Πόλεμος

Η Κύπρος δεν είναι τούτον που θα αποκαλούσεν κάποιος, "ειρηνικόν μέρος". Διαχρονικά. Που τον τζιαιρόν που υπάρχουν αθρώποι σε τούτον τον τόπον υπάρχει τζιαι πόλεμος. Όταν εν έρκετουν που έξω, οι Κυπραίοι επολεμούσαν μεταξύν τους. Τζιαι τούτον εν άλλαξεν ούτε όταν για πρώτην φοράν στα χρονικά, εκάμαν δικόν τους κράτος, την Κυπριακήν Δημοκρατίαν. Χωρίς ακόμα να στεγνώσει το μελάνιν στην συμφωνίαν για το νέον κράτος, οι Κυπραίοι ήδη αρχίσαν τους σκοτωμούς μεταξύν τους, είτε βάσει εθνικής, είτε βάσει ιδεολογικής ομαδοποίησης. Ώσπου ήρτεν τζιαι ο έσχατος εισβολέας, στη μορφήν της Τουρκίας, για να δημιουργήσει μιαν τραγικήν φαυλότηταν κατοχής η οποία κρατά το απίστευτον χρονικόν διάστημαν των 44 (προσεχώς) χρόνων. Μια παράνοια που δηλητηριάζει τα πάντα σε τούτην την χώραν τζιαι κρατά μας πίσω τζιαι κάτω, παρά τα απίστευτα αγαθά που μπορεί να προσφέρει η Κύπρος, ως πατρίδα, στον κάτοικον της.

Υπάρχει όμως τζιαι μια άλλη τραγικότητα στην ιστορίαν τούτην: οι εισβολείς ισχυριστήκαν τζιαι συνεχίζουν να ισχυρίζουνται ότι εν εκάμαν εισβολήν τζιαι πόλεμον, αλλά "ειρηνευτικήν επιχείρησην". Άμα σκέφτεσαι φυσικά τα θύματα της εν λόγω επιχείρησης, τόσον τζιείνους που εχάσαν την ζωήν τους όσον τζιαι τους υπόλοιπους που εχάσαν πολλά άλλα, τζιαι συνεχίζουν να τα χάνουν, νιώθεις στιγμιαία να εξοργίζεσαι που την ειρωνίαν τζιαι να μεν μπορείς να κατανοήσεις πως το ίδιον συμβάν μπορεί να ερμηνεύκεται τόσον διαφορετικά αναλόγως της συνοπαρτζιάς στην οποίαν ανήκεις. Το πλέον τραγικόν όμως, είναι να συνειδητοποιείς ότι, με κυνικήν καθαρά θεώρησην, τα τελευταία 43 χρόνια παίζει να εν η πιο "ειρηνική" περίοδος στην ιστορίαν της Κύπρου. Εντάξει, σε έναν τόπον που τους πλέον στρατικοποιημένους του πλανήτη, με δεκάδες shιηλιάες υπό τα όπλα, με στρατιωτικές βάσεις - ορμητήρια για ούλλους τους γειτονικούς πολέμους τζιαι μιαν τεράστιαν ουλήν που διατρέχει το σώμαν του, με το εξόχως ποιητικόν όνομαν "πράσινη γραμμή", δύσκολα μπορείς να πιάσεις τούτην την πραγματικότηταν. Αλλά, επί της ουσίας, τα τελευταία 43 χρόνια οι Κυπραίοι εν σκοτώνουνται σχεδόν καθόλου, ούτε μεταξύ τους, ούτε που τους ξένους. Τζιαι η γενιά που εν τωρά γονείς, όπως εγώ ας πούμεν, εν εσυμμετείχαν ούτε υπήρξαν θύματα μαχών ή εμφύλιων συγκρούσεων. Οι δε μόνες πόμπες που εκρύγνηνται στην Κύπρον, πέραν των - μάταιων - ασκήσεων της Εθνικής Φρουράς, εν του υπόκοσμου όταν θέλει να εκφοβίσει οφειλέτες στοιχημάτων ή άλλων υπόγειων δοσοληψιών. Τζιαι τα θύματα "στρατιωτικής δραστηριότητας", εν θύματα ατυχημάτων, αναμενόμενων ακόμα τζιαι σε τζιαιρόν ειρήνης. Πιο πολλούς χάνουμεν στην άσφαλτον τζιαι λόγω καρκίνου παρά λόγω της κατάστασην με τον "εχθρόν".

Η παράνοια του κυπριακού προβλήματος, λαλούμεν συχνά, μπορεί μόνον να εκλείψει μέσω της διαπραγμάτευσης. Για τον απλόν λόγον ότι είμαστεν νάνοι μπροστά στον γιγάντιον νταήν της περιοχής, είτε μόνοι μας είτε με την Ελλάδαν, τζιαι το αποτέλεσμαν τυχόν πολεμικής σύρραξης το πιθανόττερον θα εκατέληγεν σε ήτταν, η οποία προφανώς θα έκαμνεν την θέσην μας ακόμα δυσμενέστερην που τη σημερινήν. Αντιλαμβανούμαστεν όμως το τι σημαίνει πόλεμος; Το φόβον, την ανασφάλειαν τζιαι την φρίκην που φέρνει μαζίν του;

Θα ανέμενεν κάποιος, που έναν λαόν που γειτονεύκει με χώρες όπως η Συρία, όπου κατασκοτώνουνται για χρόνια, με εκατοντάδες shιηλιάες νεκρούς τζιαι πρόσφυγες, να διατηρεί μιαν επαφήν με τούτην την κατάστασην που ονομάζεται πόλεμος. Τζιαι όμως, αν κρίνω που τον εαυτόν μου, που είμαι τζιαι έφεδρος υπολοχαγός, αλλά τζιαι που τον μέσον συμπατριώτην με τον οποίον συναναστρέφουμαι, ότι έχουμεν μαύρα μεσάνυχτα. Εξαιρούνται φυσικά όσοι εζήσαν τες μάχες κατά την εισβολήν, τον τρόμον των αεροπορικών τζιαι άλλων βιομβαρδισμών, την φρίκην της αιχμαλωσίας τζιαι του εξαδραποδισμού στες φυλακές, ή ακόμα τζιαι κάποιοι γέροντες που εσυμμετείχαν στες διακοινοτικές ταραχές της δεκαετίας του '60 τζιαι τον αγώναν της ΕΟΚΑ νωρίττερα. Τούτοι οι αθρώποι εν είτε ηλικιωμένοι είτε φεύκουν σιγά-σιγά που την ζωήν, ελαττώνοντας το ποσοστόν που μας που μπορεί να αντιληφθεί τι εστίν πόλεμος.

Η φυσιολογική ερώτηση είναι: έννεν καλόν που εν έχουμεν ζήσει οι περισσότεροι Κυπραίοι την βίαν του πολέμου; Τζιαι η αβασάνιστη απάντηση είναι: ναι, φυσικά, κανένας εν αξίζει να υποστεί τέθκοιαν συμφοράν. Που την άλλην όμως, τρομάζει με κάποτε τούτη η έλλειψη συναίσθησης της πραγματικότητας. Διότι όταν εν έshιεις ζήσει κάποια πράματα, κάπου μπορεί να υποτιμήσεις την επίδρασην τους. Η πρόσφατη συμπεριφορά της Τουρκίας, με τα πλοία της μέσα στα μούτρα μας, φαίνεται να εξάπτει σε μιαν μερίδαν που μας μιαν "πολεμόχαρην" διάθεσην. Μιαν τάσην να θέλει να εγκαταλείψει την οδόν της διαπραγμάτευσης, τζιαι να επιδιώξει άλλα "μέσα". Μέσα σύγκρουσης. 

Τζιαι καλάν, όντως όταν εν είσαι έτοιμος να πολεμήσεις για κάτι, προφανώς εν σου αξίζει τζιαι εννά το χάσεις. Αλλά, εν έτει 2018, εν μπορεί παρά να σε θλίβει, τζιαι να σε απελπίζει το πόσον απαραίτητα εν ακόμα τα πρωτόγονα αισθήματα τζιαι η προσφυγή στη βίαν, για την επίλυσην διαφορών που θκιό σόφρωνες άθρωποι θα εμπορούσαν να συμφωνήσουν σε διάστημαν κάποιων ωρών, φτάνει να είχαν ολόκληρην την πληροφόρησην τζιαι την θέλησην να ξεπεράσουν τα στερεότυπα τους. 

Εν έχω πρόβλημαν να παραδεχτώ ότι εν φοούμαι απλώς το ενδεχόμενον πολέμου. Τρέμω το. Εν το θεωρώ καθόλου απομακρυσμένον ενδεχόμενον. Τζιαι τρέμω το ακριβώς γιατί αν συμβεί εννά θέλω να πολεμήσω. Τον φόβον τζιαι την φρίκην έχω τα αντιμετωπίσει στους εφιάλτες μου τζιαι στες πολεμικές ταινίες. Εν μπορώ να διανοηθώ τι θα μου κάμουν αν γίνει πραγματικότητα. Όμως τούτα τα αισθήματα γίνουνται ακόμα πιο κατακλυσμιαία, όταν αντιληφθείς ότι είσαι γονιός, τζιαι ότι στην "γραμμήν του πυρός", ή πίσω της, εν θα είσαι μόνον εσύ, αλλά τζιαι η οικογένεια σου. 

Ώσπου ο πόλεμος να εν τόσον μακρινός, που έθθα υπάρχει ούτε ως ανάμνηση, stay cool and keep rocking!