"Απ’όshιει γείτον έshιει οshιόν...

...τζι απ’όshιει οshιόν τζοιμάται" λαλεί μια κυπριακή παροιμία, που τες πολλές που μπορεί να εύρει κάποιος για το θέμαν "γείτος".

Πρέπει αρχικά να αναφέρω ότι έμπνευση της ανάρτησης ήταν η τελευταία ανάρτηση της φίλτατης Μάνας αν τζιαι κατά καιρούς είχα στα "υπόψιν" να αναφερτώ σε τούτον το πολλά καθημερινόν ζήτημαν, της σημασίας του "γείτου" στη ζωή μας.

Εϊχα την τύχην να μεγαλώσω σε "ανοιχτήν" γειτονιάν, με χαμηλούς τοίχους τζιαι οικογένειες με συνομήλικα κοπελλούθκια, με αποτέλεσμαν οι παιδικοί μου γείτονες εγίναν φίλοι τζιαι κρατούμεν επαφήν ως σήμερα. Άλλον όμως οι γείτονες της παιδικής ηλικίας τζιαι άλλες οι σχέσεις "γειτονίας" όταν κάμεις το σπίτιν τζιαι την οικογένεια σου ως ενήλικας πλέον.

Διότι εν γεγονός ότι σαν κοπελλούθκια τζιαι το πολλύν έφηβοι μπορούμεν εύκολα να κάμουμεν φίλους, τζιαι ακόμα παραπάνω "κολλητούς", δηλαδή τζιείνους τους πιο "εκλεκτούς" εκ των γνωστών τζιαι φίλων που ουσιαστικά γίνονται οικογένεια τζιαι εν μαζί σου ώσπου να πεθάνεις. Είμαι που τους τυχερούς αθρώπους που έχω 2-3 τέθκοιους αθρώπους στη ζωή μου, πάντα υπό το φακόν που τους προσδιορίζει ο χαρακτήρας μου. Δυστυχώς σε τούτους εν συγκαταλέγω κάποιαν γυναίκαν, τζιαι νομίζω ότι τούτον οφείλεται πάλε στο χαρακτήρα μου. Δύσκολα νομίζω μπορεί μέλη διαφορετικών φύλων να γίνουν "κολλητοί", για τον απλούστατον λόγον ότι πάντα κάπου στη γωνιάν "χώννεται" το ενδεχόμενον του έρωτα. Τζιαι άμα ερωτευτείς τον/ την "κολλητόν/ήν", ή παντρέυκεσαι τον/ την, ή χάννεις τον/ την. Πάντα κατά την άποψην τζιαι τον χαρακτήραν το δικό μου.

Ο γείτος λοιπόν. Αφού εν άθρωπος που θα γνωρίσεις ως ενήλικας, πρέπει να εν πραγματικά πολλά special περίπτωση για να του ανοιχτείς όπως στους παιδικούς φίλους. Συνήθως, εγώ προσωπικά προσπαθώ με τους γείτονες να είμαι τουλάχιστον σε "ουδέτερον" επίπεδον. Με λλία λόγια, να εννοείται μια "καλημέρα" (ή άλλη χαιρετούρα) άμα τον εύρεις μπροστά σου, να υπάρχει ανοχή (ο σεβασμός εν πάλε δύσκολος στόχος), τζιαι να μπορείς να συνεννοηθείς στοιχειωδώς για κοινά προβλήματα. 

Γείτονες, πέραν των παιδικών, είχα στες σπουδές, όταν ήμουν "σώγαμπρος" στα πεθερικά μου τζιαι όταν ήρταμεν στο σπίτι μας. Επειδή στη Σαλονίκην εμεινίσκαμεν σε τούτα τα άχαρα κουθκιά που λαλούμεν πολυκατοικίες, οι επαφές με τους γειτόνους ήταν στοιχειώδεις τζιαι δεν μου εκάμαν κάποια αίσθησην άξιαν λόγου,πέραν ενός εκκεντρικού, παράξενου τύπου κατά τα τελευταία 4 χρόνια, ο οποίος μας τα έκαμεν σατσιήν με το θόρυβον μετά τες 12.00, για τον οποίον έφταιεν καθαρά η κακή ποιότητα κατασκευής του κτιρίου. Στην γειτονιάν των πεθερικών μου ο μέσος όρος ηλικίας των γειτόνων ήταν τα 60, τζιαι παράλληλα εν ήμουν ο "νοικοτζύρης", οπότε τα νταραβέρκα με τους γείτους ήταν αδιάφορα.

Στο σπίτι μας κλείουμεν τωρά 10 χρόνια. Εν μια περιοχή που όταν έφευκα το 1994 για σπουδές ήταν ώφκερη τζιαι εκάμναμεν ασκήσεις με το στρατόν. Τωρά, αν ισχύουν οι κομπασμοί του δημάρχου, εν μια που τες πιο ραγδαία αναπτυσσόμενες περιοχές της Κύπρου. Τα σπίθκια, ακόμα τζιαι τωρά με την κρίσην, βλαστούν όπως τα μανιτάρκα, τζιαι κατά πλειοψηφίαν οι νέοι κάτοικοι εν "baby boomers" (που λεν τζιαι στα αγγλικά χωριά), δηλαδή νέες οικογένειες με κοπελλούθκια. Το δημοτικό μας έshιει τζιαιρόν που δυσκολεύκεται να απορροφήσει τους νέους μαθητές τζιαι πολλοί φωνάζουν για δεύτερον. Παράλληλα, η περιοχή εν σχετικά backwater, με ανοικτές πλάτσες, χωραφκιές τζιαι λόφους ανοικτούς να παίξουν τα μωρά. Παράδεισος για τα κοπέλια τζιαι μεγάλη τύχη, αφού ήδη αρχίσαν να δημιουργούν τες γνωριμίες τους τζιαι τες πρώτες φιλίες (hopefully) εκτός σχολείου.

Οι γείτοι μας ήρταν δαμέ περίπου την ίδιαν περίοδον με μας. Γυρόν μας σιγά-σιγά εμαζευτήκαν καμμιάν δεκαρκάν οικογένειες. Όταν είχαμεν έρτει δακάτω, ήταν μια ενδιαφέρουσα προσμονή να δω αν θα επαρεεύκαμεν με κανέναν γείτοναν. Δυστυχώς ούλλοι οι παρέες εν αθρώποι σχετικά ασύμβατοι με τη δική μου ιδιοσυγκρασίαν, τα ενδιαφέροντα τζιαι τα βιώματα μου. Εν εκάμαμεν "κλικ" με κανέναν ώστε να έρτουμεν στο σημείον της φιλίας. Κάποιοι εν πιο συμπαθείς τζιαι ενδιαφέροντες που άλλους αλλά overall, τζιαι παρά τες διάφορες κινήσεις προσέγγισης εκατέρωθεν, ως τωρά τουλάχιστον, εν "εδέσαμεν" με κανέναν. Αποδίδω το εν μέρει σε τούτον που είπα πριν, ότι ο άθρωπος μεγαλώνοντας σταματά να εν τόσον "αθώος" τζιαι "ανοικτός". Για τούτον τζιαι οι πραγματικοί φίλοι τζιαι κολλητοί προέρχονται συνήθως που την παιδικήν τζιαι νεανικήν ηλικίαν. Τυχόν εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον κανόναν.

Που την άλλην, εν έχω παράπονον γιατί τόσον με τους τέλεια δίπλα όσον τζιαι με τους πάρατζιει, δεν επροέκυψεν τούτην την πρώτην δεκαετίαν κανέναν σοβαρόν πρόβλημαν ή προστριβή. Αντίθετα κατά τζαιρούς οι γείτοι δείχνουν σαφείς διαθέσεις αλληλεγγύης, όπως εφάνηκεν σε πολλά μικρά τζιαι καθημερινά, αλλά τζιαι  σε θκιό τραγωδίες που είχαμεν σαν γειτονιά τα τελευταία χρόνια, τες οποίες εν θα παραθέσω για ευνόητους λόγους. Η "ενέργεια" τον παραπάνω τζιαιρόν εν θετική, τζιαι γίνεται ακόμα πιο όμορφη τωρά που αννοίει ο τζιαιρός τζιαι ξεπορτίζουμεν σιγά-σιγά ούλλοι, με αποτέλεσμαν να ερκούμαστεν παραπάνω σε επαφήν παρά τες κρύες μέρες του Shιειμώνα. Τζιαι αποκορύφωμαν τούτης της θετικότητας εν οι φωνές των κοπελλουθκιών μας, που shιονώνουνται στες κοντινές καφκάλες, για να παίξουν μάππαν, να κάμουν δεντρόσπιτα, να ποδηλατίσουν στα υψώματα τζιαι να συνάξουν όμορφες αναμνήσεις για όταν εννά γίνουν συνότζιαιροι μας.

Κλείω με κάποιες παροιμίες περί του "γείτου" που αλίευσα που το διαδίκτυον. Κάποιες έννεν τόσες "σοφές", αλλά καταγράφω τες για "βιβλιογραφικούς" λόγους:

"Τα δικά μας του γειτόνου μας."

"Άμα ψωρκάσει ο γείτος σου, τζι εσού βοτάνιν γύρευκε"

"Άμαν διψά η αυλή σου, μεν ποτίζεις του γειτονου σου"

" Αν σ' αρκαστεί ο γείτος σου μεν του αρνηχεις, εν να 'ρτει τζι η σειρά σου" (η αγαπημένη μου)

"Ο κακός ο γρόνος περνά, ο κακός ο γείτος όι"

"Παρά κακόν γείτοναν καλλύττερα αρρώσκειαν"

Επίσης, ήβρα έναν κυπριώτικον σκετς με τίτλον ""Άν εν ο γείτος σκούντρος σου" (εχθρός σου). Ξέρει κανένας τη συνέχειαν της παροιμίας τούτης;

Άμα ξέρετε τζι'άλλες γράψετε τες pls.

Ώσπου να γίνει κανένας γείτος "κολλητός", stay cool and keep rocking!