Κίνδυνος τζιαι ασφάλεια

Η ζωή μας εν συνυφασμένη με τον κίνδυνον. Ειδικά που την στιγμήν που αρχίζουμεν να παίρνουμεν αποφάσεις, δηλαδή μόλις έρτουμεν σε τούτον τον κόσμον, ή λλίον μετά τέλος πάντων.
Κίνδυνον περιλαμβάνει η επιλογή να σηκωστείς το πρωίν που το κρεβάτιν. Κίνδυνον περιλαμβάνει τζ̆αι το να παραμείνεις ππέσοντας.Για τούτον κάθε απόφαση, κάθε επιλογή βασίζεται σε έναν ζύγισμαν κινδύνου/ οφέλους. Πόσος εν ο κίνδυνος κάθε επιλογής σε σχέσην με το αναμενόμενον όφελος της. Τζ̆αι κάπως έτσι πορεύκεσαι κάθε μέρα, κάθε μήναν, χρόνον κ.ο.κ. ώσπου να πεθάνεις.

Καθώς τα άτομα, λόγω ενδόμυχης ανάγκης, ενίοτε εντάσσουνται σε ομάδες, μπορούμεν να προεκτείνουμεν τούτην την αρχήν σε επίπεδων συνόλων, όπως η οικογένεια, η γειτονιά, το χωρκόν, η πόλη, το κράτος, ο πλανήτης. Στην προκειμένην περίπτωσην, προεκτείνω την στην Κύπρον τζ̆αι τον λαόν της, τόσον που την νότιαν μερκάν του συρματοπλέγματος της κατοχής τζ̆αι της ντε φάκτο διχτόμησης όσον τζ̆αι που την βόρειαν.

Ο κυπριακός λαός εν λαός επαρχιώτικος, αφού μόλις τες πρόσφατες δεκαετίες έσ̆ει αρχίσει η αστικοποίηση του, στες συνθήκες της οποίας συνήθως αναπτύσσεται μια πιο "κοσμοπολίτικη" συμπεριφορά, αφού μαθαίνεις να ζεις με τον "ξένον", ενώ στην επαρχίαν, ειδικά σε κλίμακες όπως η Κύπρος, ούλλοι ξέρουν τους πάντες σχεδόν. Ο επαρχιωτισμός, κατά την γνώμην μου, εν συνυφασμένος με έναν συντηρητισμόν τζ̆αι έναν φόβον της αλλαγής. Η αλλαγή εκλαμβάνεται ως "επικίνδυνη" τζ̆αι τα οφέλη της δυσδιάκριτα, ενώ η διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης είναι σχεδόν πάντα προτιμητέα ως γνώριμη τζ̆αι ασφαλής. Μπορεί κάποιος, έστω καταχρηστικά, να περιγράψει την κυπριακή κοινωνίαν ως μιαν κοινωνίαν που αποστρέφεται τον κίνδυνον. Πέραν του φόβου της αλλαγής, ο συντηρητικός επαρχιώτης Κυπραίος δυσκολεύκεται να αντιληφθεί ότι εν υπάρχει απόλυτη ασφάλεια πουθενά. Άρα ούτε στην γνώριμην κατάστασην που εν θέλει να αλλάξει. Προτιμά δηλαδή μιαν κατάστασην "λλιόττερου κινδύνου", όπως τον αντιλαμβάνεται, όχι "μηδενικού κινδύνου" όπως νομίζει. "Better the devil you know" που λαλούν τζ̆αι στα αγγλικά χωρκά. Έννεν τυχαίον ότι τζ̆αι οι πολιτικές επιλογές της Κυπριακής επαρχίας δείχνουν συντήρησην, με ελάχιστες εξαιρέσεις που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόναν.

Στο μεγάλον καρκίνωμαν της Κυπριακής κοινωνίας, που ονομάζεται "κυπριακόν πρόβλημαν", τζ̆αι αρρωστά τα πάντα οριζοντίως τζ̆αι καθέτως, εν αναπόφευκτον τούτος ο συντηρητισμός να επιδρά αντιστοίχως. Αν θεωρήσουμεν ότι οι προοπτικές του εν λόγω προβλήματος είναι ουσιαστικά θκιό, δηλαδή η επ' αόριστον διατήρηση του παρανοϊκού στάτους κβο της ντε φάκτο, "εθνικά καθαρής", διχοτόμησης (ώσπου να γίνει τζ̆αι "ντε γιούρε", δηλαδή νομικά κατοχυρωμένη) ή η επίτευξη συμφωνίας κάποιου είδους ομοσπονδίας, όπως προδιαγράφεται στο, επί 45 χρόνια διαμορφούμενον πλαίσιον διαπραγμάτευσης, η πρώτη προοπτική είναι η "γνώριμη, άρα ασφαλής" τζ̆αι η δεύτερη εν η "άγνωστη άρα επικίνδυνη". Έτσι αντιλαμβάνεται την κατάστασην ο μέσος Κυπραίος, ένθεν τζ̆αι ένθεν της πράσινης γραμμής. Για τούτον δυσκολεύκεται, παρά το ότι ξέρει ότι τα πράματα εν μεινίσκουν στάσιμα τζ̆αι ότι ο χρόνος εν "πανδαμάτωρ", να τολμήσει την αλλαγήν, τζ̆αι προτιμά την υπάρχουσαν κατάστασην. Better the devil you know.

Κάπου δαμέ φυσικά, θα εγυρεύκαμεν την πραγματικήν ηγεσίαν. Δηλαδή εκλελεγμένους αθρώπους που εν άγονται που τον συντηρητισμόν της κοινωνίας, αλλά ηγούνται τζ̆αι φέρνουν την αλλαγήν της προόδου. Που μπορούν να εξηγήσουν στον μέσον, συντηρητικόν, φοϊτσ̆ιάρην Κυπραίον ότι μπορεί μεν ο κίνδυνος να αυξηθεί με μιαν επιλογήν, αλλά τζ̆αι το ότι αφενός υπάρχει κίνδυνος, τζ̆αι μάλιστα μεγάλος, με την σημερινήν κατάστασην, τζ̆αι ότι αφετέρου μεγαλλύτερος κίνδυνος συνήθως σημαίνει τζ̆αι μεγαλλύττερα οφέλη, άρα βελτίωσην σε σχέσην με σήμερα. Μπορεί να χαντακωθείς φυσικά, αλλά ο ηγέτης εν φωτίζει το χαντάκωμαν, φωτίζει την προοπτικήν. Υποτίθεται.

Οι Κυπραίοι βορείως του συρματοπλέγματος έχουν τα τελευταία χρόνια έναν ηγέτην που προσπαθεί στοιχειωδώς για αλλαγήν της κατάστασης. Ούτε τέλειος είναι ούτε πλήρως απελευθερωμένος που τα κλισέ τζ̆αι τα στεγανά της κοινότητας που εκπροσωπεί. Αλλά εν προφανής η προσπάθεια του να σπάσει το κατεστημένον, με σαφήν κίνδυνον για τον ίδιον αλλά τζ̆αι την κοινότηταν του. Οι δε Κυπραίοι νοτίως του συρματοπλέγματος έχουν εκλέξει έναν ηγέτην που, ειδικά στην 2ην του θητείαν, άγεται που τες προσωπικές του φιλοδοξίες τζ̆αι τα συμφέροντα τα δικά του τζ̆αι κάποιων ομάδων, αντί να ηγείται του συνόλου της κοινότητας του. Παραμένει έτσι δέσμια του στάτους κβο τζ̆αι τρέμει την αλλαγήν. Η τραγωδία της υπόθεσης είναι ότι τούτον που φοάται, δηλαδή η οριστική αποξένωση με το 40% της πατρίδας του, εν το εξασφαλίζει τίποτε με μεγαλλύττερην ασφάλειαν, που την επ'αόριστον συνέχισην της υπάρχουσας κατάστασης. 

Υπάρχει πάντα φυσικά η ελπίδα ότι είτε η ηγεσία, είτε ο λαός, είτε τζ̆αι οι θκιό, λόγω διαφόρων, κυρίως εξωγενών, παραγόντων, εννά γίνουν λλιόττερον επαρχιώτες, που άποψην συντηρητισμού, τζ̆αι θα αρκέψουν να διανοούνται την επιλογήν της "επικίνδυνης αλλαγής". Τζ̆αι ήμουν ανέκαθεν αισιόδοξος άθρωπος. Μπορεί να γίνει κάποτε τούτον.

Ώσπου να γίνει, stay cool and keep rocking!

Ο Κόφι Ανάν τζ̆αι η Κύπρος

Ο κολλητός ο Λουκάς έκαμεν μου δώρον πριν κάτι μήνες έναν βιβλίον του μακαρίτη πρώην Γ.Γ. των Ηνωμένων Εθνών, Κόφι Ανάν, με τίτλον "Interventions, A life in war and peace".  Πρέπει να πω ότι τέθκοιου είδους βιογραφικά βιβλία εν είναι το καλλύττερο μου, οπότε αν μεν μου το εκάμναν δώρον εν επρόκειτουν να το θκιαβάσω. Αλλά αφενός έκαμεν μου το δώρον ο Λουκάς, τζάι αφετέρου ο Ανάν εν συνυφασμένος με το καρκίνωμαν του τόπου, το κυπριακόν πρόβλημαν, οπότε έπιασεν το γυρίν του τζ̆αι πρόσφατα ετέλειωσα το. Εν ετρελλάθηκα με το περιεχόμενον τζ̆αι την μέθοδον εξιστόρησης αλλά κάποια περιεχόμενα του ήταν πολλά χρήσιμα τζ̆αι εξόχως διδακτικά. Οϊ για την Κύπρον δυστυχώς. Για άλλα μέρη του κόσμου.

Ούλλοι οι σύγχρονοι Κυπραίοι που μιαν ηλικία τζ̆αι πάνω ξέρουν ποιος ήταν ο Κόφι Ανάν. Ήταν ο Γ.Γ. στην θητείαν του οποίου εσυντάχτηκεν τζ̆αι ετέθηκεν, για πρώτην φοράν στα χρονικά του κυπριακού προβλήματος, έναν πλαίσιον συμφωνίας προς ψήφισην σε χωριστά δημοψηφίσματα. Το εν λόγω πλαίσιον συμφωνίας έπιασεν το όνομαν του συγκεκριμένου αθρώπου ("Σχέδιον Ανάν"), τζ̆αι που τότε, τόσον κατά την διάρκειαν του αλλά μέχρι τζ̆αι τες μέρες μας, οι Κυπραίοι εχωριστήκαν σε "ναιναίκους" τζ̆αι "απορριπτικούς", αναλόγως της θέσης που επήραν στο συγκεκριμένο δημοψήφισμαν. Οι δε πρώτοι, εκτός που "ναιναίκοι" ενίοτε αποκαλούνται τζ̆αι "ανανιστές", μια λέξη που άμα της προσθέσεις τζ̆αι έναν "υ" παίρνει σε σε μιαν άλλην, που εν τέλει δακάτω στην Κύπρον περιγράφει τον μέσον όρον, ειδικά όσον αφορά στην πολιτικήν αντίληψην. 

Έπιασα που λέτε να θκιαβάσω το βιβλίον προσβλέποντας σε έναν τουλάχιστον κεφάλαιον ή έστω εκτεταμένην ενότηταν στην οποίαν να περιγράφεται το "κυπριακόν νταραβέριν". Αλλά φευ! Ξέρετε πόσες φορές αναφέρεται η λέξη "Κύπρος" στο - τριακόσιων πενήντα τόσων σελίδων- βιβλίον του Κόφι; Τρεις φορές. Την μιαν απλά αναφέρει ότι τον Μάρτιον του 2004, εν μέσω των τελικών διαπράγματεύσεων στο Μπούργκενστοκ για το κυπριακό, ο νους του ήταν να έβρει στο τηλέφωνον τον πρόεδρον του Σουδάν, μιαν χώραν όπου εδιαδραματίζετουν έναν δράμαν με εθνοτικές σφαγές τζ̆αι βιασμούς. Με λλία λόγια, ο Ανάν που κατά κάποιους δακάτω "ήταν φιλότουρκος τζ̆αι πιόνιν των αγγοαμερικανών τζ̆αι ήθελεν να μας επιβάλει το σχέδιον του για να μας καταστρέψει", εν ήταν καν προσηλωμένος τότε σε μας, αφού εσυμβαίναν πολλά πιο σημαντικά πράματα στον κόσμον που την πελλάραν του κυπριακού.

Την δεύτερην φοράν,μετά που κάααμποσες σελίδες, αναφέρει ξανά τον "ομφαλόν της Γης" για να εκθιάσει την εμπειρίαν του Άλφαρο Ντε Σότο (τζ̆αι τούτον εξιτιμάσαμεν τον κάμποσον νομίζω), τον οποίον εχρειάστηκεν στο πλαίσιον του παλαιστινιακού, έναν άλλον πρόβλημαν δίπλα μας για το οποίον αφιέρωσεν το έναν τρίτον του βιβλίου του. Τζ̆αι κάμνει τζ̆αι μιαν τρίτην, παντελώς κουφήν, αναφοράν προς το τέλος, όπου γράφει, χωρίς επεξήγησην, ότι τες θκιό βασικές σέκτες στο πρόβλημαν του Αφγανιστάν εβαφτίσαν τες με χαρακτηριστικά ονόματα, τζ̆αι την μιαν αποκαλέσαν την "the Cyprus group". Άσχετον δηλαδή.

Βασικά ετέλειωσεν το βιβλίον τζ̆αι ακόμα εγύρευκα την ενότηταν για τες προσπάθειες του στο κυπριακόν. Η σημασία της Κυπρούλας για τον Κόφι στα απομνημονεύματα του ανέρχετουν σε κάτι γραμμές, στες οποίες απλά ήθελεν reference για κάτι άσχετον με την Κυπρούλαν.

Εννά μου πεις, ο άθρωπος τζ̆αι οι συνεργάτες του εκάτσαν τζ̆αι εσυντάξαν έναν πλαίσιον συμφωνίας σ̆ίλιων τόσων σελίδων τζ̆αι μεις εφτύσαμεν το, γιατί να αφιερώσει παραπάνω μελάνιν ή σάλιον για τους πελλό-κυπραίους; Που την άλλην, νομίζω εν πολλά παραστατική η ούλλη κουβέντα για το πόσον σημαντικοί νομίζουμεν ότι είμαστεν δακάτω γιαα τους άλλους, τζ̆αι το πόσον ασήμαντοι είμαστεν τελικά μπροστά στα τόσα, επίκαιρα τζ̆αι πολλά πιο σημαντικά προβλήματα του πλανήτη.

Ώσπου να αντιληφθούμεν τούτα τα αυτονόητα, stay cool and keep rocking!

Το Παρίσι της ανατολής

Δὐσκολο να έβρεις

Εντάξει, εν ξέρω ήνταλως ήταν η Βηρυτός πριν 30-40 χρόνια αλλά σήμερα σίουρα εν αθθυμίζει Παρίσι. Που την άλλην, ήταν με μεγάλη έκπληξην που εδιαπίστωσα τόσον το μέγεθος της (2 εκατομμύρια κάτοικοι) όσον τζ̆αι το πόσον "δυτική" πόλη είναι, ως επί το πλείστον. 

Εφύαμεν στες 30 του Δεκέμβρη, μέσα σε κακοκαιρίαν, τζ̆αι τούτον ενιώσαμεν το ιδιαίτερα στην πτήσην, αφού στην ανάβασην έσουσεν μας καλά. Εν η πρώτη φορά μετά που πολλύν τζ̆αιρόν που εφοήθηκα ότι εννά κάμω εμετόν. Ευτυχώς εν εκράτησεν πολλά το σούσμαν, τζ̆αι ώσπου να το πάρουμεν είδησην, το αεροπλάνον ήδη άρκεφκεν να κατεβαίνει προς τη Βηρυτόν. Εν που τα μεγάλα perks της υπόθεσης, η μικρή διάρκεια της πτήσης. Εκάμαμεν παραπάνω ώραν να πάμεν στην Πάφον για την πτήσην της Ryan παρά που την Πάφον στην Βηρυτό. 

Το αεροδρόμιο αρκετά καλόν, καθαρόν τζ̆αι σύγχρονον, παρόλον που εφάμεν αρκετήν ώραν στην έκδοσην βίζας, με δακτυλικά αποτυπώματα κλπ. Εν υπήρχεν πάντως κάποια ατμόσφαιρα υπερβολικής αστυνόμευσης ή παρουσίας στρατού όπως εφοούμουν. Αν είχαμεν πάει στο Ισραήλ τζ̆αι εφαίνετουν στο διαβατήριο μας εν θα μας αφήναν να μπούμεν στην χώραν, όπως εμάθαμεν. Εδοκιμάσαμεν να πιάσουμεν uber για το ξενοδοχείον αλλά έβρεσ̆εν, έσπευσεν τζ̆αι ένας καπάτσος ταξιτζ̆ής να μας "τυλίξει", οπότε επήαμεν έξι άτομα (έξω ο οδηγός) σπιλακωμένα σε έναν πενταθέσεον αυτοκίνητον. Ήταν κάπως αρνητικός τρόπος να αρκέψουμεν την επαφήν μας με την πόλην, σε συνδυασμόν με τον τρόπον οδήγησης των Λιβανέζων, ο οποίος είναι, για να το πω ευγενικά, παντελώς άναρχος. Επιπλέον, πατούν κάθε λλίον πουρούν ο ένας του άλλου.

Ευτυχώς η διαδρομή ήταν σύντομη, κάπου 25 λεπτά, λόγω κίνησης κυρίως, τζ̆αι εφτάσαμεν στο ξενοδοχείον, κοντά στο παλιόν κέντρον της πόλης. Το ίδιον το ξενοδοχείον ήταν ψηλόν, 23ων ορόφων, με το δωμάτιον μας στον 16ον. Πολλά καλόν, πολυτελές δωμάτιον, αρκετά καλόν πρόγευμαν με τοπικό χρώμαν, κάποιες παροχές (γυμναστήριο, social hour με σνακς) αλλά συνολικά εν ετρελλάθηκα, πέραν φυσικά που το ίδιον το κτίριον, το οποίον ήταν το πρώτον "ψηλόν" κτίριον στο οποίον έμεινα. Η θέα, συνεπακόλουθα, ήταν εξαιρετική, ενώ όταν επήαμεν στην ταράτσαν, όπου υπήρχεν πισίνα τζ̆αι καλοκαιρινό μπαρ, ήταν τζ̆αι πανοραμική. Για όσους τραβούν ζόριν με τα ψηλά κτίρια (πέραν της ανησυχίας για κακοτεχνίες τζ̆αι ελλιπήν σχεδιασμόν/πολεοδομικήν ένταξην  που ενστερνίζουμαι), συστήνω τους να επισκεφτούν έναν. Πιθανόν να αλλάξουν άποψην.

Ταράτσα, Staybridge hotel suites

Τα κοπέλια εκάμαν τζ̆αι πειράματα με χάρτινες ρουκεττούες που εγράφαν "happy new year", τες οποίες ερίχναν που ψηλά τζ̆αι εκάμναμεν χάζιν τες βόλτες τους ώσπου να κατεβούν. Ήταν ωραίον touch. Την μιαν ήβραμεν την κάτω στο δρόμον στες βόλτες μας. Ένας φίλος έγραψεν μας στο fb να προσέχουμεν γιατί τζ̆εικάτω 'φτυχούν τες, τες ρουκέτες, γενικώς. Στες πέντε μέρες που εμείναμεν πάντως, εν μας εδημιουργήθηκεν καθόλου η αίσθηση κάποιας έντασης ή διαμάχης, παρά το ότι η πόλη είναι κυριολεκτικά έναν εθνικά τζ̆αι θρησκευτικά διαμορφωμένον μωσαϊκόν. Υπήρχαν βέβαια διάσπαρτα κτίρια με τα σημάθκια των μαχών, τρυπημένα με σφαίρες τζ̆αι βλήματα, τζ̆αι αφημένα στο έλεος του χρόνου. Ο Λίβανος εν μια πολύπαθη κατάσταση, πιο πολλά που μας, αλλά φαίνεται να βρίσκεται μια ισορροπία στο ετερόκλητον της κατάστασης, τζ̆αι να διασφαλίζεται παρά τα προβλήματα η ενότητα του μορφώματος. Θα εμπορούσαμεν να μάθουμεν πολλά στην Κύπρον που τούτον, αν μας κόψει φυσικά.

Βομβαρδισμένο, εγκαταλειμμένο κτίριο

Τες πρώτες θκιό μέρες εκινηθήκαμεν πεζοί στα πέριξ, που ήταν γεμάτα αξιοθέατα, αφού εμεινίσκαμεν κοντά στο κέντρο, που εν δίπλα στην παραλιακήν της πόλης. Το απόγευμαν της άφιξης επεράσαμεν που το American University of Beirut, όπου εσπουδάσαν τζ̆αι οι θκιό γονιοί μου, τζ̆αι εκαταλήξαμεν στην θάλασσαν. Ο τζ̆αιρός εν ήταν βοηθητικός, αφού έβρεσ̆εν, με μικρές διακοπές, αλλά τούτον εν μας επτόησεν. Έκαμεν μου εντύπωσην η συνεχής μεταβολή του τζ̆αιρού, που πρέπει να επηρεάζεται αρκετά που την διαμόρφωσην του εδάφους με σταδιακήν ανύψωσην σε λόφους τζ̆αι αρκετά ψηλά βουνά κάθετα στην ροήν των νεφών όπως έρκουνται που την Δύση. Ο Λίβανος, άλλη μια έκπληξη, διαθέτει κορυφήν 3000 μέτρων, με σ̆ιόνια ούλλον το έτος τζ̆αι αρκετά χιονοδρομικά κέντρα. 

Παραλιακή

Με τα κοπέλια είμαστεν ψώνια με τα αυτοκίνητα τζ̆αι η Βηρυτός ήταν μια συνεχής παρέλαση αμερικανικών αυτοκινήτων, τζ̆αι δει muscle cars, έναν που τα οποία προσωπικά θεωρώ στόχον να αποκτήσω τα επόμενα χρόνια. Στους δρόμους εθώρες εντυπωσιακά jeep τζ̆αι crossover τεραστίων διαστάσεων, εθώρες τζ̆αι σαράβαλα της κακιάς ώρας, έτοιμα να διαλυθούν εν κινήσει.

Chevrolet Camaro, έναν που τα πολλά που είδαμεν

Πολλά χαρακτηριστικόν της κατάστασης τζ̆αμέ, η συμπεριφορά των ταξιτζ̆ίων. Γεμάτος ο τόπος ταξί τα οποία συγκόφκουν προφανώς ότι είσαι τουρίστας τζ̆αι παίζουν σου πουρούν όπως παίζουν οι Κυπραίοι δακάτω στες κορούες που περπατούν στο πεζοδρόμιον, ειδικά άμα καταλάβουν ότι εν ξένες. Η τιμή αρκετά καλή, αν τζ̆αι εν ξέρω αν είναι τόσον φτηνά το Καλοτζ̆αίριν, που εν η κατ'εξοχήν τουριστική περίοδος. Υπάρχει έναν θέμαν επίσης με τες ισοτιμίες των νομισμάτων. Οι Λιβανέζοι έχουν λίραν, της οποίας η συναλλαγματική αξία κυμαίνεται αναλόγως. Ας πούμεν στα καταστήματα τζ̆αι τα εστιατόρια έχουν έναν rate αλλά σε έναν exchange point είχαν άλλον, που μας εσύμφερεν παραπάνω. Γενικώς καλόν είναι να το ψάξει κάποιος, πότε συμφέρει να αλλάξει σε λίρες τα ευρώ ή τα δολλάρια του (τα δολλάρια δέχουνται τα παντού) τζ̆αι πότε συμφέρει να κάμει αγορές κατευθείαν με ξένο συνάλλαγμα. 

Την τρίτην ημέραν, εις πείσμαν του βροχερού τζ̆αιρού, τζ̆αι αφού εδώκαμεν τον γυρόν μας σε μιαν σαφώς πιο "δυτικήν" περιοχήν του κέντρου, με πλαθκιά πεζοδρόμια, καταστήματα τζ̆αι mall, επήαμεν στες περίφημες "πεζουνόπετρες" (Pigeon Rocks). Τίποτε φοβερόν, πέραν του ότι έφκαλεν λλίον ηλιούδιν, που έδειξεν ότι το ούλλον σκηνικόν εν πιο πολλά καλοκαιρινόν παρά του Σ̆ειμώνα. Θα ήθελα να ξαναπάω, είτε Πάσχα είτε Καλοτζ̆αίρι.

Πεζουνόπετρες (στο βάθος)

Για την τέταρτην μέρα εκανονίσαμεν κάτι που συνηθίζεται τζ̆αι επροτάθηκεν μας που φίλους που είχαν πάει ξανά Βηρυτό: εκλείσαμεν περιοδείαν με ταξί σε τρία πολλά χαρακτηριστικά μέρη της ευρύτερης περιοχής της Βηρυτού τζ̆αι του Λιβάνου. Το σπήλαιον Jeita (Grotto- σημαίνει σπηλιά), την εκκλησίαν της Παναγίας στο χωρκόν Χαρίσσα τζ̆αι την αρχαίαν πόλην Βύβλο στα βόρεια. Τον παρέαν ήβραμεν τον ήδη που την δεύτερην ημέραν κοντά στην Πλατείαν των Μαρτύρων τζ̆αι εζητήσαμεν του να μας πάρει στην γνωστήν περιοδείαν για 100 δολάρια. Ισχυρίστηκεν ότι εν "bargain" η τιμή αλλά εδέχτηκεν, αφού όπως είπεν, εν δύσκολη περίοδος οικονομικά για ούλλους στην Βηρυτόν. Έπιασεν μας που το ξενοδοχείον το πρωί τζ̆αι εβάλαμεν μπρος. Θα έλεα ήταν το highlight του ταξιδιού μας η κουβέντα τούτη. Εν θα αρκέψω περιγραφές, βάλλω κάποιες φωτογραφίες πιο κάτω που τα λαλούν πιο εύγλωττα. Ήμαστεν τυχεροί στο ότι ο ταξιτζ̆ής αποδείκτηκεν κοπέλλιν, το αυτοκίνητον ήταν άνετον για την εξάδα μας, τζ̆αι με τα σπασμένα αγγλικά του έκαμνεν μας τζ̆αι ξενάγηση. Το απόγευμαν εστραφήκαμεν πίσω τζ̆αι εκλείσαμεν τζ̆αι ραντεβού για να μας πάρει στο αεροδρόμιο, τελικά πιο φτηνά τζ̆αι πολλά πιο άνετα που τον τύπον που μας επαρέλαβεν όταν εφτάσαμεν.

Στην είσοδον του Jeita Grotto (εντός απαγορεύονται οι φωτό)

Στο τελεφερίκ για την Παναγιά του Χαρίσα

Στα πόθκια της Παναγίτσας (εντάξει, εν νάκκον αναγιούμενη)

Θέα που το Χαρίσα

Στο λιμανάκι της Βύβλου (μοιάζει με της Κερύνειας)

Στα γραφικά στενά της Βύβλου, με ωραία μαγαζάκια

Η εφτομά επέρασεν γενικώς όμορφα, τζ̆αι θα μας μείνει σίουρα αξέχαστη, ή τουλάχιστον πιο άξια ανάμνησης παρά να εμεινίσκαμεν στην Λευκωσίαν. Γαστριμαργικά εν εκάμαμεν φοβερές δοκιμές, αν τζ̆αι εφάμεν τζ̆αι παραδοσιακά εδέσματα, τζ̆αι παραδοσιακά γλυκά, τζ̆αι σε εστιατόρια κυριλέ, τζ̆αι street food. Ευτυχώς που επερπατούσαμεν αρκετά, τζ̆αι υπήρχεν τζ̆αι γυμναστήριον να κάμουμεν λλίες καύσεις βασικά, αν τζ̆αι ούλλον τζ̆αι κάποιον υπέρβαρον εννά μας έμεινεν. Οι εντυπώσεις θετικές, αρκετά γνώριμα πιάτα τζ̆αι γεύσεις, αφού λιβανέζικα βρίσκεις τζ̆αι στην Κύπρο, αλλά άλλον να το ζήσεις στην "πηγήν". 

Λιβανέζικοι μεζέδες σε εστιατόριον της Βύβλου

Κάπου δαμέ εννά κλείσω την περιγραφήν μου που το ταξιδάκι μας. Η γενική μου σύσταση είναι να πάτε. Εν πολλά καλά. Εν αξιοπερίεργον που ξεκινούμεν να πάμεν στ'ανάθεμαν αλλά κάποια πολλά ενδιαφέροντα μέρη δαμέ δίπλα μας εν τα ξέρουμεν καν. Βέβαια εν θα σηκωστείς να πάεις Συρίαν ή Ιράν/Ιράκ, αλλά ο Λίβανος έκαμεν με να αναθεωρήσω τον δισταγμόν μου να δικλίσω προς Μ. Ανατολήν όταν σκεφτούμαστεν για ταξιδάκια. Σίουρα σηκώνει ακόμα μιαν βόλταν, σε περιόδους πιο καλές που άποψην καιρικών συνθηκών. 
Ώσπου να ξαναδώ τον Λίβανον, stay cool and keep rocking!