Εταιρία/ Επιχείρηση/ Εργοδότης

Εν ενίοτε ψυχαγωγικόν, αλλά συχνά τζιαι εκνευριστικόν να παρακολουθείς συζητήσεις όπου κρίνονται τζιαι κατακρίνονται οι "εταιρίες/ επιχειρήσεις/ εργοδότες" που τους "εργαζόμενους". Γίνουνται εκνευριστικές όταν εμπεριέχουν στοιχεία δογματισμού τζιαι στερεοτύπων όπου λλίον πολλά πλασάρεται το "εταιρία = κακόν", "εργαζόμενος = ο καλός κατατρεγμένος". Μπορεί όντως, ειδικά στον καπιταλισμόν, πολλοί αθρώποι, ίσως τζιαι οι παραπάνω, να καταντούν τες εταιρίες τους καταστροφείς της υφηλίου, αλλά που την άλλην περιμένεις που "προοδευτικούς" αθρώπους να συζητούν τζιαι οϊ να κηρύττουν όπως τους παπάδες. Διότι έτσι καταντούν "συντηρητικοί", τζιαι εν τέλει εν διαφέρουν που τους "δεξιούς", τους οποίους υποτίθεται θέλουν να "ανατρέψουν"...

Εννά προσπαθήσω λοιπόν να παραθέσω κάποιες σκέψεις μου επί του θέματος. Νομίζω ότι ο ορισμός του "εργαζόμενου" εν πιο απλός, τζιαι συνιστά τον άθρωπον ο οποίος καταβάλλει χρόνον τζιαι λαμβάνει ανταμοιβήν για την υπηρεσίαν που προσφέρει ή το προϊόν που παράγει. Σίουρα μπορείς να πεις τζιαι άλλα, αλλλά ας το αφήκω για άλλην ανάρτηση. Το θέμα μου εν οι "εταιρίες".

Πως ορίζεται τούτον που λαλούμεν "εταιρία/ επιχείρηση/ εργοδότης". Πιθανώς ούλλοι να θεωρούμεν ότι μπορούμεν να δώσουμεν ορισμόν επαρκώς αλλά εν είμαι σίουρος αν ισχύει τούτον. 

Η wiki λαλεί τα εξής:

"Επιχείρηση χαρακτηρίζεται η ποριστική οικονομική μονάδα που αποτελεί αυτοτελή και υπεύθυνη οργάνωση παραγωγικών συντελεστών και διαχείρισης συναλλαγών με τις οποίες και επιδιώκει το μέγιστο δυνατό κέρδος. Το δε κέρδος κατά κανόνα θα πρέπει να υπερβαίνει την αντίστοιχη συνήθη αμοιβή (ως αντιμισθία) της διοικητικής ή εκτελεστικής εργασίας που επιτελείται σ΄ αυτήν.

Έτσι με τον παραπάνω ορισμό δίδεται σαφώς ως κύριο κριτήριο το κέρδος, δια του οποίου και ξεχωρίζει από κάποια άλλη οικονομική μονάδα, αφού όλα τα άλλα προαναφερόμενα χαρακτηριστικά είναι κοινά και αφηρημένα, με συνέπεια να μη λαμβάνονται ως κριτήρια διάκρισης μεταξύ των δύο εννοιών."

Βέβαια δαμέ πρέπει να αναφέρουμεν ότι υπάρχουν πολλές εταιρίες/ επιχειρήσεις/ εργοδότες όπου το κέρδος ΔΕΝ αποτελεί στόχο, εξ'ου τζιαι ορίζονται ως "μη κερδοσκοπικές".

Πρέπει να αναφέρουμεν επίσης ότι οι οργανισμοί τούτοι συνιστούν "νομικές μορφές", σε αντιστοιχίαν με τα "φυσικά πρόσωπα". Έτσι ας πούμεν ο Παπαφιλίππου που πουλά παγωτά εν "φυσικόν πρόσωπον" (άθρωπος δηλαδή), ενώ η εταιρία του εν "νομικόν πρόσωπον". Όταν την έκαμνεν δηλαδή ο Παπαφιλίππου ουσιαστικά εδημιούργησεν μιαν νέαν "ύπαρξην", η οποία συνιστά που μόνην της αυτοτελές "πρόσωπον" έναντι του νόμου. Ιστορικά τούτον αποτέλεσεν μιαν επανάστασην τζιαι θεωρείται που αρκετούς έναν που τα οχήματα της προέλασης του καπιταλισμού. Ειδικά όταν οι εταιρίες έγιναν "περιορισμένης ευθύνης", (Ε.Π.Ε.ή ltd). Για το τι σημαίνει "Ε.Π.Ε." δείτε δαμέ

Οι εταιρίες χωρίζονται στες εξής κατηγορίες:

αναλόγως αντικειμένου:
- πρωτογενούς παραγωγής. (π.χ. γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία)
- παραγωγής ή μεταποίησης ή μετασχηματισμού (Βιομηχανίες και Βιοτεχνίες)
- γενικού εμπορίου, ή εμπορικές.
- ασφαλιστικές.
- παροχής υπηρεσιών.
- τραπεζικές
- μεταφορών (χερσαίες, θαλάσσιες και εναέριες)

- αναλόγως "ιδιοκτησίας":

1. Ιδιωτικές επιχειρήσεις

2. Δημόσιες επιχειρήσεις

3. Μικτές επιχειρήσεις

- αναλόγως νομικής μορφής:

1. Ατομικές

2. Εταιρικές

 - Ομόρρυθμη Εταιρεία (Ο.Ε.)

 - Ετερόρρυθμη Εταιρεία (Ε.Ε.)

 - Εταιρεία Περιορισμένης Ευθύνης (Ε.Π.Ε.)

 - Ανώνυμη Εταιρεία (Α.Ε.)

 - Ανώνυμη ναυτιλιακή εταιρεία (Α.Ν.Ε.)

 - Συνεταιρισμός

 - Συμπλοιοκτησία

- αναλόγως μεγέθους:

1. Μικρές επιχειρήσεις

2. Μεσαίες επιχειρήσεις

3. Μεγάλες επιχειρήσεις

4. Επιχειρήσεις κολοσσοί

Τι διαθέτει η επιχείρηση που δεν διαθέτει ένας εργαζόμενος; Το "κεφάλαιο". Δηλαδή κάποιου είδους μέσον/ εργαλείον/ γνώση κλπ. το οποίον σε συνδυασμόν με την "εργασία", παράγει πλούτον. Τι εν ο πλούτος εν μεγάλο θέμαν όπως μεγάλον θέμαν εν τζιαι το τι συνιστά κεφάλαιο. Πάμεν πάρακάτω.

Οι εταιρίες, όπως τες ξέρουμεν σήμερα, δεν υπήρχαν που πάντα. Υπήρχεν η λεγόμενη "ιδιωτική πρωτοβουλία" σίουρα αλλά προφανώς δεν είshεν την τωρινήν δομήν/ ιδιότηταν. Η σύγχρονη εταιρία ουσιαστικά εδιαμορφώθηκεν ως νομική οντότητα κατά τον 13ον - 14ον αιώναν, όταν η φεουδαρχία άρχισεν να παρακμάζει τζιαι επλησίαζεν πλέον η επανάσταση των "αστών".
Με την εξέλιξην των εταιριών, οι οποίες φυσικά αναπτυχθήκαν πρώτα στες πιο "εξελιγμένες" χώρες της εποχής, εδημιουργήθηκεν η τάξη των "αστών", δηλαδή αθρώπων οι οποίοι σε αντίθεσην με τους βασιλείς/ "ευγενείς"/ αριστοκράτες, ήταν άθρωποι που δεν είχαν κληρονομήσει τον "πλούτον" τους αλλά είχαν τον "δημιουργήσει", χρησιμοποιώντας ως επί το πλείστον τες δυνατότητες τους (π.χ. μιαν πρωτοποριακήν ιδέαν) τζιαι συγκυρίες (όπως η ανακάλυψη του "νέου κόσμου"). Τούτη η τάξη αργά ή γλήορα θα έρκετουν σε σύγκρουσην με την καθεκυστίαν τάξην για το ποιος κάμνει κουμάντον. Τούτον έγινεν ουσιαστικά με τη γαλλικήν επανάσταση τζιαι τες επόμενες της, όπως η αμερικανική, ακόμα τζιαι η ελληνική, οι οποίες είχαν ως σημαντικόν παραπροϊόν τα σύγχρονα "έθνη/κράτη" τζιαι τη σχετική κοσμοθεωρίαν του εθνικισμού. Τζιαι η "αστική τάξη" επικράτησεν, αφού έσφαξεν ή εκτόπισεν τους "ευγενείς/ φεουδάρχες".
Τωρά, σχεδόν αμέσως, τζιαι κυρίως τον 19ον αιώναν, η εταιρία ήταν το όχημαν εξέλιξης της όλης κατάστασης, με εντυπωσιακά αποτελέσματα παγκοσμίως, τα οποία εφέραν τη βιομηχανικήν επανάστασην, με παράλληλην πληθυσμιακήν έκρηξην τζιαι φοβερές τεχνολογικές ανακαλύψεις σε πολλά μικρό χρονικό διάστημαν. Εν φανερόν τζιαι νομίζω αποδεδειγμένον ότι ούλλες σχεδόν οι μεγάλες εφευρέσεις του 19ου τζιαι 20ου αιώνα (ατμοκίνηση, τηλέφωνο, ηλεκτρισμός, τηλεόραση, ραδιόφωνο, πτήση, διάστημαν, πληροφορική κλπ.) εβασιστήκαν στην ιδιωτικήν πρωτοβουλίαν, με όχημαν/ εργαλείον την εταιρία. Που την άλλην, ο πλανήτης άρχισεν να υποφέρει διότι μπροστά στην "ανάπτυξην", το περιβάλλον άρχισεν να υφίσταται μιαν τρομακτικήν επίθεσην εφ'όλης της ύλης, η οποία ποσώς έshιει σταματήσει σήμερα. Τζιαι επέφερεν, εμμέσως πλην σαφώς τους θκιό παγκόσμιους πολέμους τζιαι την ανθρωπότητα στο χείλος ενός τρίτου, πυρηνικού.
Τι άλλον επέφερεν η κατάσταση τούτη; Τη δημιουργίαν μιας νέας, τεράστιας σε αριθμόν τάξης, των "εργαζομένων", δηλαδή αθρώπων οι οποίοι εξ επιλογής ή εξαναγκασμού (διότι υπάρχουν τζιαι εργαζόμενοι εξ επιλογής, όσον τζιαι αν κάποιοι θεωρούν τους τζιαι τζιείνους καπιτάλες) εδιέθεταν το μόνον βιοποριστικό πόρον που είχαν, το χρόνον/ εργασίαν τους στους "κατόχους κεφαλαίου", τους επιχειρηματίες.
Όπως φαίνεται σήμερα, τόσον φυσικά αλλά τόσον δυσνόητα για τες μάζες, τούτες οι θκιό τάξεις ήταν να έρτουν σε σύγκρουση, για τον απλό λόγον ότι οι μεν "εργοδότες" εν οι "εκμεταλλευτές" τζιαι οι "εργαζόμενοι" οι "εκμεταλλευόμενοι". Ως πότε εννά δέχεται ο κάθε εργαζόμενος να παράγει Χ τζιαι να πιάννει Χ/10; Οι μεν εν οι αστοί που θα πολεμήσουν για τον καπιταλισμόν τζιαι οι δε οι προλετάριοι που θα πολεμήσουν για το σοσιαλισμόν, ώστε να μεν έχουμεν πλέον "τάξεις" αλλά απλά ανθρώπους ευτυχισμένους εν ειρήνη.
Ο Μαρξισμός λαλεί (νομίζω, εν έχω μελετήσει ακόμα εις βάθος) ότι αρχικά τα πάντα, από άποψης κεφαλαίου, του παραγωγού του πλούτου, θα πρέπει να "κοινωνικοποιηθούν", δηλαδή ΔΕΝ θα υπάρχει πλέον ατομικώς ιδιόκτητον "κεφάλαιο", όλα τα σχετικά θα ανήκουν "σε όλους". Για να γίνει τούτον "θα χυθεί αίμα", δηλαδή όπως εκάμαν οι αστοί τους ευγενείς θα κάμουν οι προλετάριοι τους αστούς. Διότι κανένας εν θα κάτσει οικειοθελώς να σου παραδώσει τζιείνα που εν "δικά του", είτε τούτα εν κεφάλαιον είτε εν εξουσία.
Εν πόλεμος δηλαδή, πόλεμος ταξικός, ο οποίος, όταν νικήσουν οι προλετάριοι, θα οδηγήσει σε μιαν προσωρινήν κατάστασην, τη "δικτατορίαν του προλεταριάτου". Σε τούτην τη φάση θα υπάρχει παντοδυναμία του κράτους, ως εκπροσώπου της συντριπτικής πλειοψηφίας των "εργαζομένων", το οποίον όμως κράτος, εν ευθέτω χρόνω, τζιαι αφού έshιει δρομολογήσει την αταξικήν κοινωνίαν, θα αυτοκαταργηθεί. Πως θα κουμαντάρουμεν μετά εν το ξέρω αλλά κάπου αναπτύσσεται φαντάζουμαι μια κάποια ιδέα/ μεθοδολογία.
Ειδικά λαμβάνοντας υπόψην ότι τούτη η σύγκρουση έλαβεν σάρκαν τζιαι οστά το 1917, με την επανάσταση στη Ρωσσίαν τζιαι την επικράτηση τζιαμέ των "προλετάριων", ενώ το πέρας του 2ου παγκόσμιου πολέμου οδήγησεν υπό τη σφαίραν επιρροής της σοσιαλιστικής ΕΣΣΔ πολλά κράτη της Ευρώπης, είναι προφανώς μεγάλον ερώτημαν για ούλλους, γνώστες τζιαι άσχετους: γιατί ακόμα ΔΕΝ έshιει επικρατήσει ο σοσιαλισμός, γιατί ακόμα τόσα δισεκατομμύρια "εργαζόμενοι" ανέχουνται να τους εκμεταλλεύονται οι σαφώς πολλά πιο λλίοι "αστοί/ κεφαλαιοκράτες/ επιχειρηματίες/ you name it"; Ποιος στοιχειωδώς λογικός άθρωπος δεν θέλει απόλυτην ισότηταν, απόλυτην δικαιοσύνην, απόλυτην ευτυχίαν για ούλλους;
Κατά καιρούς μέσα σε τούτον το blog έθεσα κάποια ερωτήματα/ θέματα, ακριβώς γιατί είμαι που τζιείνους που ευχαρίστως θα εγκατέλειπα το προσωπικό "συμφέρον" έναντι του "συλλογικού", φτάνει φυσικά το συλλογικόν να μεν καταστρατηγεί επί της ουσίας το προσωπικό μου. Υπάρχει έτσι περίπτωση εννά μου πείτε, το προσωπικό συμφέρον να πλήττεται κατά την εξυπηρέτηση του συλλογικού; Τζιαι τι συνιστά "συμφέρον" τελικά; Ειδικά λαμβάνοντας υπόψην ότι μιαν ζωήν την έχουμεν, προλετάριοι τζιαι "αστοί", "λαός τζια κολονάκι";
Πίσω στην εταιρία. Θεωρώ ότι κάποιος που έshιει "πρόβλημαν" με την εταιρίαν κάμνει πιο καλό case όταν επικεντρωθεί στο τωρινό "κίνητρο" του μέσου επιχειρηματία, το οποίον πλασάρεται με θρησκευτικότητα. Κοινώς, πρέπει να καταδείξει στη συζήτηση που κάμνει (εκτός τζιαι αν απαξιώννουμεν τζιαι τη συζήτηση όπως κάμνουν ορισμένοι) το ότι το "κέρδος" δεν πρέπει πλέον να αποτελεί το κίνητρον αλλά το αποτέλεσμαν μιας προσπάθειας. Η προσπάθεια πρέπει να κινητοποιείται που άλλα πράματα, τα οποία θα ορίζονται με γνώμοναν συγκεκριμένα οφέλη προς το κοινωνικό σύνολο, άρα τζιαι τον ίδιον τον ιδιώτη. Φυσικά μια μεγάλη δυσκολία του όλου τούτου concept είναι πως θα ταυτίσουμεν το συλλογικόν με το ατομικόν "συμφέρον". Σε παγκόσμιον επίπεδον. Διότι όπως έshιετε ακούσει φαντάζουμαι, "είμαστεν ούλλοι ίσοι, αλλά δεν είμαστεν ούλλοι οι ίδιοι"...

Ώσπου να τα ταυτίσουμεν, stay cool and keep rocking!