Κυριακή 16 Ιουνίου 2019

Μια φοράν μεγαλώνεις


Έτσι χωρίς να το καταλάβουμεν, εποσπάσαν το, το δημοτικόν, τα κοπέλια. Όπως είπα πολλάκις τζ̆αι σε διάφορους, "όπου να'σαι ξιπαιθκιάζουμεν". Πραγματικά πετά ο τζ̆αιρός. Προχτές επήαμεν τζ̆αι στην γιορτήν της αποφοίτησης τους τζ̆αι έπιασα τον εαυτόν μου να προσπαθεί να θυμηθεί την αντίστοιχην περίοδον της δικής μου ζωής. Λλία πράματα.
Η περίοδος του δημοτικού εν σχετικά θολή. Παραπάνω αθθυμούμαι πράματα τζ̆αι καταστάσεις της γειτονιάς παρά του σχολείου τζ̆αι των μαθημάτων. Εν τζ̆αι μια περίοδος της ζωής μου που ήταν πολλά ελεύθερη που έγνοιες, αφού η μόνη υποχρέωση που είχα τες καθημερινές ήταν τα ιδιαίτερα αγγλικών. Σημειώστε ότι τότε επηένναμεν τζ̆αι Σάββατο σχολείον. Πενθήμερον έφτασα μόνον στην 3η λυκείου. Χλίδα, επέτρεψεν μας να κάμνουμεν τζ̆αι τες πρόβες με το συγκρότημαν. Κάποτε στεναχωρκούμαι ότι εφορτώσαμεν πολλά στους μιτσ̆ιούς (γλώσσα, μουσική, αθλητισμός) αλλά που την άλλην το τρίπτυχον τούτον θεωρώ ότι πρέπει να τους προσφέρεται, τζ̆αι να αλλάσσει μόνον βάσει γούστου. Εν σου αρέσκει η κιθάρα, πάμε χορόν. Εβαρέθηκες το ποδήλατον, πάμεν handball. Non negotiable.
Τούτη η εξαετία των κοπελιών στο δημοτικόν ήταν μια ευκαιρία να ξαναζήσω, έστω τζ̆αι έμμεσα, τούτην την περίοδον της ζωής. Εν θα έλεα ότι την "άρπαξα". Ήμουν παρών, ήμουν συμπαραστάτης, επροσπάθησα να δώσω ερεθίσματα, ίσως να έφκαλα τζ̆αι κάποια δικά μου απωθημένα αλλά εν τα "έζησα" τούτα τα χρόνια τους. Τζ̆αι ο λόγος εν απλός: εν υπάρχει επιστροφή στην παιδικότηταν τζ̆αι την αθωότηταν. Εν αθθυμάσαι ποιος ήσουν, πως εσκέφτεσουν τζ̆αι ένιωθες. Μπορώ τουλάχιστον να καταλάβω τους γονιούς μου, τζ̆αι παραπάνω τον παπά μου φυσικά, αφού όσον τζ̆αι να πονεί κάποιους, υπάρχει τούτη η μαυρογέρημη "ιδιοσυγκρασία του φύλου". Κοινώς, άλλον η μάνα, άλλον ο τζ̆ύρης τζ̆αι άλλος ο ρόλος του καθενού, όσον τζ̆αι αν κάποτε εξ'ανάγκης μπαίνει ο ένας στα "παπούτσ̆ια του άλλου". Έχω αναμνήσεις που το "νεκάτωμαν" του παπά μου μαζί μας, ειδικά με μέναν τζ̆αι τον αρφόν μου, το οποίον πρέπει να ήταν πολλά πιο έντονον όσον ήμαστεν μιτσ̆ιοί αλλά έφθινεν με τον τζ̆αιρόν τζ̆αι την είσοδο μας στην εφηβείαν. Ως το τέλος του στρατού τζ̆αι με εξαίρεσην κάποιαν αλληλογραφίαν τα πρώτα έτη του πανεπιστημίου, ο ομφάλιος λώρος εκόπηκεν τζ̆αι ετράβησα τον δρόμον μου. 
Τέσπα, πολλοί με πιο μεγάλα κοπελλούθκια ετάξαν μου ότι τα "βάσανα μου εν πίσω". "Κάτσε να δεις νάμπου έσ̆εις να τραβήσεις που δαμέ τζ̆αι δα με εφήβους. 'Κόμα εν είδες τίποτε". Εγώ πάλε ανυπομονώ για τούτην την περίοδον. Κάτι μου λαλεί ότι εννά είναι η πιο ενδιαφέρουσα περίοδος του "νταρεβερκού" μου με τα κοπέλια. Μια φάση που θα ξεδιπλώσουν απλόχερα πτυχές του εαυτού τους που είτε εν ακόμα "υποανάπτυκτες", είτε λόγω της συστολής της παιδικότητας εν ακόμα αθέατες. Ο χρόνος εννά δείξει.
Σε κάθε περίπτωσην, εν έχω ψευδαισθήσεις ότι εννά αθθυμούμαι τα "δικά" μου καθώς παρακολουθώ τους μιτσ̆ιούς να εξελίσσουνται αρχικά σε έφηβους τζ̆αι μετά σε άντρες. Το μόνον που ελπίζω είναι να μπορέσω να τους οπλίσω με εφόδια για το μέλλον, τζ̆αι να τους δώκω έστω λλία "pointers", που λαλούν τζ̆αι στα αγγλικά χωρκά, για να αποφύγουν κακοτοπιές τζ̆αι να κάμουν (ακόμα) πιο σωστές επιλογές που τες δικές μου. Τζ̆αι αφού εξασφαλίσουμεν υγείαν, να περάσουμεν τζ̆αι κάμποσες ωραίες εμπειρίες παρέαν πριν την κάμουν για πάρακάτω.
Στο κάτω-κάτω, εγώ είμαι ο γονιός τωρά. Μπορεί να μεν αθθυμούμαι λεπτομέρειες της παιδικής τζ̆αι εφηβικής μου νιότης, αλλά αθθυμούμαι καλά ότι τους γονιούς μου απέφευγα επιμελώς να τους κατακρίνω, ακόμα τζ̆αι όταν άρχισα να καταλαβαίνω ότι έννεν θεοί, αλλά αθρώποι, τζ̆αι σαν αθρώποι, εκάμναν λάθη. Ελαλούσα που μέσα μου ότι αν δεν φτάσω να γίνω γονιός τζ̆αι να κάμω κάτι καλλύττερα πρώτα, εν έχω κανένα δικαίωμαν να είμαι ασεβής τζ̆αι να έχω εύκολην την επίκρισην. Εν μια στάση που ουδέποτε εμετάνιωσα τζ̆αι μέχρι σήμερα τηρώ με μεγάλην ευκολίαν τζ̆αι μεγάλην ευχαρίστησην, παρόλον που είμαι ενήλικας τζ̆αι έκαμα την δική μου οικογένειαν. Εν εξαιρετικά λυπηρόν για μέναν όταν αθρώποι που ξέρω τζ̆αι εκτιμώ εν έχουν τούτην, την σχεδόν εξιδανικευμένην, στάσην για τους δικούς τους γονιούς. Βρίσκω το εξαιρετικά άτυχον τζ̆αι τραγικόν. Προσδοκώ ότι τζ̆αι τα δικά μου κοπελλούθκια θα τρέφουν για μέναν τζ̆αι την αγάπην την ίδιαν εκτίμησην τζ̆αι τον σεβασμόν που έσ̆ει κερδιθεί, τζ̆αι όϊ επιβληθεί.
Ώσπου να πάει τζ̆αι το γυμνάσιο, stay cool and keep rocking!

6 σχόλια:

  1. "Ελαλούσα που μέσα μου ότι αν δεν φτάσω να γίνω γονιός τζ̆αι να κάμω κάτι καλλύττερα πρώτα, εν έχω κανένα δικαίωμαν να είμαι ασεβής τζ̆αι να έχω εύκολην την επίκρισην" Isws nan epidi pithanon etyxe na ishes kalous gwnious. Eshei allous pou oi gonioi tous dimiourgoun tous ta dynamics gia na zisoun mia zwi stin miseria kai tin ypoteleia jie oso katanoitoi borei nan oi logoi pou en etsi oi gonioi kapoiou borei na sinexizoun nan edelos aparadektoi

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολλά σωστά, δυστυχώς. Εν για τούτον που μιλώ για ατυχίαν τζιαι τραγικότηταν πάρακάτω.

      Διαγραφή
  2. Εθκιάβαζα τζιαι έστάθηκα στην πρόταση που λαλείς ότι εν υπάρχει επιστροφή στην αθωότητα. Εσιώπησα για λίον. Τελικά έχεις δίκιο. Αυτό που σκέφτομαι αυτές τις μέρες είναι το πόσο αλλάζω... Αυτή που ήμουν στο δημοτικό, αυτή που ήμουν ως ενήλικας με αυτή που αρχίζω να γίνομαι πλησιάζοντας τα 50, μπορεί να έχουν κάποια κοινά αλλά εν πολλά διαφορετικοί άνθρωποι με διαφορετικές αντιλήψεις, και διαφορετικές συμπεριφορές και επιλογές. Είχα την τάση να ψάχνω την παιδικότητα. Μπορεί να μην το χρειάζομαι πια. Δεν ξέρω :-)
    Όσο για τα αγόρια σου να τα χαίρεσαι!
    Η εφηβεία είναι δύσκολη, κατά την άποψη μου, στα καταπιεσμένα παιδιά που βρίσκουν ευκαιρία να ξεσπάσουν.
    Τα δικά σου, όπως και άλλων ατόμων που είναι συνειδητοί γονείς, θα πάρουν από σένα για να ωριμάσουν.
    Σας βλέπω παρέα στις συναυλίες.
    Οι δικοί μου γιοί εν ενήλικες ποια.
    Είναι και άντρες, δεν επιλέγουν να κάνουμε πολλά πράματα μαζί.
    Αλλά είμαστε μαζί! Και είναι το μόνο που έχει σημασία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ για τες ευχές Νεράϊδα μου! Εν ξέρω αν κάμνετε πράματα μαζίν αλλά είμαι σίουρος ότι είσαι η αδυναμία τους ;)

      Διαγραφή