Ιστορίες με καλόν τέλος

Μόλις είδα την εξής ταινίαν....:

....τζιαι εσυνειδητοποίησα για πολλοστή φοράν πόσον με ανακουφίζει που την απανταχού μιζέρκαν μια ιστορία με καλόν τέλος.

Ώσπου να αλλάξουν τα γούστα μου, stay cool and keep rocking!

Μακάριε ζεις;

Όποτε θωρώ κάποιες αναρτήσεις του φίλτατου Στέλιου - Νέου Ελληνοκύπριου στο blog του που έμμεσα ή άμεσα αναφέρονται στο Μακάριον (τον εθνάρχην - αρχιεπίσκοπον ή αντιστρόφως ντε) εν λες τζιαι σκόπιμα πατά μου τον κάλλον, ειδικά όταν τον ταυτίζει με τες επονομαζόμενες "δημοκρατικές δυνάμεις". Μιλούμεν για έναν εθνικιστήν, μοναχόν, αρχιεπίσκοπον ο οποίος στοιχειωδώς δημοκρατικά εκλέγηκεν μόνον μιαν φοράν (το '60) αλλά εκυβέρνησεν για 17 χρόνια, τζιαι σε μεγάλες φάσεις της "ηγεσίας" του οϊ μόνον το κράτος που εκυβέρνησεν ΔΕΝ έκαμνεν χαϊριν αλλά τζιαι οι φυλακές του ήταν γεμάτες με πολιτικούς κρατουμένους, ενώ οργιάζαν οι παραστρατιωτικές οργανώσεις ΤΖΙΑΙ του δικού του παρακράτους. Το να ονοματίζει το λοιπόν ένας αριστερός έτσι αθρώπους "δημοκρατικές δυνάμεις" επειδή μέσα στον όλεθρον που εσπείραν εκάμαν τζιαι "λλία καλά" (όπως η υποτιθέμενη στήριξη τζιαι προστασία της αριστεράς της Κύπρου) είναι πραγματικά πέραν της (αφελούς όπως την χαρακτηρίζουν "αριστερά σκεπτόμενοι") αντίληψης μου.

Τέσπα, ο τίτλος ΔΕΝ αναφέρεται σε τζιείνον τον Μακάριον αλλά σε έναν άλλον, τον Δρουσιώτην! Ο οποίος αν δεν κάμνω λάθος (κάπου το αναφέρει σε άρθρον του) ονομάστηκεν έτσι τιμής ένεκεν του "εθνάρχη" (μα ήντα έθνους εθνάρχης ήταν τελικά εν θα μάθουμεν ποττέ μάλλον) αλλά αποτελεί μιαν ιδιαίτερα δυνατήν πηγήν απομυθοποίησης του (μέσα που παράθεσην αρκετών στοιχείων που δείχνουν το πραγματικόν ποιόν του αντρός), γεγονός που βρίσκω εξόχως ειρωνικόν (ένας Μακάριος κάμνει έναν μάτσον ρεπανόφυλλα ΤΟΝ Μακάριον!).

Ε, ναι, με dog face καλλίττερα!

Ο Δρουσιώτης που λαλείτε, χαίρει της μεγάλης εκτίμησης μου διότι αφενός εν που τους λλίους δημοσιογράφους/ συγγραφείς στην Κύπρον που εδιανοηθήκαν να καυτηριάσουν τζιαι να κριτικάρουν ανοικτά "ιερά τέρατα" τζιαι "άβατα" των χαζοκούμπαρων, όπως ο αγώνας του '55-59, ο Μακάριος,  ο Γρίβας, ο Λυσσαρίδης, ακόμα τζιαι το ΑΚΕΛ (ου γριστός!), με αποτέλεσμαν να μπει εύκολα στην μπούκκαν τους ούλλους (κάποιος που κανένας εν χωνεύκει πολλές φορές εν επειδή εν χαρίζεται κανενός). Έναν άλλον θετικόν στοιχείον του εν η εμμονή του να προάγει την λύσην του κυπριακού "εχτές!", τονίζοντας την κρισιμότηταν του παρελθόντος χρόνου ως προεξάρχοντος παράγοντα έναντι παραμέτρων όπως η "δικαιότητα" τζιαι η "βιωσιμότητα" της λύσης. Στο πλαίσιον τούτον δεν εδίστασεν να προσεγγίσει με στοιχειώδην νηφαλιότηταν ακόμα τζιαι το ενδεχόμενον της ελληνο-κυπριακο-τουρκικής προσέγγισης/ συνεργασίας, εκθέτοντας τον εαυτόν του στες ύβρεις των εθνικιστών τζιαι την χλεύην των "αριστερών/ σοσιαλιστών" όταν εβρέθηκεν στην Κωνσταντινούπολην δίπλα που τον (τότε σαφώς διαλλακτικότερον) Ερτογάν.

Την τελευταίαν τριετίαν, ο Δρουσιώτης επήρεν έναν δρόμον που προσωπικά ΔΕΝ μου άρεσεν, τζιείνον της ιδιαίτερα καυστικής αλλά (δυστυχώς) τζιαι μονόπλευρης κριτικής της διακυβέρνησης Χριστόφια. Η εντύπωση που μου εδίαν μέσα στα γραπτά του ήταν ενός αθρώπου που ελειτουργούσεν ρεβανσιστικά παρά αντικειμενικά/ δημοσιογραφικά. Μπορεί ψυχολογικά να τον δικαιολογώ (διότι ο Χριστόφιας αφενός εκατάπιεν τον παράγονταν "χρόνος" με το μόττο του Παπαδόπουλου "όχι άλλα χρονοδιαγράμματα" τζιαι αφετέρου ΔΕΝ ήταν αμέτοχος στο κυνήγιν μαγισσών της μετά δημοψηφίσματος εποχής - αθθυμίζω δηλώσεις του ότι "πάντα κάποιοι τα έπαιρναν στην Κύπρο" σχετικά με τη λίστα των Nathan Associates, όπου περιλαμβανόταν ανάμεσα σε άλλους τζιαι η Ελένη Μαύρου (!!!)). Αλλά όσα ελαφρυντικά τζιαι να έσιει, ο πραγματικά ανώττερος άθρωπος αφενός δεν ανταποδίδει την κακίαν των άλλων, τζιαι αφετέρου ο καλός τζιαι αντικειμενικός δημοσιογράφος δεν χαρίζεται μιας πλευράς στο βωμόν της πίκρας του προς μιαν άλλην.

Τωρά ο Δρουσιώτης εδιορίστηκεν "σύμβουλος του προέδρου" τζιαι έσιει κοντά τρεις μήνες που εξαφανίστηκεν. Στο blog του έβαλλεν τζιαι κανέναν άρθρον για το κυπριακόν, τωρά προφανώς η νέα του θέση εν του επιτρέπει να συνεχίσει.

Πέραν της σκιάς που πλανάται ότι ο συγκεκριμένος διορισμός έσιει να κάμει με "ανταμοιβήν" για την όλην στάσην του την τελευταίαν τριετίαν (που σκιές πόλικες πανταχόθεν ζαττίν), ενόχλησεν με τούτη η σιγή του, ειδικά μετά τα τελευταία καμώματα Νίκαρου/ Κασουλίδη κλπ. για τον Ντάουνερ. Εντάξει ο συγκεκριμένος μεσολαβητής δεν καταλάβω πως λειτουργεί, θεωρώ ότι θέλει να φκάλει αποτέλεσμαν αλλά δεν τον κόφτουν οι ισορροπίες εντός τζιαι εκτός των κοινοτήτων τζιαι τούτον έννεν καλόν, αλλά τούτες οι δαιμονοποιήσεις τζιαι οι κουβεντούες - πιππίλλα του "όχι χρονοδιαγράμματα και επιδιαιτησίες" αθθυμίζουν μου τους θκιό τελευταίους προέδρους τζιαι τα καμώματα τους. Αν εν έτσι που εννά πορευτούμεν κκ. Νίκαρε τζιαι Ιωάννη (ειδικά εσέναν που σε ξέρω τζιαι προσωπικά περιμένω να φέρεις τα μίλια σου εχτές!) γ...σ' τα τζιαι άφησ' τα!!.

Οπότε Μακάριε Δρουσιώτη, αφού προφανώς ζεις, άρκεψε να κάμνεις πιο αισθητήν την παρουσίαν σου στα του κυπριακού, διότι αν δεν το κάμεις, απαξιώννεις την όλην πορείαν σου στο θέμαν, για την οποία σε εκτιμώ ιδιαιτέρως. Ξύπνα τζιαι σου τζιαι σουξούλα τα κοπέλια γιατί δικαιολογίες εν υπάρχουν πλέον. Για κανέναν σας (μας)!!!

Ώσπου να δώσει ο Δρουσιώτης σημεία ζωής, stay cool and keep rocking!

Ο θάνατος στη διπλανή μου πόρτα

Πόσες φορές εν θωρείς στες ειδήσεις, σε εφημερίδες ή το ίντερνετ ειδήσεις όπως τούτην ;

Πόσες φορές τες προσπερνάς μέ έναν "ήντα κρίμαν" τζιαι πάεις πάρακάτω;

Πολλές. Όπως τζιαι το γεγονός ότι καθώς πληκτρολογώ τωρά πολλά μωρά χάννουν την υγείαν τζιαι τη ζωήν τους, ολόκληροι γαλαξίες αποσυντίθενται, πάντα "εν σοφίαν" (μα τι κουρουφέξαλλα πλέον).

Ζούμεν σε έναν κόσμον τζιαι έναν σύμπαν που ότι όμορφον αντισταθμίζεται φαίνεται με κάτι ίσον τζιαι αντίστοιχα άσιημον. Εν επιζείς αν μείνεις στο δεύτερον, πρέπει να υπερισχύσει το πρώτον αλλιώς εννά πεθάνεις, πρώτα ψυχικά τζιαι μετά σωματικά.

Τούτη η είδηση αφορούσεν μιαν γειτονικήν οικογένειαν μου, θκιό πόρτες πιο κάτω. Εχάσαν το κοράσιν τους εντελώς αναπάντεχα τζιαι εγώ εν ετόλμησα να πάω να τους δω το πρωίν γιατί δεν θα είχα τίποτε να πω. Είδα τον πατέραν το απόγευμαν τζιαι έκαμα το για μέναν, για να νιώσω πρώτα εγώ καλλίττερα. Τζιαι ίσως να του τραβήσω το μυαλόν του για λλίον που το θάνατον σε πράματα της ζωής. Η ζωή συνεχίζεται, κουράγιον!

Ώσπου να γίνει η πληγή των αθρώπων τούτων ουλώδης ιστός τζιαι να επανέλθουν στην τροχιάν της ζωής, stay cool and keep rocking!

"Κακή παρέα"

"Χωρίς λουλούδια και παιδιά, ποια της ζωής η ομορφιά;" λέει η μάμμα μου καμαρώνοντας τες μαγιάτικες της γλάστρες. Με την ευκαιρίαν να της ευχηθώ τα καλλίτερα αφού σήμερα γιορτάζουν οι μαμμάδες.

Να της αφιερώσω τζιαι έναν τρυφερόν μεταλλάδικον τραγουδάκιν (...A son's heart's owed to mother...):

Για να επιστρέψουμεν στο σοφόν γνωμικόν, εγώ θα επρόσθετα τζιαι τη λέξη "ροκιά" δίπλα που το "παιδιά" τζιαι το "λουλούδια". 

Σε τούτον το επίπεδον σκέψης επήαμεν εχτές με την αγάπην τζιαι το αδέρφιν στο Savino Live στην Σκάλα για να ακούσουμεν τους Dave Bucket and Friends. Ο συγκεκριμένος ήταν ο κιθαρίστας των θρυλικών Bad Company, εξ'ου τζιαι το ενδιαφέρον μας. Το πρόγραμμαν άρχισεν με τους τοπικούς μας θρύλους, τους πάλε ποτέ Armaggedon-άδες Τζίμην τζιαι Κκολόν οι οποίοι επαίξαν αγαπημένες ροκιές των '70s τζιαι '80s.

Γενικά επεράσαμεν ωραία αν τζιαι για μιαν ακόμα φοράν εφάνηκεν πόσον λλίον αντέχουμεν πλέον το ξενύχτιν (τα γεράματα θωρείς...).

Βάλλω τζιαι θκιό-τρία που τα πλέον γνωστά κομμάθκια της "κακής παρέας" έτσι για να αποτίσω τον δέονταν φόρον τιμής σε πράματα που όντως ομορφαίνουν τούτην τη σύντομην ζωήν που έχουμεν. Εν φανερόν ότι οι τύποι ήταν πολλά ερωτιάρηδες, η λέξη "love" απαντάται συχνότατα στα τραούθκια τους.

Τζιαι έναν τελευταίον σχετικά πρόσφατον, που ΔΕΝ μιλά για αγάπες.

Ώσπου να ξαναντέξουμεν τα ξενύχτια, stay cool and keep rocking!

5 - 5 - 5

Εχτές ήταν η επέτειος του γάμου μας, ο οποίος έγινεν στις 5 Μαϊου 2005, ώραν 5.(30). Με την αγάπη μου συνήθως απλά σημειώννουμεν την εν λόγω ημέραν, προτιμώντας να γιορτάσουμεν την ημέραν που άρχισεν η σχέση μας, αρκετά χρόνια νωρίτερα, κάποιον Αύγουστον στο σκοτεινόν στέκκιν του "Σκορπιού".

Έτσι τζιαι εχτές οϊ μόνον εν εδέησα να πάρω κάπου την αγάπη μου για να "γιορτάσουμεν" αλλά επήα με φίλους σε ένα ροκάδικο στα Λύμπια - το "Διχωροκ" -  (;!) τζιαι ακούσαμεν τον Λάκη Παπαδόπουλον με τα ψηλά ρεβέρ. 

Ο Λάκης που λέτε έσιει γράψει πολλά τραούθκια τα οποία αναδείξαν άλλοι. Εχτές είπεν έναν που με εσυγκίνησεν, διότι έκαμε με να σκεφτώ την αγάπη μου για λλίον, τζιαι να θέλω να την έχω δίπλα μου (αντί στο σπίτι να προσέχει τα μωρά). Το συγκεκριμένο ενόμιζα ότι ήταν της Ελπίδας αλλά τελικά είπεν το πρώτη φορά η Γλυκερία. Βάλλω το δαμέ τζιαι στες θκιό εκδόσεις να το ακούσετε:

Βάλλω τζιαι μιαν τελευταίαν εικόναν για να σπάσω τη μιζέρκαν του παντρεμένου αντρός.

Ώσπου να γεράσουμεν παρέαν, stay cool and keep rocking!