Μια εν η ουσία...

...εν υπάρχει αθανασία.

Απολίτικον ως το κόκκαλον αλλά έτσι γουστάρω επί του παρόντος. Πιο κάτω το τραγούδιν που με εκφράζει (τζιαι εκόλλησεν μου) πλήρως τούτες τες ημέρες (όπως τζιαι πολλούς Λεμεσιανούς από ότι φαίνεται):

Φυσικά πρέπει δαμέ να ξεκαθαρίσω ότι μιλώ καθαρά υποκειμενικά, διότι εγώ επί του παρόντος εν υποφέρω ούτε προβλέπεται να ταλαιπωρηθώ ιδιαίτερα που τα τεκταινόμενα (αν τζιαι ποττέ εν ξέρεις). Αλλά θέλω πολλά να καταγράψω στοιχειωδώς τι λαλούν τωρά ούλλοι, τζιαι τι θα λαλούν μετά που 1-2 χρόνια, τζιαι το κυριόττερον, αν θα αθθυμούνται τι ελαλούσαν.

Να διαδηλώσω βαρκούμαι τζιαι αντρέπουμαι, τζιαι αντρέπουμαι που το λαλώ (οϊ αρκετά για να πάω πόξω που τη βουλήν ή το προεδρικόν). Αν έσιει πιο "διακριτικές" μεθόδους αντίδρασης τζιαι αυτοοργάνωσης θα τες εξετάσω πάραυτα (ναι, ναι, ναι...).

Είναι πάντως αξιοθαύμαστον πόσην ανάγκην έσιει ο "απλός άθρωπος" να πιστέψει σε κάτι χωρίς αποδείξεις, πόσον εύκολον να δαιμονοποιήσει πρόσωπα τζιαι καταστάσεις που πριν εκθίαζεν, τζιαι ακόμα πιο εντυπωσιακόν πόσον εύκολα ξηάννει. Τούτον το τελευταίον βέβαια εν τζιαι ο μηχανισμός που τον βοηθά να αντέξει τζιαι να πάει πάρακάτω. Αλλά τζιαι τζιείνος που κάμνει τη "μάζαν" πλαστεσίνην στα σιέρκα μιας μειοψηφίας.

Η μόνη εισήγηση που έχω να κάμω είναι η συνεχής μόρφωση/ εκπαίδευση τζιαι η αμφισβήτηση, οϊ χάρην της αμφισβήτησης, μα της εξεύρεσης μιας στοιχειωδώς αντικειμενικής αλήθκειας. Που μεταξύ μας, εν νομίζω να υπάρχει. Εντούτοις το ταξίδιν αξίζει τον κόπον.

Ώσπου να ξαναξεχάσουμεν, stay cool and keep rocking!