Παρασκευή 17 Απριλίου 2015

Παιδική αυτονομία


Το βιβλίον που θκιαβάζω τούτες τες ημέρες εν το "The world until yesterday" του Jared Diamond, του οποίου έναν άλλον βιβλίον, το "Guns, germs and steel" επηρέασεν φοβερά τον τρόπον που βλέπω τον κόσμον. Στο βιβλίον ο συγγραφέας παρατηρεί την τάσην του "παγκόσμιου χωριού" να "ομοιογενοποιηθεί" ακολουθώντας συγκεκριμένες "νόρμες" του σύγχρονου πολιτισμού, τζιαι ειδικά των λεγόμενων χωρών "WEIRD" (Western, educated, industrialized, rich, and democratic) τζιαι διερωτάται ποια που τα κοινωνικά, πολιτικά, πολιτιστικά τζιαι οικονομικά στοιχεία των πρωτόγονων κοινωνιών χάνονται σταδιακά αλλά θα εμπορούσαν να υιοθετηθούν ξανά ως υπέρτερα των σύγχρονων. Στη συνέχειαν παραθέτω έναν απόσπασμαν που εθκιάβασα σήμερα, μεταφρασμένον στα "κυπριακά", το οποίον ήβρα εξαιρετικά ενδιαφέρον:

"Παιδική Αυτονομία

Πόσην ελευθερίαν ή ενθάρρυνση έχουν τα παιδιά για να εξερευνήσουν το περιβάλλον τους; Επιτρέπεται στα παιδιά να κάμουν επικίνδυνα πράματα, με την προσδοκίαν ότι θα μάθουν που τα λάθη τους; Ή είναι οι γονιοί προστατευτικοί για την ασφάλειαν των παιδιών τους, τζιαι περιορίζουν την εξερεύνησην τους αν αρχίζουν να κάμνουν κάτι δυνητικά επικίνδυνον;
Η απάντηση σε τούτην την ερώτησην ποικίλει στες διάφορες κοινωνίες. Εντούτοις, μιαν επιφυλακτική γεννίκευσην αποτελεί το ότι η προσωπική αυτονομία, ακόμα τζιαι των παιδιών, είναι έναν πιο πολύτιμον ιδανικό για ομάδες κυνηγών-συλλεκτών παρά στες κοινωνίες των κρατών, όπου το κράτος θεωρεί ότι απολαμβάνει συμφέρον στα παιδιά του, δεν επιθυμεί να πάθουν κακό με το να κάμουν ότι θέλουν, τζιαι απαγορεύει στους γονιούς να αφήσουν έναν παιδί να βλάψει τον εαυτόν του. Γράφω τούτες τες γραμμές μόλις μετά που επαρέλαβα έναν αυτοκίνητον ενοικίασης σε αεροδρόμιον. Το ηχογραφημένο μήνυμα που ακούσαμεν ως επιβάτες στο λεωφορείον που την παραλαβήν αποσκευών στο πάρκιγκ επροειδοποιούσεν μας: "Ο ομοσπονδιακός νόμος απαιτεί όπως παιδιά κάτω των 5 χρονών ή με βάρος κάτω από 40 κιλά, να μεταφέρονται σε κάθισμα αυτοκινήτου εγκεκριμένο που την ομοσπονδίαν". Οι κυνηγοί-συλλέκτες θα εθεωρούσαν τη συγκεκριμένην προειδοποίησην ως "έννεν που την δουλειάν κανενός εκτός που του ίδιου του παιδιού ή ίσως τζιαι των γονιών ή της ομάδας που ανήκει τζιαι σίουρα οϊ ενός απόμακρου γραφειοκράτη". Με κίνδυνον υπερβολικής γενίκευσης, κάποιος θα εμπορούσεν να πει ότι οι κυνηγοί-συλλέκτες εν έντονα υπέρ της ισότητας, τζιαι δεν επιβάλλουν σε κανέναν, ούτε καν σε παιδιά, τι να κάμει. Με περεταίρω γενίκευσην, οι κοινωνίες μικρής κλίμακας φαίνεται να μην ασπάζονται την ιδέαν, όπως εμείς οι μοντέρνοι WEIRD, ότι οι γονιοί εν υπεύθυνοι για την ανάπτυξην ενός παιδιού, ή ότι μπορούν να επηρεάσουν την εξέλιξην του.
Τούτη η μορφή αυτονομίας έshιει τύχει έμφασης που παρατηρητές πολλών κοινωνιών κυνηγών-συλλεκτών. Για παράδειγμαν, τα παιδιά των Πυγμαίων Άκα έχουν πρόσβασην στους ίδιους πόρους με τους ενήλικες, ενώ στις Η.Π.Α. υπάρχουν πολλοί πόροι "μόνο για ενήλικες" που είναι εκτός διάθεσης των παιδιών, όπως τα όπλα, το αλκοόλ τζιαι τα αντικείμενα που μπορεί να σπάσουν. Ανάμεσα στο λαό των Μάρτου της Δ. Αυστραλίας, το shιειρόττερον παράπτωμαν αποτελεί το να επιβάλεις κάτι στη θέληση ενός παιδιού, ακόμα τζιαι αν το παιδί εν μόνον τριών χρονών. Οι Ινδιάνοι Πιράχα θεωρούν τα παιδιά ως "απλά ανθρώπινα όντα", που δεν χρειάζονται "έξτρα φροντίδα" ή προστασία. Με τα λόγια του Daniel Everett, "Τα παιδιά των Ινδιάνων Πιράχα τυγχάνουν δίκαιης μεταχείρισης τζιαι λαμβάνεται υπόψη το μέγεθος τζιαι η σχετική σωματική τους αδυναμία, αλλά σε μεγάλο βαθμό δεν θεωρούνται ως κάτι ποιοτικά διαφορετικόν που τους ενήλικες.....οι Πιράχα διαθέτουν έναν υπόστρωμαν Δαρβινισμού μέσα στην γονεϊκήν τους φιλοσοφίαν. Τούτον το στυλ γονεϊκής συμπεριφοράς έshιει ως αποτέλεσμαν την δημιουργίαν ανθεκτικών ενηλίκων που εν πιστεύκουν ότι τους χρωστά κάτι κάποιος. Οι πολίτες του έθνους των Πιράχα ξέρουν ότι η επιβίωση κάθε μέρα εξαρτάται που τες επιμέρους ικανότητες τζιαι την αντοχήν τους.....Η θεώρηση των Πιράχα ότι τα παιδιά αποτελούν ίσους πολίτες σημαίνει ότι εν υπάρχει απαγόρευση που εν ισχύει τζιαι για τους ενήλικες τζιαι το ανάποδο.....Πρέπει να αποφασίσουν μόνα τους να κάμουν ή να μεν κάμουν τζιείνον που αναμένει που λλόου τους η κοινωνία. Τελικά μαθαίνουν ότι συμφέρει τους να ακούν τζιαι λλίον τους γονείς τους".

Ώσπου να ακούν τους γονιούς τα παιδιά ως συνειδητοποιημένα άτομα, τζιαι οϊ εξ ορισμού, stay cool and keep rocking!


4 σχόλια:

  1. Ενδιαφέρον. νομιζω την κάθε εποχή πρέπει να την κρίνουμε με τα δεδομένα της. τον τζαιρό των Πιραχα ή των ΑΚΑ η κάθε οικογένεια είσσε δέκα κοπελούθκια το λιγότερο. και κάποια να χάνονταν στην πορεία, η κοινωνία θα συνέχιζε να υπάρχει. σήμερα κάνοντας ένα και δύο δεν μας παίρνει η χασούρα.

    λαμβάνοντας υπόψη πόσο αμπάλατοι γονείς υπάρχουν καλά κάνει η Πολιτεία και προστατεύει τα παιδιά καταστώντας υποχρεωτικά πράγματα όπως ο εμβολιασμός, η ζώνη μακριά από όπλα.

    που την αλλη όμως είναι ευθύνη των γονιών να μάθουν τζαι να αντέχουν να δίνουν αέρα ελευθερίας στα κοπελούθκια τους. που χου κράνος αλλά να βγει έξω στο δρόμο να κάμει ποδήλατο. ή να πάει μόνο του στο περίπτερο, στο φούρνο να κάμει κάτι ή να μπορεί να μείνει μόνο του σπίτι εννοείται σε κάποια ηλικία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ενδιαφέρον με τούτες τες κοινωνίες είναι ακριβώς ότι υπάρχουν τζιαι σήμερα, έννεν που άλλον "τζιαιρόν", αν τζιια όντως οι δικές μας (WEIRD) κοινωνίες ήταν έτσι πριν shιηλιάες χρόνια τζιαι αλλάξαν σταδιακά. Ορισμένες που τούτες τες φυλές ανακαλυφθήκαν σε απομονωμένες περιοχές (π.χ. Ν. Γουινέα) τζιαι λόγω της επαφής τους με τους δυτικούς ορισμένες εσημειώσαν αλλαγές σε μιαν γενιάν που εμείς εκάμαμεν σε εκατοντάδες. Έτσι οι μελετητές είχαν την ευκαιρίαν να δουν συμπεριφορές διάφορες, ανάμεσα τους τζιαι το ανάγιωμαν των παιδιών, τζιαι το πόσον διαφέρει σε κάποια θέματα λόγω ακριβώς της σύνθεσης μιας μικρής ομάδας σε σχέσην με τα σύγχρονα τεράστια κράτη. Ορισμένες που τούτες τες συμπεριφορές εν πιθανόν να μας ωφελήσει να τες "επαναφέρουμεν", ορισμένες προφανώς καλώς τες εκαταργήσαμεν.

      Διαγραφή
  2. Νομίζω οι λέξεις κλειδί είναι το : "δυνητικά επικίνδυνον".

    Σίγουρα σε μια συμβίωση γονιών και παιδιών υπάρχει αλληλεπίδραση, προστασία, όρια. Σίγουρα διαφορετικές ανάγκες κάθε μέλους.
    Άρα αν θεωρηθεί κάθε μέλος σαν ισότιμο και γίνουν σεβαστές οι ανάγκες θα ήταν το ιδανικό.
    Το "επιβάλλω" τη θέλησή μου σαν μεγάλος, κάποιες φορές είναι αναπόφευκτο.
    Το "επιβάλλω" τη θέλησή μου με την πρώτη ευκαιρεία είναι κάτι άλλο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή