Αντίο...

Εν ήμαστεν φίλοι, υπό την καθαρήν έννοιαν της λέξης, τουλάχιστον όπως την ορίζω εγώ. Ήμαστεν γνωστοί τζιαι συμμαθητές, τόσον στο γυμνάσιον όσον τζιαι στο λύκειον. Νομίζω η πρώτη φορά που εδιαπιστώσαμεν ο ένας την ύπαρξην του άλλου ήταν στη δευτέραν γυμνασίου, όταν επαίξαμεν μαζίν, στην "μικτήν δευτέρας τάξης" τους τριταίους. Αθθυμούμαι ότι κάποιοι δευτεραίοι είχαν παράπονον που εν επαίξαν, τζιαι είχαν τα μαζί μου για κάποιο λόγον, τζιαι ο Χριστόφορος είπεν τους "μα μια χαρά παίζει ο Γούφης (αν τζιαι τότε εν είχα ακόμα αποκτήσει το συγκεκριμένο παρατσούκλι - είπεν με, με το επίθετο μου), όποτε τον είδα επροσπαθούσεν". Νάμπου θυμάται ο άθρωπος αφορμής δοθείσης...τέσπα. Λλίον πολλά τούτη πρέπει να ήταν η μόνη άξια λόγου επαφή μας στο γυμνάσιον.

Στο λύκειον, εθκιάλεξεν κλασσικόν, τζιαι ήταν συμμαθητής μιας πρώτης ξαδέρφης μου, η οποία τολμώ να πω ήταν που τες πλέον γοητευτικές παρουσίες του σχολείου. Έτσι νομίζω τότε πιο πολλά είχα στα μάθκια του Χριστόφορου την ιδιότηταν του "ξαδέρφου" της όμορφης συμμαθήτριας του παρά οτιδήποτε άλλον. Τα νταραβέρκα μας λλία, σχετικά αδιάφορα, αλλά είχα μιαν γενικήν εικόναν του, σαν ενός δημοφιλή, ειδικά στα κορίτσια, τζιαι εξαιρετικά δραστήριου κοινωνικά, συμμαθητή. Οι καθηγητές ελατρεύαν τον έχω την εντύπωσην, τζιαι η δημοφιλία του εφ'όλης της ύλης μάλλον ενστάλαζεν στην εφηβικήν ιδιοσυγκρασία μου αισθήματα παραπάνω φθόνου παρά θαυμασμού. Τουλάχιστον ώσπου να περάσουν τα πρώτα θκιό χρόνια τζιαι να πάμεν στην τρίτην, ως seniors, που λεν τζιαι στα αγγλικά χωρκά. 

Στην τρίτην λυκείου εκλέγηκεν πρόεδρος του μαθητικού συμβουλίου, τζιαι κατά την χρονιά τζιείνην εννά έλεα ότι εμπήκεν πιο έντονα "υπό το φως των προβολέων". Έτσι είχα την ευκαιρίαν να τον παρατηρήσω καλλίττερα. Εξακολουθούσεν να μου φκάλλει τζιείνον τον αέραν της "ψυχής της παρέας", τζιαι του "πολιτικάντη", αλλά στες φορές που ήρταμεν σε επαφήν, η συμπεριφορά του ήταν τούτον που λέμεν "κινητήριος δύναμη". Είshεν μεράκκιν ο άθρωπος, άμα εκαταπιάνετουν με κάτι, εδίαν τα ούλλα. Χαρακτηριστικά, στο διαγωνισμόν debate που έγινεν προς το τέλος της χρονιάς, ανέλαβεν μαζίν με μιαν συμμαθήτριαν μας, τον τρομερά δύσκολον ρόλον του απολογητή ενός ένοπλου αγώνα για απελευθέρωσην της Κύπρου. Φυσικά εχάσαμεν, αλλά έχω στο μυαλόν την εικόναν του πάθους που έφκαλεν ως αγορευτής τζιαι της καθαρότητας των επιχειρημάτων του. Προφανώς ο δρόμος προς την καριέραν του άρκεφκεν κάπου τζιαμέ (έγινεν δικηγόρος τελικά).

Έχω την εντύπωσην ότι οι τελευταίες μας επαφές πριν την αποφοίτηση μας, ήταν κατά την καλλιτεχνικήν του σχολείου, όπου εσυμμετείχαμεν ως "Sabotage". Προκαλεί μου πλέον θυμηδίαν (τότε είχα εκνευριστεί) η προσπάθεια του, εξαιρετικά διπλωματική τζιαι κόσμια, να μας πείσει να περιορίσουμεν το υπό παρουσίασην "βαρβαρίτζιην" μας, διότι επρόβλεπεν ότι το κοινόν ήταν να κουραστεί. Αποδείκτηκεν σωστός, αλλά εμείς εν τον ακούσαμεν τζιαι επαίξαμεν όσα εγουστάραμεν anyway. Πάντως, έχω ακόμα το βίντεο της καλλιτεχνικής τζιείνης, τζιαι ο Χριστόφορος κάμνει πολλές εμφανίσεις, ως ο οικοδεσπότης της εκδήλωσης.

Εκάμαμεν πολλά χρόνια να ξαναβρεθούμεν, μετά το 1992 που αποφοιτήσαμεν. Ήβρα τον σε έναν γήπεδο φούτσαλ, παρέαν με 3-4 άλλους γνωστούς τζιαι φίλους της παιδικής τζιαι μαθητικής ηλικίας, 12-15 χρόνια μετά. Ήταν σε φόρμαν θα έλεα, παρά τα λλία έξτρα κιλάκια τζιαι μιαν υποψίαν φαλακρίτσας. Τα υπόλοιπα ήταν τζιαμέ, η ίδια νηφάλια έκφραση τζιαι ο γνωστός τόνος φωνής στο "νάμπου ρε Γούφη;". Εβρεθήκαμεν τζιαι στο reunion της 20ετίας μετά την αποφοίτηση, αλλά η εικόνα που κρατώ εν τζιείνη κάτω που το φως των προβολέων του φούτσαλ, με τα ρούχα τζιαι τα παπούτσια της μάππας, βρεμένος που τον ιδρώταν, να ετοιμάζεται να πάει σπίτιν του. Ήταν καλός παίκτης ο Χριστόφορος, τζιαι ανορθωσιάτης τζιόλας. 

Εσυναντηθήκαν με το θάνατον πάνω στη δουλειάν του από ότι άκουσα. Μπορώ να τον φανταστώ, να γυρίζει να τον θωρεί με τζιείνον το χαρακτηριστικόν ύφος του τζιαι να τον ρωτά: "Νάμπου ρε χάρε, ήντα δουλειάν έshιεις δαμέ;". Ήντα δουλειάν, στα 43 του, τα γέρημα τζιαι τα κλεισμένα!

Ο Χριστόφορος αφήνει πίσω του σύζυγον τζιαι κόρην σε πολλά τρυφερήν ηλικίαν. Εν ξέρω τι μπορεί να τους πει κανένας, πέραν που να ευχηθεί να έχουν δύναμην τζιαι να κρατήσουν μαζίν τους όσα επρόλαβεν να τους δώσει. Σήμερα το μεσημέριν εννά πεταχτώ τζιαι γω να του πω έναν αντίο, στην εκκλησίαν δίπλα που το γυμνάσιο μας.

Ώσπου να ξαναβρεθούμεν κάπου, κάποτε, stay cool and keep rocking!