Η αναπόφευκτη φθορά της εξουσίας

Υπάρχουν θκιό φαινόμενα που μου προκαλούν "αντίδρασην" στην σημερινήν πολιτικήν κατάστασην, θκιό στάσεις που εν των άκρων, τζιαι όπως έχω πει επανειλημμένα, εν υπάρχει καμμιά λογική στα άκρα. 

Η μια λαλεί ότι τίποτε εν αξίζει, ότι εν ούλλα σκάρτα, ότι τίποτε εν εδιορθώθηκεν, αντίθετα ούλλα εν πιο άshημα παρά ποττέ. Η αστική δημοκρατία δηλαδή εν εβελτίωσεν τίποτε σε σχέσην με τες βασιλείες, τες αυτοκρατορίες τζιαι την φεουδαρχίαν του παρελθόντος, όπου ήταν αρκετόν να γεννηθείς με συγκεκριμένον όνομαν για να είσαι "άρχοντας" τζιαι να πατάς πάνω στους "κολλήγους".

Η άλλη λαλεί ότι τούτον που έχουμεν σήμερα, εν η υπέρτατη μορφή λειτουργίας της κοινωνίας, τζιαι το μόνον που μπορούμεν να κάμουμεν είναι να την "βελτιώνουμεν", εν υπάρχει κάτι καλλύττερον. Να ψηφίζουμεν δηλαδή "αντιπροσώπους" με "θητείες" οι οποίοι να αποφασίζουν για μας επειδή εν "αδύνατον" να συμμετέχουμεν εμείς άμεσα. 

Τζιαι οι θκιό στάσεις φυσικά, ως ακραίες τζιαι χωρίς λογικήν, απέχουν πολλά που την αλήθκειαν. Η σημερινή κατάσταση εν η καλλίττερη που έχουμεν πετύχει ως είδος, τζιαι η δυνατότητα ψήφου τζιαι εκλογής αντιπροσώπων εν πολλά πρόσφατη για να θεωρείται τόσον "δεδομένη" τζιαι τόσον "κατάπτυστη" που κάποιους. Υπάρχει επίσης ένας κάποιος έλεγχος, με τον καταμερισμόν των εξουσιών (εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική, τύπος) που πάλε ουδέποτε υπήρξεν σε τέθκοιον βαθμόν στο παρελθόν. Εν αρκετόν να παρατηρήσεις τα άλματα του αθρώπου τα τελευταία 200-300 χρόνια για να παραδεχτείς ότι η ψήφος που μόνη της απελευθέρωσεν τεράστιες δυνάμεις προόδου.

Που την άλλην, όταν πετάσσεις στα σκουπίθκια τα μισά τρόφιμα που παράγεις, την ώραν που τόσος κόσμος πεθανίσκει της πείνας, τζιαι όταν οι "αιρετοί" αντιπροσώποι σάζουν τα κοπελλούθκια τους ως διαδόχους, σαν νέοι αριστοκράτες, όταν παρατηρείς ολόκληρες στρατιές "πολιτικών καριέρας", εν εξίσου καταφανές ότι η παρούσα κατάσταση απέχει παρασάγγας που το ιδανικόν, τζιαι μάλιστα θεμελιωδώς. Η δε θεμελιώδης "πόμπα", που εν αφήνει τον άθρωπον να εν πραγματικά ελεύθερος, εν η εξουσία τζιαι το κράτος. Είτε βασιλεία, είτε αυτοκρατορία, είτε φέουδον, είτε "αστική δημοκρατία".

Νομίζω ο συνονόματος ο Μπακούνιν λαλεί τα πολλά καλά για το θέμαν, στο εξής απόσπασμαν της "Κριτική της υπάρχουσας κοινωνίας" του:

"Η συμμετοχή στην κυβέρνηση ως πηγή διαφθοράς: πολλές φορές έχει αποδειχθεί ως γενική αλήθεια ότι αρκεί για τον καθένα, ακόμη και για τον πιο φιλελεύθερο και δημοφιλή άνθρωπο, να γίνει μέρος μιας κυβερνητικής μηχανής και να υποστεί πλήρη αλλαγή στις απόψεις και στις στάσεις του. Αν το πρόσωπο αυτό δεν αναζωογονηθεί από επαφές με τη ζωή του λαού, αν δεν αναγκαστεί να δράσει ανοικτά κάτω από συνθήκες πλήρους δημοσιότητας, αν δεν έχει υπαχθεί σε ένα σωτήριο και αδιάκοπο καθεστώς λαϊκού ελέγχου και κριτικής, που να του θυμίζει σταθερά ότι δεν είναι ο αφέντης, ούτε καν ο φύλακας των μαζών, αλλά μόνον ο πληρεξούσιος ή ο ελεγμένος υπάλληλος τους, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να ανακληθεί - αν δεν βρεθεί κάτω από τις συνθήκες αυτές, διατρέχει τον κίνδυνο να χαλάσει κυριολεκτικά, καθώς θα ασχολείται μόνο με αριστοκράτες σαν αυτόν, και επίσης τον κίνδυνο να γίνει επηρμένος και κούφιος τρελός, φουσκωμένος από το αίσθημα της γελοίας σπουδαιότητας του."

Παραδεχτείτε το: πόσους που τους σύγχρονους "αντιπροσώπους" μας έshετε παρατηρήσει, που να μεν χαρακτηρίζουνται που ακριβώς τούτα τα στοιχεία που περιγράφει ο Μάϊκ πιο πάνω; Όσον "αθώα" τζιαι "αγνά" να ξεκινούν κάποιοι που λόου τους.

Εξίσου ωραία για την "φύσην" της εξουσίας, λαλεί τα τζιαι το εξής τραγούδιν του Τσακνή:

Εξουσία - Διονύσης Τσακνής

Οπότε, ναι υπάρχει μια καλλύτερη κατάσταση που τη σημερινήν, η οποία καλώς ή κακώς έννεν αρκετόν να "βελτιωθεί", αφού εν εκ θεμελίου "άρρωστη". Πρέπει να ανατραπεί παντελώς. Τζιαι η "διάδοχος" κατάσταση πρέπει να είναι μια χωρίς εξουσία, χωρίς αφεντάδες, είτε εκλελεγμένους είτε κληρονομικούς. Χωρίς εξουσίαν, χωρίς κράτος, χωρίς "πολιτικούς καριέρας", χωρίς την συνεπαγόμενην, αναπόφευκτην φθοράν.

Δύσκολον; Φυσικά. Αλλά ώσπου δεν την επιτυγχάνουμεν, ουδέποτε θα είμαστεν πραγματικά ελεύθεροι.

Ώσπου να ελευθερωθούμεν, stay cool and keep rocking!

Ο εχθρός της θρησκείας

Θωρούμεν συνέχεια στες ειδήσεις ή θκιαβάζουμεν γενικώς για το πως ο άθρωπος φανατίζεται τζιαι σκοτώνει ο ένας τον άλλον λόγω των διαφόρων θρησκειών, ή ακόμα τζιαι των διαφόρων δογμάτων εντός της ίδια της θρησκείας. Θα ελάλεν κάποιος ότι ο μεγαλλίττερος εχθρός μιας θρησκείας εν μια άλλη θρησκεία, ή γενικά οι άλλες θρησκείες. Εγώ πάλε θεωρώ ότι οι θρησκείες μεταξύ τους, μια χαρά τα περνούν, παρά τες εκατόμβες νεκρών που προκαλούν. Ο πραγματικός εχθρός της θρησκείας είναι αφενός η ελευθερία επιλογής τζιαι αφετέρου η επιλογή της προσωπικής πίστης έναντι του εξουσιαστικού εποικοδομήματος που αποτελεί η θρησκεία. Στο βιβλίον "Ουτοπία", του Τόμας Μορ, (16ος αιώνας) ήβρα έναν ωραίον απόσπασμαν που περιγράφει γλαφυρά για το πως η "αθεϊα" (που επ'ουδενί εν σημαίνει απόρριψη της προσωπικής πίστης) εν ο πιο κατάπτυστος αντίπαλος κάθε θρησκείας:

"Ο Ούτοπος θέσπισε αυτούς τους νόμους όχι απλώς για το καλό της ειρήνης, που έβλεπε να υπονομεύεται ολοκληρωτικά από τις συνεχείς συγκρούσεις και το αδιάλλακτο μίσος, αλλά θεώρησε ότι με αυτό το διάταγμα (σ.σ. ανεξιθρησκεία) βοηθούσε την ίδια τη θρησκεία. Σε αυτά τα θέματα δεν βιάστηκε να αποφασίσει, επειδή δεν ήταν σίγουρος ότι ο θεός επιθυμεί πολλά και ποικίλα είδη θρησκείας, και έτσι ενέπνεε διαφορετικούς ανθρώπους να έχουν διαφορετικές απόψεις. Από την άλλη μεριά ήταν απόλυτα σίγουρος ότι ήταν ανόητα αλαζονικό για κάποιον να επιβάλλει στους άλλους τη συμμόρφωση σύμφωνα με τα δικά του πιστεύω χρησιμοποιώντας απειλές και βία. Εύκολα διαπίστωσε ότι αν μια θρησκεία είναι πραγματικά αληθινή και οι υπόλοιπες είναι ψεύτικες, η αλήθεια αργά ή γρήγορα θα λάμψει και θα επικρατήσει με τη δική της φυσική δύναμη, εάν οι άνθρωποι σκεφτούν το θέμα με λογική και μετριοπάθεια. Αλλά αν αποφασίσουν με συγκρούσεις και φασαρίες, καθώς οι χειρότεροι άνθρωποι είναι πάντα οι πιο ισχυρογνώμονες, η καλύτερη και η πιο ιερή θρησκεία στον κόσμο θα γεμίσει από ανόητες προλήψεις όπως το στάρι πνίγεται από τα αγκάθια και τα βάτα. Άφησε, λοιπόν, το όλο θέμα ανοικτό επιτρέποντας σε κάθε άνθρωπο να πιστέψει ότι θέλει. Η μοναδικά εξαίρεση ήταν ένας ιερός και αυστηρός νόμος εναντίον όποιου θα ήθελε να εξευτελίσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια θεωρώντας ότι η ψυχή χάνεται μαζί με το σώμα ή ότι το σύμπαν κυβερνάται από τυφλή τύχη και όχι από τη θεία πρόνοια.
Έτσι πιστεύουν ότι μετά το θάνατο οι αμαρτίες τιμωρούνται και οι αρετές επιβραβεύονται. Όποιος αρνείται αυτή την άποψη δεν θεωρείται ότι ανήκει στο ανθρώπινο είδος, καθώς υποβιβάζει την ανώτερη φύση της ψυχής στο επίπεδο του σώματος των θηρίων.....Για το λόγο αυτό, σε έναν τέτοιο άτομο δεν αποδίδονται τιμές, δεν του εμπιστεύονται δημόσια αξιώματα και δεν έχει ευθύνη για δημόσιες υποθέσεις. Αυτό το άτομο γενικά θεωρείται ποταπό και άχρηστο."

Λαλεί τζιαι άλλα ο Τόμας, αλλά η ουσία των αντιλήψεων του, που ακόμα τζιαι σήμερα αντικατοπτρίζουν την στάσην κάθε θρήσκου απέναντι στο "παράδοξον" της αθεϊας, παρουσιάζεται εξόχως παραστατικά. Σημειώστε ότι ο Τόμας Μορ ήταν "ευλαβής καθολικός", με αποτέλεσμαν να αντισταθεί στα σχέδια του τότε βασιλιά της Αγγλίας για απόσχισην που την Ρώμη τζιαι να του κόψουν την κκελλέν του. Η "Ουτοπία" του όμως θεωρείται κεφαλαιώδες έργον τζιαι έshιει επηρεάσει μεγάλα κεφάλια τζιαι κινήματα ανά τον κόσμον, ενώ η ίδια η λέξη επροήλθεν που δαμέ, ασχέτως του νοήματος που έshιει σήμερα.

Φυσικά ο Τόμας, όπως τζιαι ο μέσος θειστής, αποτυγχάνει να αντιληφθεί τι σημαίνει πραγματικός άθεος. Ο πραγματικός άθεος ουσιαστικά ΔΕΝ έshιει άποψην για το μεταφυσικόν. Ούτε τον απασχολεί. Ούτε θέλει να πείσει άλλους. Ο άθεος που τα κάμνει τούτα απλά αντικατέστησεν την μιαν θρησκείαν με μιαν άλλην. Ούτε ο μέσος άθεος θεωρεί ότι η δημιουργία του σύμπαντος οφείλεται σε "τυφλήν τύχην". Ο πραγματικός άθεος δεν τραβά κανέναν ζόριν με το να πιστέυκει ο καθένας σε αόρατους φιλαράκους στον ουρανόν, φτάνει να μεν τον βλάφτει άμεσα ή έμμεσα. Τζιαι πάνω που ούλλα, ο πραγματικός άθεος ποττέ, μα ποττέ, εν θα επιβάλει σε άλλους "πίστην χωρίς τεκμηρίωσην" τζιαι "δόγμαν τελετουργιών". Ο πραγματικός άθεος, τέλος, είναι ο πιο μεγάλος εξυμνητής τζιαι ανορθωτής της παρούσας υπόστασης του αθρώπου, αφού δεν τον απασχολεί τι γίνεται μετά θάνατον, ούτε προσπαθεί να παρηγορήσει τον άρρωστον, αλλά να πάρει το μέγιστον που την μοναδικήν, σίγουρην παρουσίαν μας σε τούτον το σύμπαν.

Αν τηρεί τούτα τα χαρακτηριστικά, ο πραγματικός άθεος είναι όντως ο "απόλυτος εχθρός" κάθε θρησκείας, γιατί αποτελεί παράγονταν διάβρωσης του εξουσιαστικού της εποικοδομήματος. Τζιαι γω, αν ήμουν "άσπιλος ηγέτης" θρησκείας, έτσι αθρώπους θα εστόχευα. Για την ώραν, οι θρησκείες, τζιαι τα κρατικά εποικοδομήματα τους επικρατούν στον πλανήτην Γη, τζιαι εν ο κύριος λόγος που ακόμα σφαζούμαστεν αλέστα τζιαι θέτουμεν την ύπαρξην μας ως είδος σε κίνδυνον. Είναι σε υποχώρησην σαφώς, αλλά είμαστεν ακόμα μακριά που έναν κόσμον πραγματικά ελεύθερον που δόγματα τζιαι εξουσίες. Μόνον ο χρόνος μπορεί να δείξει αν θα το ξορτώσουμεν. Η αρχή πάντως γίνεται μέσα που την μόρφωσην, την πληροφόρησην τζιαι την διαρκήν αμφισβήτησην των πάντων. Εν υπάρχει άλλος δρόμος.

Ώσπου να ελευθερωθούμεν, stay cool and keep rocking!

Στο θείον το Θανάση

Εν ξέρω αν γίνεται το ίδιον με ούλλους τους αθρώπους, αλλά όσον μεγαλώνω ο θάνατος βρίσκει με πιο "κυνικόν". Τζιαι εν μιλώ για τον θάνατον γενικώς, αλλά ακόμα τζιαι για το θάνατο κοντινών μου προσώπων. Ίσως η λέξη "κυνικός" να ξενίζει αλλά σε τούτες τες περιπτώσεις υπονοεί το ότι προσπαθώ να βάλω πρώτα τη λογικήν τζιαι μετά το συναίσθημαν. Εν δύσκολον, διότι το συναίσθημαν εν μια πιο πηγαία τζιαι ανεξέλεγκτη διαδικασία, αλλά βάσει του χαρακτήρα μου, νιώθω ότι εν μια ισορροπία που με βοηθά να αντιμετωπίσω τούτον το μέγιστον των αγνώστων που ονομάζουμεν θάνατον. Τζιαι να δω τι αφήνει πίσω του πρώτα, τζιαι μετά τι επήρεν μαζίν του.

Τούτη ούλλη η εισαγωγή για να σημειώσω, που ήταν τζιαι ο κύριος λόγος της σημερινής ανάρτησης, το ότι εχτές εχάσαμεν τον θείο το Θανάση, ή Σάκην καλλύττερα, όπως τον εφώναζεν η γυναίκα του η Δέσποινα, που εν αδερφή του παπά μου, τζιαι ούλλοι εμείς οι συγγενείς τζιαι δικοί του αθρώποι. Επάλεψεν ο θείος με τον καρκίνον, εκέρδισεν κάμποσους γύρους αλλά ο αγώνας ήταν αδύνατον να κερδιθεί. Έτην μιαν ωραίαν εικόναν (αφού ο θείος επέθανεν στην γενέτειραν του τα Γιάννενα, τζιαι εμείς οι πιο μακρινοί εν εμπορέσαμεν να τον ποshαιρετήσουμεν) μια πάλη ενάντια στην αντιξοότηταν, που ακόμα τζιαι αν εχάθηκεν, έδειξεν την δύναμην του αντρός.

Ο θείος ο Σάκης ήταν ο μόνος καλαμαράς μου θείος, παρά την παρουσίαν αρκετών γυναικών στες οικογένειες τζιαι των θκιό γονιών μου. Ήταν, μπορεί να πει κάποιος, η πρώτη μου γεύση που τους "εξ Ελλάδος αδερφούς", τζιείνες τες πρώτες φορές που τον εγνώρισα όταν εκατεβαίναν με την οικογένειαν που τα Γιάννενα στην Κύπρο για διακοπές. Πρέπει να ήταν ο πρώτος που άκουσα να μιλά δια ζώσης με τούτην την προφοράν πού τόσον μας εντυπωσιάζει εμάς τους κουμπάρους δακάτω. Καστανόξανθος, με το μουστακούϊν τζιαι τα γυαλιά του, έφκαλλεν σου ρε παιδί μου έναν άλλον αέραν. Κάτι το εξωτικόν. Στην πορείαν βέβαια απέκτησα Αθηναίον γαμπρόν τζιαι Σαλονικιόν σύγαμπρον, ενώ έζησα, εσπούδασα τζιαι εδούλεψα στην Ελλάδα για μιαν γεμάτην δεκαετίαν. Εν για τούτον που αγαπώ πραγματικά την Ελλάδαν τζιαι τους Έλληνες, επειδή "έπραξα" τους. Τζιαι ο θεός ο Σάκης ήταν η "πρώτη επαφή" για μέναν. Μια πολλά θετική πρώτη επαφή.

Αθθυμούμαι πίσω στο 1994, όταν επήα πρωτοετής στη Θεσσαλονίκη, με τον παπά μου συνοδεία, που εξεκίνησεν ο θείος με το αερόψυκτον Citroen GS του, που τα Γιάννενα τζιαι ήρτεν να μας πάρει στην πόλην του. Μιλούμεν για 8 ώρες πήεννε τζιαι 8 ώρες έλα τότε, μια διαδρομή πανέμορφη μεν αλλά πολλά ζόρικη για τον οδηγόν. Εντυπωσίασεν με τούτον το γεγονός σχεδόν όσον η οδηγική άγνοια κινδύνου του θείου, καθώς επροσπερνούσεν με τρομακτικήν μαεστρίαν νταλίκες πάνω στον ούλλον στροφές δρόμον.Στες λλίες μέρες που εμείναμεν στα Γιάννενα, έδωσεν το είναι του ούλλον να περάσουμεν όμορφα, να πάμεν τόπους, να γευτούμεν πράματα, να ζήσουμεν όσον προλάβουμεν που τζιείνα τα πανέμορφα μέρη της βορειοδυτικής Ελλάδας. Ούλλη η οικογένεια βεβαίως, τζιαι η θεία μου τζιαι τα ξαδέρφκια εκάμαν μας να νιώθουμεν σαν στο σπίτι μας, αλλά ο θείος ήταν λες τζιαι επήρεν το "πατριωτικά". Το ίδιον τζιαι τες άλλες θκιο-τρεις φορές που επήαμεν Γιάννενα τα επόμενα χρόνια. Προσωπικά εταύτισα τζιείνην την πόλην με τον θείον, την θείαν τζιαι τα ξαδέρφκια μου. Που τωρά έχουν τες δικές τους οικογένειες, τζιαι πρέπει να αντιμετωπίσουν τον θάνατον του θείου, μόλις στα 62 του χρόνια. Το μόνον που έχω να τους πω είναι "κουράγιον", τζιαι όποτε θέλουν να θυμηθούν τον παπάν τους, απλά να ρίχνουν μιαν μαθκιάν στα παιθκιά τους.

Δαμέ επιστρέφω στον "κυνισμόν" που ανέφερα στην αρχήν. Εν πιστεύκω πλέον ότι υπάρχει κάτι μετά θάνατον, τουλάχιστον οϊ για τον ίδιον τον νεκρόν. Υπάρχει ζωή για όσους μεινίσκουν πίσω, αναμνήσεις, βιώματα που την ζωήν δίπλα του, τζιαι υπάρχουν τα παιθκιά τζιαι τα εγγόνια του, που κουβαλούν κομμάθκια του, λλιόττερον ή παραπάνω φανερά. Τζιαι εν αρκετά τζιαι εν πολύτιμα τζιαι πρέπει να τα εκτιμούμεν. 

Εγώ κρατώ τζείνην την εικόνα του θείου του Σάκη, πίσω που το τιμόνιν του GS, να μας περιγράφει τες περιοχές του δρόμου Θεσσαλονίκης - Ιωαννίνων με το χαρακτηριστικόν του μειδίαμαν. Τζιαι όσον την κρατώ στο μυαλό μου, ο θείος ο Σάκης εν δαμέ μαζί μου. 

Ώσπου να ξαναπάω Γιάννενα, stay cool and keep rocking!