Κόστος ευκαιρίας (Opportunity cost)

Νομίζω ότι ήταν κατά τη διάρκειαν του μεταπτυχιακού μου στο Παν. Μακεδονίας, που μας είπεν ένας που τους καθηγητές μας ότι "το μόνον που έχουν προσφέρει οι αμερικανοί στο πεδίον της γνώσης εν η διοίκηση επιχειρήσεων". Εν ξέρω αν είναι αλήθκεια αλλά εν γεγονός ότι το να εντρυφήσεις στες βασικές έννοιες της διοίκησης (γεννικά) είναι μια πολλά διαφωτιστική τζιαι πολλά "οριζόντια" (διότι εφαρμόζεται τελικά σχεδόν σε ούλλες τες εκφάνσεις της ζωής) διαδικασία. Διαφωνώ δηλαδή με ορισμένους που θεωρούν τα οικονομικά τζιαι την διοίκησην επιχ/σεων ως "ψευδοεπιστήμες", απλά διότι θεωρούν ότι είναι "αμερικανόπνευστες" ή "καπιταλιστικές".

Το κόστος ευκαιρίας λοιπόν είναι ένας που τους όρους που μου εκάμαν μεγάλην εντύπωσην όταν τον επρωτοάκουσα, αλλά τζιαι όποτε έπρεπεν να τον προσαρμόσω στη δουλειάν μου ως σύμβουλος. Στο απλοϊκόν μου μυαλουδάκιν, το οποίον σιχαίνεται την εμβάθυνση (ήνταλως εκατάφερα να αποφοιτήσω που την ηλεκτρολογίαν είναι πραγματικά αξιοσημείωτον), λλίον πολλά το κόστος ευκαιρίας σημαίνει ότι για κάθε απόφασην μας, ανεξαρτήτως σε τι αφορά, υπάρχει κάποιον κόστος. Σημειώστε ότι αν το κόστος συνδέεται με τη λέξην "πόροι", τότε τα πράματα γίνονται ακόμα πιο σύνθετα. Διότι "πόρος" δεν είναι μόνον τα ριάλια, ή τα αυτοκίνητα, τα σπίθκιά, τα μηχανήματα κλπ. Πόρος είναι τζιαι η μόρφωση, η αναψυχή, η υγεία (πάνω που ούλλα). Υπάρχουν δηλαδή "χειροπιαστοί" αλλά τζιαι "άϋλοι" πόροι, τζιαι όταν παίρνουμεν μιαν απόφασην, κερδίζουμεν κάποιους, χάννουμεν κάποιους.

Ποιος θα έπρεπεν να είναι ο στόχος μας λοιπόν, σαν αθρώποι, σαν ομάδες, κοινωνίες, είδος κλπ; Νομίζω εν προφανές ότι κάθε απόφαση μας πρέπει να βάλλει στη ζυγαριάν τα ωφέλη τζιαι τα κόστη που συνεπάγονται. Τζιαι να επιλέγεται η απόφαση που επιφέρει το μέγιστον όφελος τζιαι το ελάχιστον κόστος. 

Τούτα ούλλα ήρταν στο μυαλόν μου ξανά τες τελευταίες μέρες με αφορμήν την σφαγήν που επιτελείται στη Γάζα. Ακούω τζιαι θκιαβάζω τες απόψεις που διατυπώνονται τζιαι προσπαθώ να καταλάβω τζιαι γω ποια θα ήταν η πλέον "ωφέλιμη" τζιαι λλιόττερον "δαπανηρή" στάση που θα έπρεπεν να λάβω ως άτομον αρχικά, αλλά τζιαι ως μέλος μιας κοινωνίας, της κυπριακής.

Κάποια πολλά ενδιαφέροντα γράφει τζιαι ο Χρίστος Χαλικιόπουλος δαμέ. Αφενός υποστηρίζει ότι πρέπει να λάβουμε κάποια θέσην επί του θέματος. Αφετέρου ο ίδιος θεωρεί ότι τούτη η θέση πρέπει να είναι ουσιαστικά υπέρ των Παλαιστινίων. Συμφωνώ με το πρώτο μέρος της θεώρησης του, οφείλουμεν σε τόσον σημαντικά γεγονότα να λαμβάνουμεν θέσην τζιαι απόφασην. Τζιείνον που δεν είμαι σίγουρος ακόμα είναι το δεύτερον, αν δηλαδή είναι οι Παλαιστίνιοι η πλευρά που πρέπει να υποστηρίξουμεν.

Έχουμεν κοινά/ ομοιότητες με τους Παλαιστίνιους; Πολλές. Είναι ένας μικρός λαός απέναντι σε έναν πάνοπλον κατά πολλά μεγαλύτερον. Είναι πρόσφυγες στην ίδιαν τους την πατρίδαν. Τελούν υπό την ομηρίαν της κατοχής τζιαι του εποικισμού των εδαφών τους. Στερούνται της προοπτικής ειρήνης, ανάπτυξης τζιαι ευημερίας σε έναν κατά τα άλλα πραγματικά ευλογημένον μέρος της γης. Αμφισβητείται η φυσική, κρατική, εθνική τους υπόσταση. Κατατρέχονται που εθνικο/ θρησκευτικά στερεότυπα που τους εμποδίζουν να δουν μπροστά, να κάμουν υπερβάσεις.

Εν αρκετά τα παραπάνω κοινά για να συνταχτούμεν με τους Παλαιστινίους; Δεν ξέρω. Τζιαι δεν ξέρω γιατί δεν έχω μπροστά μου την ανάλυσην του κόστους ευκαιρίας. Τι σημαίνει για μας σε άϋλα τζιαι υλικά οφέλη η υποστήριξη των Παλαιστινίων τζιαι τι η υποστήριξη των Ισραηλινών; Η αίσθηση μου είναι, μπακαλίστικα, ότι τα άϋλα οφέλη θα είναι πολλά παραπάνω αν υποστηρίζουμεν τον αδύνατον (Παλαιστίνιοι). Τι γίνεται όμως με τα υλικά οφέλη τζιαι το συνολικός κόστος της εκάστοτε επιλογής; Ακούεται κυνικόν αλλά που τον τζιαιρόν που έγινα οικογενειάρχης, τζιαι το συμφέρον μου φιλτράρεται τζιαι που το συμφέρον θκιό έξτρα κοπελιών, εν με αρκεί η αποκόμιση αϋλου οφέλος. Θάλω τζιαι νάκκον χειροπιαστά πράματα για να δεχτώ κάτι.

Εξάλλου, το να λαμβάννεις τελικήν θέσην πρέπει να προσπαθείς να κατέχεις την πλήρην εικόναν. Το σύγχρονο κράτος του Ισραήλ τζιαι οι σχέσεις/ πολέμοι του με τους γείτονες του παν πίσω στο τέλος του Β' παγκοσμίου πολέμου, 68 τόσα χρόνια πριν. Εν τζιαι ήταν πάντα θύτης το Ισραήλ, υπήρξεν τζιαι θύμαν. Τζιαι όσον τζιαι αν σήμερα, με τον τρόπον που λειτουργεί, πρεσβεύει ότι αντίθετον βρίσκω στη σημερινήν μου κοσμοθεώρησην, εν μπορώ άκριτα να δω μόνον το σήμερα. Οφείλω να δω τζιαι το εχτές, τζιαι ακόμα παραπάνω, το αύριο.

Εν όπως στο κυπριακόν. Το ΝΑΤΟ ας πούμεν θεωρώ το ένα θλιβερόν απολίθωμαν μιας εποχής άλλης, ανεπιθύμητης, την αμερικανικήν πολιτικήν θεωρώ την εξώφθαλμα υποκριτικήν. Αλλά ακόμα να δω, πέραν κάποιων γενικολογιών, εμπεριστατωμένην ανάλυσην κόστους-οφέλους για το τι σημαίνει να εναντιωθούμεν ή να συνταχτούμεν με τους σχεδιασμούς τους. Τι σημαίνει για τον τόπον μας, για το λαό μας; Με αποδείξεις, με εμπεριστατωμένην ανάλυσην, άϋλην τζιαι υλικήν. Το μόνον που ακούω ως σήμερα εν συνθήματα τζιαι διατύπωσην στερεοτύπων. Οι μεν λαλούν "δείτε τι έκαμεν το ΝΑΤΟ, εκατέστρεψεν μας". Οι δε λαλούν "οϊ εν επειδή εν επήαμεν με το ΝΑΤΟ που εκαταστραφήκαμεν". Τζιαι οι θκιό γυρίζουν μετά τζιαι λαλούν σου" μα έννεν προφανές"; Μπορεί για σας κοπέλια, μπορεί για σας. 

Ώσπου να ζυγίσουμεν επιτέλους το κόστος ευκαιρίας τζιαι να πάρουμεν τες "πλέον συμφέρουσες" αποφάσεις για τούτον τον τόπον, stay cool and keep rocking!