναντίον μας". Αλλά στο κυπριακόν εν θέλουν να εν με κανέναν, "διαχωρίζουν τη θέσην τους". Κανεί πλέον τζιαι με τούτον το είδος.

Διότι όπως εμέναν η διαδρομή μου προς τη συνειδητοποίησην κάποιων βασικών πραγματικοτήτων, στο κυπριακόν τζιαι τη ζωήν γενικά, ήταν τζιαι είναι αργή, προσωπική, επώδυνη τζιαι διαρκής, έτσι πρέπει να εν τζιαι για τούτους τους αθρώπους. Καμμιά διευκόλυνση. Γιατί στο κάτω κάτω, ποιος είμαι γω, καμμιά αυθεντία για να τους οδηγήσω στο "φως"; Μπορεί να έχουν τζιείνοι δίκαιον τζιαι οϊ εγώ. Αν τζιαι επειδή εν είμαι "ταπεινός", ξέρω πότε έχω δίκαιον, ειδικά για κάποια πράματα στα οποία έχω εντρυφήσει.

Ώσπου να τηρήσω τη δέσμευση μου, stay cool and keep rocking!

Δημόσιος θηλασμός

Μετά το ποιητικό ξέσπασμαν της προηγούμενης ανάρτησης, επιστρέφουμεν σε κάτι πιο "πιπεράτον", ήτοι τον θηλασμόν βρεφών σε δημόσιους χώρους. Την αφορμήν έδωσεν μου την μια κοπέλλα που, παρόλον την γνωρίζω μόνο μέσω facebook, θεωρώ την πολλά ενδιαφέρον τζιαι δυναμικόν άτομον. Τωρά τελευταία η κοπέλα τούτη προωθεί αρκετά συχνά την γνωστήν, φεμινιστικής θεώρησης, απαίτησην να θεωρείται φυσιολογικόν τζιαι κοινωνικά αποδεκτόν να κάμνουν οι μαμάδες το θηλασμόν των βρεφών τους σε κοινή θέα, χωρίς να δικαιούται ο οποιοσδήποτε (κυρίως τυχόν αυγουλομάτηδες άντρες) να επικρίνει με τον οποιονδήποτε τρόπον, άμεσον ή έμμεσον.

"Γιατί οι άντρες να μεινίσκουν topless με την μεγαλλύττερην ευκολίαν τζιαι να μεν δρώννει το αυτίν κανενού αλλά μόλις μια κορούδα δείξει νάκκον στήθος να γίνεται χαλασμός κόσμου" διερωτάται η φίλτατη, τζιαι η αλήθκεια δυσκολεύκουμαι να δώκω μονοκόμματην απάντηση. 

Τούτα τα θέματα έννεν άσχετα καθόλου με το θέμα "γυμνό" τζιαι το πως πλασάρουμεν ο καθένας το σώμαν του μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Εν προφανές ότι το ίδιο σώμα που θωρείς τίτσιρον μπροστά στον καθρέφτην του μπάνιου έshιει διαφορετικήν επίδρασην, ως θέαμαν, αναλόγως του περιβάλλοντος στο οποίον το εκθέτεις. Μέσα στο μπάνιον ή γενικά όταν το θωρείς μόνον εσύ, ή έστω εσύ τζιαι π.χ. η σύντροφος σου, εν προκαλεί πρόβλημαν, το αντίθετον μάλλον. Μέσα στη μέσην του δρόμου, ενδεχομένως να σε στείλει φυλακήν. Σε μιαν παραλίαν γυμνιστών εν οκ. Σε άλλες παραλίες οϊ. Στες ίδιες παραλίες μπορεί οι αθρώποι να κρύφκουν τα "επίμαχα σημεία" με τρόπον που τα αναδεικνύει παραπάνω παρά αν ήταν γυμνά, αλλά ο νόμος περί "προσβολής της δημοσίας αιδούς" εν παραβιάζεται.

Ο θηλασμός των βρεφών έννεν κάτι "πονηρόν", εν μια που τες πιο τρυφερές τζιαι ανθρώπινες εικόνες, πέραν της ευεργετικής επίδρασης του μητρικού γάλακτος στην υγείαν των μωρών. Η δε ψυχική διάθεση της μάνας κατά τον θηλασμόν είμαι σίουρος ότι απέχει παρασάγγας που τη διάθεσην ας πούμεν μιας γυμνόστηθης σε μιαν παραλίαν. Γιατί τότε εν θέμαν το να θηλάσει μια γυναίκα το μωρόν της δημοσίως;

Υπάρχουν θκιό διαστάσεις στο θέμαν κατ' εμέναν. Αφού μιλούμεν καθαρά για τες περιπτώσεις όπου ο θηλασμός πρέπει να γίνει σε δημόσιο χώρο, τότε πρόβλημαν μπορεί να υπάρξει μόνο σε θκιό περιπτώσεις: 1) αν η ίδια η μάνα εν νιώθει άνετα να την δουν γυμνόστηθη 2) αν κάποιος ή κάποιοι που τους παριστάμενους εν νιώθουν άνετα να την θωρούν. Στην πρώτην περίπτωσην η μάνα προφανώς εν μπορεί να απαιτήσει που τους άλλους να την αφήκουν μόνην της, ο χώρος εν δημόσιος τζιαι δικαιούνται να μείνουν. Οπότε ή θα καταπολεμήσει τη συστολήν της είτε θα πάει κάπου να εν μόνη της. Στη δεύτερην όμως περίπτωσην, τζιαι εφόσον εν προνοείται που το νόμον να γίνεται ο θηλασμός "ιδιωτικά" (αφού εν προκαλεί "προσβολήν δημοσίας αιδούς") τότε κανένας εν έshιει δικαίωμαν να "εγκαλέσει" την μάνα να πάει αλλού.

Προσωπικά, εν τραβώ κανένα ζόριν να θηλάσει μια μάνα μπροστά μου. Αλλά επειδή είμαι άντρας, εννοείται ότι θα προσπαθήσω να μεν παρεξηγηθεί τυχόν βλέμμα μου ως αδιάκριτον. Ετσι ενδεχομένως αν τζιείνη η μάνα μου απευθύνει το λόγον ενώ θηλάζει να αποφύγω να θωρώ προς το "επίμαχο σημείον". Εν δίκαιον να ξεβολευτώ έτσι; Μπορεί οϊ, αλλά προτιμώ να το χειριστώ παρά να απαιτήσω να πάει αλλού να θηλάσει. Εν θεωρώ ότι προσβάλλει κάτι ή κάποιον.

Που τούτην την άποψην, θα ελάλεν κάποιος ότι οποιουδήποτε τύπου "ανεπιτήδευτη" γύμνια, όπως το απλώς να περπατάς γυμνός χωρίς να "μοστράρεις" τα επίμαχα σημεία, να μεν έπρεπεν να θεωρείται "προσβολή της δημοσίας αιδούς". Κάποτε εξάλλου πρέπει να συμφιλιωθούμεν με την πραγματική μας φύση, που εν γυμνή, τζιαι οϊ ντυμένη τζιαι φτιασιδωμένη.

Ώσπου να μπορούμεν να κυκλοφορούμεν χωρίς ενδεχομένως να προσβάλλουμεν, stay cool and keep rocking!

Κάποια λόγια

Κάποια λόγια θέλω να τα σβήσω

Πίσω στην σκέψην που τα γέννησεν να τα γυρίσω

Να ξαναρχίσω

Το κακόν που εκάμαν να καταργήσω

Κάλλιον σσιωπήν παρά ν'αφήσω

με κάποια λόγια, πριν τα ζυγίσω

αθρώπους άλλους να τυραννήσω

Μα το μυαλόν τζι' αν βασανίσω

ξέρω ο χρόνος εν πάει πίσω

ήνταλως το'καμα να μολοήσω

τζιαι να χαλάσω, αντί να χτίσω

με κάποια λόγια άσκεφτα, που εν μπορώ να σβήσω

Ώσπου να με ξαναπιάσει ο οίστρος, stay cool and keep rocking!

Μαστίχα, τριαντάφυλλο τζι' αμύγδαλο

Έκατσα λλίο στον υπολογιστή μετά το μεσημεριανό ραχάττιν τζιαι έβαλα έναν ποτήρι ψηλό με squash τριαντάφυλλο, νερό τζιαι κάμποσα παγάκια. Τζιαι εσκέφτηκα ότι η απόλαυση του απαιτεί ένα μικρό tribute. Μαζί με άλλες θκιό γεύσεις/ αρώματα που αγαπώ εξίσου: τη μαστίχα τζιαι το αμύγδαλο.

Το άρωμαν του τριανταφύλλου εν θρύλος γενικά. Η δε γεύση του εν μαγική όπου τζιαι να τη συναντήσεις. Στην Κύπρο το squash πρέπει να εν παρακαταθήκη των Εγγλέζων. Αθθυμούμαι στα φοιτητικά χρόνια στην Ελλάδα, αν μας άρεσκεν τούτον το είδος ποτού, έπρεπεν να πάρουμεν μαζί μας γιατί οι εν Ελλάδι αδερφοί εν το εξέραν. Που ήμουν μιτσής εσυνδύαζα το με το γάλα, ειδικά τα πρωινά του καλοτζιαιρκού. Με το νερό εν μου πολλοάρεσκε τότε (φέτος το καλοκαίρι μου εκόλλησεν με το νερό τζιαι τα παγάκια), αλλά αθθυμούμαι πολλά το συνδυασμό με τη μαχαλλεπί, τζιείνην την ουσιαστικά άγευστη τζιαι άοσμη κρέμα με νιshιαστέ, που την απογείωνεν το άρωμαν τζιαι η γλύκα του squash με το παγωμένο νερό. Επίσης,σε όποιο γλυκό συναντήσω το ανθόνερο (που συνήθως εν απόσταγμα τριαντάφυλλου) πελλανίσκω. Με τη σωστήν αναλογίαν απογειώνει τα ούλλα, σιροπιαστά, κεϊκ, ππακλαβάδες του ταψιού ή της κατσαρόλας με σιμιγδάλι κλπ. Κάποια στιγμή στη Θεσσαλονίκη η αγάπη έφερεν ένα ψηλό βάζο με γλυκόν του κουταλιού τριαντάφυλλο. Έφα το μόνος μου, αλλά εν το εξανασυνάντησα στην Κύπρο, αν τζιαι πρέπει να το κάμνουν στον Αγρό, που εν η μάνα του λουλουθκιού τούτου δακάτω. Κάμνει επίσης υπέροχο λικέρ.

Άψογον που κάθε άποψη λικέρ κάμνει τζιαι η μαστίχα, η μάλλον πιο αγαπημένη μου μυρωθκιά/ γεύση (διότι αν δεν το ξέρετε, χωρίς την όσφρηση τζιαι το άρωμα, θα εχάναμεν τεράστιο μέρος της διακριτικής μας ικανότητας στα τρόφιμα). Πιθανώς η πρώτη φορά που εσυνάντησα τη μαστίχα σε μιαν ξεχωριστήν τζιαι έντονη μορφήν, ήταν στην κλασσικήν πίσσαν Χίου "Έλμα", η οποία εξεχώριζεν που κάθε άλλην, τόσον σαν άρωμα όσον τζιαι σαν υφή. 

Βέβαια όταν την επρωτογνώρισα εγώ ήταν σε έναν "ομονοιάτικον", καταπράσινον κουτίν που άννοιεν στο πλευρόν τζιαι οι κουφεττούδες της ήταν ξεχωριστές. Ήταν σκληρές αρχικά τζιαι μόλις τες εδάκκαννες εξαπολούσαν τόσον άρωμαν που εγέμιζεν το στόμα σου. Το μόνον τους κακόν ήταν ότι "εκτονώνουνταν" γλήορα τζιαι ένιωθα ότι εν είχα ικανοποιηθεί. Η άλλη αποκάλυψη της μαστίχας ήταν το λεγόμενο "υποβρύχιο".

Έφερεν μας το για πρώτη φορά, αρκετά χρόνια πριν πρωτοπάω Ελλάδα, μια αδερφή του παπά μου που επαντρεύτηκεν τζιαι ζει στα Γιάννενα. Έφερεν την μέσα σε ένα μικρό βαζάκι τζιαι είπεν μας ότι θα πελλάνουμεν μαζί της. Όπερ τζαι εγένετο. Εν την εχόρτανα, ήθελα ένα ποτσί μόνος μου να τη χορτάσω. Τζιαι τωρά, άμα την αθθυμηθώ διώ πάνω της. Ευτυχώς η "παγκοσμιοποίηση" έφερεν το να βρίσκουμεν τα πάντα στες υπεραγορές, όπου μπορείς να εύρεις εύκολα "υποβρύχιο". Υπάρχει τζιαι με γεύση βανίλια (άλλον έναν υπέροχο άρωμαν) αλλά ωχριά μπροστά στη δύναμην της μαστίχας.

Τζιαι τούτον φέρνει μας στην τρίτη μου γευστικήν/ αρωματικήν αγάπην, το αμύγδαλο. 

Φιλούδι μου δώσ'μου αμυγδαλωτόν τζιαι πάρ'μου την πσυshιήν! Ανακάλυψα το, περιέργως, στο Christmas Cake (άλλη εγγλέζικη επιρροή), σε τζιείνον το στρώμαν κάτω που το γλάσο που έκαμνεν η μάμμα μου. Αθθυμούμαι τζιείνην την κούππαν του μίξερ, που όταν εφκιέρωνεν το μίγμαν για να το απλώσει πάνω στο κεϊκ, άφηνεν με να το "καθαρίσω". Εν άφηνα ψίχουλο! Επήρεν με είδησην η μάμμα τζιαι εκράταν μας πάντα μιαν έξτρα δόσην, που την έκαμνεν όπως το ρολάκι τζιαι εβούτταν την μέσα σε ζάχαριν, τζιαι έβαλλεν τζιαι έναν γαρυφαλλάκιν στη μέση. Ο παράδεισος! Ήταν διαγωνισμός θέλησης να μεν τα φάμεν ούλλα τζιαι να μεν μπορούμεν μετά να τζεράσουμεν τους ξένους που έρκουνταν ανήμερα των χριστουγέννων να ευχηθούν του παπά. Πούζαν να έχουν τα μελομακάρονα τζιαι οι κουραμπιέδες,όσον ωραία τζιαι να ήταν. Το αμυγδαλωτόν ήταν ο βασιλιάς των γιορτών στα γλυκά.

Το ενδιαφέρον με το αμυγδαλωτόν, ήταν ότι ένωνεν πολλές φορές τζιαι τες άλλες θκιό αγαπημένες μου γεύσεις: τη μαστίχα τζιαι το τριαντάφυλλο. Κάθε καλός ζαχαροπλάστης κατ'εμένα ξέρει ότι στο αμυγδαλωτό βάλλεις μαστίχα τζιαι ανθόνερο.

Νομίζω εκτονώθηκα αρκετά. Ώρα να απολαύσω το παγωμένο μου squash τριαντάφυλλο. Cheers!

Τζιαι ώσπου να ξανασχοληθώ με τρόφιμα, stay cool and keep rocking!

Αστυνομική τζιαι άλλη βία

Που τα πιο εύκολα πράματα στη ζωήν του αθρώπου είναι να "κατασταλάξει" σε μιαν άποψην τζιαι να την "θεμελιώσει" τόσον πολλά στην κκελλέν του που να μεν μπαίνει ποττέ στο βάσανον να την επαναπροσδιορίσει. Η αστυνομία εν ένα θέμαν που ο πολλύς ο κόσμος μπαίνει σε τούτον το "mode". Ή θα είναι "υπέρ" της, ή θα είναι "εναντίον", όταν βεβαίως του δοθεί η αφορμή να ασχοληθεί μαζίν της.

Αφορμή της ανάρτησης ένα βίντεο που έφαεν τους τόπους σήμερα στα social media τζιαι αλλού, το οποίον μπορείτε να δείτε δαμέ. Η αλήθκεια είναι ότι το βίντεο εν ενοχλητικό, εκτός τζιαι αν είσαι σαδιστής. Εν επίσης αποδεδειγμένο νομίζω, ότι όταν ο μέσος άθρωπος θωρεί έτσι συμβάντα, εν πιο φυσικόν τζιαι αυθόρμητον να ταυτιστεί με τζιείνον που τες τρώει, παρά με τζιείνον που δέρνει. Άρα, ειδικά αν δεν έshιει ούλλην την εικόναν, θα σπεύσει να "κατακεραυνώσει" τους αστυνομικούς τζιαι να συλληπηθεί το "θύμα", όπως θα παρατηρήσετε σε ούλλα τα σχόλια που ακολουθούν τα εκάστοτε άρθρα που αναφέρονται στο συμβάν. Δαμέ να σημειώσω ότι το συμβάν έγινεν πέρσι το Φεβράρη αλλά τωρά εδιέρρευσε το βίντεο, που κάποιον "χρήστη στο διαδίκτυο". Τέσπα.

Εμέναν έτσι συμβάντα, που γίνουνται κάθε μέρα, στην Κύπρον τζιαι αλλού, αλλά μέσα στην καθημερινή μας αυταπάτη τζιαι βόλεμαν προσπερνούμεν τα, εν αφορμή για προβληματισμό τζιαι οϊ για ξεχαρμάνιασμαν ή ανέξοδον βρισίδιν. Έτσι έθθα αρκέψω να ξιτιμάζω τους αστυνομικούς ως "γουρούνια" ή "φασίστες" χωρίς να ξέρω πλήρως τι έγινεν τζιαι γιατί εδράσαν όπως εδράσαν. Φυσικά, έχω αρνητική προδιάθεση, γιατί ποττέ εν είμαι υπέρ κάποιου που βάλλει τον άλλο χαμέ τζιαι διά του που πάνω ενώ εν φανερόν ότι έshει το πάνω shιέριν τζιαι μπορεί να σταματήσει. Η κουβέντα "αξίζει του το ξύλον που έφαεν" εν παρπατά για τον απλό λόγον ότι εν παράνομο να παίρνει το νόμο στα shιέρκα του ο καθένας, ακόμα τζιαι αν είναι αστυνομικός, ενώ έθθα ήθελα να τύχει έτσι μεταχείρισης, δίκαιης ή άδικης, ο εαυτούλης μου ή ένας δικός μου άθρωπος επειδή κάποιου του εκάπνισε να με πέψει αδίκαστον.
Κατ'αρχήν το όλο συμβάν άρκεψεν που μιαν έρευναν για ναρκωτικά. Τα ναρκωτικά, καλώς ή κακώς, εν παράνομα. Τα κράτη θεωρούν ότι με το να τα κάμουν παράνομα, βελτιώνουν την κατάστασην της κοινωνίας, άρα έχουν ειδικά τμήματα αστυνομίας που εν ειδικοί εναντίον των εμπόρων τζιαι χρηστών ναρκωτικών. Σαν τομέας εγκληματικότητας, εν που τους πιο άγριους παγκοσμίως, καθαρά λόγω των συμφερόντων που παίζουνται τζιαι των οικονομικών μεγεθών που διακινούνται. Εν φυσικόν ότι κανένας εν θέλει να βρωμίσει τα shιέρκα του ή άλλα μέρη του σώματος του κυνηγώντας εμπόρους ναρκωτικών. Οπότε, έχουμεν αστυνομίαν για να επιληφθεί τούτων των θεμάτων. Οι δε αστυνομικοί σε τούτα τα τμήματα θωρούν πράματα τζιαι βιώνουν καταστάσεις που ούτε στους shιειρόττερους μου εφιάλτες ενδεχομένως να μεν έχω δει. Εν κάτι που πρέπει κάποιος να λάβει υπόψην σκιαγραφώντας τούτους τους αθρώπους τζιαι τες αντιδράσεις τους σε κάθε κατάσταση.

Ο φίλτατος Άνεφ θα μου τα βάλει πάλε φυσικά υπό το "ταξικόν πρίσμαν", ότι ο καπιταλισμός δημιουργεί ανισότητες, δυστυχίαν κλπ. , οπότε ο φτωχός αναζητά διεξόδους στες ουσίες, το μεγάλον κεφάλαιο ενθαρρύνει το παράνομο εμπόριο για να θησαυρίζει τζιαι έτσι έχουμεν εγκληματίες, οι οποίοι φυσικά, σε έναν σοσιαλιστικόν κόσμον θα εκλείψουν τζιαι θα καλλιεργούν αντί χασίshιν μπανανόδεντρα τζιαι κολοκάσιν. Ώσπου να πετύχουμεν τον σοσιαλισμόν, θέλουμεν αστυνομίαν.
Είναι το λοιπόν η αστυνομία, μια ανάγκη, διότι ο άθρωπος έννεν ακόμα έτοιμος να συμβιώσει χωρίς βίαν πάνω στον γείτοναν του. Τζιαι επειδή τούτην την βίαν κάθε μέρα παρακαλώ να μεν την υποστώ εγώ ή η οικογένεια μου, έθθα αρχίσω με την πρώτην αφορμήν να βαφτίζω γουρούνια τζιαι φασίστες τους αθρώπους που μπορεί να μπουν ανάμεσα σε μέναν τζιαι όποιον θέλει να βιαιοπραγήσει εναντίον μου. Φυσικά, ούτε μπορώ να δεχτώ να καταχράται την εξουσίαν που, το κράτος που εγώ στηρίζω, του διά να χειριστεί, με το να σκοτώνει ή να δέρνει ή να βασανίζει. Τζιαμέ εν το ίδιον υπόλογος προς το νόμο με μέναν, αν οϊ τζιαι παραπάνω.

Ώσπου να φυτεύκουν κολοκάσιν αντί όπιον οι ναρκέμποροι, stay cool and keep rocking!

Πολιτική Ανυπακοή

"Την 1η Δεκεμβρίου του 1955 μια μαύρη γυναίκα, η Ρόζα Παρκς, συνελήφθη εντός λεωφορείου επειδή αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση της σε λευκό άνδρα, όπως απαιτούσε ο διαβόητος Νόμος Τζιμ Κρόου που προέβλεπε ποινή ως και 10 ετών φυλάκιση για «παράβαση ανθρωπίνων και θεϊκών αρχών». Η αντίδραση του μαύρου πληθυσμού υπήρξε έντονη. Η κατάσταση έλαβε νέες διαστάσεις όταν τρεις μήνες αργότερα συνελήφθη για τον ίδιο λόγο η 15χρονη μαθήτρια Κλοντέτ Κάλβιν. Οι μαύροι αποφάσισαν – και σε αυτό πρωτοστάτησε ο Κινγκ – να κηρύξουν μποϊκοτάζ στις συγκοινωνίες. Ηταν το πρώτο μαζικό κίνημα οργανωμένης διαμαρτυρίας στην Αλαμπάμα το οποίο έμεινε στην πολιτική ιστορία των ΗΠΑ ως «μποϊκοτάζ λεωφορείων της Αλαμπάμα». Διήρκεσε 381 ημέρες και έληξε με θρίαμβο. Το Ανώτατο Δικαστήριο, στο οποίο είχαν προσφύγει οργανώσεις πολιτικών δικαιωμάτων της Νέας Υόρκης και της Μινεσότα, με μια ιστορικής σημασίας απόφαση έκρινε αντισυνταγματικά τα μέτρα απαγόρευσης των μαύρων στα μέσα συγκοινωνίας. Ηταν η αρχή."
Πηγή

Τι είναι επί της ουσίας ο "νόμος"; Κατ' εμέναν είναι έναν εργαλείον, το οποίον που μόνον του δεν είναι "καλόν" ή "κακόν". Καλή ή κακή εν η χρήση του, κάτι που ισχύει επίσης για το χρήμα τζιαι γενικά ούλλα τα εργαλεία που ως είδος εφηύραμεν σε τούτην την συνεχή προσπάθειαν μας να ευτυχήσουμεν. Είναι τζιαι κάτι άλλον ο νόμος: αποκρυσταλλωμένη "βία". Για να τεθεί ένας νόμος, υπήρξεν μια σύγκρουση θελήσεων, συνήθως αρκετά δυνατή για να συντρίψει σώματα τζιαι πνεύματα, τζιαι το απόσταγμαν της σύγκρουσης εν οι πρόνοιες του νόμου.

Στην καθημερινότητα μας, πολλοί αντιλαμβάνονται το νόμο ως κάτι το "ιερό", ως τροποντινά κάτι ανώτερον που τον απλόν άθρωπον, στο οποίον οφείλουμεν να "υποκύπτουμεν", τζιαι το οποίον, ποικιλοτρόπως, ορίζει τες ζωές μας. Η αλήθκεια όμως κατ' εμέναν εν ανάποδη: εμείς, ο απλός άθρωπος, τζιαι η ζωή μας είναι που ορίζουμεν το νόμο, τζιαι είναι ο νόμος "υπηρέτης" μας, ως κοινωνικό σύνολον τζιαι ως μονάδες, τζιαι οϊ το ανάποδον. Ή τουλάχιστον έτσι πρέπει να είναι.

Έτσι αφού η κοινωνία του αθρώπου εν είναι κάτι το στατικόν, αλλά είναι σε διαρκήν κίνησην τζιαι αλλαγήν, έτσι τζιαι ο νόμος πρέπει να συμβαδίζει με την εποχήν του, τόσον στο γράμμαν του αλλά - κυρίως - στο πνεύμαν του. Σε τούτην την αλλαγήν φυσικά υπάρχει πάντα "αντίσταση", η λεγόμενη συντήρηση. Εν είναι πάντα κακή η συντήρηση, ενίοτε λειτουργεί ως "χαλινάριν", το οποίον κρατά το άλογον της αλλαγής μέσα στο σωστό διάδρομον, τζιαι ενδεχομένως λειαίνει τες συγκρουσιακές ορμές σε επίπεδον που η αλλαγή να γίνει πιο ανώδυνα.

Υπάρχει φυσικά πάντα η περίπτωση ο νόμος να είναι παράλογος, ετεροχρονισμένος, άδικος. Η δε κατάσταση τούτη γίνεται πιο αφόρητη όταν τα αντανακλαστικά της εκάστοτε κοινωνίας εν τέθκοια που οϊ μόνον γίνεται θιασώτης του αδίκου (όπως καλή ώρα στην περίπτωση του νόμου Τζιμ Κρόου στες Η.Π.Α.) αλλά δεν μπορεί καν να αντιληφθεί την πλάνην της, με αποτέλεσμαν η "πλειοψηφία" να αντιστέκεται της όποιας προόδου τζιαι της αλλαγής που επιτάσσει. Τζιαι επειδή στα σύγχρονα αστικά κράτη, ο μόνος "παίκτης" με δυνατότηταν "νόμιμης βίας" εν το κράτος, τότε το ίδιον το κράτος γίνεται ο δυνάστης εναντίον του οποίου υποτίθεται ανέλαβεν να προστατέψει τον πολίτη. Επικαλούμενον μάλιστα την "νομιμότητα", ως εκφραστήν της "καθεκύστιας ηθικής".

Τι άμυνες έshιει ο πολίτης εναντίον του κράτους, της "συντηρητικής πλειοψηφίας", ή ακόμα πιο δύσκολα, της "αδιάφορης, απρόσωπης μάζας"; Ουσιαστικά μόνο θκιό: την πολιτική ανυπακοή τζιαι την προβολήν των επιχειρημάτων του στα δημόσια φόρα, ώστε το ρεύμαν της αλλαγής που αναζητά στο νομικό πλαίσιον να γίνει "πλειοψηφικό", τζιαι ως τέθκοιον να επικρατήσει.

Φυσικά, κάθε πράξη πολιτικής ανυπακοής αποτελεί προσωπικόν κίνδυνον με εξαιρετικά δυσμενές πολλές φορές τίμημα, ενώ το όφελος μπορεί συχνά να φαίνεται ζοφερόν τζιαι απόμακρον. Κατ'εμέναν μόνον έναν κίνητρον μπορεί να ωθήσει έναν απλόν άθρωπον σε έτσι μονοπάθκια: να νιώθει πραγματικήν ευτυχίαν όταν το πράττει. Τζιαι επειδή το να νιώθεις ευτυχής να τοποθετείς τη ζωή σου στη διελκυστίνδα θεωρώ το εξαιρετικά σπάνιο, όσοι το επιχειρούν έχουν τουλάχιστον το θαυμασμό μου.

Ώσπου να γίνουμεν πολιτικά ανυπάκουοι σε ότι μας αδικεί, stay cool and keep rocking!