Εξανάπα σας το ότι εγεννήθηκα 19 Ιουλίου του 1974 έννεν; Παραπάνω που μιαν φοράν, είμαι σίουρος. Τζ̆αι σιγά το πράμαν εννά μου πεις. Απλά, αθθύμισεν μου το σήμερα μιαν κουβέντα του Κασουλίδη στην εκδήλωσην για την διακήρυξη πρωτοβουλίας "Απόφαση Ειρήνης". Είπεν ο Κασουλίδης ότι "εμείς αναγιωθήκαμεν με το κυπριακόν πρόβλημαν". Τζ̆αι φυσικά για μέναν τούτον γίνεται πιο έντονον, αφού κάθε μέρα της ζωής μου ήταν μετά την καταστροφήν που ήρτεν στον τόπον λόγω τούτου ακριβώς του προβλήματος (το κυπριακόν πρόβλημαν εν ξεκινά βεβαίως με την τουρκικήν εισβολήν αλλά πάνω που 100 χρόνια νωρίττερα).
Αφού επέρασα σχεδόν την μισήν ζωήν μου επηρεασμένος που τα εθνικο-θρησκευτικά στερεότυπα ("η Κύπρος εν ελληνική, Γεώργιε Γρίβα Διγενή ζεις τζ̆αι μας οδηγείς, τούρκος καλός μόνον ο νεκρός" κλπ.), ευτυχώς έφυα για μιαν γεμάτην δεκαετίαν που την Κύπρον, τζ̆αι παρά το ότι εσπούδασα τζ̆αι εδούλεψα στην "μαμάν πατρίδαν" (την Ελλάδαν σιόρ), αντί να παραμείνω εθνικιστής τζ̆αι θρήσκος, εξελίκτηκα σε αναρχικόν τζ̆αι άθεον (ιδεολογικά μιλώντας, γιατί στην πράξην είμαι μικρομεσαίος αστός). Έννεν σωστόν να κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια αλλά άμα άλλαξα εγώ, καθαρά μέσα που θκιάβασμαν τζ̆αι απλές εμπειρίες ζωής, θεωρώ ότι μπορεί να αλλάξει ο οποιοσδήποτε τες πεποιθήσεις τζ̆αι την κοσμοθεωρίαν του. Πάνω που μιαν φοράν τζ̆ιόλας.
Τούτες τες πρωτοβουλίες, που τον τζ̆αιρόν που ήρτα πίσω Κύπρον πριν 15 χρόνια, παρακολουθώ τες τζ̆αι συμμετέχω όσον μπορώ ("Ομάδα Κύπρος", "Κίνηση για μια ομοσπονδιακή Κύπρο", "Unite Cyprus" κ.α.). Εν μια εξιλέωση τροποντινά για έναν άθρωπον ελάχιστα "κινητοποιημένον", ή για να το πω πιο σκληρά, έναν "αγωνιστήν του καναπέ" όπως εγώ. Σε σχέσην δε με πολλούς Κυπραίους, αν μεν είναι τζ̆αι με τον μέσον όρον, μια χαρά έχω δώσει το παρόν μου "στο δρόμο", ασχέτως αν τα αποτελέσματα των κινητοποιήσεων ήταν ανάξια λόγου. Έτσι, σήμερα, παρά το ότι είδα κάποιες μικροδιαφορές, η εκδήλωση επροκάλεσεν μου έναν έντονον dejavu. Το αίσθημαν ότι κάπου το εξανάζησα τούτον, με τα ίδια περίπου άτομα, με τες ίδιες περίπου ατάκες, με το ίδιον περίπου μήνυμαν τζ̆αι ελπίδαν ότι "άτε πέρκιμον γίνει κάτι επιτέλους για να επιτευχθεί συμφωνία στο μαυρογέρημον το κυπριακό". Εχάρηκα που είδα αθρώπους διαφορετικών ιδεολογικών καταβολών να εν παρέαν για κάτι που εκλαμβάνουν ως το κοινόν καλόν τζ̆αι την αυτονόητην λογικήν. Εχάρηκα που επαναλάβαμεν το πόσον συμφωνούμεν για το τι πρέπει τζ̆αι το τι μπορεί να γίνει κατά την νέαν προσπάθειαν επανέναρξης των συνομιλιών. Αλλά....
Αλλά κάθε φοράν που βρισκούμαστεν είμαστεν περίπου οι ίδιοι. Έχουμεν καταντήσει γραφικοί, ακόμα τζ̆αι για αθρώπους που συμφωνούν μαζί μας. Τζ̆αι, το πιο καταθλιπτικόν, κάθε φοράν που ξεκινά μια διαδικασία διαπραγμάτευσης, τζ̆αι βρισκούμαστεν για την κουντήσουμεν, είμαστεν ούλλον τζ̆αι πιο γερασμένοι, κουρασμένοι, απογοητευμένοι. Τζ̆αι με μιαν αίσθησην ότι λλιανίσκουμεν αντί να πολλύνουμεν. Ότι ο χρόνος που παρέρχεται αντί να βάλλει του κόσμου νουν, πελλανίσκει τον τέλεια. Αρχίζοντας που την πολιτικήν ηγεσίαν τζ̆αι τελειώνοντας που τον τελευταίον απολίτικον 18χρονον μπροστά στο τάμπλετ (εν βάλλω τους πιο μιτσ̆ιούς γιατί εν μπορούν να ψηφίσουν κάτι, δυστυχώς για λλόου τους).
Έσ̆ιει δίκαιον ο παλιός συνμπλόγκερ ("Νεκατώματα") ο Γρηγόρης, μέσα στο βιβλίον του "Ο Ντενκτάς στο νότο", ότι ηγεσία τζ̆αι λαός τείνουν να συμφιλιωθούν με το "στύλλον-στύλλον άνεσην" τζ̆αι με το "στάτους κβο ώσπου πάει τζ̆αι μετά μιαν όσον το δυνατόν πιο ανώδυνην διχοτόμησην". Σε τούτον βοηθά η σταδιακή συρρίκνωση του αριθμού των "πραγματικών προσφύγων", δηλαδή όσων έχουν πραγματκά βιώματα που τα κατεχόμενα. Η απάντηση του λαού στους τυχοδιωκτισμούς των τελευταίων θκιό προέδρων, που υποτίθεται ήταν "ναιναίκοι", ήταν να ενισχύσουν τους νεοναζί, είτε απέχοντας είτε ψηφίζοντας τους. Ο μέσος ελληνοκύπριος έσ̆ει βολευτεί με το στάτους κβο. Εκλαμβάνει το ως πιο "ασφαλές" που μιαν ενδεχόμενην συμφωνίαν ομοσπονδίας, ή ακόμα τζ̆αι να ξεπερνά τον φόον του (που θα έπρεπεν, αφού σήμερα η Κύπρος εν που τες πιο στρατικοποιημένες περιοχές του πλανήτη), εν προτίθεται επ'ουδενί να μοιραστεί την εξουσίαν με τον "δολοφόνον/ βιαστήν" τουρκοκύπριον. Για τον συγκεκριμένον "άλλον", ο μέσος ελληνοκύπριος διαθέτει μόνον μίσος τζ̆αι επιθυμίαν εκδίκησης. Είτε στο συνειδητόν, είτε στο ασυνείδητον μέρος του μυαλού του.
Κάποιος που εννά ανατρέξει σε παλιές αναρτήσεις μου για το κυπριακόν εννά δει ότι ήμουν πολλά πιο αισιόδοξος. Ήταν τότε που επίστωνα στον απλόν κόσμον στοιχειώδην λογικήν τζ̆αι στην ηγεσίαν στοιχειώδην υπευθυνότηταν έναντι τζ̆είνων που την εκλέγουν. Δυστυχώς, επανειλημμένα, ούτε ο λαός ψηφίζει λογικά, ούτε οι ηγέτες εν υπεύθυνοι απέναντι του. Διότι, τραγικώς, ο κάθε λαός εκλέγει τζ̆είνους που του αξίζουν.
Ο Κυπραίος, για να αλλάξει πραγματικά στάσην τζ̆αι να υπερβεί τα στεγανά του, χρειάζεται κούντημαν. Εν έχω ιδέαν ήντα είδους, ή ποιος μπορεί να το επιφέρει. Σίουρα οϊ η τωρινή ηγεσία, που εν βουττημένη μέσα στην κούππαν με το μέλιν ως τον λαιμόν. Τζ̆αι οι κινήσεις που τα κάτω προς τα πάνω εν ίδιον ώριμων πολιτικά κοινωνιών, στες οποίες η κυπριακή δυστυχώς εν ανήκει, ούτε προβλέπεται σύντομα να ενταχθεί.
Όπως τζ̆αι να'σ̆ιει, εύχομαι στην "Απόφαση Ειρήνης" να πετύχει παραπάνω που τες προηγούμενες αντίστοιχες πρωτοβουλίες. Τζ̆αι φυσικά εννά είμαι τζ̆ιαμέ όπου χρειαστεί για να βάλω το λιθαράκιν μου. Σε αντίθεσην όμως με το παρελθόν, εν θα περιμένω κάτι αξιοσημείωτον. Αν επιτευχθεί πραγματική πρόοδος τζ̆αι έρτει επιτέλους έστω η ευκαιρία να ξεκαθαρίσει ο κυπριακός λαός αν θέλει να ζήσει με τους "άλλους" ή αν θα κόψει τον τόπον στα θκιό, θα το αντιμετωπίσω ως μιαν έπληξην.
Ώσπου να εκπλαγώ, stay cool and keep rocking!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου