(Κόψετε το λαιμό σας για) "Βιώσιμον χρέος"

Η κουφέττα της εποχής, "...για να καταστεί βιώσιμο το κυπριακό χρέος". Προσέξετε, το χρέος να εν βιώσιμον. Κουβέντα για την βιωσιμότηταν του χρεώστη, είτε άθρωπος είναι είτε κράτος είτε το είδος ολόκληρον. Ακόμα τζιαι ...ψόφον δηλαδή, φτάνει να εν "βιώσιμον το χρέος". Όπως λαλεί τζιαι ο Μπογιόπουλος, "ο πλανήτης χρωστά του πλανήτη 100 φορές το εισόδημαν του" (ή κάτι τέθκοιoν εν πάσει περιπτώσει).

Για 9 πολύτιμα χρόνια της ζωής μου ( που βρίσκεται στα δεύτερα -άντα χαζίριν) εδούλεψα ως σύμβουλος σε ιδιωτικήν επιχείρησην στην Ελλάδαν τζιαι την Κύπρον. Παρόλον που επροσλήφθηκα για να γράφω επιχειρηματικά σχέδια (τζιείνες οι μελέτες που θα έπρεπεν να εν προαπαιτούμενον ακόμα τζιαι αν θα ανοίξεις περίπτερον να πουλάς πίσσες), η καθημερινή μου δραστηριότητα επικεντρώθηκεν στην υποστήριξην αθρώπων, επιχειρήσεων, ακόμα τζιαι δημόσιων τμημάτων κατά τες προσπάθειες τους να εξασφαλίσουν κονδύλια που πάσης φύσεως προγράμματα επιχορήγησης. Εγνώρισα έτσι πολλύν κόσμον που διάφορα φάσματα της καθημερινής ζωής της Κύπρου αλλά τζιαι του εξωτερικού, από ξυλουργούς τζιαι επίδοξες νηπιαγωγούς μέχρι γυναικείες οργανώσεις τζιαι ορεινές κοινότητες.

Μέσα που την τριβήν μου με τούτους ούλλους, εσχηματίστηκεν μου μια έντονη εντύπωση ότι ο παραπάνω κόσμος επήεννεν ξεβράκωτος στα αγγούρκα. Κοινώς, εβλέπαν ή ακούαν ή εσκέφτουνταν μιαν ωραίαν τζιαι πιασάρικην "ιδέαν" (του τύπου "φίλε μου ξέρεις πόσα φκάλουν οι μανικιουρίστριες;" ή "μα να μεν έσιει το χωρκόν των 100 συνταξιούχων πολυδύναμον κέντρον νεολαίας;" κλπ.) τζιαι εγυρεύκαν να την υποβάλουν για να πιάσουν ριάλια που την "ευρωπαϊκήν ένωσην" (ειδικά μετά το 2004 ο κόσμος ενόμιζεν ότι ούλλες οι χορηγίες εν της ευρωπαϊκής ένωσης). Ούτε προγραμματισμός, ούτε προϋπολογισμός, ούτε λειτουργικός σχεδιασμός, ούτε καθημερινή δραστηριότητα, ούτε ούτε...."Έσιει ριάλια" τζιαι that's enough! 

Στην αρχήν ενθουσιάζουμουν τζιαι εγώ, εν τους αντίκοφκα, εγύρευκα πελάτες εξάλλου, στο κάτω κάτω η διαδικασία υποβολής προτάσεων ήταν πάντα όπως το να συμμετέχεις σε διαγωνισμόν, κάποιοι κόφκουνται κάτω που τη βάσην, κάποιοι κόφκουν έξω λόγω ανεπαρκούς βαθμολογίας τζιαι κάποιοι εν αρκετά ψηλά βαθμολογικά για να κόφκουν μέσα. Αλλά σταδιακά άρχισα να νιώθω υπεύθυνος για λλόου τους, να προσπαθώ να τους βάλω σε μιαν διαδικασία επανεκτίμησης, πριν να δώκουν μέσα τζιαι να φαραντζιστούν. Αφού ο διευθυντής μου άρκεψεν να μουρμουρά ότι εν κάμνω καλόν μάρκετινγκ τζιαι θκιώχνω πελάτες τζιαι έπρεπεν να τους "δύννω" με κάποιον τρόπον για να φκάλλουμεν ριάλια τζιαι μεις. "Εν είμαι καλός ούτε σε τούτον" είπα του τζιαι έννεν τυχαίον που εν είμαστεν μαζίν πιον (αν τζιαι εν λλιόττερον σημαντικός ως λόγος τούτος).

Κάποιαν στιγμήν σε τούτην την πορείαν μου, εσυμμετείχα σε έναν συνέδριον για οικονομικούς διευθυντές. Ήμαστεν τζιαι χορηγοί του ως εταιρία τζιαι εγνώρισα τζιαμέ ανάμεσα σε άλλους τζιαι τον νέον (παλιόν) μας υπουργόν οικονομικών, τον κ. Σαρρήν. Πολλά καλός κύριος, εξέπεμπεν έναν πολλά αρχοντικόν αέραν τζιαι το κυριόττερον ήταν χαμογελαστός. Το πάνελ των "ειδικών" επεριελάμβανεν 5-6 μεγαλοτραπεζίτες, όπως ο κ. Κεραυνός, ο διευθύνων της Πειραιώς, νομίζω τζιαι ο κ. Σιαρλή (εν τον ήξερα τότε) κλπ. Στην φάσην των ερωτήσεων έκαμα τους την εξής ερώτησην:

"Εδιαπίστωσα ότι πολλοί πελάτες της εταιρίας στην οποίαν εργάζομαι έρχονται κοντά σας για εξασφάλισην μεγάλων ποσών σε δάνεια. Στην ερώτησην μου ποιας αξιολόγησης τυγχάννουν πριν την έγκρισην, η συνήθης απάντηση των στελεχών σας είναι "ήντα χωράφκια έσιεις;". Δεν θεωρείτε ότι θα έπρεπεν να καταρτίσετε μιαν πιο αντικειμενικήν μέθοδον αξιολόγησης της βιωσιμότητας των εγχειρημάτων των πελατών σας, όπως π.χ. η απαίτηση υποβολής αντικειμενικού επιχειρηματικού σχεδίου;"

Απάντησε μου ο κ. Κεραυνός, ο οποίος εφάνηκεν ενοχλημένος που το προφανώς "χαμηλόν" επίπεδον της ερώτησης. "Δεν είναι τούτη η δουλειά μας" μου απάντησεν λλίον πολλά τζιαι ουσιαστικά εμετάφερεν τούτην την ευθύνην στους ίδιους τους αιτητές. "Άμα θέλουν ας έρτουν σε συμβούλους σαν εσέναν για έτσι δουλειές" εσυνέχισεν. "Αλλά εμείς τα χωραφούθκια τζιαι τους εγγυητές εν τους αλλάσσουμεν ούτε για τον επόμενον Bill Gates" είπα εγώ που μέσα μου.

Σήμερα που οι τραπεζίτες μας εκάμαν τα όπως τα εκάμαν, αναρωθκιούμαι αν θα μου έλεεν το ίδιον. Διότι τελικά εν πιο σημαντικόν να εν βιώσιμον το χρέος, οξά ο χρεώστης; Έννεν φανερόν ότι άμα ο χρεώστης καταστραφεί εννά καταστραφεί αργά ή γρήγορα τζιαι ο τοκογλύφος;

Επίσης ρε παιθκιά καπιτάλες εξηγείστε μου πέραν των γλήορων μετρητών που θα παν σε μιαν τοκογλυφικήν τρύπαν, ποιον άλλον όφελος έχουν τούτες οι μαυρογέρημες οι ιδιωτικοποιήσεις, ειδικά των φυσικών μονοπωλίων. Δεν άκουσα έναν να κάμνει μιαν στοιχειώδην ανάπτυξην της λογικής ρε παιδί μου. Μα ούτε έναν. Μπορεί να φταίω εγώ, εν ξέρω.

Ώσπου να γίνουμεν εμείς "βιώσιμοι" τζιαι το χρέος στα "τέθκοια" μας, stay cool and keep rocking!