Σε περσινήν ανάρτησην είχα αναπτύξει κάποιους ορισμούς τζιαι σκέψεις για το θέμα "πίστη". Αρχές της βδομάδας, με αφορμήν την εξής ταινίαν:
εσκέφτηκα να επανέλθω στο θέμαν, καθώς τι άλλον είναι εν τέλει η "μαγεία" στις μορφές που εμφανίζεται τζιαι σήμερα αλλά τζιαι ανά τους αιώνες, παρά μια τέχνη που εκμεταλλεύεται πτυχές της ανθρώπινης φύσης για να κερδίσει κάτι, είτε υλικόν είτε άϋλον. Σε τούτον το θέμαν είναι το ίδιον με τούτον που λαλούμεν θρησκείαν. Τζιαι εν προφανές ότι αν θέλεις να είσαι συνεπής "ακολουθος" της οποιασδήποτε θρησκείας, οφείλεις να "πιστεύεις" χωρίς να "ερευνάς". Αλλιώς τότε δεν είσαι πραγματικός "πιστός" (faithfull).
Η ταινία είναι που τες πιο αξιόλογες τζιαι ανατρεπτικές που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Φοβερόν κάστ ηθοποιών με κορυφαίον τον Morgan Freeman τζιαι πολλούς άλλους της νέας γενιάς του χόλυγουντ. Είναι επίσης πολλά ενδιαφέρουσα για διάφορα μηνύματα που στέλλει, τόσον όσον αφορά στες ανάγκες του αθρώπου, με πρώτην την ανάγκην να "πιστεύει" σε κάτι χωρίς αποδείξεις, όπως τζιαι το πως πολλές φορές ο πλούτος τζιαι η δύναμη ωχριούν ως οφέλη μπροστά στην ικανότητα να δώσεις χαράν στο συνάνθρωπον ή στην ικανοποίησην που αποκομίζεις απλά κάμνοντας καλά μιαν δουλειάν.
Πίσω στο θέμαν μας τωρά. Στην ανάρτηση που αναφέρω αρχικά, λλίον πολλά υιοθετώ έναν ύφος επιθετικόν προς τους αθρώπους (τζιαι εν πολλοί) που επιλέγουν να είναι πιστοί χωρίς αποδείξεις. Η ευαισθησία μου ξεκινά που τον εαυτούλη μου φυσικά, αλλά παράλληλα ενισχύεται που την έντονην παρουσία της θρησκείας, τζιαι του προσηλυτισμού των κοπελλουθκιών μου σε πράματα που εγώ δεν ενστερνίζομαι τζιαι - το κυριόττερον - θεωρώ ανυπόστατα τζιαι γελοία. Τωρά θα έρτω να αναιρέσω εαυτόν, τζιαι να πω ότι είχα λάθος.
Βλέποντας την ταινία, καθώς τζιαι τες θκιό δυνάμεις σε σύγκρουσην, που τη μιαν οι μάγοι με τα εντυπωσιακά τους κόλπα τζιαι τεχνικές, τζιαι που την άλλην η αστυνομία τζιαι ένας γκουρού συστηματικής απομυθοποίησης μάγων, ένιωσα ότι χωρίς να το καταλάβω είχα λάβει μιαν ακραίαν θέσην, κάτι που είναι κάθετα αντίθετον με τη φιλοσοφίαν μου γεννικά στη ζωήν. Εδιαπίστωσα ότι ο μέσος άθρωπος έshιει θκιό πλευρές, μιαν καθαρά "λογικήν", η οποία απαιτεί τεκμήρια τζιαι αποδείξεις, τζιαι μιαν άλλην, συναισθηματικήν, η οποία δεν υπόκειται σε κανέναν κανόναν, σε καμμιάν λογικήν, μιαν πλευράν που ουσιαστικά διά του τη χαράν της υπέρβασης την οποίαν του στερεί η "πραγματικότητα". Τζιαι τούτη η πλευρά, χωρίς να είναι φυσικά αποκομμένη που τη λογικήν, είναι το ίδιον απαραίτητη στο όλον που λέγεται άθρωπος. Είναι πολλές φορές η πλευρά που σπάζει κατεστημένα τζιαι φέρνει τες μεγάλες ανακαλύψεις τζιαι ανατροπές στη ζωήν.
Εν τούτος ο συνδυασμός τελικά που ωθεί τον άθρωπον προς την ευτυχίαν, τζιαι οϊ η κάθε πτυχή ξεχωριστά. Έτσι υπάρχει ακόμα η ανάγκη να πιστέψει χωρίς αποδείξεις, στην υπέρβασην, στο εξωπραγματικόν, στη μαγείαν, στη ζωήν μετά το θάνατον, σε κάτι που ονομάζει "θεόν".
Σίουρα, επειδή ο άθρωπος είναι εκ φύσεως τζιαι εκμεταλλευτής, πάντα εννά υπάρχουν τζιαι αθρώποι που θα χτίσουν απάτες πάνω στην ανάγκην του συνανθρώπου τους, είτε λέγονται ταχυδακτυλουργοί είτε λέγονται αρχιεπίσκοποι. Απάτες οι οποίες τους εξασφαλίζουν πλούτον τζιαι δύναμην. Αλλά στο τέλος της ημέρας, για τον καθέναν μας, η διαδρομή προς την εξασφάλισην της"αλήθκειας" για το τι είναι ζωή, είναι εξ αρχής τζιαι ως κατάληξη, καθαρά προσωπική. Τζιαι δεν με εδιόρισεν κανένας εμέναν να ξεστραβώσω κανέναν άλλον. Παρεκτός ίσως νάκκον τα κοπελλούθκια μου, τα οποία υποσχέθηκα στον εαυτόν μου ότι θα αφήσω ελεύθερα να αποφασίσουν (γι'αυτόν τζιαι εν τζιαι οι θκιό αποελίστες δυστυχώς...).
Έτσι, που δαμέ τζιαι δα θα προσπαθήσω να υιοθετήσω μιαν πιο μετριοπαθήν στάσην προς τους απανταχού "πιστούς" τζιαι τα σαλαβατήματα τους. Δικαιούνται να έχουν τες απόψεις τους, δικαιούμαι να έχω τες δικές μου, δικαιούμαι να καταρρίπτω με επιχειρήματα τες δικές τους, αλλά δεν δικαιούμαι επ'ουδενί, να τους θεωρώ κατ'οιονδήποτε τρόπον κατώττερους μου, για τούτον ή οποιονδήποτε άλλον λόγον.
Ώσπου να υλοποιήσω τες δεσμεύσεις μου, stay cool and keep rocking!
