Ψηφίζω Λεβέντ!

Η φίλτατη DIS επιλέγει συχνά, ειδικά όσον αφορά στο κυπριακόν, να τα βάφει μαύρα. Τζιαι δεν την αδικώ. Στο τέλος της ημέρας όμως, εν καθαρά δική σου επιλογή αν θα επιλέξεις την απαισιοδοξίαν ή την αισιοδοξίαν. Τζιαι να δράττεσαι των ανάλογων αφορμών. Υπάρχουν έτσι τζι'αλλιώς πάντα θκιό όψεις (τουλάχιστον) των καταστάσεων, ενώ το ποτήριν εν είτε μισο-όφκερον είτε μισογεμάτον.

Μια τέθκοια αφορμή αισιοδοξίας, εν το εξής άρθρον:

"Ψηφίζω Λεβέντ!

Με τον Γιώργο Κασκάνη

30/01/2014

Από τους επαγγελματίες πολιτικούς και τα κόμματα δεν περιμένω πια τίποτα. Ούτε οι υποσχέσεις περί εκσυγχρονισμού με πείθουν, ούτε και οι περιστασιακές τους κινήσεις που επιχειρούν απλώς να διασκεδάσουν την εμφανή πλέον αντίδραση της κοινωνίας. Γι’ αυτό και από καιρό έχω υποστηρίξει ότι η όποια θετική αλλαγή μπορεί μόνο να κτιστεί από κάτω προς τα πάνω. Από τον πολίτη, δηλαδή, ο οποίος αντιλαμβανόμενος τα αδιέξοδα του σήμερα θα αναμορφώσει πρώτα τον εαυτό του και τον τρόπο με τον οποίο σκέπτεται και, ακολούθως, το περιβάλλον του και, γιατί όχι, το σύνολο.

Υπό αυτό το πρίσμα, θεωρώ ως ιδιαιτέρως θετική εξέλιξη την απόφαση του Σενέρ Λεβέντ να κατέλθει ως υποψήφιος στις ευρωεκλογές και δηλώνω την προσωπική μου υποστήριξη σε αυτό το εγχείρημα. Δεν πρόκειται για ψήφο διαμαρτυρίας. Πρόκειται για συνειδητή συμμετοχή σε αυτό που μπορεί να πετύχει αυτή η προσπάθεια. Η συγκεκριμένη επιλογή σήμερα δεν είναι γραφική. Είναι άκρως ουσιαστική εάν ο καθένας μας προβληματιστεί σοβαρά γύρω από τις πραγματικές της προεκτάσεις.

Σε μια εποχή κατά την οποία η όποια ελπίδα για λύση του Κυπριακού έχει εξανεμιστεί, το να ψηφίζουν μαζί Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι έναν υποψήφιο συνιστά πρωτοφανή προοπτική που ανοίγει νέους δρόμους και καταπολεμά την κυρίαρχη λογική του «τζείνοι ποτζεί τζι εμείς ποδά». Αναδεικνύει τη δυνατότητα επιλογής όχι στη βάση της εθνικής καταγωγής, της θρησκείας ή της κομματικής εντολής, αλλά στη βάση του υγιούς προβληματισμού που το άτομο μπορεί να κάνει για το ποιος πραγματικά μπορεί να τον εκπροσωπήσει. Η τυχόν εκλογή του Λεβέντ, όσο κι αν εκ πρώτης όψεως φαντάζει απίθανη, θα φέρει δραματικές ανατροπές στο κυπριακό πρόβλημα αλλά και την πολιτική ζωή του τόπου.

Ένας Τουρκοκύπριος θα έχει την ευκαιρία να καταγγέλλει από το βήμα της Ευρωβουλής την τουρκική κατοχή και να εκπροσωπεί τα αληθινά συμφέροντα της κοινότητάς του. Θα φέρει κοντά τους Τουρκοκυπρίους σε αυτό που οραματιζόμαστε να αποτελέσει το μελλοντικό μοντέλο διοίκησης αυτού του τόπου. Στον δημοκρατικό διάλογο, τη σύνθεση και την αποτελεσματικότητα. Και θα αποτελεί έναν μόνιμο πονοκέφαλο για την Τουρκία η οποία θα δέχεται πλέον, με τον πιο επίσημο τρόπο, κριτική από αυτούς που υποτίθεται υπερασπίζεται με τα κατοχικά της στρατεύματα.

Η δημοκρατία, τελικά, δεν έχει αδιέξοδα. Εκεί που τα κόμματά μας ουδόλως προβληματίζονται για τη διαφαινόμενη αποχή αφού και πάλι θα εκλέξουν τους δικούς τους και θα καταγράψουν τα ποσοστά τους, η αντισυμβατική υποψηφιότητα του Λεβέντ δίνει άλλο περιεχόμενο στην ψήφο. Κι είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία να στείλουμε όλοι ένα ισχυρό μήνυμα. Εκτός αλλά και εντός Κύπρου..."

Ώσπου να φκάλουμεν τον Σενέρ Λεβέντ ευρωβουλευτήν, stay cool and keep rocking!

Γιατί εν έshιει επικρατήσει ακόμα ο σοσιαλισμός;

Είχα διατυπώσει πρόσφατα τούτην την απορίαν σε μιαν ανάρτηση μου:

"...γιατί ακόμα ΔΕΝ έshιει επικρατήσει ο σοσιαλισμός, γιατί ακόμα τόσα δισεκατομμύρια "εργαζόμενοι" ανέχουνται να τους εκμεταλλεύονται οι σαφώς πολλά πιο λλίοι "αστοί/ κεφαλαιοκράτες/ επιχειρηματίες/ you name it"; Ποιος στοιχειωδώς λογικός άθρωπος δεν θέλει απόλυτην ισότηταν, απόλυτην δικαιοσύνην, απόλυτην ευτυχίαν για ούλλους;"

Στην δε εισαγωγήν, είχα επίσης αναφέρει το εξής:

"....περιμένεις που "προοδευτικούς" αθρώπους να συζητούν τζιαι οϊ να κηρύττουν όπως τους παπάδες. Διότι έτσι καταντούν "συντηρητικοί", τζιαι εν τέλει εν διαφέρουν που τους "δεξιούς", τους οποίους υποτίθεται θέλουν να "ανατρέψουν"...

Η συζήτηση που ακολούθησεν στη συγκεκριμένην ανάρτηση (Εταιρία/ Επιχείρηση/ Εργοδότης) ήταν για μέναν που τες πιο ενδιαφέρουσες τζιαι εποικοδομητικές που είχα τη χαράν να "φιλοξενηθούν" δαμέσα δα. Σημειώνω την απάντηση του Γρηγόρη, η οποία ήταν η μόνη που έκαμνεν απόπειραν να απαντήσει τη βασικήν απορίαν που διατυπώννω τζιαι τωρά:

"....κυρίαρχη ιδεολογία, ηγεμονία των αστικών ιδεών, εθνικισμός λαλεί σου κάτι; σκέφτου ότι ανθρώποι που θέλουν πραγματικά "απόλυτην ισότηταν, απόλυτην δικαιοσύνην, απόλυτην ευτυχίαν για ούλλους" εν κάθουνται καν να μελετήσουν τα κλασσικά κείμενα του σοσιαλισμού αλλά νιώθουν την ανάγκη να τα κριτικάρουν έτσι γενικά τζιαι αόριστα..."

Στην μόλις προηγούμενην ανάρτηση μου ασχολήθηκα εμμέσως με έναν πρόσφατον άρθρον του Δημήτρη Γεωργιάδη στον "Πολίτη", το οποίον επυροδότησεν μεγάλη συζήτηση τζιαι αντιδράσεις. Μια τέθκοια αντίδραση ήρτεν που την πολλά αγαπητήν μου Disdaimona με την εξής ανάρτηση της:

Μαύρη αντίδραση δια χειρός Δημήτρη Γεωργιάδη

Στη συγκεκριμένην ανάρτησην, είχα σχολιάσει πρώτος (παρακολουθώ το συγκεκριμένο blog διότι θεωρώ το πολλά σημαντικήν πηγήν τόσον που πλευράς γνώσης όσον τζιαι ευκαιρίας διαλόγου), είδα την απάντηση της "μπλογκοδέσποινας" (copywright: Άνεφ Ορίων) τζιαι δεν επέστρεψα παρά μόνον πόψε (κάποτε επιστρέφω στον "τόπον του εγκλήματος για να δω αν επροέκυψεν κάποια "εξέλιξη") για να παρατηρήσω τη συζήτηση που ακολούθησεν τες επόμενες μέρες, με κάποιον σχολιαστήν ονόματι Γιώργος Κολιόπουλος.

Παρά την μεγάλην εκτίμησην τζιαι σεβασμόν που τρέφω, τόσον για την Δυσδαιμόνα όσον τζιαι τον Άνεφ Ορίων, πρέπει να πω ότι ο συγκεκριμένος σχολιαστής, παρά το έκδηλα ειρωνικόν του ύφος, "έβαλεν τους γυαλιά". Η παρέμβαση του (όπως τζιαι η προηγούμενη μου ανάρτηση) κατά την ταπεινή μου άποψην, ΔΕΝ ήταν σε καμμιάν περίπτωσην απολογητική είτε για το Γεωργιάδην είτε για το (νεο)φιλελευθερισμόν, αντιθέτως εφαίνετουν ο άθρωπος να "διψά" για δυναμικόν αντίλογον σε όσους παρουσιάζουν στη "δημόσιαν σφαίραν" τες απόψεις που εκφράζει ο Γεωργιάδης. Στο πλαίσιον τούτον ασκούσεν κριτικήν (ολίγον άκομψα ίσως αλλά κόσμια) στη Δυσδαιμόνα για το ότι απαξιούσεν να συζητήσει ενώ ταυτόχρονα επέλεγεν τη χρήσην "επιθέτων", τόσον για τον Γεωργιάδην όσον τζιαι για τες απόψεις του.

Επίσης, τόσον η Δυσδαιμόνα όσον τζιαι ο Άνεφ υποστηρίξαν ότι ο "δημόσιος διάλογος", είτε εν παντελώς αναποτελεσματικός (λόγω του "αστικού περιβάλλοντος"), είτε πρέπει να έshιει "όρια", ή "επίπεδα", πέραν των οποίων είτε δεν χρειάζεται καν να αρχίσει είτε πρέπει να "διακόπτεται". Εν μπορώ να τονίσω πιο πολλά πόσον διαφωνώ με τούτην τη στάσην.

Κατ'αρχήν, δαμέ θα "κλέψω" μιαν έκφρασην του OSR. Ιδεολογικά, είμαι τούτον που κατονομάζει ως "δημιούργημαν του διαδικτύου". Προϊόν της λεγόμενης τζιαι ως "επανάστασης του διαδικτύου" (πάλε κουβέντα του OSR). Μεν ξεχνούμεν κατ' αρχήν ότι το διαδίκτυον έshιει εξελικτεί φοβερά, με πιο εντυπωσιακήν έκφανσην τα κοινωνικά δίκτυα (facebook κλπ.). Εν τόσον δραστική η επίδραση του στην καθημερινότητα μας, κυρίως στο θέμαν της άντλησης γνώσης, πληροφορίας αλλά τζιαι επικοινωνίας με άλλους αθρώπους, που ορισμένοι που μας προφανώς νομίζουν ότι είχαν το πάντα. Τζιαι όμως πριν 10-15 χρόνια ούλλα ήταν πολλά πιο "υποανάπτυκτα". 

Το διαδίκτυον, τζιαι τα πεδία συζητήσεων τζιαι αλληλεπίδρασης ανάμεσα σε πολλούς αθρώπους, ήταν τζιείνον που με οδήγησεν ιδεολογικά που την θρησκοληψίαν τζιαι τον αγνωστικισμόν στον αθεϊσμόν, τζιαι που την συντήρησην τζιαι τα εθνικο/καπιταλιστικά στερεότυπα στο να αναζητώ σήμερα απαντήσεις απτές για έναν "άλλον κόσμον", καλλίττερον που τούτον που έχουμεν τωρά. Τον οποίον μπορώ έστω αμυδρά ακόμα, να καταλάβω ότι θα είναι ένας σοσιαλιστικός κόσμος.

Άρα, είμαι ζωντανόν παράδειγμαν ότι ο διάλογος τζιαι ο αντίλογος έχουν αποτέλεσμαν, έχουν όφελος, ειδικά όταν εν διαρκής τζιαι διαδραστικός, με πολλούς τζιαι διαφορετικούς αθρώπους με πλήθος απόψεων τζιαι επιχειρημάτων, ακόμα τζιαι των φονταμελιστών θεϊστών, ακόμα τζιαι των πιο κυνικών καπιταλιστών. Τζιαι θλίβει με αφάνταστα όταν θωρώ αθρώπους που θεωρώ ιδεολογικούς συντρόφους να "ταπελλώνουν" τζιαι να "απαξιούν" να συζητήσουν. Ένας διάλογος τζιαι μια ανταλλαγή απόψεων τζιαι επιχειρημάτων ας μεν επιφέρει κανέναν αποτέλεσμαν στους ίδιους τους συζητητές. Επηρεάζει σε ανυπολόγιστον βαθμόν όμως το ακροατήριο. Τζιαι μόνον για τούτον αξίζει η προσπάθεια. Διότι εν σαφές ότι οι διάφοροι διάλογοι ενίοτε εν γίνονται υπό τες πιο "δίκαιες" συνθήκες. Πόσες φορές ας πούμεν ακούεις τον Καυλίαν να κλάννει για τους μετανάστες τζιαι πόσες φορές κάποιον να τον βάλλει στη θέση του;

Όσον για τον τίτλον της ανάρτησης, θα δώσω μιαν απάντησην που έδωσα τζιαι στο Γρηγόρην στην προηγούμενην ανάρτηση, για το που βλέπω εγώ τους λόγους που ο σοσιαλισμός ακόμα δεν έshιει επικρατήσει στον κόσμον:

"Επαναλαμβάνω ότι η αριστερά, για να γίνει η συντριπτική πλειοψηφία που θα φέρει την επικράτηση, πρέπει: α) να μιλήσει σε ούλλους απλά, περιορίζοντας όσο γίνεται μια αύραν διανοητικής ανωτερότητας που ενίοτε αποπνέει β) να καθησυχάσει τους δύσπιστους ότι ο σοσιαλισμός ΔΕΝ είναι ισοπέδωση αλλά το αντίθετο, τζιαι γ) αν γίνεται να εξηγήσει ότι η βίαιη ανατροπή ΔΕΝ είναι μονόδρομος..."

Ώσπου να επικρατήσει η δικαιοσύνη τζιαι η ειρήνη στον κόσμον, stay cool and keep rocking!

Το "δωρεάν" τζιαι η "στόχευση"

Αφορμή για την ανάρτηση έναν άρθρο του Δημήτρη Γεωργιάδη στον "Πολίτη", το οποίο φαίνεται να ήταν άκρως επιτυχές ως "τρολιά", τόσον ως τίτλος όσον τζιαι ως περιεχόμενον. Αξίζει πραγματικά κάποιος να ασχοληθεί, οϊ τόσον για το ίδιον το άρθρον όσο για τα σχόλια που το συνοδεύκουν.

Στο γενικό πλαίσιο οι απόψεις που εκφράζει ο Δημήτρης Γεωργιάδης, επειδή τον παρακολουθώ τακτικά τζιαι έτσι τες εκλαμβάνω, μπορούν κάλλιστα να χαρακτηριστούν "απολογητικές" του καπιταλιστικού συστήματος, του στυλ "αν εφαρμόζετουν όπως πρέπει θα εδούλευκεν μια χαρά, εν παράγοντες όπως ο κρατισμός τζιαι ο συνδικαλισμός που το στρεβλώνουν". Οπότε διακρίνεις στα άρθρα του μια μόνιμην επίθεσην κατά τούτων των "δυνάμεων", τζιαι μιαν παράθεσην επιχειρημάτων υπέρ των δυνητικών οφελών μιας "πραγματικά ελεύθερης" αγοράς. Παρά του ότι διαφωνώ σε πολλά, αν όχι ούλλα, μαζί του, θεωρώ ότι εν που τους αθρώπους που κάμνει προσπάθειαν να τεκμηριώσει ότι γράφει, τζιαι ότι οι προθέσεις του εν καλές. Το αν τα καταφέρνει εν υποκειμενικόν.

Πάμεν λοιπόν στον τίτλον της ανάρτησης; Τι σημαίνει κατ' αρχήν "δωρεάν";

δωρεάν < αρχαία ελληνική δωρεάν>

Επίρρημα

δωρεάν

(για κάτι που παρέχεται) χωρίς να απαιτείται η καταβολή χρημάτων ή οποιουδήποτε τιμήματος

το ξενοδοχείο προσφέρει στους πελάτες του για κάθε τρεις διανυκτερεύσεις άλλη μία δωρεάν

(και ως επίθετο)

απόψε στο μπαρ έχει δωρεάν μπίρα για όλους

Υπάρχουν τζιαι συνώνυμα, όπως το μούχτιν τζιαι το τζάμπα. 

Τι καταλαβαίνω που τούτην την ερμηνείαν; Έναν αγαθόν ή μια υπηρεσία προσφέρεται "χωρίς καταβολήν αντιτίμου". Μήπως εξυπακούεται ότι τούτον το αγαθόν ή τούτη η υπηρεσία δεν έshιει κόστος; Όχι απαραίτητα. Ας πούμεν, το ξενοδοχείον για να σου προσφέρει έξτρα διανυκτέρευση θα πρέπει να πληρώσει το ίδιον κόστος (μισθοί, υλικά, ενέργεια, συντήρηση κλπ.) όπως τζιαι αν το επλήρωνες. Απλά επιλέγει να σου "δωρίσει" ακόμα μια διανυκτέρευση διότι θεωρεί ότι του συμφέρει (π.χ. πιο πολλά έσοδα/ κερδοφορία λόγω πληρότητας κλπ.).

Άρα, παρόλον που στο μυαλό των παραπάνω αθρώπων το "δωρεάν" εκλαμβάνεται ως συνώνυμον του "μηδενικού κόστους" (όϊ άδικα αφού για τους ίδιους εν εμπεριέχει άμεσον κόστος), στην πραγματικότηταν οποιοδήποτε αγαθόν ή υπηρεσία εμπεριέχει κάποιους παράγοντες κόστους. Πολλές φορές μάλιστα όσοι νομίζουν ότι δεν πληρώνουν κόστος λόγω του "δωρεάν", μπορεί οι ίδιοι να το καταβάλλουν έμμεσα (π.χ. μέσω κάποιας κρατικής ή άλλης φορολογίας). Πολλά καλόν παράδειγμαν δαμέ εν η λεγόμενη "δωρεάν παιδεία". Παρόλον που δεν καταβάλλεις "δίδακτρα" (άμεσον κόστος), σίουρα κάποιοι πληρώνουν φόρους για να καλυφτεί το κόστος της (έμμεσον κόστος).

Πάμεν τζιαι στην "στόχευση". Περιέργως, στο internet εν ήβρα ερμηνείαν της προκοπής οπότε θα την ερμηνεύσω εγώ όπως την καταλάβω. 

Στόχευση το λεπόν είναι η προσπάθεια να κατευθύνεις μιαν ενέργειαν προς συγκεκριμένον αποτέλεσμαν. Στοχευμένες ελαφρύνσεις ή επιδόματα το λεπόν εν μέτρα που κατευθύνονται προς συγκεκριμένες ομάδες αθρώπων, βάσει κάποιων χαρακτηριστικών τους, τζιαι οϊ αδιάκριτα σε ούλλον τον πληθυσμόν. Τζιαι για να δώσουμεν τζιαι έναν παράδειγμαν, αν ως τωρά οι μαθητές εν εκαταβάλλαν κόμιστρα λεωφορείων, τζιαι τωρά επειδή τα εκάμαμεν μάτσες (εν μου αρέσκει να λαλώ "κάποιοι") τα λεωφορεία πρέπει να φκάλουν τζιαι άμεσον έσοδον, πέραν της κρατικής χορηγίας, δεν επιβάλλεις σε ούλλους τους μαθητές κόμιστρα αλλά σε όσους, βάσει κάποιων κριτηρίων (όπως το εισόδημαν του νοικοκυριού κλπ.) μπορούν να αντεπεξέλθουν. Ή, πιο γεννικά, εν θα δώσεις επίδομαν ή ελαφρύνσεις σε κάποιον εξ ορισμού επειδή εν πολύτεκνος, πρόσφυγας, μονογονιός κλπ. αλλά επειδή βάσει αντικειμενικών κριτηρίων χρειάζεται πραγματικά τζιείνον το επίδομαν ή τζιείνες τες ελαφρύνσεις. Μεν ξεχνούμεν ότι για να δώσεις τζείνον το επίδομαν ή να κάμεις τζιείνην την ελάφρυνσην, βάσει τζιαι της έννοιας του "κόστους" τζιαι του δωρεάν που είπαμεν πιο πάνω, πρέπει να λάβεις πρώτα που ή να επιβαρύνεις κάποιους άλλους, που πάλε βάσει αντικειμενικών κριτηρίων "σηκώννει τα η ράshιη" τους.

Φυσικά, ούλλα τούτα αναπόφευκτα μπαίνουν αργά ή γλήορα στο ιδεολογικόν πρίσμαν του καθενός μας. Στο παρόν σύστημαν (καπιταλισμός), εν προφανές σε όσους εν στοιχειωδώς υποψιασμένοι τζιαι παρατηρητικοί, ότι η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου ΔΕΝ επωφελείται του πλούτου που παράγεται, ενώ επωμίζεται το βάρος της παραγωγής του. Εν επίσης προφανές ότι οι "εκλελεγμένοι αντιπρόσωποι" της "αστικής μας δημοκρατίας" εξυπηρετούν με τες αποφάσεις τους τα συμφέροντα μιας μειοψηφίας, η οποία χάρη στη δύναμη που της διά το κεφάλαιον που κατέχει, επιβάλλει αποφάσεις που επιβαρύνουν τους υπόλοιπους, όπως το να χρεώννει κόμιστρα στα λεωφορεία ή να "στοχεύει" τες κοινωνικές συντάξεις αντί να βάλει το shιέριν πρώτη στην πούγκαν της, η οποία εν σαφώς πολλά πιο εύρωστη, για να καλύψει το κόστος που επιφέραν οι δικές της ουσιαστικά επιλογές. Αντίθετα, παραγγέλλει βαρκούες εκατομμυρίων τζιαι αρνείται να καταργήσει τες λιμουζίνες των "αξιωματούχων". 

Έννεν τυχαίον ότι η Κύπρος θεωρείται που μελετητές ένας τόπος όπου αναμένεται σύντομα "κοινωνική αναταραχή"...

Ώσπου να έρτει η αναταραχή , stay cool and keep rocking!

"Τι περιμένει από μένα ο κόσμος;"

....."Να μην περιμένεις εσύ τίποτε απ'αυτόν"

(Τζάνι Ροντάρι, "Ιστορίες φτιαγμένες στη μηχανή", κεφ. "Ένα για κάθε μήνα").

Εθκιάβασα το συγκεκριμένο κεφάλαιο στα κοπέλια για ύπνο πόψε τζιαι απλά εν εμπορούσα να το προπεράσω. Πολλά μεγάλη αλήθκεια, αν τζιαι μέσα σ'έναν "ψέμαν" (παραμύθιν).

Ώσπου να μοιάζει η ζωή με παραμύθι (με καλόν τέλος), stay cool and keep rocking!

Λογική, διανόηση τζιαι το παράδειγμα του κ. Σποκ

Επειδή υπάρχει κίνδυνος παρερμηνειών, να αρχίσω την ανάρτηση αντιστοιχίζοντας τη λέξη "διανόηση" στην αγγλική λέξη "reason" τζιαι τη "λογική" φυσικά στο "logic". Φαίνονται τζιαι είναι συνώνυμες αλλά η πηγή της σημερινής ανάρτησης πιθανώς να καταδείξει τζιαι το που εν διαφορετικές.

Να αναφέρω ότι η σημερινή ανάρτηση μπορεί κάλλιστα να συσχετιστεί με θκιό άλλες αναρτήσεις μου, μιαν παλιάν (μα ήνταλως έγραφα έτσι σκέδιον τότε;) τζιαι μιαν πιο πρόσφατην. Έννεν απαραίτητον να τες δείτε, αλλά αν θα τες δείτε προτείνω να το πράξετε μετά που εννά θκιαβάσετε τη σημερινήν.

Αντί για ανάπτυξη κάποιου δικού μου κειμένου, επιλέγω να μεταφέρω, μεταφρασμένο στα ελληνικά έναν άρθρο στο οποίον έδωκα πάνω εχτές στο πλαίσιο μιας συζήτησης σε έναν άλλον ιστολόγιον. Να πω ότι παραθέτω το τζιαι εμπήκα στον κόπον να το μεταφράσω γιατί θεωρώ το εξαιρετικά ενδιαφέρον, χωρίς απαραίτητα να ενστερνίζομαι ότι αναπτύσσει τζιαι υποστηρίζει ο συγγραφέας. Επίσης, γουστάρω πάρα πολλά να συζητώ τζιαι να διαλογίζομαι χρησιμοποιώντας παραδείγματα που ταινίες:

"Η έλλειψη λογικής του Spock: “Οι ανάγκες των πολλών ξεπερνούν τις ανάγκες των λίγων" 

(The Needs of the Many Outweigh the Needs of the Few)

Posted by Ari Armstrong, 12/09/2013

...Στην ταινία "The Wrath of Khan (1982)", ο Spock λέει, “Η λογική υπαγορεύει ξεκάθαρα ότι οι ανάγκες των πολλών ξεπερνούν τις ανάγκες των λίγων.” Ο Captain Kirk απαντά, “Ή του ενός.” Η στιχομυθία θέτει μια σημαντική σκηνή κοντά στο τέλος της ταινίας.

Με το διαστημόπλοιο Enterprise σε άμεσο κίνδυνο καταστροφής, ο Spock μπαίνει σε ένα θάλαμο με υψηλή ραδιενέργεια για να επισκευάσει το σύστημα προώθησης του σκάφους ώστε το πλήρωμα να διαφύγει με ασφάλεια από τον κίνδυνο. Ο Spock πεθαίνει λίγο μετά, και, με τις τελευταίες του ανάσες, λέει στον Kirk, “Μην θλίβεσαι, ναύαρχε. Είναι λογικό. Οι ανάγκες των πολλών ξεπερνούν.......". Ο Kirk συμπληρώνει, “Τις ανάγκες των λίγων.” Ο Spock απαντά, “Ή του ενός.”

Στην επόμενη ταινία, "The Search for Spock" (1984), το πλήρωμα του Enterprise ανακαλύπτει ότι ο Spock δεν είναι πραγματικά νεκρός, ότι το σώμα του και η ψυχή του επιζούν ξεχωριστά, και ότι είναι δυνατόν να τα επανενώσουν - κάτι που το πλήρωμα προσπαθεί να κάνει. Αφού επανέρχεται, ο Spock ρωτά τον Kirk γιατί τον έσωσε το πλήρωμα. Ο Kirk απαντά, “Διότι οι ανάγκες του ενός ξεπερνούν τις ανάγκες των πολλών.” Αυτό είναι, όπως θα έλεγε και ο ίδιος ο Spock, μια συναρπαστική αντιστροφή του μηνύματος από την προηγούμενη ταινία.

Πως μπορούν αυτές οι ιδέες να εξισορροπηθούν;

Βρίσκουμε μια απάντηση στην επόμενη ταινία, "The Voyage Home" (1986). Στην αρχή της ταινίας, η μητέρα του Spock, που είναι άνθρωπος (ο πατέρας του είναι Βολκάνιος), τον ρωτά κατά πόσον πιστεύει ακόμα, πως σύμφωνα με τη λογική, οι ανάγκες των πολλών ξεπερνούν αυτές των λίγων. Απαντά ναι. Αυτή του λέει, "Τότε είσαι εδώ από ένα λάθος - οι φίλοι σου εγκατέλειψαν το μέλλον τους για να σε διασώσουν.” (Το πλήρωμα είχε παραβεί το νόμο και είχε διαφύγει αυτού για να σώσει το Spock.) Ο Spock λέει τότε ότι οι άνθρωποι είναι κάποτε παράλογοι και η μητέρα του απαντά πως , “Είναι, όντως!”

Αργότερα στην ταινία, όταν το μέλος του πληρώματος Chekov κινδυνεύει, ο Spock επιμένει να τον σώσει το υπόλοιπο πλήρωμα, ακόμα και με κίνδυνο να αποτύχει η κρίσιμη αποστολή του πληρώματος για διάσωση της Γης. Ο Kirk ρωτά, “Είναι αυτό λογικό;". Ο Spock απαντά, “Όχι, αλλά είναι ανθρώπινο". Παρόλο που ο Spock επαναβεβαιώνει τον ισχυρισμό ότι οι ανάγκες των πολλών λογικά ξεπερνούν τις ανάγκες των λίγων, υποβάλλει ότι κάποτε πρέπει να κάνουμε την "ανθρώπινη" επιλογή, όχι τη "λογική" επιλογή, βάζοντας πρώτες τις ανάγκες των λίγων (ή του ενός).

Έτσι ο Spock, ο Kirk, και η μητέρα του Spock έχουν επικυρώσει την ιδέα ότι η "λογική" συμπεριφορά και η "ανθρώπινη" συμπεριφορά μπορεί να βρίσκονται σε αντιπαράθεση - και πως η "λογική" συμπεριφορά είναι η απόδοση προτεραιότητας στις ανάγκες των πολλών. Αυτή είναι η φερόμενη εξισορρόπηση των προφανώς αντικρουόμενων ιδεών με τις οποίες αρχίσαμε.

Αλλά αυτό λογικά δεν εξισορροπείται καθόλου.

Στη λογική, (α) δεν μπορεί να υπάρχει διάσταση ανάμεσα στη λογική και την ανθρώπινη συμπεριφορά. Και (β), όπως ανακάλυψε και εξήγησε η Ayn Rand, οι ανάγκες του ατόμου είναι αυτές που δημιουργούν την ανάγκη και την πιθανότητα της κρίσης αξιών από μιας αρχής.

Η ικανότητα μας στη χρήση της λογικής, να ενσωματώσουμε τα τεκμήρια των αισθήσεων μας κατά ένα μη αντικρουόμενο τρόπο, είναι μέρος της διανοητικής μας δυνατότητας - αυτής της ίδιας της δυνατότητας που μας καθιστά ανθρώπους. Προφανώς, έχουμε και τη δυνατότητα να είμαστε παράλογοι, αλλά αυτό συμβαίνει ακριβώς γιατί οι διανοητικές μας δυνατότητες περιλαμβάνουν και τη βούληση (volition), τη δύναμη να επιλέξουμε να σκεφτούμε ή να μην σκεφτούμε. Έχουμε επίσης τη δυνατότητα να νιώσουμε συναισθήματα, τα οποία είναι αυτόματες αντιδράσεις στις εμπειρίες μας σε σχέση με τις αξίες μας. (Διάφορα άλλα είδη έχουν επίσης δυνατότητες συναισθημάτων, αλλά οι αξίες μας είναι επιλογές, έτσι ακόμα και στο επίπεδο αυτό είμαστε αρκετά διαφορετικοί).

Τα συναισθήματα μας, αν και αληθινά και σημαντικά, δεν είναι ένα μέσο γνώσης. Είναι αυτόματες αντιδράσεις σε εμπειρίες σε σχέση με τις καθορισμένες αξίες μας. Τα μέσα γνώσης μας είναι η διανόηση, η χρήση της παρατήρησης και η λογική.

Σε σχέση με το παράδειγμα του Star Trek, ο λόγος που ο Kirk ήταν σωστός στο να βοηθήσει τον Spock δεν είναι διότι πράττοντας το γινόταν "ανθρώπινος" και όχι "λογικός". Μάλλον, ήταν σωστός στο να βοηθήσει τον Spock διότι, δεδομένης της τεράστιας αξίας που κατείχε ο Spock για τον Kirk, τόσο ως φίλος όσο και ως συνάδελφος, και δεδομένης της εφικτότητας της αποστολής βοήθειας προς τον Spock, η παροχή αυτής της βοήθειας ήταν λογική, άρα και ανθρώπινη επιλογή.

Στην περίπτωση αυτή, οι συναισθηματικοί δεσμοί του Kirk με το Spock ευθυγραμμίζονται με την λογική αποτίμηση της αξίας του Spock για τον ίδιο. Είναι πιθανόν οι αξίες ενός ατόμου να βρίσκονται σε αντίθεση με την λογική του κρίση, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις η λογική του κρίση παραμένει το μέσο γνώσης, και τα συναισθήματα του πρέπει να παραμεριστούν έως ότου αναλογιστεί τις αξίες του και τις ευθυγραμμίσει με τη λογική αποτίμηση του για τα γεγονότα.

Εφόσον διακρίνουμε τη σχέση και τη δυνητική αρμονία ανάμεσα στη διανόηση και το συναίσθημα, μπορούμε να δούμε ότι ο ισχυρισμός του Spock ότι το να είναι κάποιος λογικός μπορεί να βρίσκεται σε αντιπαράθεση με το να είναι ανθρώπινος δεν βγάζει νόημα.

Τι γίνεται με τον ισχυρισμό του Spock, “Η λογική υπαγορεύει σαφώς ότι οι ανάγκες των πολλών ξεπερνούν τις ανάγκες των λίγων"; Η λογική απαιτεί όπως κατατεθούν τεκμήρια προς υποστήριξη του ισχυρισμού αυτού - αλλά ο Spock δεν προσφέρει κανένα τεκμήριο προς υποστήριξη του ισχυρισμού του. Απλά τον διατυπώνει. Ποιοι "πολλοί"; Ποιοι "λίγοι"; "Ξεπερνούν" σε ποια κλίμακα; Για ποιο σκοπό; Για ποιου το όφελος; Γιατί είναι το δικό "του" ή το δικό τους το "σωστό όφελος"; Ο Spock δεν απαντά σε τέτοιες ερωτήσεις. Απλά συμπεραίνει ότι η λογική υπαγορεύει σαφώς το δικό του συμπέρασμα. Αλλά αυτό δεν ισχύει.

Απέχοντας αρκετά από το να αποτελεί μια έκφραση λογικής, ο ισχυρισμός του Spock πως οι ανάγκες των πολλών ξεπερνούν τις ανάγκες των λίγων είναι μια αυθαίρετη διατύπωση και μια επαναδιατύπωση της αβάσιμης ηθικής θεωρίας του Ωφελιμισμού (utilitarianism), η οποία δηλώνει ότι κάθε άτομο πρέπει να δρα προς εξυπηρέτηση του κοινού καλού για το μεγαλύτερο αριθμό.

Το τι υπαγορεύει πραγματικά η λογική είναι ότι αν οι άνθρωποι θέλουν να ζήσουν και να επιτύχουν την ευτυχία, πρέπει να αναγνωρίσουν και να επιδιώξουν τις αξίες που καθιστούν αυτούς τους στόχους εφικτούς. Όπως καταδεικνύει η Ayn Rand, η ζωή καθιστά τις αξίες δυνατές και αναγκαίες. Έχουμε ανάγκη να φάμε - για να ζήσουμε και να ευημερήσουμε. Έχουμε ανάγκη να φορούμε προστατευτικό ρουχισμό και να βρούμε καταφύγιο - για να ζήσουμε και να ευημερήσουμε. Έχουμε ανάγκη να επιδιώξουμε μια παραγωγική καριέρα που αποφέρει αγαθά και υπηρεσίες - για να ζήσουμε και να ευημερήσουμε. Η αρχή αυτή επαληθεύεται επίσης στις πλείστες σύνθετες περιπτώσεις. Έχουμε ανάγκη να χτίσουμε φιλίες για να κερδίσουμε μια ευρεία ποικιλία διανοητικών, ψυχολογικών και υλικών ωφελημάτων - ώστε να ζήσουμε και να ευημερήσουμε. Έχουμε ανάγκη από την τέχνη για να δούμε τις αξίες μας σε στέρεη μορφή - ώστε να ζήσουμε και να ευημερήσουμε. Το μοτίβο διατηρείται για όλες τις αξίες μας. Λογικά, ο υπέρτατος λόγος για να επιδιώξουμε κάθε αξία είναι για να ζήσουμε και να ευημερήσουμε. (Rand’s essay “The Objectivist Ethics”).

Πως εφαρμόζεται αυτή η αρχή στα παραδείγματα του Star Trek; Στην περίπτωση της επικίνδυνης αποστολής διάσωσης του Spock από τον Kirk, ο δεύτερος συμπεραίνει λογικά ότι, δεδομένου του πλήρους πλαισίου των αξιών του, η διάσωση του αγαπητού του φίλου αξίζει τον σχετικό κίνδυνο.

Πως αντίστοιχα μπορούμε να μεταφράσουμε τις τελευταίες ενέργειες του Spock στην ταινία The Wrath of Khan?  Θυσιάζει όντως τη ζωή και τις αξίες του για να σώσει τις ανάγκες των πολλών; Όχι. Ο Khan, πετώντας ένα μισοκατεστραμμένο διαστημόπλοιο, πυροδοτεί μια συσκευή η οποία σύντομα θα προκαλέσει μια τεράστια έκρηξη, η οποία θα καταστρέψει το δικό του σκάφος αλλά και το Enterprise με ολόκληρο το πλήρωμα του. Ο πλοίαρχος Kirk λέει στον αρχιμηχανικό του, “Scotty, χρειάζομαι υπερταχύτητα σε τρία λεπτά αλλιώς είμαστε όλοι νεκροί.” Στο σημείο αυτό ο Spock αφήνει τη γέφυρα, πάει στο μηχανοστάσιο, και μπαίνει σε ένα δωμάτιο γεμάτο με ραδιενέργεια για να επισκευάσει τον κινητήρα του σκάφους. Ως αποτέλεσμα των ενεργειών του Spock, το Enterprise διαφεύγει της έκρηξης - αλλά ο Spock “πεθαίνει.”

Ο Spock όντως λαμβάνει υπόψη τις ανάγκες των φίλων και συναδέλφων του προχωρώντας σε αυτή την κίνηση. Αλλά δεν συνεπάγεται αυτό με θυσία της ζωής ή των αξιών του. Η μόνη εναλλακτική του επιλογή είναι να πεθάνει έτσι κι αλλιώς με το διαστημόπλοιο. Αντί να πεθάνει, αυτός και όλοι του οι φίλοι και συνάδελφοι, επιλέγει να διατηρήσει και να προστατεύσει τις αξίες που μπορεί και να τηρήσει τη δέσμευση του να υπηρετήσει ως αξιωματικός του Αστρικού Στόλου - μια θέση που επέλεξε εις γνώσην και αποδεχόμενος τους σχετικούς κινδύνους.

Παρόλο που στην περίπτωση αυτή ο Spock ουσιαστικά πρέπει να επιλέξει το "μη χείρων βέλτιστον", κάνει την επιλογή που εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα και, άρα, τη ζωή του.

Η μόνη αρχή που είναι συναφής με τη λογική, και άρα την ανθρωπιά, είναι πως αν θέλουμε να "ζήσουμε πολύ και να ευημερήσουμε" (όπως λένε συχνά οι Βολκάνιοι), πρέπει να χρησιμοποιούμε τη λογική και να επιδιώκουμε τις αξίες που εξυπηρετούν τη ζωή μας. Ευτυχώς, αντίθετα με την σπάνια επίδειξη έλλειψης λογικής του Spock, αυτό ακριβώς πράττει και ο ίδιος. Και αυτός είναι ο λόγος που τον αγαπούν τόσοι πολλοί άνθρωποι. Είναι λογικό." 

Ώσπου να ανακαλύψουμεν κάποιον κ. Σποκ, stay cool and keep rocking!

Όταν γίνω πρόεδρος της δημοκρατίας...

Είχα πει κάποιαν στιγμήν ότι αν στες επόμενες προεδρικές εκλογές οι υποψήφιοι δεν με εκφράζουν πολιτικά θα κατεβώ ο ίδιος υποψήφιος (μεν γελάτε). Τζιαι όταν κατεβώ υποψήφιος μπορεί τζιαι να εκλεγώ, γι'αυτόν ο τίτλος λαλεί "όταν" τζιαι οϊ "αν".

Τι θα κάμω το λοιπόν όταν εκλεγώ πρόεδρος της Κυπριακής δημοκρατίας; Ας αρχίσουμεν που τη σύνθεσην του υπουργικού συμβουλίου. Επειδή εν σκοπεύω να συνεργαστώ με οποιονδήποτε κόμμα, θα πρέπει να εύρω άλλη "δεξαμενήν" προσωπικοτήτων για επιλογήν. Μια τέθκοια δεξαμενή είναι φυσικά οι φίλτατοι μπλόγκερς. Ας δούμεν μιαν πιθανήν σύνθεσην του υπουργικού:

Υπουργείο Άμυνας:
θα το καταργήσω

Υπουργείο Γεωργίας, Φυσικών Πόρων & Περιβάλλοντος:
Aceras Anthropophorum 

Υπουργείο Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξεως:
OSR

Υπουργείο Εμπορίου, Βιομηχανίας και Τουρισμού:
Strovoliotis

Υπουργείο Εξωτερικών:
Hlithio Agrino

Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων:
Disdaimona

Υπουργείο Εσωτερικών:
Anef Oriwn

Υπουργείο Οικονομικών:
Cyprus Critic

Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού:
Lemesia

Υπουργείο Συγκοινωνιών και Έργων:
Kostas Patinios

Υπουργείο Υγείας:
Antzieloshiasmeni Magissa

Κυβερνητικός εκπρόσωπος: Invictus

Εσκέφτουμουν να τεκμηριώσω την άνωθεν επιλογήν προσώπων τζιαι την αντιστοίχησην τους στα κατάλληλα πόστα, καθώς τζιαι να αναπτύξω έναν μίνιμουμ προεδρικόν πρόγραμμαν αλλά η επιλογή των υπουργών/ μπλόγκερς εκαταπόνησεν με πολλά τζιαι εν τραβώ επί του παρόντος (πρόεδρος να σου πετύχει). Υπάρχουν εξάλλου τζιαι άλλοι αξιόλογοι μπλόγκερς τζιαι στεναχωρκούμαι που εν τους "εβόλεψα" τζιαι τζιείνους κάπου. Άλλη φορά...

Ώσπου να εκλεγώ, stay cool and keep rocking!!