Στο θείον το Θανάση

Εν ξέρω αν γίνεται το ίδιον με ούλλους τους αθρώπους, αλλά όσον μεγαλώνω ο θάνατος βρίσκει με πιο "κυνικόν". Τζιαι εν μιλώ για τον θάνατον γενικώς, αλλά ακόμα τζιαι για το θάνατο κοντινών μου προσώπων. Ίσως η λέξη "κυνικός" να ξενίζει αλλά σε τούτες τες περιπτώσεις υπονοεί το ότι προσπαθώ να βάλω πρώτα τη λογικήν τζιαι μετά το συναίσθημαν. Εν δύσκολον, διότι το συναίσθημαν εν μια πιο πηγαία τζιαι ανεξέλεγκτη διαδικασία, αλλά βάσει του χαρακτήρα μου, νιώθω ότι εν μια ισορροπία που με βοηθά να αντιμετωπίσω τούτον το μέγιστον των αγνώστων που ονομάζουμεν θάνατον. Τζιαι να δω τι αφήνει πίσω του πρώτα, τζιαι μετά τι επήρεν μαζίν του.

Τούτη ούλλη η εισαγωγή για να σημειώσω, που ήταν τζιαι ο κύριος λόγος της σημερινής ανάρτησης, το ότι εχτές εχάσαμεν τον θείο το Θανάση, ή Σάκην καλλύττερα, όπως τον εφώναζεν η γυναίκα του η Δέσποινα, που εν αδερφή του παπά μου, τζιαι ούλλοι εμείς οι συγγενείς τζιαι δικοί του αθρώποι. Επάλεψεν ο θείος με τον καρκίνον, εκέρδισεν κάμποσους γύρους αλλά ο αγώνας ήταν αδύνατον να κερδιθεί. Έτην μιαν ωραίαν εικόναν (αφού ο θείος επέθανεν στην γενέτειραν του τα Γιάννενα, τζιαι εμείς οι πιο μακρινοί εν εμπορέσαμεν να τον ποshαιρετήσουμεν) μια πάλη ενάντια στην αντιξοότηταν, που ακόμα τζιαι αν εχάθηκεν, έδειξεν την δύναμην του αντρός.

Ο θείος ο Σάκης ήταν ο μόνος καλαμαράς μου θείος, παρά την παρουσίαν αρκετών γυναικών στες οικογένειες τζιαι των θκιό γονιών μου. Ήταν, μπορεί να πει κάποιος, η πρώτη μου γεύση που τους "εξ Ελλάδος αδερφούς", τζιείνες τες πρώτες φορές που τον εγνώρισα όταν εκατεβαίναν με την οικογένειαν που τα Γιάννενα στην Κύπρο για διακοπές. Πρέπει να ήταν ο πρώτος που άκουσα να μιλά δια ζώσης με τούτην την προφοράν πού τόσον μας εντυπωσιάζει εμάς τους κουμπάρους δακάτω. Καστανόξανθος, με το μουστακούϊν τζιαι τα γυαλιά του, έφκαλλεν σου ρε παιδί μου έναν άλλον αέραν. Κάτι το εξωτικόν. Στην πορείαν βέβαια απέκτησα Αθηναίον γαμπρόν τζιαι Σαλονικιόν σύγαμπρον, ενώ έζησα, εσπούδασα τζιαι εδούλεψα στην Ελλάδα για μιαν γεμάτην δεκαετίαν. Εν για τούτον που αγαπώ πραγματικά την Ελλάδαν τζιαι τους Έλληνες, επειδή "έπραξα" τους. Τζιαι ο θεός ο Σάκης ήταν η "πρώτη επαφή" για μέναν. Μια πολλά θετική πρώτη επαφή.

Αθθυμούμαι πίσω στο 1994, όταν επήα πρωτοετής στη Θεσσαλονίκη, με τον παπά μου συνοδεία, που εξεκίνησεν ο θείος με το αερόψυκτον Citroen GS του, που τα Γιάννενα τζιαι ήρτεν να μας πάρει στην πόλην του. Μιλούμεν για 8 ώρες πήεννε τζιαι 8 ώρες έλα τότε, μια διαδρομή πανέμορφη μεν αλλά πολλά ζόρικη για τον οδηγόν. Εντυπωσίασεν με τούτον το γεγονός σχεδόν όσον η οδηγική άγνοια κινδύνου του θείου, καθώς επροσπερνούσεν με τρομακτικήν μαεστρίαν νταλίκες πάνω στον ούλλον στροφές δρόμον.Στες λλίες μέρες που εμείναμεν στα Γιάννενα, έδωσεν το είναι του ούλλον να περάσουμεν όμορφα, να πάμεν τόπους, να γευτούμεν πράματα, να ζήσουμεν όσον προλάβουμεν που τζιείνα τα πανέμορφα μέρη της βορειοδυτικής Ελλάδας. Ούλλη η οικογένεια βεβαίως, τζιαι η θεία μου τζιαι τα ξαδέρφκια εκάμαν μας να νιώθουμεν σαν στο σπίτι μας, αλλά ο θείος ήταν λες τζιαι επήρεν το "πατριωτικά". Το ίδιον τζιαι τες άλλες θκιο-τρεις φορές που επήαμεν Γιάννενα τα επόμενα χρόνια. Προσωπικά εταύτισα τζιείνην την πόλην με τον θείον, την θείαν τζιαι τα ξαδέρφκια μου. Που τωρά έχουν τες δικές τους οικογένειες, τζιαι πρέπει να αντιμετωπίσουν τον θάνατον του θείου, μόλις στα 62 του χρόνια. Το μόνον που έχω να τους πω είναι "κουράγιον", τζιαι όποτε θέλουν να θυμηθούν τον παπάν τους, απλά να ρίχνουν μιαν μαθκιάν στα παιθκιά τους.

Δαμέ επιστρέφω στον "κυνισμόν" που ανέφερα στην αρχήν. Εν πιστεύκω πλέον ότι υπάρχει κάτι μετά θάνατον, τουλάχιστον οϊ για τον ίδιον τον νεκρόν. Υπάρχει ζωή για όσους μεινίσκουν πίσω, αναμνήσεις, βιώματα που την ζωήν δίπλα του, τζιαι υπάρχουν τα παιθκιά τζιαι τα εγγόνια του, που κουβαλούν κομμάθκια του, λλιόττερον ή παραπάνω φανερά. Τζιαι εν αρκετά τζιαι εν πολύτιμα τζιαι πρέπει να τα εκτιμούμεν. 

Εγώ κρατώ τζείνην την εικόνα του θείου του Σάκη, πίσω που το τιμόνιν του GS, να μας περιγράφει τες περιοχές του δρόμου Θεσσαλονίκης - Ιωαννίνων με το χαρακτηριστικόν του μειδίαμαν. Τζιαι όσον την κρατώ στο μυαλό μου, ο θείος ο Σάκης εν δαμέ μαζί μου. 

Ώσπου να ξαναπάω Γιάννενα, stay cool and keep rocking!