Ιδού στο εξής σχηματούδιν η ιεράρχηση των αναγκών του αθρώπου, όπως τες εδιατύπωσεν κάποιος Abraham Harold Maslow:
Νομίζω, αν θεωρήσουμεν τούτην την πυραμίδαν "σε καλόν δρόμον" όσον αφορά τη θεώρησην της, πρέπει να παραδεχτούμεν ότι ο μέσος άθρωπος χρειάζεται, για να πετύχει έστω μέρος των αναγκών του, ακόμα τζιαι στα χαμηλά επίπεδα, έναν "καταφύγιον", μιαν "στέγην" αν θέλετε. Είναι δε τουλάχιστον παρανοϊκόν, εν έτει 2014 να συζητούμεν αν γίνεται ο κάθε άθρωπος να μπορεί να έshιει τούτον το πράμαν ως "αυτονόητον". Σχεδόν τόσον παρανοϊκόν όσον να συζητούμεν αν μας κανεί η τροφή, ή η ενέργεια, όταν πετάσσουμεν 50% των τροφίμων στα σκουπίθκια. Εννά πάθουμεν όπως στο We can remember it to you wholesale που ακόμα τζιαι ο αέρας ήταν προϊον αγοραπωλησίας....
Που την άλλην, πρέπει να αναγνωριστεί ότι δεν υπάρχει τίποτε σε τούτον τον κόσμον που να μπορεί να οριστεί ως "δωρεάν". Υπάρχουν πόροι, (τζιαι παράγωγα αυτών) οι οποίοι είναι πεπερασμένοι, ΔΕΝ είναι άπειροι. Δεν τίθεται λοιπόν θέμαν επάρκειας πόρων, αλλά διαχείρισης αυτών με τρόπους που τα αυτονόητα (ιεράρχηση ανθρώπινων αναγκών) να μεν καταλήγουν παράνοια.
Πρέπει να πω ότι το θέμαν του να έshιεις το σπίτι σου εγώ εν που τες αρχές του 2000 που το ζω τζιαι συζητώ το όποτε μου δοθεί η ευκαιρία. Εσυζητούσα το όταν επρωτοέμαθα που παν οι τιμές των ακινήτων το 2003 που εσκέφτουμουν να χτίσω. Όταν σε ένα μήνα το σπίτι που εθκιάλεξα (που developer) επήεν πάνω 4000 χιλιάδες λίρες. Όταν εβρέθηκα με δάνεια 3 φορές σχεδόν του οικογενειακού ετήσιου εισοδήματος. Όταν ο υδραυλικός μου με έγραφεν επανειλημμένα, τζιαι όταν με shιήλια παρακάλια έρκετουν να δουλέψει, εσυζήταν αν εν τζιαιρός να αλλάξει το BMW Χ3 του με Range Rover των 80000 λιρών. Όταν οι φίλοι αγοράζαν δυάρκα διαμερίσματα στον Πρωταράν σε τιμήν πιο μεγάλην που το σπίτι μου. Όταν οι τράπεζες ανακοινώναν κέρδη (τζιαι οϊ έσοδα) εκατοντάδων εκατομμυρίων αλλά εγώ εδιούσα ολόκληρο μισθόν στες δόσεις των δανείων. Όταν έρκουνταν στο αποκορύφωμαν της φούσκας το 2008 τζιαι εμακαρίζαν με που είχα αγοράσει το σπίτι μου 100.000 λίρες το 2004 (διπλάσια λεφτά από όσα υπολόγιζα να δώσω το 2003), ένα σπίτι με κολλητόν τοίχον με το γείτονα μου τζιαι με 30 τετραγωνικά αυλούαν. Εμακαρίζαν με. Αλλά εν ένιωθα τζιαι τόσον τυχερός. Τελικά υγείαν.....
Διότι το σπίτι μου εν το έβλεπα ως επένδυση. Έβλεπα το ως ανάγκην. Βασικήν.
Τούτα ούλλα που ακούω το λοιπόν σήμερα, που για τρίτην φοράν εκάτσαμεν πάνω (η πρώτη ήταν με το χρηματισήριον, η δεύτερη ήταν με τα ακίνητα τζιαι τωρά εν οι τράπεζες) σαν κοινωνία, μια λέξη μου έρκεται στο νουν: φαρισσαϊσμός. Πανταχόθεν. Ειδικά όταν έρκεται μετά το πόσα κοπελλούθκια εφάσιν για την ημέραν δίπλα στη Γάζα ή τη Συρίαν ή αλλού.
Έτσι δεν θα συνεχίσω στο μοτίβον τούτον, αλλά θα πω μιαν ιστορίαν πραγματικήν, που δείχνει επί της ουσίας τι θα πει απώλεια της "πρώτης κατοικίας".
Πρόσφατα, στην ανάρτησην Η επέτειος είχα γράψει για την Μ., που επαντρέφτηκεν παραμονήν του πραξικοπήματος. Η Μ. που λαλείτε έμεινεν εγκλωβισμένη στη Γιαλούσαν που τον Ιούλιον του 1974 ως τον Δεκέμβριον του 1976. Το καλοτζιαίριν του 1975 εσμίξαν με τον άντραν της, ο οποίος είshιεν πάει να πολεμήσει τζιαι εβρέθηκεν στες "ελεύθερες περιοχές". Το φθινόπωρον του 1976, εστείλαν τους οι Τούτζιοι εγκύκλιον που τους επροειδοποιούσεν ότι που το τέλος του χρόνου "δεν θα εγγυούνταν πλέον την ασφάλειαν σε όσους εμεινίσκαν". Ήδη οι χωρκανοί, οι πλείστοι των οποίων είχαν μείνει στο χωρκόν μετά την εισβολήν, είχαν δει το χωρκόν να γεμώννει "Τουρτζιά που τα Κότσιηνα". Ο Ντεκτάς είshειν τους γυρίσει στα χωρκά που εκατέλαβεν ο στρατός τζιαι έταξεν τους όποιον χωρκόν εθέλαν. Τζιαι οι Κοτσινιάτες εθκιαλέξαν τη Γιαλούσαν, που ήταν παραθαλάσσια όπως το χωρκόν που εχάσαν. Για τζιαιρόν εθωρούσαν τους μέσα στα περβόλια τους οι γιαλουσίτες να κάμνουν "πλιάτσικον" των φρουτόδεντρων. Σε συνδυασμόν με την "εγκύκλιον", εν ήθελεν πολλά να καταλάβουν που επήεννεν το πράμαν.
Μιαν ημέραν εγυρίσαν οι τούρτζιοι τζιαι εβάλαν αριθμούς πάνω στα σπίθκια. Τζιαι μιαν άλλην μέραν, κτυπά η πόρτα της Μ. Αννοίει τζιαι θωρεί μιαν τουρκάλλαν με έναν κομμάτιν χαρτίν στο shιέριν, έναν λαχνόν.
"Θέλω να δω το σπίτι σου, γιατί εκέρτισα το στο λαχείον".
"Μεσ'το σπίτι μου εν θα μπεις" λαλεί της η Μ.
Είπαμεν, το σπίτιν τζιαινούρκον, ετέλειωσεν λλίον πριν το πραξικόπημαν, έτοιμον να δεχτεί τους νεόνυμφους. Η Μ. επρόλαβεν να το ζήσει 2 χρόνια τζιαι κάτι. Ούτε δάνειον εχρωστούσεν ούτε τίποτε.
Το Δεκέμβρην ήρτεν η ώρα που έπρεπεν να φύουν που το σπίτιν τους. Όπως εφορτώσαν τα πράματα, εμφανίζεται πάλε η τουρκάλλα.
"Δώσ'μου το κλειδίν, το σπίτι εν δικόν μου πιον".
"Εν σου διώ τίποτε"
"Τσιαούσιη, εν μου διά το κλειδίν"
Ο τσιαούshιης πρέπει να ήταν συμπονετικός άθρωπος, εφάνηκεν να δυσκολεύκεται.
"Εγώ κλειδίν εν της διώ για το σπίτι μου, εννά σου το δώκω εσέναν".
"Εντάξει Μ. δώσ'μου το εμέναν τζιαι εν εντάξει, πήεννε στο καλόν".
Η Μ. έπιασεν την κόρην της, θκιό χρονών κορούα, που το shιέριν τζιαι εγύρισεν να φύει. Είπεν έθθα δικλήσει να δει πίσω αλλά μετά που καμμιάν εκατοστήν μέτρα εν άντεξεν τζιαι εγύρισεν. Οι πόρτες τζιαι τα παραθύρκα του σπιθκιού της, που εχτίσαν με τον άντραν της για να ζήσουν, ήταν ήδη ανοικτά για να "τσιακκάρει" η τουρκάλλα την "τύχην" της...
Εν τζιαι περιμένω που τη Μ. να συγχωρήσει ποττέ της τούτον που της εκάμαν. Φυσικά πρέπει δαμέ να τονίσω ότι η τουρκάλλα εν τζιαι είναι κακός άθρωπος. Εγνωρίσα την τζιαι γω σχετικά πρόσφατα, εν μια απλή γεναίκα τζιαι τζιείνη, με τες δικές της απώλειες, τα δικά της "ασυγχώρητα"...
Αν τύχει να έχω τζιαι εγώ απώλειες "πρώτης κατοικίας", τουλάχιστον ελπίζω να τα αθθυμηθώ τούτα. Διότι ο άθρωπος έshιει ευχήν τζιαι κατάραν να ξηχάννει εύκολα.
Ώσπου να ικανοποιήσουμεν τες "βασικές ανάγκες" ως αυτονόητες, stay cool and keep rocking!
