Τετάρτη 4 Μαΐου 2016

Πραγματικότητα, αλήθεια, τεκμήρια, αποδείξεις

Μια που τες ταινίες που με επηρεάσαν σε διάφορα επίπεδα σε τεράστιον βαθμόν ήταν το "The Matrix", ειδικά η πρώτη ταινία, όπου εξεδιπλώθηκεν ο σχετικός κόσμος. Ουσιαστικά επερίγραφεν έναν κόσμον όπου οι αθρώποι ήταν σκλάβοι των μηχανών, οι οποίες για να τους ελέγχουν είχαν δημιουργήσει μιαν "εικονικήν πραγματικότηταν", μέσα στην οποίαν ο κάθε άθρωπος είshεν την ψευδαίσθησην ότι εζούσεν μιαν "κανονικήν ζωήν" στη Γην του 20ου αιώνα, την στιγμήν που ήταν ξαπλωμένος μέσα σε έναν "φέρετρον", με συστήματα που τον ετροφοδοτούσαν τροφήν, λειτουργώντας ως "ζωντανή παταρία" για να "ταϊζει" τες μηχανές-επικυρίαρχους. Πολλαπλά τα μηνύματα για τον φιλοσοφικά ανήσυχον σινεφίλ, αλλά η συγκεκριμένη ανάρτηση εννά σταθεί σε έννοιες όπως η "πραγματικότητα", η "αλήθεια" τζιαι τα "τεκμήρια", ή "αποδείξεις".
Ερέθισμαν έδωσεν μου μια συζήτηση που επαρακολούθησα εχτές στο "Έχεις Μέσον", όπου η συγγραφέας του βιβλίου "Ραντεβού με τους στρατηγούς", Άννα Αντρέου, ανέπτυξεν το σκεπτικόν πίσω που το πόνημαν της τζιαι επαρουσίασεν κάποιες ενδιαφέρουσες πτυχές της διαδρομής της κατά τη συγγραφήν του. Όλως παραδόξως, ίσως μέσα που κάποιαν που τες ομάδες για την επανένωσην στο fb, είμαστεν "friends" με την συγγραφέαν, οπότε είδα εχτές το σχόλιον της για μιαν αναφοράν του Λάζαρου Μαύρου στο βιβλίον της, με καθαρά μειωτικά σχόλια για τες προθέσεις της όταν το έγραφεν, τζιαι με υπόνοιες για το "νενενικόν" της παρελθόν τζιαι το που την "οδηγεί" (κλασσική απορριπτική στάση). Βάλλω τζιαι δαμέ το σχόλιο μου σχετικά με το παραλήρημαν του Λάζαρου Μαύρου:
""Εξωραϊσμός" οτιδήποτε μπορεί να σπάσει τα στερεότυπα κάποιων, τζιαι να δώσει μιαν άλλην πλευράν της ιστορίας. Ευτυχώς η ιστορία εν επιστήμη τζιαι οϊ δόγμαν, όπως της θρησκείας. Τζιαι κάθε τεκμήριον εν ευπρόσδεκτον στην επιστημονικήν "μη λήθην" (αλήθεια), ακόμα τζιαι αν προέρχεται που τον "εχθρόν"."
Ψάχνοντας στο internet, ήβραν τζιαι μιαν του Μιχάλη Ιγνατίου, ο οποίος, αν τζιαι ομοϊδεάτης του Μαύρου, εν προβαίνει σε αντίστοιχα σχόλια, αντίθετα περιορίζεται στην ενδεχόμενην αξίαν του βιβλίου ως προς τα νέα στοιχεία που παρουσιάζει για την εισβολήν των Τούρκων. Να λέμεν τζιαι τα καλά όταν τα θωρούμεν.
Τι σχέσην έχουν τούτα με τον τίτλον εννά μου πείτε; Το τι είναι πραγματικότητα, αν σκεφτούμεν τον κόσμον του "The matrix", παίρνει μιαν ενδιαφέρουσαν διάστασην. Ουσιαστικά πραγματικότητα για τον καθέναν μας εν αρχικά το τι του λαλούν οι αισθήσεις του (αφή, όραση, ακοή, γεύση, όσφρηση). Πέραν τούτου, εν το τι του "εκπέμπει" το "περιβάλλον", τόσον το "έμψυχον" όσον τζιαι το "άψυχον". Έτσι ξέρουμεν ότι το λεμόνιν εν ξινόν, το δέντρον πράσινον, ο πάγος κρύος, η μυρωθκιά της σούβλας ευχάριστη. Μέρος της πραγματικότητας εν εύκολα "πιστοποιήσιμον" που τες αισθήσεις μας. Εν χρειάζεται περαιτέρω τεκμήρια. Βέβαια μπορεί να είμαστεν τζιαι μεις ξαπλωμένοι σε φέρετρα, με ηλεκτρόδια στον εγκέφαλον που μας τροφοδοτούν με "ψευδαισθήσεις" ενώ είμαστεν "ζωντανές παταρίες", αλλά φυσικά για να δεχτούμεν κάτι τέθκοιον χρειαζούμαστεν "αποδείξεις" ή "τεκμήρια". "Πραγματικότητα" λοιπόν εν κάτι που δεχούμαστεν χωρίς αμφισβήτησην επειδή έχουμεν "επαρκή τεκμήρια". Έναν άλλον μέρος της "πραγματικότητας" εν μπορούμεν να το πιστοποιήσουμεν με τες αισθήσεις μας. Λόγω χάρην κανένας εν μπορεί να εν 100% σίουρος ότι η Γη περιστρέφεται γυρόν που τον εαυτόν της τζιαι γυρόν που τον Ήλιον, γιατί εν το έshιει "καταγράψει" με τες αισθήσεις του. Μπορεί όμως να το δεχτεί ως πραγματικότηταν, επιδεικνύοντας "πίστην" στα τεκμήρια που του προσκομίζουν οι επιστήμονες, μέσα που την διδασκαλίαν τζιαι άλλα μέσα (τηλεόραση, internet κλπ.). Περί της διάκρισης της "πίστης σε τεκμήρια" τζιαι της "τυφλής θρησκευτικής πίστης" μπορείτε να θκιαβάσετε σε μιαν παλιάν μου ανάρτηση.
Που τούτην την έννοιαν, η "πραγματικότητα" εν μπορεί ποττέ να είναι μια τζιαι απαράβατη, αντίθετα καθένας μας μπορεί να έshιει την δικήν του, προσωπικήν πραγματικότηταν, βάσει του τι έshιει αποδεκτεί με τη βοήθειαν των αισθήσεων του τζιαι των τεκμηρίων που του έχουν προσκομιστεί για όσα εν μπορεί να επαληθεύσει (ή να σκεφτεί) μόνος του.
Ποια εν η σχέση τωρά, της "πραγματικότητας" με την "αλήθεια"; Ο φίλος ο Μιχάλης Παρασκευάς (OSR), κάποια στιγμήν ανέφερεν ότι "αλήθεια" σημαίνει "μη λήθη", δηλαδή κάτι σαν το "δεν ξεχνώ" (ειρωνικόν αν το συνδέσεις με το πάλαι ποτέ σύνθημαν τζιαι την παθογένειαν του κυπριακού προβλήματος). Με λλία λόγια, η αλήθεια είναι μια διαδικασία "μνήμης της πραγματικότητας", δηλαδή μιας επαφής με το τι έshιει τεκμηριωθεί (μα τι λαλώ ο γίγαντας!!). Αν λοιπόν υπάρχει ουσιαστικά μια διαφορετική πραγματικότητα για τον καθέναν μας, έτσι υπάρχει τζιαι μια διαφορετική αλήθεια. Τι καθιστά μιαν "πραγματικότηταν" ή μιαν "αλήθειαν" πιο "αποδεκτές" που μιαν άλλην; Μα φυσικά το λεγόμενον consensus, δηλαδή η αποδοχή/ συμφωνία που μιαν κάποιαν "πλειοψηφίαν". Τζιαι δαμέ έρκεται μια τραγικότητα τζιαι μια απελπισία στην ούλλην κατάστασην μας ως είδος, στο ότι η "πλειοψηφία" τζιαι το consensus πολλάκις είναι παντελώς λάθος, όπως έρκεται αργά ή γλήορα να "αποδείξει" η "ιστορική συνέχεια". Δείτε ας πούμεν την θρησκείαν. Μηδέν αποδείξεις, τζιαι όμως το consensus παγκοσμίως είναι ότι αποτελεί ο "Θεός", "πραγματικότηταν"...τόση "πίστη" στο "συναίσθημαν" επιτέλους....
Ώσπου να εύρουμεν την "αλήθειαν", άρα τζιαι την "πραγματικότηταν", stay cool and keep rocking!

7 σχόλια:

  1. Αρέσκει μου η τοποθέτηση σου ως προς την πραγματικότητα τζιαι την αλήθεια.

    Η πραγματικότητα του καθενός εν διαφορετική. Όντως ο καθένας ζει στον κόσμο του. Εμένα αρέσκει μου να το διαχωρίζω καμιά φορά με τον όρο : Πρακτική πλευρά της ζωής, όπου σε αυτόν τον ορισμό, μπαίνουν αυτά που μπορούμε να συλλάβουμεν με τις αισθήσεις μας. Κάτι σαν υλικός κόσμος που έχει τους κανόνες του.

    Η αλήθεια, εν η αλήθεια! Δεν έχει να κάνει με αντιλήψεις. Η πραγματικότητα έχει να κάνει με αντιλήψης. Η "μη λήθη" όπως την λες είναι κάτι που υπάρχει σε όλα και είναι πέρα από το τι κόφκει ο νους μας.

    Ο θεός, εν Ον. Το Ον υπάρχει. Αλλιώς δεν θα ήταν ον. Δεν έχει να κάνει με συναίσθημα ή τυφλή πίστη.

    Η φύση έχει μια σταθερή ιδιότητα. Εξοστρακίζει ότι δεν χρειάζεται. Όπως ας πούμε οι τρίχες μας που λιγοστεύουν. Ή χαρακτηριστικά μας που αλλάζουν. Άρα, αν ο θεός είναι μια γενικά αποδεχτή υπόσταση μέσα στην πραγματικότητα πολλών ατόμων/λαών διαμέσου των αιώνων, το μικρούτσικο μου μυαλό λέει είτε είναι αληθινό είτε είναι αληθινή ανάγκη.

    Ως που να τον έβρεις... κάμε ότι θέλεις χααχαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλή μου Νεράϊδα, τζιαι οι συνεδέλφισσες σου όπως η Τίνκερμπελ "υπάρχουν" υπό την έννοιαν που το θέτεις. Εν μάλιστα πολλά πιο "πιστοποιημένες" ως "υπάρξεις" που τα διάφορα "όντα" που οι διάφοροι λαοί θεωρούν "θεούς" τους. Εντούτοις πιστεύκω θα συμφωνήσεις μαζί μου ότι άλλη η "ύπαρξη" της Τίνκερμπελ (ως προς την τεκμηρίωσην της) τζιαι άλλη ας πούμεν, της βαρύτητας ή του αν η Γη εν επίπεδη. Η ανθρωπότητα ως συντριπτική πλειοψηφία ήταν πεπεισμένη ότι η γη εν επίπεδη διότι έτσι της ελέαν οι αισθήσεις της. Εχρειάστηκεν κάποιος να αναπτύξει θεωρίαν τζιαι να την τεκμηριώσει "επιστημονικά" για να πειστεί τούτη η πελιοψηφία ότι όντως οι αισθήσεις τους για το εν λόγω θέμαν εξεγελούσαν τους.
      Η δε "φύση" που αναφέρει όντως δουλεύκει με βάσην το "πιο προσαρμόσιμον", τζιαι όντως, στον homo sapiens η "πίστη" (κάποιου είδους) εν έμφυτη ανάγκη. Φυσικά η φύση υπάρχει δισεκατομμύρια χρόνια (αποδεδειγμένα) τζιαι ο homo sapiens κάποιες εκατοντάδες shιηλιάες. Που θα πάει, εννά αποβάλει τούτον το αϊπιν που ονομάζεται "πίστη χωρίς τεκμηρίωσην"...

      Διαγραφή
  2. Ελπίζω να μεν θέλεις τεκμηρίωση και για τα φτερά μου.
    Η πίστη εν απαραίτητη στον άνθρωπο και αν μέσω της πίστης στο θεό, καλλιεργείται όπως καλλιεργείται η ικανότητα κάποιου να παίζει κιθάρα μέσω μαθημάτων, εμένα δεν με χαλά.
    Επίσης, όταν ο Γαλιλαίος είπεν ότι η γη γυρίζει, εν τζιαι είδεν το με τα μάθκια του. Έκαμεν παρατηρήσεις γύρω του. Και η πίστη οδήγησε στην τεκμηρίωση.
    Οι επιστήμονες στην εποχή μας, ψάχνουν να βρουν τον τύπο / φόρμουλα που ισχύει για τα πάντα. Δηλαδή, να βρουν ένα νόμο που εφαρμόζεται παντού. Καθαρά με πρακτικό επίπεδο.
    Καλλιτέχνες, όπως ο Ντα Βίντσι, κατάφεραν να βρουν τύπους και να δημιουργήσουν έργα διαχρονικά. Να βρουν τύπους που δημιουργούν την αρμονία που οι αισθήσεις μας βρίσκουν ωραίες.
    Αν θεωρήσουμεν ότι ο κόσμος εν απλά ύλη, που δεν με χαλά καθόλου, ήδη ξέρουμε με γνώση, ότι στα κύτταρά μας υπάρχουν πρωτόνια και νετρόνια όπως υπάρχουν σε όλο το σύμπαν.
    Αν θεωρήσουμε ότι ο θεός είναι Ένας, ή απλά το Ένα, τότε το θέμα είναι που πρέπει να κοιτάξουμε για να τον βρούμε.

    Αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο θεός εν κάτι άλλο, ένα ον έξω από τη φύση, τότε ναι πιστεύουμε τυφλά σε κάτι, όπως θα μπορούσαμε να πιστεύουμε τυφλά στον σούπερ μαν.

    Κλείνοντας ( οκ θα σιωπήσω ) πολλές φορές κολλάμε σε δόγματα θρησκειών και αντιδρούμε και με αυτό τον τρόπο χάνουμε την ουσία. Και μπορεί να χάνουμε και την αλήθεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Απαντήσεις
    1. Πέντε χρόνια βοηθός εκδότη του Playboy θωρώ...μεγαλοφυϊα ο τύπος ώστε; Εννά "προωθήσω" το βίντεο πάντως....

      Διαγραφή
  4. Μπορεί να σε ενδιαφέρει
    https://en.wikipedia.org/wiki/Simulacra_and_Simulation
    https://en.wikipedia.org/wiki/The_God_Delusion

    http://www.critical-theory.com/the-only-explanation-of-baudrillard-youll-ever-need/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το God Delusion (όπως τζιαι το The Selfish Gene) εν σημαντικά θκιαβάσματα. Έναν άλλον εν το The Naked Ape του Desmond Morris. Εννά ψάξω τζιαι τον Baudrillard, αν τζιαι εσχάτως έχω "εγκαταλείψει" την προσπάθειαν να "πείσω" τους creationists για οτιδήποτε, προτιμώντας να τονίζω την προσωπικήν επιλογήν στα "μεταφυσικά". Thx πάντως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή