Εμάθαμεν τζιαι καινούριαν λέξην εχτές, ή μάλλον είχα την ξανακούσει τζιαι πιο παλιά, ειδικά σε κάτι "αναρχικά" διαδικτυακά στέκια που επαρακολουθούσα κατά τζιαιρούς, αλλά οϊ τόσον επαναλαμβανόμενα τζιαι σίουρα οϊ σε προσπάθειαν να με χαρακτηρίσει εμέναν κάποιος ή τες θέσεις μου. "Ισαποστακισμός" λαλεί. Δηλαδή, όπως την καταλάβω εγώ, διότι εν σχετικά "άγνωστος" όρος, ακόμα τζιαι στο διαδίκτυον, μια τάση να μεν λαμβάνεις θέσην σε μιαν αντιπαράθεσην ή γενικότερα έναν θέμαν, αλλά να κρατάς "ίσες αποστάσεις", με ενδεχομένως απώτερον σκοπόν να είσαι αρεστός, να αποφεύγεις την σύγκρουσην κλπ. . Οι αναρχικοί λόγου χάρην προσάπτουν τούτην την συμπεριφοράν στους φιλελεύθερους τζιαι τους σοσιαλδημοκράτες, οι οποίοι συχνά-πυκνά τηρούν τούτην την στάσην μέσα που την λεγόμενην "θεωρίαν των δύο άκρων", ακροδεξιάς τζιαι ακροαριστεράς. Με τον τρόπον που μου την επροσάψαν, εξέλαβα την ως κάτι το αρνητικόν, ως μια κατηγορία, ως μια κατάπτυστη συμπεριφορά. Είναι; Έναν παράδειγμαν μπορεί να μας βοηθήσει πιο καλά να προβληματιστούμεν.
Ο Γ.Γ. του Ο.Η.Ε. ας πούμεν, μετά τα διαβήματα μας για τα νταηλήκια των Τούρκων, έφκαλεν ανακοίνωσην, σύμφωνα με την οποίαν εμείς εθεωρήσαμεν ότι εκράτησεν "ίσες αποστάσεις". Δηλαδή είπεν, λλίον πολλά, "ρε παιθκιά μεν μαλλώννετε, εύρετε τα, τούτα τα προβλήματα προκαλούνται επειδή εν καταφέρνετε να συμφωνήσετε στο κυπριακόν, εγώ εν μπορώ να παρέμβω ή να κάμω κάτι παραπάνω, έννεν η θέση μου κλπ.". Ενώ μια συμπεριφορά "θέσης" θα ήταν, λόγου χάρην, "ρε κακή Τουρκία, σήκωσ'τα μάνα μου τα πλοιούθκια σου που τα θαλάσσια χωράφκια της καλής Κυπριακής Δημοκρατίας, που την ρέσσεις πέντε κκελλάες, μεν είσαι ένας περιφερειακός νταής κλπ.". Μια άλλη "θέση" θα ήταν "ρε Κυπριακή Δημοκρατία, γιατί κάμνεις μονομερείς έρευνες για αέρια με άλυτον το κυπριακόν, εν το ξέρεις ότι οι Τούρτζιοι εννά κλωτσήσουν τζιαι εννά προκληθούν εντάσεις, με το επιχείρημαν ότι εν λαμβάνετε υπόψην τους Τουρκοκύπριους κλπ.". Με λλία λόγια, ο Γ.Ε. των Ο.Η.Ε. ότι τζιαι να ελάλεν εψές, ήταν "χαμένος". Η "ουδέτερη στάση" θυμώνει τζιαι τους θκιό "αντιμαχόμενους", ενώ οι άλλες θκιό θέσεις αφήνουν την μιαν ανικανοποίητην. Περίπτωση να ικανοποιηθούν τζιαι οι θκιό πλευρές, υπάρχει μόνον αν τα εύρουν οι θκιό τους. Που την άλλην, αν ως πλευρά έshιεις ούλλα τα επιχειρήματα με το μέρος σου, έναν τρίτον μέρος διευκολύνεται να υιοθετήσει την θέσην σου. Που την στιγμήν που εν το πράττει, το πιθανόττερρον είναι ότι τζιαι η άλλη πλευρά διαθέτει, εν μέρει έστω, κάποια στοιχεία υπέρ της. Ειδικά για το παράδειγμαν που έβαλα, τούτον συμπεραίνει ένας νηφάλιος παρατηρητής.
Ποια εν η διαφορά του "ισοαποστακισμού" που την "αμεροληψίαν". Ας βάλουμεν ακόμα έναν παράδειγμαν. Δέρνουνται θκιό αθρώποι. Ο ένας εν σαφές ότι άρκεψεν τον καφκάν, εν πιο μεγαλόσωμος, έβαλεν τον άλλον κάτω τζιαι ενώ εν προφανές ότι εν αντιστέκεται πλέον, συνεχίζει να του διά που πάνω. Τζιαι μπαίνεις εσύ να τους χωρίσεις. Διαπιστώνεις όμως ότι ο συγκεκριμένος που "νικά" εν συγγενής σου, ενώ τζιείνος που τες τρώει εν φίλος σου. Δηλαδή, έχουν στοιχεία οι "αντιμαχόμενοι" που "υποσκάπτουν" την "ουδετερότηταν" τζιαι την "αμεροληψίαν" σου. Στην προκειμένην περίπτωσην, "ισαποστακισμός" είναι να πεις: "ρε κοπέλια, σταματάτε να μαλώνετε. Έννεν συμπεριφορά τούτη", χωρίς να διερευνήσεις ποιος άρκεψεν τον καφκάν, με ποιαν αφορμήν τζιαι με ποιά αίτια. Αμεροληψία είναι να κάμεις τούτην την διερεύνησην χωρίς να παίξει κανένα ρόλον είτε η συγγένεια σου, είτε η φιλία σου τζιαι να καταλήξεις σε σαφήν θέσην, αφού ακούσεις τα γεγονότα τζιαι τα επιχερήματα τζιαι των θκιό. Αν τούτον γίνει σωστά, καμμιά που τες θκιό πλευρές εν πρέπει να εν παραπονεμένη, εφόσον απολαμβάνεις τζιαι που τες θκιό την εκτίμησην της αμεροληψίας. Άρα το συμπέρασμαν που φκαίνει είναι ότι μπορεί να προσπαθήσεις να είσαι αμερόληπτος αλλά να προκύψεις "ισαποστάκιας". Θέλει προσοχήν.
Πάμεν τωρά στες άλλες θκιό λέξεις: μετριοπάθεια τζιαι τοξικότητα. Η πρώτη εν πιο "παραδοσιακή ένννοια τζιαι εν χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης. Υποδηλώνει μιαν τάσην "αυτοσυγκράτησης" στην έκφρασην τζιαι γενικά την συμπεριφοράν, μιαν ευελιξίαν στες θέσεις που αφήνει πάντα χώρον για διάλογον τζιαι αυτοκριτικήν, μιαν "πολιτικήν" αποφυγής αχρείαστων συγκρούσεων τζιαι μιαν συνεχήν προσπάθεια εύρεσης της "χρυσής τομής" στα θέματα που προκύπτουν. Εν κάτι που καλλιεργείται στον άθρωπον αλλά σε έναν βαθμόν εν στοιχείον τζιαι του χαρακτήρα. Εν συχνόν φαινόμενον να θωρείς αθρώπους πραγματικά να εν ανίκανοι να συμπεριφερθούν μετριοπαθώς, λόγω της "ιδιοσυγκρασίας" τους. Εν αρκετή μια απλή "φυτιλιά", διαλεκτική ή άλλη, για να τους φέρει στα άκρα, να τους κάμνει αχρείαστα επιθετικούς τζιαι αμετροεπείς στην συμπεριφοράν τους. Μπορεί να αντιληφθεί κάποιος την αξίαν της μετριοπάθειας ειδικά στες ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις. Εν μια ιδιότητα που σίουρα υποβοηθά την συνύπαρξην με τους άλλους, χωρίς να υποσκάπτει την ελεύθερην έκφρασην τζιαι την διαφορετικότηταν της άποψης. Μπορείς με την μετριοπάθειαν να διαφωνείς κάθετα αλλά να μεν συγκρούεσαι με τον άλλον όπως τζιείνα τα κριάρκα που θωρούμεν σε ντοκυμαντέρ του animal planet. Τζιαι να καταλήξεις σε μια ελάχιστην "ειρήνην", ακόμα τζιαι εν διαφωνία.
Τοξικότητα τωρά, έννεν απλά η καφρίλα τζιαι ο εξτρεμισμός στην συμπεριφοράν. Τοξικότητα είναι ακριβώς τούτον που υποδηλώνει τζιαι η κυριολεκτική της έννοια. Η παρουσία των τοξικών αθρώπων στες αλληλεπιδράσεις εν "δηλητηριώδης", εν "ανθυγιεινή" για τους γύρω τους. Ακόμα τζιαι όταν υποστηρίζουν θέσεις με ατράνταχτα επιχειρήματα, αποδείξεις κλπ. τζιαι θα εμπορούσεν αβασάνιστα κάποιος να τους υποστηρίξει, το ύφος, η επιθετικότητα, η ειρωνία ενίοτε, που εκδηλώνουν υποσκάπτουν την ούλλην τους παρουσίαν. Όταν δε εισπράττουν αντίδρασην, τότε η τοξίνη μπαίνει στο αυλάτζιην, τζιαι πραγματικά είναι μάστροι στο να υποβιβάσουν τον διάλογον στο επίπεδον που βολεύκει την τοξικότηταν τους τζιαι κυριολεκτικά να "ξεσαλώνουν" σκορπίζοντας δηλητήριον, τόσον σε υποστηρικτές τους όσον τζιαι σε "εχθρούς". Διότι ένας τοξικός άθρωπος πάντα, μα πάντα, εντοπίζει στους άλλους τον "εχθρόν", για τον οποίον εν μπορεί να υπάρξει κανέναν έλεος, καμμιά "εποικοδομητικότητα".
Νομίζω φκαίνει που όσα λαλώ ότι μεγαλλίττερος "εχθρός" ενός τοξικού ατόμου, εν ο μετριοπαθής. Όταν εμφανίζεται σε μιαν αλληλεπίδρασην, θκιό θανάσιμοι τοξικοί εχθροί εν άξιοι να βάλουν στην άκρην τες διαφορές τους εναντίον του μετριοπαθή που εδιανοήθηκεν να παρεμβληθεί στες κουτουλιές τους. Ποια εν η μέση κατηγορία του τοξικού προς τον μετριοπαθήν; Ότι εν "ισαποστάκιας". Νομίζω με την οριοθέτησην που έκαμα πιο πάνω των εννοιών, όπως τες καταλάβω εγώ πάντα, εν μια απολύτως φυσιολογική εξέλιξη. Τζιαι ο μετριοπαθής καλά κάμνει να αποχωρήσει, πριν τον τραβήσουν στο επίπεδον που θέλουν τζιαι τον κάμουν σκόνην. Εκτός τζιαι αν εν μαζόχας, όπως είμαι εγώ κάποτε. Όϊ εν θα αναλύσω τζιαι τούτην την έννοιαν, μεν φοάστε.
Ώσπου να ξεχωρίσουμεν βασικές έννοιες για όσα μας χαρακτηρίζουν, stay cool and keep rocking!
Πάμεν τωρά στες άλλες θκιό λέξεις: μετριοπάθεια τζιαι τοξικότητα. Η πρώτη εν πιο "παραδοσιακή ένννοια τζιαι εν χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης. Υποδηλώνει μιαν τάσην "αυτοσυγκράτησης" στην έκφρασην τζιαι γενικά την συμπεριφοράν, μιαν ευελιξίαν στες θέσεις που αφήνει πάντα χώρον για διάλογον τζιαι αυτοκριτικήν, μιαν "πολιτικήν" αποφυγής αχρείαστων συγκρούσεων τζιαι μιαν συνεχήν προσπάθεια εύρεσης της "χρυσής τομής" στα θέματα που προκύπτουν. Εν κάτι που καλλιεργείται στον άθρωπον αλλά σε έναν βαθμόν εν στοιχείον τζιαι του χαρακτήρα. Εν συχνόν φαινόμενον να θωρείς αθρώπους πραγματικά να εν ανίκανοι να συμπεριφερθούν μετριοπαθώς, λόγω της "ιδιοσυγκρασίας" τους. Εν αρκετή μια απλή "φυτιλιά", διαλεκτική ή άλλη, για να τους φέρει στα άκρα, να τους κάμνει αχρείαστα επιθετικούς τζιαι αμετροεπείς στην συμπεριφοράν τους. Μπορεί να αντιληφθεί κάποιος την αξίαν της μετριοπάθειας ειδικά στες ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις. Εν μια ιδιότητα που σίουρα υποβοηθά την συνύπαρξην με τους άλλους, χωρίς να υποσκάπτει την ελεύθερην έκφρασην τζιαι την διαφορετικότηταν της άποψης. Μπορείς με την μετριοπάθειαν να διαφωνείς κάθετα αλλά να μεν συγκρούεσαι με τον άλλον όπως τζιείνα τα κριάρκα που θωρούμεν σε ντοκυμαντέρ του animal planet. Τζιαι να καταλήξεις σε μια ελάχιστην "ειρήνην", ακόμα τζιαι εν διαφωνία.
Τοξικότητα τωρά, έννεν απλά η καφρίλα τζιαι ο εξτρεμισμός στην συμπεριφοράν. Τοξικότητα είναι ακριβώς τούτον που υποδηλώνει τζιαι η κυριολεκτική της έννοια. Η παρουσία των τοξικών αθρώπων στες αλληλεπιδράσεις εν "δηλητηριώδης", εν "ανθυγιεινή" για τους γύρω τους. Ακόμα τζιαι όταν υποστηρίζουν θέσεις με ατράνταχτα επιχειρήματα, αποδείξεις κλπ. τζιαι θα εμπορούσεν αβασάνιστα κάποιος να τους υποστηρίξει, το ύφος, η επιθετικότητα, η ειρωνία ενίοτε, που εκδηλώνουν υποσκάπτουν την ούλλην τους παρουσίαν. Όταν δε εισπράττουν αντίδρασην, τότε η τοξίνη μπαίνει στο αυλάτζιην, τζιαι πραγματικά είναι μάστροι στο να υποβιβάσουν τον διάλογον στο επίπεδον που βολεύκει την τοξικότηταν τους τζιαι κυριολεκτικά να "ξεσαλώνουν" σκορπίζοντας δηλητήριον, τόσον σε υποστηρικτές τους όσον τζιαι σε "εχθρούς". Διότι ένας τοξικός άθρωπος πάντα, μα πάντα, εντοπίζει στους άλλους τον "εχθρόν", για τον οποίον εν μπορεί να υπάρξει κανέναν έλεος, καμμιά "εποικοδομητικότητα".
Νομίζω φκαίνει που όσα λαλώ ότι μεγαλλίττερος "εχθρός" ενός τοξικού ατόμου, εν ο μετριοπαθής. Όταν εμφανίζεται σε μιαν αλληλεπίδρασην, θκιό θανάσιμοι τοξικοί εχθροί εν άξιοι να βάλουν στην άκρην τες διαφορές τους εναντίον του μετριοπαθή που εδιανοήθηκεν να παρεμβληθεί στες κουτουλιές τους. Ποια εν η μέση κατηγορία του τοξικού προς τον μετριοπαθήν; Ότι εν "ισαποστάκιας". Νομίζω με την οριοθέτησην που έκαμα πιο πάνω των εννοιών, όπως τες καταλάβω εγώ πάντα, εν μια απολύτως φυσιολογική εξέλιξη. Τζιαι ο μετριοπαθής καλά κάμνει να αποχωρήσει, πριν τον τραβήσουν στο επίπεδον που θέλουν τζιαι τον κάμουν σκόνην. Εκτός τζιαι αν εν μαζόχας, όπως είμαι εγώ κάποτε. Όϊ εν θα αναλύσω τζιαι τούτην την έννοιαν, μεν φοάστε.
Ώσπου να ξεχωρίσουμεν βασικές έννοιες για όσα μας χαρακτηρίζουν, stay cool and keep rocking!
φιλαράκι μ άρεσε η τοποθέτηση σου, είμαι φιλελεύθερος σοσιαλιστής σαν τον Ομπάμα, αμερόληπτος, ισαποστακιστής, μετριοπαθής κι τοξικός. Δηλαδή με μία λέξη άνθρωπος που προσπαθεί να είναι cool. Τώρα που ανακάλυψα το μπλογκ σου, θα διαβάσω και άλλα δικά σου, έχουν ενδιαφέρον
ΑπάντησηΔιαγραφή