Ρεάλ Κουρτέλλα (Ολέ!)

Εν έχω παράπονον που την παιδικήν μου ηλικίαν, γεννικά θα έλεγα ήταν πολλά καλή τζιαι γεμάτη όμορφες αναμνήσεις. Τούτον οφείλετουν σε μεγάλον βαθμόν στην τύχην που είχαμεν με την αδερφήν τζιαι τον αδερφόν μου να έχουμεν πολλά γειτονόπουλλα σε ηλικίες που εταιρκάζαμεν τζιαι εμπορούσαμεν να κάμνουμεν παρέαν. Υπήρχεν επίσης έναν αρκετά ασφαλές περιβάλλον για να κινηθούμεν, εννοώντας κάμποσες όφκερες χωράφες αλλά τζιαι έναν παρκούδιν ανάμεσα σε τρεις πολυκατοικίες, όπου κάθε απόγευμαν εσυναούμαστεν για να παίξουμεν μάππαν, χωστόν, τρεχτόν τζιαι άλλα αυτοσχέδια παιχνίθκια. Ακόμα αθθυμούμαι τζιαι κάμνει μου ιδιαίτερην εντύπωσην πόσον δεδομένον ήταν να "εισβάλλουμεν" ο ένας στην αυλήν του άλλου για να παίξουμεν, χωρίς τηλέφωνα τζιαι ειδοποιήσεις, τζιαι αν εταίρκαζεν, εσυναούμαστουν ούλλοι, αλλιώς εκάμναμεν πιο μιτσιές παρέες. Επίσης, ενώ ηλικιακά ήμαστεν του δημοτικού, το μόνον που εκάμναμεν καθώς εφκαίνναμεν της πόρτας ήταν να ενημερώσουμεν γεννικόλογα προς τα που ήταν να πάμεν. Κανένας εν ανησυχούσεν αν θα ενυχτωνούμαστεν μεσ'την γειτονιά, αν θα μας επατούσεν κανέναν αυτοκίνητον (ήταν πολλά λλιόττερα τότε) ή αν θα εδιούσαμεν πάνω σε κανέναν κακόν άθρωπον τζιαι να μας βλάψει. Σήμμερα που να αφήκει ο καθένας τους μιτσιούς έτσι σχέδιον; Τζιαι κρίμαν τζιόλις, γιατί ο υπερπροστατευτισμός μας νομίζω κάμνει πάλε κακόν, απλά άλλης μορφής που τους "εξωτερικούς κινδύνους".

Η περιοχή που εμεγάλωσα εν στην Αγλαντζιάν, μια γειτονιά κοντά στην πάλαι ποτέ ξενοδοχειακήν σχολήν, το ΚΕΜΑ του Βασιλείου (τωρά εν το ιδιωτικόν εκπαιδευτικόν ίδρυμαν CIIM) τζιαι (πάνω που ούλλα) το "Τεμπελόδεντρον". Τούτον ήταν έναν εστιατόριον δίπλα που το πάρκον που ανέφερα, όπου εμπορούσεν κάποιος να φάει αλλά τζιαι να διοργανώσει εκδηλώσεις, όπως γενέθλια τζιαι γάμους. Επειδή τότε έτσι πράματα ήταν μετρημένα στα δάχτυλα, εν πολλύς κόσμος που δεν ήξερεν που εν το Πλατύ ή η Αγλαντζιά αλλά ήξερεν το "Τεμπελόδεντρον". 

Ο ιδιοκτήτης/ διαχειριστής του εστιατορίου ονομάζετουν Κουρτέλλας, τζιαι ήταν μια cult φιγούρα για εμάς τα κοπέλια της γειτονιάς. Γεννικά ήταν ο "άντρας ο πολλά βαρύς" που λέμεν.

Κάποιοι που μας εσυνθέσαν τζιαι έναν "ύμνον", περιγράφοντας τα κατορθώματα του Κουρτέλλα τζιαι δοξάζοντας τον καταλλήλως  Η δε ποδοσφαιρική ομάδα της γειτονιάς, στην οποίαν ουσιαστικά εσυμμετείχαμεν ούλλοι, ακόμα τζιαι κάποιες κορούδες, επήρεν τιμής ένεκεν την ονομασίαν "Ρεάλ Κουρτέλλα", τζιαι επέρασεν στην αθανασίαν!!! (νομίζουμεν)

Η παλιοπαρέα που τότε εσκορπίστηκεν τζιαι προσεγγίζει πλέον την μέσην ηλικίαν αλλά μέσα μέσα κανονίζουμεν τζιαι καμμιάν συνάντησην για φαγοπότιν τζιαι εξιστόρησην των αναμνήσεων μας. Έτσι εκάμαμεν τζιαι εψές, περνώντας 1-2 ωρούες ευχάριστες (στο σουβλιτζίδικον του "Ορφέα" κοντά στην ταβέρναν του "Σιηστρή", άτε πάλε διαφήμισην), επιστρέφοντας σε τζιείνα τα γλυτζιά χρόνια που φαίνονται τόσον μακρινά αλλά τζιαι τόσον έντονα γραμμένα στες καρκιές μας (σνιφ, κλαψ, λυγμ). Υπάρχει τζιαι σελίδα στο facebook (πατήστε δαμέ για να τη δείτε) οπότε αν έσιει κανέναν που με θκιαβάζει τζιαι είναι μέλος της θρυλικής τζιείνης παρέας των '80s, να κοπιάσει τζιαι τζιείνος/νη να "επανασυνδεθούμεν".

Ως την επόμενην συνάντησην της μοναδικής Ρεάλ Κουρτέλλα, stay cool and keep rocking!