Εν η Τουρκική αδιαλλαξία...

Αθθυμήθηκα εψές, καθώς εμάλλωννα με τους φίλτατους Νέον τζιαι Άνευ ποτζιεί στο τσαρδίν του πρώτου (όπου μας ελάλεν σαφέστατα ότι επειδή εν θα ψηφίσουμεν Μαλάν χάννουμεν την κάρταν μέλους της επανενωτικής συνοπαρτζιάς), μιαν κουβένταν του Λιλλήκκα στο 2ο debate: "σε έναν πράμαν συμφωνούμεν και οι τρεις και αυτόν είναι η τουρκική αδιαλλαξία". Τι σου είναι δηλαδή τούτον το φρούτον, που μαζίν με τα "ξένα συμφέροντα/ δαχτύλους" είναι η κοινή πιππίλλα ούλλων τούτων των πολιτικάντηδων που εκλέγουμεν συνεχώς να μας κυβερνήσουν. Εν ομόφωνον έναν πράμαν.

Φανταστείτε ρε κοπέλια για πολλές δεκαετίες να έρκεσαι εσύ (ο λαός) τζιαι να αναζητάς έναν άθρωπον να σου λύσει έναν πρόβλημαν (το κυπριακόν καλή ώρα). Έρκεται ο ένας τζιαι ο άλλος τζιαι ζητά τα πολλαπλά οφέλη που θα έσιει ως ηγέτης σου, υποσχόμενος να σου λύσει το πρόβλημαν. Κάθε φοράν εσύ βάλλεις κάτω τους όρους εντολής τζιαι τούτοι ούλλοι προτείνουν διάφορα για να ανταποκριθούν, τάσσοντας με την μεγαλλίττερην ευκολίαν. 

Που το '74 ως σήμμερα (αν τζιαι θα έπρεπεν να βάλω που το '60 ως σήμμερα) είχαμεν κάμποσους προέδρους, δόξασοι ο θεός (λέμεν τωρά, η δύναμη της συνήθειας μαζίν με το "παναϊα μου"). Ούλλοι είχαν μέσα στο τροπάριον τους τούτον το φρούτον ("την τουρκικήν αδιαλλαξία"), τόσον πολλά που είναι έναν πράμαν τόσον δεδομένον όσον η βαρύτητα που μας κρατεί τζιαι εν πεταρίζουμεν στον αέραν όπως τα φιλικουτούνια. Άρα, όταν σε έναν πρόβλημαν που καλείται κάποιος να λύσει ως εντολοδόχος κάποιου άλλου, το μόνον που έσιει να βάλει ως δικαιολογίαν όταν αποτύχει εν κάτι τόσον δεδομένον όπως η βαρύτητα, ποιος εν πιο ηλίθιος, τζιείνος που το επικαλείται όταν μετά που άλλα πέντε πολύτιμα χρόνια το πρόβλημα σου (ως εντολοδόχος λαός) μεινίσκει άλυτον, οξά εσύ που καταπίννεις πάλε την ίδιαν, σιηλιοειπωμένην μαλακίαν; Ιδού η απορία.

Εψές εστεναχωρήθηκα με τον εαυτόν μου διότι είπα μιαν βαρετήν κουβένταν για τον απερχόμενον πρόεδρον, στον οποίον, αν τζιαι εν τον εψήφισα, είχα μεγάλην ελπίδαν ότι θα έλυεν επιτέλους τούτον το καταραμένον το πρόβλημαν (που έχω εκ γενετής, γεννηθείς 19/7/74). Ήταν εις απάντησην της ερώτησης του Άνευ, για το τι έπρεπεν να κάμει ο Χριστόφιας που εν το έκαμεν για να λύσει το κυπριακόν, επικαλούμενος τζιαι τζιείνος το αξεπέραστον της "τουρκικής αδιαλλαξίας" (μάλλον τζιαι του "ξένου δαχτύλου" προφανώς).

Σήμερα πρωίν, που εντύθηκα όπως τον μασκαράν με τες παραλλαγές να πάω ενδιάμεσην αξιωματικών ημίσιη μου, να χάσω δηλαδή άλλην μιαν ημέραν που τη ζωήν μου για έναν παραλογισμόν 60 τόσων χρόνων, είπα που μέσα μου: "μια χαρά ήταν η κουβέντα".

Τι να κάμετε κκ. πρόεδροι της κυπριακής δημοκρατίας (παλιοί τζιαι μελλοντικοί), που δεν το εκάμετε ως τα σήμμερα; Να κόψετε το λαιμό σας ρε τζιαι να το λύσετε. Ως πότε εννά επικαλείστε το νόμον της βαρύτητας (άτε την "τουρκικήν αδιαλλαξίαν" τζιαι τα "ξένα συμφέροντα") ως δικαιολογίαν της ανεπάρκειας τζιαι της ανικανότητας σας; Ώσπου την καταπίννουμεν αμάσητην προφανώς.

Ώσπου να κόψουν το λαιμόν τους, stay cool and keep rocking!