Ιστορίες με κακόν τέλος

Ας πούμεν ότι μόλις είshες την βλάγγαν να δεις ένα δελτίον ειδήσεων, με ούλλην της παγκόσμιαν μιζέρκαν του, που την αρχήν ως το τέλος, τζιαι έρκεται η "ώρα της ταινίας". Τζιαι που ούλλα τα είδη των ταινιών, προτιμάς να δεις μιαν ταινίαν καθημερινών αθρώπων, με το - προβλέψιμον - κακόν τέλος (π.χ. οικογενειακό δράμαν, ιστορική αναδρομή σκοτεινών περιόδων της ανθρωπότητας, έγκλημαν, "θεομηνίες" - πως γίνεται έναν "τέλειον πλάσμαν" όπως ο "θεός" να "θυμώνει" ακόμα να μας το εξηγήσουν οι παπάες - βιογραφίες "μοιραίων" αθρώπων κλπ.). Σόρρυ, αλλά η ούλλη συμπεριφορά αθθυμίζει μου μαζοχισμόν.

Εν το ίδιον με το να κάθεσαι να γράψεις ένα μυθιστόρημαν, δηλαδή μιαν εξιστόρησην όπου εσύ ελέγχεις πλήρως την αρχήν, την μέσην τζιαι το τέλος, τζιαι να επιλέγεις να τελειώσει άshημα. Να δημιουργείς με κόπον πρόσωπα τζιαι καταστάσεις με τα οποία να συνδέεις τους αναγνώστες/ θεατές σου, τζιαι μετά να τα καταστρέφεις ούλλα, χάρην - λέει - ρεαλισμού. Φίλε μου, αν θέλω "ωμό ρεαλισμόν", εννά κάτσω να δω τες ειδήσεις, ή να θκιαβάσω βιογραφίες αθρώπων "επιφανών". Στο "μύθον" θέλω να χαλαρώσω ρε αδερφέ. Θέλω να "παραμυθκιαστώ". Βάλε όσον "κακόν" θέλεις μέσα, βάλτο να φαίνεται ότι εν υπάρχει ελπίδα, βάλε όσον ρεαλισμόν θέλεις, αλλά τα γέρημα, μεν μου το τελειώνεις μέσα στα μαύρην απελπισίαν, καταντά αρρώστια φίλε μου.

Ώσπου το "κακόν τέλος" να εν μόνο μέσα στα μυθιστορήματα, έτσι για άλλαγήν, stay cool and keep rocking!