"Η ιδέα και οι αξίες του ΑΠΟΕΛ που αποδίδονται από τους ιδρυτές του με τη φράση «Δύο μαγικές λέξεις, δύο υπέροχες ιδεολογίες, δύο μεγάλες περηφάνιες, δύο δόξες. ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ και κατ’ επέκταση ΑΠΟΕΛΙΣΜΟΣ», μας επιτρέπουν να προσθέσουμε συμβολικά δίπλα από το όνομα του Αθλητικού Ποδοσφαιρικού Ομίλου Ελλήνων Λευκωσίας, τη συμβολικότητα μιας πόλης που αποτελεί τη φωνή της προσφυγιάς, στη μοιρασμένη μας πατρίδα. Με απόφαση των Διοικητικών Συμβουλίων της εταιρείας και του Σωματείου, για 46 ώρες όσα και τα χρόνια που η πόλη της Αμμοχώστου έμενε «ελεύθερη» από την μπότα του κατακτητή αλλά πολιορκημένη με συρματοπλέγματα, είμαστε συμβολικά ΑΠΟΕΛ/ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ."
Τούτες οι φανφάρες που μιαν ομάδαν, οι οπαδοί της οποίας όταν θέλουν να πικκάρουν τους Ανορθωσιάτες περιπαίζουν τους ότι εγκαταλείψαν το Βαρώσιν χωρίς να πολεμήσουν. Μιαν ομάδαν ο μέσος υποστηρικτής της οποίας εν νιώθει "Κυπραίος" αλλά "Έλληνας", δηλαδή συνοψίζει σε τούτην την απλήν έκφρασην παράνοιας τον κύριον λόγον που η Αμμόχωστος εν πόλη-φάντασμα. Η παράνοια των αλυτρωτικών εθνικισμών των "μαμάδων--πατρίδων", εκατάστρεψεν τούτον τον τόπον τζ̆αι ακόμα καλά κρατεί, τζ̆αι στες θκυό πλευρές του συρματοπλέγματος. Εννοείται ότι επί της ουσίας εν φακκούν πένναν αν θα μείνει έτσι για άλλα 46 χρόνια, φτάνει φυσικά να μεν χαλά το αφήγημαν τους.
Βέβαια οι Αποελίστες τόσα καταλάβουν, τόσα κάμνουν. Οι Αμμοχωστιανοί, όσοι εμείναν ακόμα δηλαδή, ήντα δικαιολογίαν έχουν, σε εκδήλωσην διαμαρτυρίας για τες κινήσεις των Τούρκων στην περίκλειστην πόλην τους, να ψάλλουν την "Υπερμάχω στρατηγώ" τζ̆αι τον εθνικόν ύμνον της Ελλάδας; Να μεν ξέρουν καν ότι υπάρχει ύμνος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Της ίδιας Δημοκρατίας που απαιτούν να αποκαταστήσει ως επικράτειαν ο διεθνής παράγοντας.
Εν καλόν το συναίσθημαν. Εν λάθος να είναι το πλάσμαν κυνικόν τζ̆αι να σκέφτεται μόνον με την ψυχρήν λογικήν. Αλλά εν ακόμα πιο μεγάλον λάθος να καθυποτάσσεται η λογική, η νηφαλιότητα τζ̆αι η κριτική σκέψη στο στείρον συναίσθημαν. Τζ̆αι η πραγματικότητα αγαπητοί Βαρωσ̆ιώτες είναι ότι ο χρόνος που περνά εν ξαναγυρίζει. Μπορεί να έσ̆ετε αναγιώσει τα κοπελλούθκια τζ̆αι τα εγγόνια σας με την διδαχήν ότι εν "Βαρωσ̆ιώτες" τζ̆αι ορισμένοι που σας να παπαγαλίζετε τους στίχους του Σεφέρη με τα "κρικέλια", αλλά όσον ωραίοι στίχοι τζ̆αι να είναι οι συγκεκριμμένοι, η λαϊκή σοφία "άδρωπος εν ο τόπος" εν πολλά πιο βάσιμη. Για να γίνεις Αμμοχωστιανός, πρέπει να γεννηθείς στην Αμμόχωστον. Να αναγιωθείς στην Αμμόχωστον. Να ζήσεις την Αμμόχωστον. Τα κοπελλούθκια τζ̆αι τα εγγόνια σας, επί της ουσίας, εν Σκαλιώτες, Λευκωσιάτες, Λεμεσ̆ιανοί τζ̆αι Παφίτες. Τζ̆αμέ εγεννηθήκαν, αναγιωθήκαν, έχουν ζήσει. Εν έχουν ιδέαν τι εστίν Αμμόχωστος, για να την νοσταλγήσουν. Ούτε μπορείτε να τους φυτέψετε την δικήν σας νοσταλγίαν.
Όποτε παίζει το "Χώμα που περπάτησα" πριν τα ματς της Ανόρθωσης στο "Αντώνης Παπαδόπουλος", νιώθω η αλήθκεια μιαν μικρήν συγκίνησην, όπως τζ̆αι την επιθυμίαν να γίνει επιτέλους κάτι που να φέρει σε τούτον τον τόπον την λύτρωσην που τον καρκίνον του Κυπριακού προβλήματος. Αλλά παράλληλα θυμίζει μου τον στείρον συναισθηματισμόν μας, για μιαν πόλην που όσον περνά ο τζ̆αιρός κανένας εν θα έσ̆ει περπατήσει, άρα ούτε θα μπορεί να νοσταλγήσει.
Ώσπου να νοσταλγήσουμεν την Αμμόχωστον, stay cool and keep rocking!
Αγαπητό ιστολόγιο woofisarfkai.blogspot.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια για τη δουλειά που έχετε κάνει στο μπλογκ την πολύ ωραία αισθητική του , και την ομορφιά της ψυχής σας που αντανακλάται μέσα από αυτό .
Ακούστε αυτό το τραγούδι
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΑΤΗΦΟΡΑ:
https://www.youtube.com/watch?v=s48ZZEXNnXY
αν πιστεύετε ότι αξίζει διαδώστε το, είναι για τη σωτηρία των ανθρώπων ,προέρχεται από ένα άλμπουμ εκπληκτικό που όμως δεν έχει εκδοθεί ακόμα
ο θεός να δώσει
να φύγει η πανδημία και η Τουρκία από κύπρο και αγια σοφιά
καλή συνέχεια στο πολύ σημαντικό έργο σας .
Αγαπητέ, θα διαφωνήσω και θα συμφωνήσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήθα συμφωνήσω με όλα θα διαφωνήσω με παραγρ. 4
και η καταγωγή και το τραύμα μεταφέρονται, οργανικά στους απογόνους.
εν σάννα και λέεις ο εβραίος ένναιν εβραίος αν δεν ειναι στο ισραήλ.
επίσης υπάρχουν πάρα πολλές έρευνες να δείχνουν πως μεταφέρονται οι εμπειρίες και τα τραύματα από γενιά σε γενιά.
Καταλαβαίνω το σκεπτικό σου αλλά ο τόπος εν πολλά πιο συγκεκριμένον πράμαν που την θρησκείαν ή το έθνος. Για παράδειγμαν, η μάμμα μου επερίγραφεν μου το σπίτιν τους στα Λιμνιά (λλίον έξω που την Αμμόχωστον) ωσάν να ήταν το πιο όμορφον τζιαι υπέροχον μέρος του κόσμου. Όταν το είδα που κοντά ήταν έναν κακομάζαλον. πλιθαρένιον μακρυναρούϊν, που σε τίποτε εν ανταποκρίνετουν στην περιγραφήν.Το ίδιον τζιαι τα πέριξ, το χωρκόν, οι αγροί κλπ. στο μυαλόν της μάμμας μου ήταν παράδεισος επί γης, το καλλύττερον μέρος για να μεγαλώσει τζιαι να ζήσει κάποιος. Εθώρουν, εξαναθώρουν, τζιαι δεν έβρισκα τίποτε το ιδιαίτερον στο χωρκόν, που ήταν περίπου όπως ήταν η Επισκοπή της Λεμεσού όπου επερνούσα τα καλοτζιαίρκα μου με τους Λιμνιώτες πρόσφυγες συγγενείς, την δεκαετίαν του '80. Μόνον που η Επισκοπή της Λεμεσού σήμερα εν κωμώπολη τζιαι τα Λιμνιά εν έναν ποριψιμιόν χωρκούϊν.
ΔιαγραφήΓια μέναν αντίστοιχα συναισθήματα μόνον η Αγλαντζιά μου προκαλεί. Διότι εμεγάλωσα τζιαμέ. Κάθε παθκιάν της έκαμα την με τα πόθκια ή το ποδήλατον τζιαι κάθε καντούνιν θυμίζει μου πράματα που έκαμα τζιαι έζησα σε τρυφερές ηλικίες, δηλαδή τες πιο καλές της ζωής μας ούλλους. Τι να μου πουν τα Λιμνιά, ή η Αμμόχωστος σήμερα, στα 46 μου; Η απάντηση εν απλή: τίποτε. Εκτός τζιαι αν θωρώ τα πάντα συναισθηματικά, τζιαι οϊ λογικά.