Ευτζιή τζιαι κατάρα...

Αφού η συγκεκριμένη ημερομηνία (29 του Κουτσοφλέβαρου) έρκεται μιαν κάθε τέσσερα χρόνια, τζι' αφού έξω σιονίζει για πρώτη φορά που τον τζιαιρόν που εμπήκα έσσω μου, είπα που μέσα μου "Carpe diem" τζιαι έκατσα να γράψω. Είμαι τζιαι αθκιασερός (τζιαι baby sitter ταυτοχρόνως), έτυχεν τζιαι κάτι την Δευτέραν (την Καθαράν) που μου έκαμεν εντύπωσην, ούλλες οι συγκυρίες ευνοούν.

Είχα ασχοληθεί τελευταία με το "σύστημαν" τζιαι τες εναλλακτικές προτάσεις που εππέσαν στο τραπέζιν. Ειδικά για τον καπιταλισμόν, ασπάζουμαι πλήρως το εξής short and sweet:

"Ο καπιταλισμός μέσα στην άνω των 300 χρόνων ιστορίας του έχει σημαδέψει την ανθρώπινη ιστορία με μεγάλες τεχνολογικές προόδους πρωτοφανέρωτες στην ανθρώπινη ιστορία, αλλά και με φρικώδεις πολέμους, με εξάντληση του πλανήτη από την εκμετάλλευση της φύσης για την παραγωγή κέρδους, με μεγάλη εκμετάλλευση του ανθρώπου ως παραγωγική δύναμη." Εν φανερόν επίσης ότι θέλουμεν αλλαγές σημαντικές προς το καλλίττερον. Όσον πιο αναίμακτα γίνεται.

Τη Δευτέραν που λαλείτε εβίωσα έναν χειροπιαστόν παράδειγμαν τούτων των στοιχείων του "συστήματος". Ήμαστεν σε συγγενικόν σπίτιν, το οποίον επισκέφτηκαν τζιαι κάποιοι άλλοι συγγενείς. Η συγκεκριμένη οικογένεια έσιει στη δούλεψην της, όπως τζιαι η δική μου, μιαν οικιακήν βοηθόν που το Βιετνάμ. Η κοπέλα τούτη μετά το φαίν ανέλαβεν τή στοίβην των αντζιών που ελερώσαμεν, ενώ εγώ εκάθουμουν στη σάλαν τζιαι επεριδιάβαζα στο ίντερνετ. Κάποια στιγμήν εκόντεψεν ντροπαλά-ντροπαλά τζιαι με τα λλία ελληνικά της επαρακάλεσεν με να κάμουμεν μιαν προσπάθειαν να δούμεν κάποιες φωτογραφίες της κόρης που άφηκεν πίσω στο Βιετνάμ, τες οποίες είσιεν αναρτήσει στο blog του. Θωρώντας σε μήνυμαν που της έστειλεν στο κινητόν τζιαι με τη βοήθειαν του google ήβραμεν το blog τζιαι είδαμεν το μωρόν, το οποίον άφησεν η μάμα του μιαν ήπειρον μακριά για να ξεσταυλίζει δακάτω. Η κόρη της εν περίπου συνομήλικη με τους δικούς μου (τεσσάρων χρονών). Ήντα πσιυσιή ρε παιδί μου, να αναγκαστεί να την αφήκει τζιαι να ξενιτευτεί. Έκαμεν μου εντύπωσην τζιαι το οτι ο αδερφός της είσιεν blog. Είχα άλλην εντύπωσην για τες προτεραιότητες των βιετναμέζων εφήβων.

Μετά η κορού έδωκεν μου να καταλάβω ότι κάποτε καταφέρνει να κάμει τσιατ με τον άντραν της όποτε βρεθεί με παρέν σε internet cafe τζιαι ότι ο άντρας της ήταν διαθέσιμος για να τα πουν τζείνην την ώραν μέσω του yahoo. Μιαν τζιαι έπιασα την εργολαβίαν, είπα να τη βοηθήσω. Με κάμποσον κόπον ήβραμεν το email  της (!) τζιαι το λογαριασμόν της στο yahoo. Εκάμαμεν τζιαι search για τον άντραν της, ήβραμεν τον τζιαι εκαλέσαμεν τον. Επροέκυψεν ότι είσιεν τζιαι κάμεραν,είχαμεν τζιαι μεις στο laptop τζιαι νάσου μια φατσούα ενός νεαρούλλη τζιαι μια λιτανεία αλαμπουρνέζικα τζιαι γελούθκια ανάμεσα στους θκιό τους, που εθεώρησα δέον να αφήσω να συνεχιστούν ερήμην μου.

Ε, καλάν, τζιαι που ταιρκάζουν οι "συστημικές" μου αναζητήσεις εννά πει κάποιος. Καθώς επήα λλίον πάρατζιει τζιαι έριξα μιαν μαθκιάν  στο πρόσωπον της κορούς (εν 26 χρονών, 12 χρόνια μιτσόττερη μου τζιαι πολλά sympatique τύπος) εσκέφτηκα ήντα μπου σου ένει τούτη η τεχνολογία ρε παιδί μου, θκιό αθρώποι τόσην απόστασην μακριά τζιαι επικοινωνούν με εικόναν τζιαι ήχον λες τζιαι εν στο ίδιο δωμάτιον. Τζιαι πόσον γλήορα ήρτεν τούτη η τεχνολογία ας σκεφτεί κανένας ότι πριν 18 χρόνια που επήα στο πολυτεχνείον, ολόκληρη σχολή είσιεν μόλιες θκιό νησίδες για σύνδεση με το internet, τζιαι έπρεπεν να γραφτείς σε τετραδιούϊν για να πάεις σε θκιο-τρεις μέρες όταν έρκετουν το γυρίν σου. Όσον τζιαι να υπεκφύγει κάποιος ιδεολογικά, εν μπορεί παρά να παραδεχτεί ότι μια τέθκοια πρόοδος υπάγεται στο "μεγάλες τεχνολογικές προόδους πρωτοφανέρωτες στην ανθρώπινη ιστορία" του καπιταλισμού.

Ετέλειωσεν που λέτε η βιετναμεζού, είπεν σιήλια ευχαριστώ τζιαι έφυεν να φροντίσει την οικογένειαν που την εργοδοτεί. Ήταν σχετικά ήρεμη αλλά το πρόσωπον της ήταν ολοκότσιηνον τζιαι εφαίνετουν πολλά συγκινημένη. Άτε λαλώ, εκάμαμεν τζιαι μιαν καλήν πράξην σήμερα (ε τζιαι πίου ρε φιλάνθρωπε εννά μου πει κάποιος). Καθώς εφευκεν είπα της ότι έκαμεν μου εντύπωση που στο Βιετνάμ έχουν blog τζιαι κομπιούτερ με καμερούαν. Εν τζιαμέ που μου απάντησεν, κάπως στεναχωρημένη, ότι ο άντρας της έννεν στο Βιετνάμ, αλλά κάπου στες αραπιές τζιαι δουλεύκει. Η κόρη της εν με τη γιαγιάν τζιαι τον αδερφόν που μεγαλώννει. Τον άντραν της έβλεπεν τον μετά που σχεδόν τρία χρόνια, έστω τζιαι που την οθόνην ενός laptop.

Άρα δαμέ έρκεται τζιαι το "με μεγάλη εκμετάλλευση του ανθρώπου ως παραγωγική δύναμη" του συστήματος. Ωχ ρε παιδί μου λαλώ πάλε, ήντα πσιυσιή, εγώ ήταν να ξεχάσω την ίδιαν μου τη φάτσαν αν έκαμνα τρία χρόνια να τη δω. Όσον τζιαι να επροσπάθησα, εν εμπόρεσα να μπω στη θέσην της. Τουλάχιστον όποτε κλαίουμαι για το πόσον "ταλαιπωρούμαι" με τα κοπέλια μου, εννά έχω τζιαι μιαν τέθκοιαν θύμησην να με "ζινισιάζει" καταλλήλως.

Ώσπου το σύστημαν να διαμορφωθεί καταλλήλως (ή τζιαι να αντικατασταθεί) ώστε τα μωρά του κόσμου να αναγιώννουνται που τη μάμμαν τζιαι τον παπάν τους, stay cool and keep rocking!

Ούτε δεξιά, ούτε αριστερή, απλά παράνοια...

Εμιλούσα πριν λλίες μέρες με μιαν φίλτατην κοπέλλαν, λλίον πιο νεαρήν που μέναν, με την οποίαν εκτός που μιαν ωραίαν φιλίαν ελπίζω να αναπτύξω τζιαι επιχειρηματικές σχέσεις. Επειδή λλίες εν οι κουβέντες πιον που δεν συναφέρνω το κυπριακόν, έκαμα της λόγον για τες ελπίδες μου για λύσην του επάρατου τούτου προβλήματος (κατά το "επάρατη νόσος") τζιαι πως θα έπρεπεν να το έχουμεν τζιαι λλίον υπόψην για τες πίζνες μας (στο κοινωνικόν τζιαι πολιτικόν κομμάτιν της PEST Analysis - ατς!). Είπα της δε ότι η λύση τούτη δυστυχώς μόνον σιειρόττερη μπορεί να είναι ακόμα τζιαι που τζιείνην που απορρίψαμεν το 2004, απλά τζιαι μόνον που την οχταετίαν που επέρασεν που τότε. Αλλά ότι εγώ προσωπικά εν έχω αμφιβολίαν ότι πρέπει να ψηφίσουμεν ΝΑΙ τζιαι να δώκουμεν μιαν του στάτους κβο να εξαφανιστεί. Τζιαι ερώτησα την ποια εν η προδιάθεση της αν έρτει δημοψήφισμαν σύντομα: ναι ή οϊ;

Πρέπει να αναφέρω ότι η συγκεκριμένη κοπέλα εν απίστευτα προοδευτικόν άτομον τζιαι καλός επιστήμονας, πραγματικά μπροστά που την εποχήν της. Επίσης λόγω του ότι εν παντρεμένη με μη Κύπριον, αλλά τζιαι λόγω των εμπειριών της, εν φως φανάριν ότι θωρεί τα πράματα σαφώς εκτός των στενών εθνικιστικών τζιαι θρησκόληπτων ορίων πολλών σύντεκνων Κυπραίων. Αφού όμως με εκοίταξεν με δισταγμόν (φανερόν ότι εν συμμερίζεται την αισιοδοξίαν μου) τζιαι ανέφερεν ότι για να απαντήσει πρέπει πρώτα να θκιαβάσει το νέο σχέδιον, είπεν μου το εξής απογοητευτικόν: "τζείνον το σχέδιον, τζιαι όποιον σχέδιον εν επιτρέπει βασικά δικαιώματα, όπωε το δικαίωμαν να προσφύγεις στο ευρωπαϊκόν δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων, απλά εν μπορώ να το δεχτώ". Απογοήτευσις τζιαι πάλε απογοήτευσις. Διότι άμα έτσι άθρωποι τείνουν στο οϊ, ποιος πραγματικά μεινίσκει να πει ναι; Γούφη μου, εννά δείξει.

Εθκιάβασα δαμέ την άποψην ενός φίλτατου αριστερού ότι ο απορριπτισμός εν ίδιον της δεξιάς. Ότι η δεξιά εκατέρωθεν του συρματοπλέγματος εξυπηρετεί η μια τα ιδεολογικά κολλήματα της άλλης, τα οποία οδηγούν εκ του ασφαλούς στον εθνικιστικόν διαχωρισμόν τζιαι τες "καθαρές λύσεις". Ότι μόνον η αριστερά προκρίνει λύσεις επανενωτικές στες οποίες έθθα είμαστεν έλληνες ή τούρτζιοι αλλά πρώτιστα κυπραίοι, τζιαι για τούτον πολεμούν την ούλλοι οι άλλοι καλοθελητές. Εν τόσον καθαρά τα πράματα όμως στο κυπριακόν; I think not.

Να θθυμίσουμεν ότι το κυπριακόν έννεν πρόβλημαν μόνον 37 ετών. Υπάρχει ουσιαστικά που τα πρώτα χρόνια της ελληνικής επανάστασης. Ο εθνικιστικός αλυτρωτισμός των κυπρίων ελλήνων, οϊ αβάσιμος ως πολιτιστικές, γλωσσικές τζιαι θρησκευτικές καταβολές, αναγιώθηκεν στες δεκαετίες που το νεόκοπον ελληνικόν έθνος/ κράτος επάλευκεν να επαναφέρει τες "αλύτρωτες πατρίδες" υπό τη σκέπην του.  Ως κοσμοθεωρία δηλαδή υπάρχει πολλά παραπάνω τζιαιρόν που τον κομμουνισμόν τζιαι την αριστεράν, τα οποία επήραν υπόστασην μόλις την δεκαετίαν του 1920 με την ίδρυσην του ΚΚΚ. Το οποίον οι εγγλέζοι εφκάλαν στην παρανομίαν ως  "παράγονταν εθνικής αφύπνισης" για "αντιαποικιακόν αγώναν". Οποία ειρωνία, αν σκεφτείς τζιαι την στάσην του ΑΚΕΛ υπέρ της ένωσης,πουέδωσεν καύσιμα των εθνικιστών τουρκοκυπρίων να αποχωρήσουν που τες κοινές συντεχνίες΄τζιαι να ιδρύσουν δικές τους. Φυσικά η απάντηση εν εύκολη,"εν οι δεξιοί τούρτζιοι που τους εκβιάσαν τζιαι εφύαν". Απλά τα πράματα. Δεν το πιστεύω Τόνυ... 

Άρα να αποδίδει κάποιος την παράνοιαν του εν λόγω προβλήματος απλά στο αν κάποιος εν "δεξιός" ή "αριστερός" εν αυθαίρετον τζιαι απλοϊκόν, άσε που προάγει την ίδιαν διχόνοιαν βάσει ιδεολογίας που οι ίδιοι οι αριστεροί έχουν υποστεί που την ίδρυσην της Κυπριακής Δημοκρατίας τζιαι λλίον πιο πριν.

Γιατί λοιπόν ο κόσμος στην Κύπρον, δεξιός, αριστερός τζαι "κεντρώος" εν απορριπτικός ή οϊ; Τι καθορίζει τη στάσην του σε ενδεχόμενες προτάσεις λύσης;  

1) Ασφάλεια: βάσει της γνωστής πυραμίδας, εν μπορείς να μιλάς για ποιότητα ζωής αν είσαι πεθαμένος, ή κινδυνεύεις να πεθάνεις συνέχεια, σωστόν; Άρα το πρώτον κριτήριον του μέσου κυπραίου για να δεχτεί είναι το κατά πόσον θα είναι ασφάλής, τζιείνος τζιαι οι αθρώποι που αγαπά.

2) Οικονομικόν Συμφέρον: Αφού εξασφαλίσεις ότι δεν θα σε σκοτώσει κάποιος, θέλεις μετά διασφάλισην των πόρων σου, δηλαδή το να μπορείς να εργαστείς απρόσκοπτα, να αποκτήσεις οικονομικούς πόρους, περιουσίαν τζιαι παράλληλα να εξασφαλίσεις ότι τα υπάρχοντα αγαθά σου έθθα κινδυνέψουν είτε να χαθούν είτε να χάσουν την οικονομικήν τους αξίαν.

3) Εξουσία:΄Αν θα είσαι πολίτης της προκοπής, πρέπει να μπορείς να συμμετέχεις στην διαδικασίαν ορισμού τζιείνων που ορίζουν τη μοίραν του κράτους σου. Με τρόπον που να εκπροσωπείσαι εσύ τζιαι οι αθρώποι που σε ενδιαφέρουν.

4) Καθημερινότητα: Η λύση εννά πρέπει να διασφαλίζει ότι οι καθημερινές διαδικασίες του πληθυσμού (διακίνηση, εργασία, αναψυχή κλπ.) θα είναι "ομαλές", χωρίς ταλαιπωρίαν τζιαι χωρίς κινδύνους.

Τούτα, τζιαι αρκετά άλλα που πιθανώς εν ανέφερα εν που απασχολούν το μέσον άθρωπον σε καθημερινόν επίπεδον, ανεξαρτήτως αν είναι δεξιός ή αριστερός. Εννά μου πείτε οι αριστεροί θέλουν να καταργήσουν την ιδιοκτησίαν ή να την μεταβιβάσουν σε προσωρινές δικτατορίες τζιαι κρατικήν διαχείρισην αλλά πάλε η ιδιοκτησία υφίσταται κάπως. Άρα ο παρονομαστής εν τζιαμέ. Εννά μου πείτε επίσης ότι οι εθνικιστές εκατέρωθεν εν θέλουν ο ένας τον άλλον τζιαι εν θα δεχτούν "μη καθαρές" λύσεις. Μα ότι τζιαι να κάμουν, εν τίθεται θέμαν "καθαρού κράτους" στην Κύπρον, ούτε ΄που γενετικής ούτε που πολιτισμικής άποψης. Δείτε τζιαι τα στατιστικά της τελευταίας απογραφής, σκέττη "εθνική καθαρότητα".

Η παράνοια του κυπριακού δυστυχώς δεν έσιει να κάμει μόνον με την ιδεολογίαν, είτε τούτη εν δεξιά τζιαι αριστερή είτε εν "έθνος εναντίον κράτους". Το 2004 ένας στους τρεις υποτιθέμενους δεξιούς του ΔΗΣΥ είπεν ναι τζιαι θκιό στους τρεις υποτιθέμενους αριστερούς του ΑΚΕΛ είπεν οϊ, σε μιαν λύσην "εθνικά μειοδοτικήν"για τους μεν τζιαι "ξεκάθαρα επανενωτικήν" για τους δε. Τα κριτήρια τότε, πριν αλλά τζιαι σήμμερα παν σε πιο απτά, πιο συγκεκριμένα τζιαι πιο καθημερινά κριτήρια. Σε διαδοχικές εκλογές ο κόσμος εν εψήφισεν τζιείνους που εν πιο δεξιοί ή πιο αριστεροί αλλά τζιείνους στους οποίους μπορεί να ελπίζει για κάτι, με ελάχιστες εξαιρέσεις (π.χ. Καυλίας) που εν δικαιολογούν την δαιμονοποίησην.

Ο κόσμος εβαρέθηκεν να ακούει τον έναν να φταίει τον άλλον, να βάλλει ταπέλλες για να φκάλει το άχτιν του τζιαι να δικαιολογήσει τον συντηρητισμόν του, είτε τούτος εν "αντικομμουνιστικός" είτε "αντιεοκαβήτικος". Που την άλλην έσιει εκπληκτικήν άγνοιαν για την στοιχειωδώς πραγματικήν ιστορίαν που μας έφερεν ως τα σήμερα, τζιαι εξακολουθεί να εκλέγει ηγέτες με κριτήριον τες φανφάρες τζιαι τες ιδεολογικές πορδές. Αλλά ούτε τούτον εν ίδιον "δεξιού" ή "αριστερού" περιτυλίγματος. Δηλαδή η τωρινή κυβέρνηση εν "φιλολαϊκή"; Ούτε οι ίδιοι εν το πιστεύκουν.

Θα έλεα ότι οι πιο νέοι, που αρκέψαν να ασπρίζουν τζιαι μας οι τρίσιες μας που την ηλικίαν, που αναλαμβάνουμεν σιγά σιγά καίριες θέσεις στην εξουσίαν, την οικονομικήν ζωήν τζιαι τον τύπον, πρέπει επιτέλους να σταματήσουμεν να δαχτυλοδείχνουμεν ο ένας τον άλλον, να σπάσουμεν τα κλασσικά στερεότυπα (εν δεξιός εν συντήρηση, εν αριστερός, εν προδότης, εν τούρκος, εν άλουτος κλπ.) αρκέφκοντας που μας τους ίδιους. Αλλιώς απλά εν έχουμεν υπόθεσην τζιαι η παράνοια θα διαιωνιστεί. Ή εννά μας δειχτούν κάποιοι "κακοί ξένοι" να ησυχάσουμεν. Έννεν καλλίττερα να τα εύρουμεν οι ίδιοι όμως;

Κάτι όπως το να μείνουμεν "cool" τζιαι να "keep rocking". Έχω εύρει τζιαι δεξιούς τζιαι αριστερούς headbangers ολκής in my lifetime... 

Λοιπόν μ' αυτό το σύστημα....

"Εν συστημική η κρίση". Του συστήματος δηλαδή. Τζιαι νάμπου είναι τούτον το "σύστημαν" σιόρ; Έναν ένει (οξά έσιει τζιαι εναλλακτικά); Ποιος το έκαμεν; Γιατί εν σε "κρίσην"; Ουφ!

Προσέξετε τι λαλεί τζιαι ο Κραουνάκης (τζιαι τραγουδεί η Πρωτοψάλτη):

"Όσοι χτυπάνε μάγκα κάρτα
στις εφτά
ξέρουν καλά τι πάει να πει
ορθά κοφτά
πόσο κοστίζει η ανθρώπινη ζωή
ένα δυάρι με κουζίνα το πολύ

Ένα δυάρι με κουζίνα
άιντε άντε το πολύ
τόσο κοστίζει η ανθρώπινη ζωή

Όσοι κρατάνε μάγκα βάρδια
ως το πρωί
μπορεί και να 'ναι
σαν το θάνατο σκληροί
γιατ' η καρδιά
καιρούς παλεύει
όσο αντέχει το σκαρί
ενώ το σύστημα εκπαιδεύει
φαβορί

Γιατί το σύστημα έχει κι άλλα
συστήματα φριχτά
σε κλείνει μεσ' στη γυάλα
σε κόβει σε λεφτά
σε παίρνει σε σηκώνει
σε αποσυντονί- σε καταβαραθρώνει
σε στίβει
σε λιώνει
σου δένει το σκοινί.

Λοιπόν μ' αυτό το σύστημα
Σύστημα
το 'χουνε βάλει σύστημα
να πάμε πριν την ώρα
μας παιδιά
στα κυπαρίσσια."

Ακούστε το άσμαν δαμέ.

Λαλεί τζι'άλλα, αλλά να μεν το παρακάμουμεν. Φαντάζουμαι ο Κραουνάκης εννοεί τον καπιταλισμόν. Ας κάμω μιαν προσπάθειαν να διατυπώσω πρώτα τι ένει, τι υπήρχεν πριν τζιαι τι επροτάθηκεν μετά ως εναλλακτικές επιλογές, κάποιες που τες οποίες εφαρμοστήκαν τζιόλις, για να επιζήσουν εν μέρει ως σήμερα, ωσάν "οχυρά" μέσα στην παγκόσμιαν "καπιταλο-κρατούμενην" υφήλιον. Κύρια πηγή η Βικιπαίδεια (μακάρι ναν' καλά οι δημιουργοί της).

"Ο καπιταλισμός είναι ένα οικονομικό σύστημα όπου η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και διακίνησης των προϊόντων, όπως και οι επενδύσεις σε οικονομικά αγαθά, παραγωγή, κατανομή, το εμπόριο και υπηρεσίες, κατέχονται από ιδιώτες, με κυρίαρχο κίνητρο/στόχο το κέρδος, που παράγεται από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης (χειρωνακτικής ή πνευματικής). Σύμφωνα με την οικονομική επιστήμη, θεωρείται το δικαιότερο οικονομικό σύστημα και αντίστοιχο της δημοκρατίας για τα πολιτικά συστήματα^.. Με τον μηχανισμό των τιμών του Άνταμ Σμιθ η αγορά βρίσκει ισορροπία μεταξύ προσφοράς και ζήτησης εφόσον υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις. Οι προϋποθέσεις είναι να μην υπάρχει δύναμη αγοράς (επιχείρηση ή και καταναλωτής που να επηρεάζει την αγορά), οι καταναλωτές να είναι καλά ενημερωμένοι και να πράττουν ορθολογικά και σύμφωνα με το συμφέρον τους, να υπάρχει ελευθερία εισόδου και εξόδου επιχειρήσεων και των επαγγελμάτων (όχι μονοπώλια, κλειστά επαγγέλματα, περιοριστικοί νόμοι). Ο καπιταλισμός μέσα στην άνω των 300 χρόνων ιστορίας του έχει σημαδέψει την ανθρώπινη ιστορία με μεγάλες τεχνολογικές προόδους πρωτοφανέρωτες στην ανθρώπινη ιστορία, αλλά και με φρικώδεις πολέμους, με εξάντληση του πλανήτη από την εκμετάλλευση της φύσης για την παραγωγή κέρδους, με μεγάλη εκμετάλλευση του ανθρώπου ως παραγωγική δύναμη. Η φύση αυτή του καπιταλισμού οδήγησε την εργατική τάξη σε επαναστάσεις εναντίον του συστήματος αυτού, ήδη από το 1848, με κορυφαία απόπειρα υπέρβασής του προς τον σοσιαλισμό, την επανάσταση του 1917 στη Ρωσία. Η ταξική φύση του καπιταλισμού και η εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης ως το κυρίαρχο χαρακτηριστικό του, οδήγησε τους εργαζόμενους στη διαδικασία συγκρότησης κινήματος ήδη από τις αρχές του 19ου αιώνα με στόχο την αλλαγή/βελτίωση των όρων ζωής τους. Το κίνημα αυτό διεκδίκησε και πέτυχε μείωση των εργάσιμων ωρών σε οχτώ αντί για 13 ημερησίως, μείωση των ημερών εργασίας σε 5 τη βδομάδα, κράτος πρόνοιας, κλπ. Πολλά δε τμήματα του εργατικού κινήματος δεν αρκέστηκαν σε αυτές τις βελτιώσεις, αλλά οραματίστηκαν και πάλεψαν ή παλεύουν και σήμερα για την υπέρβαση του καπιταλισμού, στην κατεύθυνση δημιουργίας μιας κοινωνίας χωρίς την ύπαρξη κοινωνικών τάξεων και κράτους. Τέτοια κομμάτια του εργατικού κινήματος είναι το κομμουνιστικό κίνημα, το αναρχοσυνδικαλιστικό κίνημα κλπ."

Θκιαβάστε δαμέ τζιαι δαμέ για παραπάνω.

Νάμπου υπήρχεν πριν; Μάλλον τούτον το πράμαν (Φεουδαλισμός), το οποίον παραπέμπω (τζιαι σόρρυ) να θκιαβάσετε που την πηγήν να τελειώννουμεν. Βασικά ενάντια σε τούτον επαναστατήσαν οι μετέπειτα επικυρίαρχοι αστοί, διαμορφώνοντας τον καπιταλισμόν. Εν πάω πιο πίσω γιατί εννά νυχτωθούμεν,αν τζιαι θα ήθελα σφόδρα να το ψάξω τι ίσχυεν αντιστοίχως στα προτου Μεσαίωνα χρόνια τζιαι φυσικά προ Χριστού.

Ποια εναλλακτικά συστήματα επροταθήκαν; Μάλλον τα εξής:

" Κομμουνισμός ως πολιτική έννοια συνήθως σχετίζεται με μια μορφή κοινωνίας επικεντρωμένης σε ένα οικονομικό σύστημα το οποίο θα λειτουργεί αμεσοδημοκρατικά και αποκεντρωμένα, χωρίς αγορά, κράτος ή διακριτές κοινωνικές τάξεις^. Σε κάθε περίπτωση στον κομμουνισμό τα μέσα παραγωγής (π.χ. γαίες, εργοστάσια, μεγάλες επιχειρήσεις) αποτελούν κοινωνική / κοινοτική ιδιοκτησία και όχι ατομική, ενώ υφίστανται συλλογική διαχείριση από τους εργαζόμενους με στόχο την κάλυψη των υλικών αναγκών όλων των πολιτών κατά το ρητό «από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του.  Σύμφωνα με τη μαρξιστική θεωρία ο κομμουνισμός αποτελεί την ανώτατη, τελική εξελικτική βαθμίδα της κοινωνίας, στην οποία πλέον δεν λαμβάνεται υπόψιν η έννοια κράτος και δεν νοείται ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής ή διακριτές κοινωνικές τάξεις. Στον κομμουνισμό η ιδιοκτησία είναι συλλογική και όλοι οι άνθρωποι έχουν ισότιμο κοινωνικό status και δικαιώματα. Η εργασία είναι αντιληπτή όχι ως καταπιεστική ανάγκη αλλά ως μία ευκαιρία δημιουργικής εκδίπλωσης των ικανοτήτων του ατόμου και δεν διαχωρίζεται από τον ελεύθερο χρόνο. Το φαινόμενο της φτώχειας έχει εξαλειφθεί καθώς οι πόροι και τα παραγόμενα αγαθά κατανέμονται ως απαιτείται, ενώ η οικονομική παραγωγικότητα είναι μεγιστοποιημένη αφού στην αταξική και ακρατική κομμουνιστική κοινωνία δεν εμφανίζονται οι εσωτερικές αντιφάσεις του καπιταλισμού (όπως τις περιέγραψε στο θεωρητικό του έργο ο Μαρξ). Έτσι ο μαρξισμός αποτελεί και οικονομολογική σχολή (συγκαταλέγεται συνήθως στα λεγόμενα ετερόδοξα οικονομικά), η οποία επίσης στοχεύει στην αύξηση της οικονομικής ανάπτυξης στο όνομα της κοινωνικής ευημερίας, όπως και τα κλασικά φιλελεύθερα οικονομικά. Η θεωρητική κριτική που έχει ασκηθεί στον κομμουνισμό μπορεί να διαιρεθεί σε τρεις κατηγορίες: κριτική στην ίδια τη σύλληψη της κομμουνιστικής κοινωνίας ως ανεπιθύμητης ή ουτοπικής (βλ. αντικομμουνισμός), κριτική στη μεταβατική «δικτατορία του προλεταριάτου» όπως αυτή εφαρμόστηκε στη Σοβιετική Ένωση και στο ανατολικό μπλοκ (εδώ συμπεριλαμβάνεται η κριτική στον λενινιστικό κεντρικό σχεδιασμό ως οικονομικό σύστημα αυτής της «μεταβατικής» περιόδου), ή κριτική στο ανατολικό μπλοκ μόνο μετά από κάποιο χρονικό σημείο (π.χ. μετά τον θάνατο του Λένιν). Τέτοια κριτική μπορεί να γίνεται και από λενινιστές."

Θκιαβάστε παραπάνω για τον κομμουνισμόν δαμέ.

"O αναρχισμός (αγγλικά: anarchism, ισπανικά: anarquismο) είναι ένα ιδεολογικό πολιτικό και κοινωνικό κίνημα. Ετυμολογικά προέρχεται από την ελληνική λέξη αρχή(=εξουσία) και το στερητικό α. Στην κυριολεξία αναρχία σημαίνει «χωρίς εξουσία» και το κοινό χαρακτηριστικό όλων των αναρχικών κινημάτων είναι το αίτημά τους για κατάργηση του κράτους, το οποίο βλέπουν ως βασικό καταπιεστικό παράγοντα περιορισμού της ελευθερίας του ατόμου ή / και της κοινωνίας. Ο όρος αναρχισμός αρχικά είχε αρνητική έννοια, διότι αναρχία στην καθομιλουμένη συνήθως σήμαινε χάος κοινωνικό, πολιτικό και όχι μόνο. Δήλωνε δηλαδή την αταξία ή υπήρχαν φορές που ταυτιζόταν με αντικαθεστωτικές βομβιστικές ενέργειες οι οποίες χαρακτηρίζονταν τρομοκρατικές. Η απαραίτητη σύνδεση με τη βία και το χάος ωστόσο είναι προπαγανδιστική, καθώς ορισμένοι θεωρητικοί αναρχικοί θεωρούν τη βία όχι μόνο ακατάλληλο μέσο επιβολής, αλλά επίσης την εξισώσουν με την αστική ηθική, εγκρίνοντάς την μόνο ως μέσο αυτοάμυνας.
Η λέξη αναρχία, όπως τη χρησιμοποιούν οι περισσότεροι αναρχικοί, δηλώνει μια αρμονική αντιεξουσιαστική και αταξική κοινωνία, που στηρίζεται στις δυνατότητες της εθελοντικής συνεργασίας και αμοιβαίας βοήθειας των ανθρώπων με βάση τον ατομικό αυτοπροσδιορισμό και την προσωπική συμμετοχή.  Στη θέση των σημερινών ιεραρχικών, εξουσιαστικών πολιτικών δομών και οικονομικών θεσμών, οι αναρχικοί προτείνουν κοινωνικές σχέσεις θεμελιωμένες στην «εκούσια» ομαδική συγκρότηση αυτόνομων ατόμων, την αλληλεγγύη και την αυτοδιαχείριση. Ενώ συχνά ο αναρχισμός ορίζεται από αυτό στο οποίο εναντιώνεται, εντούτοις οι αναρχικοί ανά τις εποχές προσέφεραν σύμφωνα με το όραμα για αυτό που πιστεύουν ότι είναι η αληθινά ελεύθερη κοινωνία.
Η πρώτη αναφορά της λέξεως αναρχία υπάρχει στο έργο Αντιγόνη (467 π.Χ.) του Σοφοκλή. Εκεί η Αντιγόνη ανοιχτά αρνείται να αποδεχτεί το διάταγμα των κρατούντων να αφήσει άθαφτο το πτώμα του αδερφού της Πολυνείκη, ως τιμωρία για τη συμμετοχή του στην επίθεση κατά των Θηβών, λέγοντας:

Ακόμα και αν κανείς άλλος δεν επιθυμούσε να συμμετάσχει στην ταφή, εγώ μόνη μου θα τον έθαβα και θα έπαιρνα το ρίσκο που θα σημαίνει η ταφή του αδερφού μου. Ούτε ντρέπομαι να δράσω ενάντια αψηφώντας τη βούληση των κρατούντων (έχουσα άπιστων την αναρχίαν πόλει).

 Κατά κανόνα, η σχέση μεταξύ μαρξισμού και αναρχισμού είναι εχθρική, τουλάχιστον μετά τη διάσπαση της Πρώτης Διεθνούς. Η κύρια διαφωνία τους συνίσταται στο ζήτημα του κράτους. Ο αναρχισμός πρεσβεύει την άμεση κατάργησή του. Στο ερώτημα με τι θα αντικατασταθεί, τα ρεύματα που τον απαρτίζουν δεν δίδουν ενιαία απάντηση. Ο μαρξισμός πρεσβεύει ότι, για να καταργηθεί το κράτος, πρέπει προηγουμένως να εξαλειφθούν οι κοινωνικές τάξεις - διαδικασία μακρόχρονη. Θα συντριβεί επαναστατικά η αστική κρατική μηχανή, θα δημιουργηθεί το κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου, θα οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός και, μέσα από οξύτατη ταξική πάλη ενάντια στα κατάλοιπα της εκμεταλλευτικής κοινωνίας και στις συνθήκες που αναγεννούν το ταξικό σύστημα, θα διαμορφωθούν οι όροι για τον πλήρη κομμουνισμό. Οι αναρχικοί απαντούν ότι αν δεν καταργηθεί εξαρχής το κράτος, τούτο δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ."

Παραπάνω για τον Αναρχισμόν δαμέ.

Πιθανώς να έσιει τζι'άλλα να θκιαβάσει κανένας (π.χ. φιλελευθερισμός, σοσιαλισμός κλπ.) αλλά κοπέλια μου, όρεξην να έσιετε να θκιαβάζετε. Διότι κατά την ταπεινήν μου άποψην, ΕΝ ΦΚΑΙΝΝΕΙΣ ΠΟΥ ΜΕΣΑ. Βασικά που τα τρία εγώ θα επιθυμούσα σφόδρα το τρίτον, διότι είναι ακόμα πιο "ευγενές" που το δεύτερον στην προτίμησην μου (κομμουνισμός/ αταξική κοινωνία/ όσον μπορώ, όσα χρειάζουμαι κλπ.) Αλλά δυστυχώς ανήκω (ως τωρά) σε τζείνους που τα θεωρούν "ουτοπικά". Συμφωνεί μαζί μου (ή εγώ μαζίν του) τζιαι ο Φρόϊντ, μέσα που το έργον του Civilization and Its Discontents, αναφοράν για το οποίον μπορείτε να εύρετε δαμέ. Βασικά, για το μπακαλίστικον μυαλόν μου, επειδή ο homo sapiens έννεν καθόλου sapiens, εν αδύνατον να λειτουργήσει αλτρουϊστικά. Πάντα λειτουργεί καθαρά εγωιστικά, με προεξάρχων το μισητόν του ένστικτον της επιθετικότητας,το οποίον σύμφωνα με τον Φρόϊντ, ακολουθεί τον ότι τζιαι να κάμει. Θεωρώ έτσι την στάσην των κομμουνιστών, αναρχικών τζιαι άλλων "ανατρεπτικών" τύπων καθαρά "μυωπικήν" όταν ελπίζουν σε μιαν "καθυπόταξην του εγώ" για το "κοινόν καλόν". Ο άθρωπος που θα το πετύχει τούτον ΔΕΝ θαείναι πλέον sapiens αλλά κάποιον άλλον, πιο εξελιγμένον μοντέλλον.  Η ελπίδα μου εμέναν τούτη΄είναι, ή ότι έστω η εξελικτική πορεία του πολιτισμού, που φαίνεσται μου να συνάδει τζιαι με την βιολογικήν εξέλιξην, θα φέρει καλλίττερες μέρες για το πλανήτην.

Ως τότε δείτε τούτον του φίλτατου Καρλ (είθε να τον αθθυμούνται στο διήνεκες) τζιαι φυσικά, stay cool and keep rocking!!

Μα νάμπου στο καλόν είμαι τελικά;

Εντάξει, εννοώ πέραν που..σιύλλος. Εννοώ που άποψην 

πολιτικήν, κοσμοθεωρίας κλπ. Επίσης πρέπει να κάμω μνείαν στο θέμαν του χρόνου. Εννοώ τωρά, διότι παλιά ήξερα ή ήταν τέλος πάντων φανερόν εκ των υστέρων τι "ήμουν". Ως μαθητής τζιαι στρατιώτης οι πεποιθήσεις μου ήταν καθαρές: "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια". Ή μάλλον "πατρίς, οικογένεια, θρησκεία". Η δε πατρίς, εν ήταν η Κύπρος αλλά η μάμμα-πατρίς, δηλαδή η Ελλάς. Όταν έφταννα στην Θεσσαλονίκην το 1994, εκουβάλησα τούτες τες αντιλήψεις μαζί μου. Αλλά κάπου μεσα στην δεκαετίαν που επέρασα τζεικάτω συν τα τελευταία 8 χρόνια που "επαναπατρίστηκα", οι αλλαγές υπήρξαν δραματικές. Η "εθνοκεντρική" μου θεώρηση επήεν περίπατον, θεωρώ την πλέον ξεπερασμένην τζιαι παράλογην. Αν τζιαι για λλίον εμετατοπίστηκεν σε έναν καλώς (θέλω να πιστεύκω) νοούμενον "κυπριακόν εθνοκεντρισμόν", τελικά τζιαι τζείνον έκρινα τον αχρείαστον, τζιαι επιλέγω ξεκάθαρα μιαν διεθνιστικήν θεώρησην σε επίπεδον πλανήτη. Φυσικά που την άλλην εν μπορώ να δεχτώ ότι τα "εθνη/ κράτη" εν έχουν πλέον ρόλον να παίξουν, ούτε να αρνηθώ πως ότι τζιαι να κάμω, για το ορατόν μέλλον χαρακτηρίζουν με στοιχεία "εθνικής ταυτότητας", με κυρίαρχην τη γλώσσα που δεν σκοπεύω ποττέ να αντικαταστήσω/ παραβλέψω ελέω διεθνισμού.

Για τη θρησκεία άστα να παν, οϊ απλά έχω την απαλείψει τέλεια που την κοσμοθεωρίαν μου, αλλά θεωρώ τον εαυτόν μου ιδεολογικόν αντίπαλον. Είμαι πεπεισμένος ότι ένας κόσμος χωρίς θρησκείαν θα είναι ένας καλλύττερος κόσμος. Το πρόβλημαν δαμέ εν η πίστη. Μπορεί ο μέσος Homo Sapiens χωρίς την πίστην; Τζιαι αν δεν μπορεί, πως στο καλόν θα απαλειφτεί το μονίμως σαθρόν οικοδόμημαν της εκάστοτε θρησκείας; Εγώ είμαι ανοιχτά άθεος πιον αλλά νομίζω ένας άθεος κόσμος εν ουτοπία, τουλάχιστον όσον είμαστεν ακόμα homo sapiens.

Πάμεν στην οικογένειαν. Ως τζιαι λλία χρόνια πριν, εθεωρούσα χρέος τη δημιουργίαν οικογένειας, με "ακρότηταν θέσεων" τύπου "τούτος εν ο προορισμόςτου αθρώπου". Σήμμερα διαφωνώ καθέτως. ΈΝΝΕΝ  τούτος ο προορισμός του αθρώπου. ΔΕΝ κάμνουν ούλλοι οι αθρώποι για οικογενειάρχες ούτε σηκώννει ο πλανήτης την ασυδοσίαν του "αυξάνεσθε τζιαι πληθύνεσθε". Επίσης, η ως τωρά εμπειρία (έχω δίδυμους τετράχρονους γιους) έκαμεν με να καταλάβω ότι η οικογένεια εν πολλά παραπάνω έγνοιες τζιαι βούριστρα παρά ανταμοιβές. Άποψη μου, ως τωρά. Ελπίζω να ανατραπεί στην πορείαν αλλά εν είμαι τζιαι πολλά αισιόδοξος. Το μεγάλον όφελος πάντως εν ότι φεύκει σου η απορία. Όπως το κουτίν της Πανδώρας έναν πράμαν...

Στα κοινωνικοπολιτικοοικονομικά τωρά. Ανέκαθεν ήμουν ήπιων τόνων, ακόμα τζια στα "εθνικιστικά" μου. Πάντα ελάλουν ότι εν απαράδεκτον να έσιει βρέφη να πεθανίσκουν που την πείναν την ώραν που εγώ πετάσσω φαίν. Πάντα ελάλουν ότι ο καθένας, ακόμα τζιαι ο πιο ανεπρόκοπος (όπως τζιαι να ορίζεται τούτον) αξίζει να έσιει κάτι να φάει, κάτι να φορήσει, κάπου να ζήσει τζιαι πρόσβασην στη μόρφωσην, όσην μπορεί να τραβήσει εν πάσει περιπτώσει. Που την άλλην πάντα ένοιωθα ότι εν είμαστεν ούλλοι "ίδιοι", τζιαι ως τέθκοιοι εν μπορεί κάποιος να μας αντιμετωπίσει ως "'ιδιους" (η επιλογή της λέξης εν σκόπιμη). Για τούτον εν με εξένιζεν ούτε με προβληματίζει σήμερα να έσιει κάποιος παραπάνω πλούτον τζιαι αναγνώρισην που κάποιον άλλον, φτάννει να το αξίζει πραγματικά βάσει στοιχειωδώς αντικειμενικών κριτηρίων τζιαι κανόνων.

Παράλληλα, παρόλον που δέχουμαι την σεξουαλικήν ελευθερίαν, εν μπορώ να πω ότι νιώθω άνετα όταν αντιληφθώ ότι "γλυκοθωρεί με" κάποιος του ίδιου φύλου με μέναν. Ούτε πιστεύκω στην βιωσιμότηταν της πολυγαμίας, όσον τζιαι αν την αντιλαμβάννουμαι (σε επίπεδον διανόησης αλλά τζιαι άλλων αισθητήρων, ειδικά μπροστά σε"πιπίνια") ως βιολογικόν κατάλοιπον που μας σέρνει που τη μούττην (τζιαι τα θκιό φύλα).

Σήμερα ασπάζουμαι ως ιδέαν την "αταξικήν κοινωνίαν" των κομμουνιστών (οϊ όμως την "δικτατορίαν του προλεταριάτου" τους) , όπως τζιαι το "που τον καθέναν όσα μπορεί, για τον καθέναν αναλόγως των αναγκών του". Αρέσκει μου σφόδρα η προοπτική της "αναρχίας", δηλαδή της υπέρτατης απαλλαγής του αθρώπου που την ανάγκην ενός "κράτους" να τον σιουμαλίζει τζιαι να τον καταπιέζει επειδή εν κουμαντάρει μόνος του ή με άλλους. Αλλά για ούλλα τούτα έχω έναν πρόβλημαν: εσπούδασα΄πολυτεχνείον τζιαι διοίκησην τα γέρημα. Καταλάβω τες ουτοπίες όταν τες θωρώ μπροστά μου. Τζιαι οι ουτοπίες εν οδηγούν σε προκοπήν, έστω τζιαι αν χωρίς ουτοπιστές πιθανώς να ήμαστεν ακόμα στες σπηλιές τζιαι τα δέντρα. Απλά οι ουτοπίες εν για άλλους, οϊ για μέναν. Για τούτον εξάλλου είμαι τζιαι άθεος. Εν έγινα άθεος για να "θεοποιήσω" τον homo sapiens. Τζιαι ο homo sapiens έτσι ουτοπίες εν τες σηκώννει.

Άρα. Στα "νιάτα"μου εν καθαρόν ότι ήμουν "συντηρητικός εθνικιστής" εφ'όλης της ύλης. Μετά επέρασα που το στάδιον του "κοινωνικού φιλελεύθερου". Εφλέρταρα με τες κοσμοθεωρίες των αριστερών/ κομμουνιστών/ αναρχικών τζιαι όσον τζιαι να με "εταξιδέψαν", εν μπορώ να τες δεχτώ διότι εν ουτοπικές.

Άρα: νάμπου στο καλόν είμαι; Απόψεις δεχτές....

Ώσπου να μάθω, stay cool and keep rocking!!!