Αγιάνναπα τζιαι Πρωταράς

 

Στα παιδικά μου χρόνια οι θάλασσες επιλογής της οικογένειας ήταν προς Λάρνακαν τζιαι Λεμεσόν μερκάν. Στην Λάρνακαν γιατί ήταν κοντά τζιαι εβόλευκεν, στη Λεμεσό, τζιαι πιο συγκεκριμμένα στην παραλίαν του Κουρίου, γιατί στην κοντινήν Επισκοπήν εμεινίσκαν οι πρόφυγες, εκ Λιμνιών Αμμοχώστου, συγγενείς της μάμμας μου. Παρόμοιου στυλ τζιαι η παραλία της ακτής του κυβερνήτη, κάπου ανάμεσα. Πιο σπάνια επηαίνναμεν στον κόλπον των κοραλλίων στην Πάφο, όπου ήταν οι συγγενείς του παπά μου. Ακόμα πιο σπάνιες, σε βαθμόν δειγματοληψίας, ήταν οι εμπειρίες μας που τες θάλασσες του βορρά (Πύρκος, Λατσίν) τζιαι της ελεύθερης επαρχίας Αμμοχώστου, δηλαδή της Αγιάνναπας τζιαι του Πρωταρά.

Ειδικά οι τελευταίες πάντα εφαντάζαν μου οι πιο εξωτικές. Σχεδόν ούλλες βαθκιές που την αρχήν, ειδικά αν είσαι ακόμα μιτσής, σε αντίθεσην με τες παραλίες σε Λάρνακαν τζιαι Λεμεσόν που βαθυνίσκουν σταδιακά, με άσπρην χοντρόκοκκην άμμον αντί την ψιλήν, μαύρην άμμον του νότου, τζιαι με τυρκουάζ, γαλάζια χρώματα αντί γκριζομπλέ. Όταν δε στα εφηβικά χρόνια αρκέψαν να με συγκινούν παραπάνω τζιαι οι αθρώποι σε κάθε μέρος, πέραν του τοπίου, η Αγιάνναπα τζιαι ο Πρωταράς αποκτήσαν έξτρα ενδιαφέρον, αφού ενώ οι παραλίες που ήξερα ήταν οικογενειακές, οι παραλίες τούτες ήταν γεμάτες "νεανικά σώματα", παρέες, τζιαι φρέσκα ζευγαράκια, τζιαι οι νύκτες γεμάτες ίντριγκαν τζιαι ξεσάλωμαν.

Είμαστεν τωρά σε διαδικασίαν απόκτησης ενός εξοχικού κοντά στο διαβόητον Nissi Beach του μακαρίτη του Κίκη, τζιαι ξαφνικά έχουμεν την ευκαιρίαν να βάλουμεν την Αγιάνναπαν υπό τον φακόν, εξερευνώντας τες παραλιούες της τζιαι κάμνοντας χάζιν το πολύχρωμον πλήθος που σουλατσάρει στον μοναδικόν της κύριον δρόμον τωρά τους καλοκαιρινούς μήνες. Γιατί το ίδιον μέρος τον Σιειμώναν εν κυριολεκτικά πόλη-φάντασμαν.

Παρατηρώ λοιπόν ότι ο θερινός πληθυσμός του τόπου εν κυρίως ξένοι τουρίστες. Γυρεύκεις Κυπραίους με το σταγονόμετρον, αν εξαιρέσεις την περίοδον των αδειών, κατά την οποίαν η μισή τουλάχιστον Λευκωσία μετακομίζει στον Πρωταράν. Φαίνουνται που το στυλ τζιαι τους ήχους να εν Εγγλέζοι, Σκανδιναβοί τζιαι Βορειοευρωπαίοι, με διάσπαρτους όσους Ρώσους εκόψαν ποδά μετά την εισβολήν του μαλάκα του Βλαδίμηρου στην Ουκρανίαν, αφού τα αδέρφια οι Ρούσκι εν μας κάμνουν πλέον την τιμήν να μας επισκεφτούν με τα ωραία τους ρούβλια.

Το κιτσαρκόν μεγάλου μέρους των υποστατικών εν τόσον έντονον που καταντά ψυχαγωγικόν. Υπάρχουν πινελιές φιλότιμες για κάτι πιο αξιόλογον, όπως η διαμόρφωση στο λιμανάκι, οι παραλιακοί πεζόδρομοι τζιαι κάποια καλοσχεδιασμένα πρόσφατα κτισμένα ξενοδοχεία, αλλά η προχειρότητα με την οποίαν μεταχειριζούμαστεν την χρυσήν κόταν του τουρισμού θέλει μεγάλην προσπάθειαν να εξελικτεί σε κάτι με όραμαν τζιαι προοπτικήν. Η δυναμική υπάρχει πάντως, αν αναλογιστεί κανένας τα μιλιούνια των επισκεπτών που έρκουνται σε τούτον το μέρος κάθε σεζον, παρά την μετριότηταν της υποδομής.

Εψές επήα μιαν βόλταν στον Πρωταράν να μεταφέρω κάτι συγγενείς που είχαμεν καλέσει για σουβλάκια, τζιαι έδωκα σε έναν πραγματικόν παροξυσμόν. Ολόκληρος ο πυρήνας τούτου που λαλούμεν Πρωταράν ήταν έναν κούλλουμάκκα ποτάμιν αθρώπων, άλλων με τα μπραζίλιαν τζιαι άλλων με τα ρούχα του clubbing. Αν δεν είσαι σε πλήρην αργόσχολην φάσην που να μεν σε κόφτει ο πεταμενος χρόνος μέσα στην κίνησην, πήαιννε Πρωταράν μέρες δεπανταύγουστου.

Βέβαια άμα πάεις νωρίς στες θάλασσες του Πρωταρά, εν άλλον πράμαν, για να είμαστεν δίκαιοι. Σχετικά πιο οικογενειακά, πιο συμμαζεμένα που την Αγιάνναπαν, με πιο πολλές επιλογές που δαντελένια ακρογιαλλιούθκια, που αν τα πετύχεις ήσυχα, εν όπως την πισίναν. Έννεν τυχαίον που συνάεται τόσος κόσμος. Απλά εν καλλύττερα να πάεις είτε αρχές του καλοτζαιρκού είτε αρχείς του Σεπτέμβρη, που εν σχετικά ήσυχα. Εκτός τζιαι αν είσαι party animal!

Ώσπου να εμπεδώσουμεν την Αγιάνναπαν τζιαι τον Πρωταράν, stay cool and keep rocking!