Κίνδυνος τζιαι ασφάλεια

Η ζωή μας εν συνυφασμένη με τον κίνδυνον. Ειδικά που την στιγμήν που αρχίζουμεν να παίρνουμεν αποφάσεις, δηλαδή μόλις έρτουμεν σε τούτον τον κόσμον, ή λλίον μετά τέλος πάντων.
Κίνδυνον περιλαμβάνει η επιλογή να σηκωστείς το πρωίν που το κρεβάτιν. Κίνδυνον περιλαμβάνει τζ̆αι το να παραμείνεις ππέσοντας.Για τούτον κάθε απόφαση, κάθε επιλογή βασίζεται σε έναν ζύγισμαν κινδύνου/ οφέλους. Πόσος εν ο κίνδυνος κάθε επιλογής σε σχέσην με το αναμενόμενον όφελος της. Τζ̆αι κάπως έτσι πορεύκεσαι κάθε μέρα, κάθε μήναν, χρόνον κ.ο.κ. ώσπου να πεθάνεις.

Καθώς τα άτομα, λόγω ενδόμυχης ανάγκης, ενίοτε εντάσσουνται σε ομάδες, μπορούμεν να προεκτείνουμεν τούτην την αρχήν σε επίπεδων συνόλων, όπως η οικογένεια, η γειτονιά, το χωρκόν, η πόλη, το κράτος, ο πλανήτης. Στην προκειμένην περίπτωσην, προεκτείνω την στην Κύπρον τζ̆αι τον λαόν της, τόσον που την νότιαν μερκάν του συρματοπλέγματος της κατοχής τζ̆αι της ντε φάκτο διχτόμησης όσον τζ̆αι που την βόρειαν.

Ο κυπριακός λαός εν λαός επαρχιώτικος, αφού μόλις τες πρόσφατες δεκαετίες έσ̆ει αρχίσει η αστικοποίηση του, στες συνθήκες της οποίας συνήθως αναπτύσσεται μια πιο "κοσμοπολίτικη" συμπεριφορά, αφού μαθαίνεις να ζεις με τον "ξένον", ενώ στην επαρχίαν, ειδικά σε κλίμακες όπως η Κύπρος, ούλλοι ξέρουν τους πάντες σχεδόν. Ο επαρχιωτισμός, κατά την γνώμην μου, εν συνυφασμένος με έναν συντηρητισμόν τζ̆αι έναν φόβον της αλλαγής. Η αλλαγή εκλαμβάνεται ως "επικίνδυνη" τζ̆αι τα οφέλη της δυσδιάκριτα, ενώ η διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης είναι σχεδόν πάντα προτιμητέα ως γνώριμη τζ̆αι ασφαλής. Μπορεί κάποιος, έστω καταχρηστικά, να περιγράψει την κυπριακή κοινωνίαν ως μιαν κοινωνίαν που αποστρέφεται τον κίνδυνον. Πέραν του φόβου της αλλαγής, ο συντηρητικός επαρχιώτης Κυπραίος δυσκολεύκεται να αντιληφθεί ότι εν υπάρχει απόλυτη ασφάλεια πουθενά. Άρα ούτε στην γνώριμην κατάστασην που εν θέλει να αλλάξει. Προτιμά δηλαδή μιαν κατάστασην "λλιόττερου κινδύνου", όπως τον αντιλαμβάνεται, όχι "μηδενικού κινδύνου" όπως νομίζει. "Better the devil you know" που λαλούν τζ̆αι στα αγγλικά χωρκά. Έννεν τυχαίον ότι τζ̆αι οι πολιτικές επιλογές της Κυπριακής επαρχίας δείχνουν συντήρησην, με ελάχιστες εξαιρέσεις που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόναν.

Στο μεγάλον καρκίνωμαν της Κυπριακής κοινωνίας, που ονομάζεται "κυπριακόν πρόβλημαν", τζ̆αι αρρωστά τα πάντα οριζοντίως τζ̆αι καθέτως, εν αναπόφευκτον τούτος ο συντηρητισμός να επιδρά αντιστοίχως. Αν θεωρήσουμεν ότι οι προοπτικές του εν λόγω προβλήματος είναι ουσιαστικά θκιό, δηλαδή η επ' αόριστον διατήρηση του παρανοϊκού στάτους κβο της ντε φάκτο, "εθνικά καθαρής", διχοτόμησης (ώσπου να γίνει τζ̆αι "ντε γιούρε", δηλαδή νομικά κατοχυρωμένη) ή η επίτευξη συμφωνίας κάποιου είδους ομοσπονδίας, όπως προδιαγράφεται στο, επί 45 χρόνια διαμορφούμενον πλαίσιον διαπραγμάτευσης, η πρώτη προοπτική είναι η "γνώριμη, άρα ασφαλής" τζ̆αι η δεύτερη εν η "άγνωστη άρα επικίνδυνη". Έτσι αντιλαμβάνεται την κατάστασην ο μέσος Κυπραίος, ένθεν τζ̆αι ένθεν της πράσινης γραμμής. Για τούτον δυσκολεύκεται, παρά το ότι ξέρει ότι τα πράματα εν μεινίσκουν στάσιμα τζ̆αι ότι ο χρόνος εν "πανδαμάτωρ", να τολμήσει την αλλαγήν, τζ̆αι προτιμά την υπάρχουσαν κατάστασην. Better the devil you know.

Κάπου δαμέ φυσικά, θα εγυρεύκαμεν την πραγματικήν ηγεσίαν. Δηλαδή εκλελεγμένους αθρώπους που εν άγονται που τον συντηρητισμόν της κοινωνίας, αλλά ηγούνται τζ̆αι φέρνουν την αλλαγήν της προόδου. Που μπορούν να εξηγήσουν στον μέσον, συντηρητικόν, φοϊτσ̆ιάρην Κυπραίον ότι μπορεί μεν ο κίνδυνος να αυξηθεί με μιαν επιλογήν, αλλά τζ̆αι το ότι αφενός υπάρχει κίνδυνος, τζ̆αι μάλιστα μεγάλος, με την σημερινήν κατάστασην, τζ̆αι ότι αφετέρου μεγαλλύτερος κίνδυνος συνήθως σημαίνει τζ̆αι μεγαλλύττερα οφέλη, άρα βελτίωσην σε σχέσην με σήμερα. Μπορεί να χαντακωθείς φυσικά, αλλά ο ηγέτης εν φωτίζει το χαντάκωμαν, φωτίζει την προοπτικήν. Υποτίθεται.

Οι Κυπραίοι βορείως του συρματοπλέγματος έχουν τα τελευταία χρόνια έναν ηγέτην που προσπαθεί στοιχειωδώς για αλλαγήν της κατάστασης. Ούτε τέλειος είναι ούτε πλήρως απελευθερωμένος που τα κλισέ τζ̆αι τα στεγανά της κοινότητας που εκπροσωπεί. Αλλά εν προφανής η προσπάθεια του να σπάσει το κατεστημένον, με σαφήν κίνδυνον για τον ίδιον αλλά τζ̆αι την κοινότηταν του. Οι δε Κυπραίοι νοτίως του συρματοπλέγματος έχουν εκλέξει έναν ηγέτην που, ειδικά στην 2ην του θητείαν, άγεται που τες προσωπικές του φιλοδοξίες τζ̆αι τα συμφέροντα τα δικά του τζ̆αι κάποιων ομάδων, αντί να ηγείται του συνόλου της κοινότητας του. Παραμένει έτσι δέσμια του στάτους κβο τζ̆αι τρέμει την αλλαγήν. Η τραγωδία της υπόθεσης είναι ότι τούτον που φοάται, δηλαδή η οριστική αποξένωση με το 40% της πατρίδας του, εν το εξασφαλίζει τίποτε με μεγαλλύττερην ασφάλειαν, που την επ'αόριστον συνέχισην της υπάρχουσας κατάστασης. 

Υπάρχει πάντα φυσικά η ελπίδα ότι είτε η ηγεσία, είτε ο λαός, είτε τζ̆αι οι θκιό, λόγω διαφόρων, κυρίως εξωγενών, παραγόντων, εννά γίνουν λλιόττερον επαρχιώτες, που άποψην συντηρητισμού, τζ̆αι θα αρκέψουν να διανοούνται την επιλογήν της "επικίνδυνης αλλαγής". Τζ̆αι ήμουν ανέκαθεν αισιόδοξος άθρωπος. Μπορεί να γίνει κάποτε τούτον.

Ώσπου να γίνει, stay cool and keep rocking!