Πόσον να πιέσεις έναν κοπελλούϊν;

Με βάσην καθαρά την προσωπικήν μου εμπειρίαν ως γονιός, όποιος ισχυριστεί ότι υπάρχει βέλτιστος τρόπος να αναγιώσεις τα κοπελλούθκια σου εν αστοιχείωτος. Μπορεί να δεχτώ ότι υπάρχουν κάποιες γενικές "αρχές", προεξαρχούσης της αγάπης, αλλά κατά τα άλλα ούλλοι μας μαθαίνουμεν με την "πατροπαράδοτην" μέθοδον του "δοκιμή τζιαι λάθος" (trial and error στα αγγλικά χωριά). 

Τα κοπέλια μας κοντεύκουν πλέον τα έντεκα (μα ήνταλως περνά ο τζιαιρός σιόρ) τζιαι ως σήμερα νιώθω ότι είμαστεν εξαιρετικά τυχεροί με την Αγάπην, γιατί έχουν αποδειχτεί αθρώποι εξαιρετικά συνεργάσιμοι, με πολλά χαρίσματα τζιαι ευφυϊαν, αγαπησιάρηδες αλλά τζιαι αρκετά ανεξάρτητοι, σε βαθμόν που μπορούμεν να τους εμπιστευτούμεν αρκετά για διάφορα θέματα. Που την άλλην, είμαστεν στο στάδιον της "προεφηβείας", τζιαι εν αρκετοί οι γονιοί με πιο μεγάλα κοπελλούθκια που μου δηλώνουν απερίφραστα ότι "εν πίσω τα βάσανα σου". Εν θα μου κάμει εντύπωσην αν μιαν ημέραν τα επόμενα χρόνια βάλουν με μεσ'τη μέσην τζιαι αρκέψουν μου στες γλήορες.

Τέσπα, ότι βρέξει εννά κατεβάσει, στην οικογένειαν μας, αναπόφευκτα, αναλάβαμεν κάποιους ρόλους ως γονιοί, για να μεν πω ότι ήρταν τζιαι ήβραν μας βάσει της ιδιοσυγκρασίας, του γούστου τζιαι των δυνατοτήτων μας ως αθρώποι. Η Αγάπη, ευτυχώς για μέναν, ανάλαβεν τα της "βασικής εκπαίδευσης". Λαλώ ευτυχώς γιατί σαν μαθητής/ φοιτητής είχα θέμαν να πειθαρχήσω τον εαυτό μου στην συνέπειαν του θκιαβάσματος, οϊ να πρέπει να πειθαρχήσω κοπελλούθκια, τζιαι μάλιστα αγόρια.

Εγώ λλίον πολλά, ανέλαβα τα extracurriccular των κοπελιών, δηλαδή το πως εννά γυμναστούν τζιαι πως θα καλλιεργήσουν κάπως το πνεύμαν τους (δηλαδή αν θα παίξουν κάποιον μουσικόν όργανον, να ζωγραφίσουν, να πλάσουν, να μαστορέψουν κλπ.). Θεωρώ ότι που τες πιο μεγάλες παρακαταθήκες των αρχαίων Ελλήνων ήταν η επιταγή τους ότι εκτός που τη βασικήν μόρφωσην, πρέπει να εντρυφήσεις στον αθλητισμόν τζιαι την τέχνην.
Στο πλαίσιον τούτον εδοκιμάσαμεν κάποια πράματα. Που πεντέμισυ χρονών επήραμεν τους κολύμπιν, με αποτέλεσμαν να μάθουν τζιαι να ξεφοηθούν που αρκετά μιτσιοί το νερόν, οϊ σαν τον παπάν τους που έγινεν χαζίριν δέκα χρονών να κολυμπήσει χωρίς μπρατσάκια. Εν εδιάρκεσεν όμως γιατί εκουράζαν τους οι αγιοφωνάρες του δασκάλου τους, οπότε εγύρεψα να τους πάρω για στίβον. Δυστυχώς ο στίβος εν για ηλικίες ουσιαστικά γυμνασιακές, οπότε παρά μιαν πρώτην προσπάθειαν, διάρκειας θκιό σεζόν, εστραφήκαμεν στην ποδηλασίαν, η οποία εν η τρίτη "αερόβια" εκγύμναση (οι άλλες θκιό εν το τρέξιμον τζιαι το κολύμπιν). Τα κοπέλια εν ποδηλάτες τζιαι παν συστηματικήν προπόνησην τα τελευταία 4-5 χρόνια.
Παράλληλα, εθκιάλεξα τους το όργανον που αποπειράθηκα τζιαι γω, ροκάς γαρ, να μάθω, δηλαδή την ηλεκτρικήν κιθάραν. Ο δάσκαλος τους (μας), όταν ακόμα εδιερευνούσα το θέμαν, είshεν διατυπώσει την άποψην ότι με τα κοπελλούθκια δεν λειτουργείς "δημοκρατικά", του στυλ "τι θέλετε να κάμετε παιδάκια"; Κάμνεις εσύ επιλογές τζιαι δοκιμάζεις τες μαζίν τους. Αν "στερκώσουν", συνεχίζεις. Αν δεν τραβήσουν, αλλάσσεις τζιαι κάμνεις καινούριες τζιαι ο κύκλος συνεχίζεται, ώσπου να ενηλικιωθούν τζιαι να κάμουν πλέον ότι γουστάρουν. Κάποια πράματα όμως πρέπει να γίνουν ώσπου εν μιτσιοί, αλλιώς μετά εν πιο δύκολον να τα ξεκινήσουν. Πρέπει δηλαδή ως γονιός να λειτουργήσεις τζιαι λλίον μέσα που τα δικά σου "απωθημένα" τζιαι "θέλω", αλλά χωρίς να γίνεσαι δυνάστης τζιαι κομπλεξικός. Ακούεται δύσκολη κατάσταση έννεν; Εν επειδή είναι.
Εχτές είχαμεν αγώναν ποδηλασίας τζιαι επειδή ήταν κοντά στο σπίτι μας, εξεκινήσαμεν να πάμεν με τα πόθκια εμείς, με τα ποδήλατα οι μιτσιοί. Ο ένας μας ο γιος εκδηλώνει ανοικτά το άγχος του, τζιαι που το πρωίν είshεν μας πει ότι θα επροτιμούσεν να μεν πάει. Ο άλλος ο γιος εν άλλη υπόθεση, παρόλον που εν δίδυμοι. Όταν έshιει άγχος κρατά το μέσα του, τζιαι εκδηλώνει το άθελα του με έναν χαρακτηριστικόν βηχούϊν, το οποίον εν σχεδόν αντανακλαστικόν τζιαι δεν το ελέγχει. Έτσι τζιαι εχτές, άρκεψεν το βηχούϊν του, αλλά ώσπου να του πω θκιό λόγια εκατάφερεν να κάμει εμετόν μέσα στη μέσην του δρόμου.
"Εν γιος μου μάνα μου" λαλεί μου η Αγάπη, "πριν που κάθε διαγώνισμαν αν δεν έκαμνα τον εμετόν μου εν έμπαινα στην τάξην να γράψω". Περιττόν να σας πω ότι αρχικά εθύμωσα τζιαι μετά εστεναχωρήθηκα. Του στυλ "μήπως το παρακάμνουμεν ρε παιδί μου; Μήπως τους πιέζουμεν παραπάνω που τον λοαρκασμόν;". Που την άλλην, εν γίνεται όποτε έχουμεν "δοκιμασίες" να τους shουμαλίζουμεν "μάνα μου σε τζιαι χαρώ σε". Πως θα αντεπεξέλθουν αύριον που εννά ζορίσουν τα πράματα, τζιαι ακόμα παραπάνω όταν εννά πρέπει να σταθούν μόνοι τους σε έναν κόσμον γεμάτον έχθραν τζιαι κινδύνους;
Σήμερα επήαμεν στην ολυμπιάδαν επιστήμης, άλλην μιαν διαδικασίαν που εμπεριέχει το στοιχείον του άγχους. Ουσιαστικά θεωρούμεν ότι εννά τους βοηθήσει να συνηθίσουν την διαδικασίαν της εξέτασης με σκοπόν τον βαθμόν επίδοσης, που εννά αντιμετωπίσουν στο γυμνάσιον. Όπως επηένναμεν στην αίθουσαν, ακούω πάλε το βηχούιν.
"Χάρη μου μεν αγχώνεσαι ρε κουμπάρε, χαλαρά" λαλώ του.
"Εν εντάξει παπά, τωρά εν είμαι αγχωμένος, εν εχτές στην ποδηλασίαν που αγχώθηκα".
"Να μάθεις να κουμαντάρεις το άγχος σου, τζιαι δαμέ τζιαι στην ποδηλασίαν. Περιμένουν σας κάμποσα χρόνια "δοκιμασιών" ακόμα, τζιαι ούλλη η ιστορία τζιαι του σημερινού τζιαι του εχτεσινού είναι να το συνηθίσεις".

Άκαρδος τζύρης. Εν για το καλόν τους όμως. Τζι'ας ακκάννουμαι που μέσα μου κάθε φοράν. Ούτε σε τούτον το θέμαν υπάρχει manual γμτ...

Ώσπου να μεν αγχώνουμαι ούτε γω, stay cool and keep rocking!