Επίδομα βιασθείσας (ή τζιαι βιασθέντος)

Είχα πει στην τελευταίαν ανάρτησην (τζιαι πρώτην του 2016) ότι είχα τρία θέματα υπόψην, θκιό ευχάριστα τζιαι ένα δυσάρεστον. Για να μεν πάει σερί τζιαι κακομάθουμεν τζιαι έρτει μας απότομα, βάλλω το δυσάρεστον ανάμεσα. Άρα η επόμενη ανάρτηση εννά είναι ευχάριστη πάλε (τουλάχιστον για λλόου μου).

Αφορμή για την ανάρτησην, η απόφαση για παροχήν οικονομικής ή τζιαι άλλης βοήθειας σε θύματα βιασμού της εισβολής του 1974. Εκάμαν μου εντύπωσην 4-5 πράματα που τούτην την ιστορίαν τζιαι θέλω να τα παραθέσω ώσπου εν ακόμα στο μυαλό μου:

1) Μόνο 41 χρόνια μετά μας ανάδοξεν να προσφέρουμεν βοήθειαν σε τούτους τους αθρώπους;

2) Ήταν μόνο γυναίκες τα θύματα βιασμού;

3) Ήνταλως προσδιορίζεις το "ύψος" της βοήθειας; 

4) Η "οικονομική" βοήθεια, υπό τύπον επιδόματος, γιατί εν απαραίτητη; Εν ούλλα τούτα τα άτομα προβληματισμένα οικονομικώς τζιαι πρέπει σώννει τζια καλά να τα επιχορηγήσουμεν;

5) Οι βιαστές εν εγκληματίες του shιειρόττερου είδους τζιαι εν μπαίνουμεν καν στο βάσανον να διερωτηθούμεν τι τους έκαμεν να συμπεριφερτούν έτσι σε συνανθρώπους τους, ασχέτως αν υπάρχει εξήγηση για ούλλα. Πόσον όμως περίτου εγκληματικός εν ο περίγυρος, άμεσος τζιαι έμμεσος, που επαραπέταξεν τούτους τους αθρώπους σαν κάτι το ελαττωματικόν, ή εμεταχειρίστηκεν τους σαν ποριψιμιούς για κάτι στο οποίον υπήρξαν θύματα;

Προσωπικά εν μπορώ να διανοηθώ τι περνά ένας άθρωπος που υπέστην σωματικόν βιασμόν, γιατί παράλληλα βιάζεται τζιαι τούτον που λαλούμεν ψυshιή, τζιαι καμμιά θεραπεία εν γιανίσκει εύκολα μιαν ψυshιήν που την εβιάσαν. Είμαι υπέρ του να βοηθηθούν τούτοι οι αθρώποι επί της ουσίας, με επιστημονικήν τζιαι πάνω που ούλλα ανθρώπινην στήριξην, τζιαι να μεν τους σύρουν απλά έναν τσεκκούϊν, που μπορεί να μεν το χρειάζονται καν, για να καθαρίσουν τη συνείδησην μιας κοινωνίας που τες ενοχές τζιαι την ανεπάρκειαν.

'Ώσπου να λάβουν επί της ουσίας στήριξην όσοι πραγματικά το έχουν ανάγκην, stay cool and keep rocking!