Πόλεμος

Η Κύπρος δεν είναι τούτον που θα αποκαλούσεν κάποιος, "ειρηνικόν μέρος". Διαχρονικά. Που τον τζιαιρόν που υπάρχουν αθρώποι σε τούτον τον τόπον υπάρχει τζιαι πόλεμος. Όταν εν έρκετουν που έξω, οι Κυπραίοι επολεμούσαν μεταξύν τους. Τζιαι τούτον εν άλλαξεν ούτε όταν για πρώτην φοράν στα χρονικά, εκάμαν δικόν τους κράτος, την Κυπριακήν Δημοκρατίαν. Χωρίς ακόμα να στεγνώσει το μελάνιν στην συμφωνίαν για το νέον κράτος, οι Κυπραίοι ήδη αρχίσαν τους σκοτωμούς μεταξύν τους, είτε βάσει εθνικής, είτε βάσει ιδεολογικής ομαδοποίησης. Ώσπου ήρτεν τζιαι ο έσχατος εισβολέας, στη μορφήν της Τουρκίας, για να δημιουργήσει μιαν τραγικήν φαυλότηταν κατοχής η οποία κρατά το απίστευτον χρονικόν διάστημαν των 44 (προσεχώς) χρόνων. Μια παράνοια που δηλητηριάζει τα πάντα σε τούτην την χώραν τζιαι κρατά μας πίσω τζιαι κάτω, παρά τα απίστευτα αγαθά που μπορεί να προσφέρει η Κύπρος, ως πατρίδα, στον κάτοικον της.

Υπάρχει όμως τζιαι μια άλλη τραγικότητα στην ιστορίαν τούτην: οι εισβολείς ισχυριστήκαν τζιαι συνεχίζουν να ισχυρίζουνται ότι εν εκάμαν εισβολήν τζιαι πόλεμον, αλλά "ειρηνευτικήν επιχείρησην". Άμα σκέφτεσαι φυσικά τα θύματα της εν λόγω επιχείρησης, τόσον τζιείνους που εχάσαν την ζωήν τους όσον τζιαι τους υπόλοιπους που εχάσαν πολλά άλλα, τζιαι συνεχίζουν να τα χάνουν, νιώθεις στιγμιαία να εξοργίζεσαι που την ειρωνίαν τζιαι να μεν μπορείς να κατανοήσεις πως το ίδιον συμβάν μπορεί να ερμηνεύκεται τόσον διαφορετικά αναλόγως της συνοπαρτζιάς στην οποίαν ανήκεις. Το πλέον τραγικόν όμως, είναι να συνειδητοποιείς ότι, με κυνικήν καθαρά θεώρησην, τα τελευταία 43 χρόνια παίζει να εν η πιο "ειρηνική" περίοδος στην ιστορίαν της Κύπρου. Εντάξει, σε έναν τόπον που τους πλέον στρατικοποιημένους του πλανήτη, με δεκάδες shιηλιάες υπό τα όπλα, με στρατιωτικές βάσεις - ορμητήρια για ούλλους τους γειτονικούς πολέμους τζιαι μιαν τεράστιαν ουλήν που διατρέχει το σώμαν του, με το εξόχως ποιητικόν όνομαν "πράσινη γραμμή", δύσκολα μπορείς να πιάσεις τούτην την πραγματικότηταν. Αλλά, επί της ουσίας, τα τελευταία 43 χρόνια οι Κυπραίοι εν σκοτώνουνται σχεδόν καθόλου, ούτε μεταξύ τους, ούτε που τους ξένους. Τζιαι η γενιά που εν τωρά γονείς, όπως εγώ ας πούμεν, εν εσυμμετείχαν ούτε υπήρξαν θύματα μαχών ή εμφύλιων συγκρούσεων. Οι δε μόνες πόμπες που εκρύγνηνται στην Κύπρον, πέραν των - μάταιων - ασκήσεων της Εθνικής Φρουράς, εν του υπόκοσμου όταν θέλει να εκφοβίσει οφειλέτες στοιχημάτων ή άλλων υπόγειων δοσοληψιών. Τζιαι τα θύματα "στρατιωτικής δραστηριότητας", εν θύματα ατυχημάτων, αναμενόμενων ακόμα τζιαι σε τζιαιρόν ειρήνης. Πιο πολλούς χάνουμεν στην άσφαλτον τζιαι λόγω καρκίνου παρά λόγω της κατάστασην με τον "εχθρόν".

Η παράνοια του κυπριακού προβλήματος, λαλούμεν συχνά, μπορεί μόνον να εκλείψει μέσω της διαπραγμάτευσης. Για τον απλόν λόγον ότι είμαστεν νάνοι μπροστά στον γιγάντιον νταήν της περιοχής, είτε μόνοι μας είτε με την Ελλάδαν, τζιαι το αποτέλεσμαν τυχόν πολεμικής σύρραξης το πιθανόττερον θα εκατέληγεν σε ήτταν, η οποία προφανώς θα έκαμνεν την θέσην μας ακόμα δυσμενέστερην που τη σημερινήν. Αντιλαμβανούμαστεν όμως το τι σημαίνει πόλεμος; Το φόβον, την ανασφάλειαν τζιαι την φρίκην που φέρνει μαζίν του;

Θα ανέμενεν κάποιος, που έναν λαόν που γειτονεύκει με χώρες όπως η Συρία, όπου κατασκοτώνουνται για χρόνια, με εκατοντάδες shιηλιάες νεκρούς τζιαι πρόσφυγες, να διατηρεί μιαν επαφήν με τούτην την κατάστασην που ονομάζεται πόλεμος. Τζιαι όμως, αν κρίνω που τον εαυτόν μου, που είμαι τζιαι έφεδρος υπολοχαγός, αλλά τζιαι που τον μέσον συμπατριώτην με τον οποίον συναναστρέφουμαι, ότι έχουμεν μαύρα μεσάνυχτα. Εξαιρούνται φυσικά όσοι εζήσαν τες μάχες κατά την εισβολήν, τον τρόμον των αεροπορικών τζιαι άλλων βιομβαρδισμών, την φρίκην της αιχμαλωσίας τζιαι του εξαδραποδισμού στες φυλακές, ή ακόμα τζιαι κάποιοι γέροντες που εσυμμετείχαν στες διακοινοτικές ταραχές της δεκαετίας του '60 τζιαι τον αγώναν της ΕΟΚΑ νωρίττερα. Τούτοι οι αθρώποι εν είτε ηλικιωμένοι είτε φεύκουν σιγά-σιγά που την ζωήν, ελαττώνοντας το ποσοστόν που μας που μπορεί να αντιληφθεί τι εστίν πόλεμος.

Η φυσιολογική ερώτηση είναι: έννεν καλόν που εν έχουμεν ζήσει οι περισσότεροι Κυπραίοι την βίαν του πολέμου; Τζιαι η αβασάνιστη απάντηση είναι: ναι, φυσικά, κανένας εν αξίζει να υποστεί τέθκοιαν συμφοράν. Που την άλλην όμως, τρομάζει με κάποτε τούτη η έλλειψη συναίσθησης της πραγματικότητας. Διότι όταν εν έshιεις ζήσει κάποια πράματα, κάπου μπορεί να υποτιμήσεις την επίδρασην τους. Η πρόσφατη συμπεριφορά της Τουρκίας, με τα πλοία της μέσα στα μούτρα μας, φαίνεται να εξάπτει σε μιαν μερίδαν που μας μιαν "πολεμόχαρην" διάθεσην. Μιαν τάσην να θέλει να εγκαταλείψει την οδόν της διαπραγμάτευσης, τζιαι να επιδιώξει άλλα "μέσα". Μέσα σύγκρουσης. 

Τζιαι καλάν, όντως όταν εν είσαι έτοιμος να πολεμήσεις για κάτι, προφανώς εν σου αξίζει τζιαι εννά το χάσεις. Αλλά, εν έτει 2018, εν μπορεί παρά να σε θλίβει, τζιαι να σε απελπίζει το πόσον απαραίτητα εν ακόμα τα πρωτόγονα αισθήματα τζιαι η προσφυγή στη βίαν, για την επίλυσην διαφορών που θκιό σόφρωνες άθρωποι θα εμπορούσαν να συμφωνήσουν σε διάστημαν κάποιων ωρών, φτάνει να είχαν ολόκληρην την πληροφόρησην τζιαι την θέλησην να ξεπεράσουν τα στερεότυπα τους. 

Εν έχω πρόβλημαν να παραδεχτώ ότι εν φοούμαι απλώς το ενδεχόμενον πολέμου. Τρέμω το. Εν το θεωρώ καθόλου απομακρυσμένον ενδεχόμενον. Τζιαι τρέμω το ακριβώς γιατί αν συμβεί εννά θέλω να πολεμήσω. Τον φόβον τζιαι την φρίκην έχω τα αντιμετωπίσει στους εφιάλτες μου τζιαι στες πολεμικές ταινίες. Εν μπορώ να διανοηθώ τι θα μου κάμουν αν γίνει πραγματικότητα. Όμως τούτα τα αισθήματα γίνουνται ακόμα πιο κατακλυσμιαία, όταν αντιληφθείς ότι είσαι γονιός, τζιαι ότι στην "γραμμήν του πυρός", ή πίσω της, εν θα είσαι μόνον εσύ, αλλά τζιαι η οικογένεια σου. 

Ώσπου ο πόλεμος να εν τόσον μακρινός, που έθθα υπάρχει ούτε ως ανάμνηση, stay cool and keep rocking!

Ισαποστακισμός, αμεροληψία, μετριοπάθεια, τοξικότητα

Εμάθαμεν τζιαι καινούριαν λέξην εχτές, ή μάλλον είχα την ξανακούσει τζιαι πιο παλιά, ειδικά σε κάτι "αναρχικά" διαδικτυακά στέκια που επαρακολουθούσα κατά τζιαιρούς, αλλά οϊ τόσον επαναλαμβανόμενα τζιαι σίουρα οϊ σε προσπάθειαν να με χαρακτηρίσει εμέναν κάποιος ή τες θέσεις μου. "Ισαποστακισμός" λαλεί. Δηλαδή, όπως την καταλάβω εγώ, διότι εν σχετικά "άγνωστος" όρος, ακόμα τζιαι στο διαδίκτυον, μια τάση να μεν λαμβάνεις θέσην σε μιαν αντιπαράθεσην ή γενικότερα έναν θέμαν, αλλά να κρατάς "ίσες αποστάσεις", με ενδεχομένως απώτερον σκοπόν να είσαι αρεστός, να αποφεύγεις την σύγκρουσην κλπ. . Οι αναρχικοί λόγου χάρην προσάπτουν τούτην την συμπεριφοράν στους φιλελεύθερους τζιαι τους σοσιαλδημοκράτες, οι οποίοι συχνά-πυκνά τηρούν τούτην την στάσην μέσα που την λεγόμενην "θεωρίαν των δύο άκρων", ακροδεξιάς τζιαι ακροαριστεράς. Με τον τρόπον που μου την επροσάψαν, εξέλαβα την ως κάτι το αρνητικόν, ως μια κατηγορία, ως μια κατάπτυστη συμπεριφορά. Είναι; Έναν παράδειγμαν μπορεί να μας βοηθήσει πιο καλά να προβληματιστούμεν.

Ο Γ.Γ. του Ο.Η.Ε. ας πούμεν, μετά τα διαβήματα μας για τα νταηλήκια των Τούρκων, έφκαλεν ανακοίνωσην, σύμφωνα με την οποίαν εμείς εθεωρήσαμεν ότι εκράτησεν "ίσες αποστάσεις". Δηλαδή είπεν, λλίον πολλά, "ρε παιθκιά μεν μαλλώννετε, εύρετε τα, τούτα τα προβλήματα προκαλούνται επειδή εν καταφέρνετε να συμφωνήσετε στο κυπριακόν, εγώ εν μπορώ να παρέμβω ή να κάμω κάτι παραπάνω, έννεν η θέση μου κλπ.". Ενώ μια συμπεριφορά "θέσης" θα ήταν, λόγου χάρην, "ρε κακή Τουρκία, σήκωσ'τα μάνα μου τα πλοιούθκια σου που τα θαλάσσια χωράφκια της καλής Κυπριακής Δημοκρατίας, που την ρέσσεις πέντε κκελλάες, μεν είσαι ένας περιφερειακός νταής κλπ.". Μια άλλη "θέση" θα ήταν "ρε Κυπριακή Δημοκρατία, γιατί κάμνεις μονομερείς έρευνες για αέρια με άλυτον το κυπριακόν, εν το ξέρεις ότι οι Τούρτζιοι εννά κλωτσήσουν τζιαι εννά προκληθούν εντάσεις, με το επιχείρημαν ότι εν λαμβάνετε υπόψην τους Τουρκοκύπριους κλπ.". Με λλία λόγια, ο Γ.Ε. των Ο.Η.Ε. ότι τζιαι να ελάλεν εψές, ήταν "χαμένος". Η "ουδέτερη στάση" θυμώνει τζιαι τους θκιό "αντιμαχόμενους", ενώ οι άλλες θκιό θέσεις αφήνουν την μιαν ανικανοποίητην. Περίπτωση να ικανοποιηθούν τζιαι οι θκιό πλευρές, υπάρχει μόνον αν τα εύρουν οι θκιό τους. Που την άλλην, αν ως πλευρά έshιεις ούλλα τα επιχειρήματα με το μέρος σου, έναν τρίτον μέρος διευκολύνεται να υιοθετήσει την θέσην σου. Που την στιγμήν που εν το πράττει, το πιθανόττερρον είναι ότι τζιαι η άλλη πλευρά διαθέτει, εν μέρει έστω, κάποια στοιχεία υπέρ της. Ειδικά για το παράδειγμαν που έβαλα, τούτον συμπεραίνει ένας νηφάλιος παρατηρητής. 

Ποια εν η διαφορά του "ισοαποστακισμού" που την "αμεροληψίαν". Ας βάλουμεν ακόμα έναν παράδειγμαν. Δέρνουνται θκιό αθρώποι. Ο ένας εν σαφές ότι άρκεψεν τον καφκάν, εν πιο μεγαλόσωμος, έβαλεν τον άλλον κάτω τζιαι ενώ εν προφανές ότι εν αντιστέκεται πλέον, συνεχίζει να του διά που πάνω. Τζιαι μπαίνεις εσύ να τους χωρίσεις. Διαπιστώνεις όμως ότι ο συγκεκριμένος που "νικά" εν συγγενής σου, ενώ τζιείνος που τες τρώει εν φίλος σου. Δηλαδή, έχουν στοιχεία οι "αντιμαχόμενοι" που "υποσκάπτουν" την "ουδετερότηταν" τζιαι την "αμεροληψίαν" σου. Στην προκειμένην περίπτωσην, "ισαποστακισμός" είναι να πεις: "ρε κοπέλια, σταματάτε να μαλώνετε. Έννεν συμπεριφορά τούτη", χωρίς να διερευνήσεις ποιος άρκεψεν τον καφκάν, με ποιαν αφορμήν τζιαι με ποιά αίτια. Αμεροληψία είναι να κάμεις τούτην την διερεύνησην χωρίς να παίξει κανένα ρόλον είτε η συγγένεια σου, είτε η φιλία σου τζιαι να καταλήξεις σε σαφήν θέσην, αφού ακούσεις τα γεγονότα τζιαι τα επιχερήματα τζιαι των θκιό. Αν τούτον γίνει σωστά, καμμιά που τες θκιό πλευρές εν πρέπει να εν παραπονεμένη, εφόσον απολαμβάνεις τζιαι που τες θκιό την εκτίμησην της αμεροληψίας. Άρα το συμπέρασμαν που φκαίνει είναι ότι μπορεί να προσπαθήσεις να είσαι αμερόληπτος αλλά να προκύψεις "ισαποστάκιας". Θέλει προσοχήν.

Πάμεν τωρά στες άλλες θκιό λέξεις: μετριοπάθεια τζιαι τοξικότητα. Η πρώτη εν πιο "παραδοσιακή ένννοια τζιαι εν χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης. Υποδηλώνει μιαν τάσην "αυτοσυγκράτησης" στην έκφρασην τζιαι γενικά την συμπεριφοράν, μιαν ευελιξίαν στες θέσεις που αφήνει πάντα χώρον για διάλογον τζιαι αυτοκριτικήν, μιαν "πολιτικήν" αποφυγής αχρείαστων συγκρούσεων τζιαι μιαν συνεχήν προσπάθεια εύρεσης της "χρυσής τομής" στα θέματα που προκύπτουν. Εν κάτι που καλλιεργείται στον άθρωπον αλλά σε έναν βαθμόν εν στοιχείον τζιαι του χαρακτήρα. Εν συχνόν φαινόμενον να θωρείς αθρώπους πραγματικά να εν ανίκανοι να συμπεριφερθούν μετριοπαθώς, λόγω της "ιδιοσυγκρασίας" τους. Εν αρκετή μια απλή "φυτιλιά", διαλεκτική ή άλλη, για να τους φέρει στα άκρα, να τους κάμνει αχρείαστα επιθετικούς τζιαι αμετροεπείς στην συμπεριφοράν τους. Μπορεί να αντιληφθεί κάποιος την αξίαν της μετριοπάθειας ειδικά στες ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις. Εν μια ιδιότητα που σίουρα υποβοηθά την συνύπαρξην με τους άλλους, χωρίς να υποσκάπτει την ελεύθερην έκφρασην τζιαι την διαφορετικότηταν της άποψης. Μπορείς με την μετριοπάθειαν να διαφωνείς κάθετα αλλά να μεν συγκρούεσαι με τον άλλον όπως τζιείνα τα κριάρκα που θωρούμεν σε ντοκυμαντέρ του animal planet. Τζιαι να καταλήξεις σε μια ελάχιστην "ειρήνην", ακόμα τζιαι εν διαφωνία.
Τοξικότητα τωρά, έννεν απλά η καφρίλα τζιαι ο εξτρεμισμός στην συμπεριφοράν. Τοξικότητα είναι ακριβώς τούτον που υποδηλώνει τζιαι η κυριολεκτική της έννοια. Η παρουσία των τοξικών αθρώπων στες αλληλεπιδράσεις εν "δηλητηριώδης", εν "ανθυγιεινή" για τους γύρω τους. Ακόμα τζιαι όταν υποστηρίζουν θέσεις με ατράνταχτα επιχειρήματα, αποδείξεις κλπ. τζιαι θα εμπορούσεν αβασάνιστα κάποιος να τους υποστηρίξει, το ύφος, η επιθετικότητα, η ειρωνία ενίοτε, που εκδηλώνουν υποσκάπτουν την ούλλην τους παρουσίαν. Όταν δε εισπράττουν αντίδρασην, τότε η τοξίνη μπαίνει στο αυλάτζιην, τζιαι πραγματικά είναι μάστροι στο να υποβιβάσουν τον διάλογον στο επίπεδον που βολεύκει την τοξικότηταν τους τζιαι κυριολεκτικά να "ξεσαλώνουν" σκορπίζοντας δηλητήριον, τόσον σε υποστηρικτές τους όσον τζιαι σε "εχθρούς". Διότι ένας τοξικός άθρωπος πάντα, μα πάντα, εντοπίζει στους άλλους τον "εχθρόν", για τον οποίον εν μπορεί να υπάρξει κανέναν έλεος, καμμιά "εποικοδομητικότητα".
Νομίζω φκαίνει που όσα λαλώ ότι μεγαλλίττερος "εχθρός" ενός τοξικού ατόμου, εν ο μετριοπαθής. Όταν εμφανίζεται σε μιαν αλληλεπίδρασην, θκιό θανάσιμοι τοξικοί εχθροί εν άξιοι να βάλουν στην άκρην τες διαφορές τους εναντίον του μετριοπαθή που εδιανοήθηκεν να παρεμβληθεί στες κουτουλιές τους. Ποια εν η μέση κατηγορία του τοξικού προς τον μετριοπαθήν; Ότι εν "ισαποστάκιας". Νομίζω με την οριοθέτησην που έκαμα πιο πάνω των εννοιών, όπως τες καταλάβω εγώ πάντα, εν μια απολύτως φυσιολογική εξέλιξη. Τζιαι ο μετριοπαθής καλά κάμνει να αποχωρήσει, πριν τον τραβήσουν στο επίπεδον που θέλουν τζιαι τον κάμουν σκόνην. Εκτός τζιαι αν εν μαζόχας, όπως είμαι εγώ κάποτε. Όϊ εν θα αναλύσω τζιαι τούτην την έννοιαν, μεν φοάστε.
Ώσπου να ξεχωρίσουμεν βασικές έννοιες για όσα μας χαρακτηρίζουν, stay cool and keep rocking!

Σεξουαλική παρενόχληση

Εν η "μόδα" ή η "μάστιγα" αν θέλετε τωρά τελευταία στα νέα, ειδικά τζιείνα της επονομαζόμενης "showbiz". Ο ένας μετά τον άλλον, γνωστοί άντρες (κοινόν στοιχείον) ηθοποιοί ή/ τζιαι μεγαλοπαράγοντες του χώρου αναδεικνύουνται ως τέρατα εκμετάλλευσης της θέσης τζιαι της ισχύος τους.
Δύσκολο θέμαν, τζαι τεράστιον, όπως είναι τα παραπάνω των ανθρωπίνων σχέσεων για να είμαστεν πιο σφαιρικοί. Αθθυμήθηκα το σήμερα θωρώντας τέσσερα βίντεο με γνωστούς Έλληνες ηθοποιούς, όπου αναπαρίσταται μια σειρά "πραγματικών περιστατικών", τζιαι αποτελούν παραγωγήν της Γενικής Γραμματείας της Ισότητας των Φύλων στην Ελλάδα . Μπορείτε να τα δείτε στους εξής συνδέσμους:

Ο σεξουλιάρης προϊστάμενος

Ο σεξουλιάρης καθηγητής πανεπιστημίου

Ο σεξουλιάρης συνάδελφος

Ο σεξουλιάρης παιδίατρος

Τωρά που τα είδετε, ας τα συζητήσουμεν λλίον. Εντοπίζουμεν εύκολα κάποια βασικά κοινά στοιχεία

1. Οι θύτες εν ούλλοι άντρες

2. Τα θύματα εν ούλλες γυναίκες

3. Οι άντρες εν μεσήλικες ή γέροι τζιαι γενικά είτε σε παρακμήν είτε γενικώς "μη ελκυστικοί"

4. Οι γυναίκες εν όμορφες τζιαι σεξουαλικά ελκυστικές.

5. Οι άντρες λειτουργούν υπό κάποιαν θέσην ισχύος εις βάρος των θυμάτων τους

6. Οι άντρες ζητούν, εμμέσως πλην σαφώς, σεξουαλικές χάρες για να προσφέρουν άλλα ανταλλάγματα (εκτός που τον παιδίατρον που απλά θωπεύει εκμεταλλευόμενος την σχέσην εμπιστοσύνης ιατρού-ασθενή).

Για τα εν λόγω βίντεο, η Γενική Γραμματέας Ισότητας των Φύλων, Φωτεινή Κούβελα, εδήλωσεν ότι «Στόχος των σποτ που ετοίμασε η ΓΓΙΦ, είναι να ανοίξει περαιτέρω η συζήτηση για το θέμα της σεξουαλικής παρενόχλησης στη Ελλάδα, με απώτερο σκοπό την ενίσχυση του θεσμικού πλαισίου και τη δημιουργία των κοινωνικών συνθηκών, στις οποίες δε θα μπορεί πια να ευδοκιμήσει η σεξουαλική παρενόχληση».

Εν εύκολον να "συμπάσχεις" με τα "θύματα" τζιαι να σκεφτείς "όντως ρε παιδί μου, συμβαίνουν τούτα συνέχεια, τζιαι εμείς οι άντρες είμαστεν - στην συντριπτικήν πλειοψηφίαν - οι παραβάτες στον συγκεκριμένον τομέαν". Μετά όμως, θέλοντας να δεις το θέμαν πιο "ολιστικά" τζιαι "υλιστικά" (που λαλούν οι αριστεροί), εν μπορεί παρά να διερωτηθείς: σε ποιος στοχεύουν τα συγκεκριμένα βίντεο; Σε ποιους απευθύνονται;

Η απάντηση δίνεται στο τέλος. Εν σε γυναίκες που απευθύνονται. Γυναίκες οι οποίες υποστήκαν κάποιου είδους "σεξουαλικήν παρενόχλησην", μπορεί να μεν την αναγνωρίσαν ως τέθκοιαν, ή αν την αναγνωρίσαν, εν ετολμήσαν να καταγγείλουν το γεγονός. Τούτη η ομάδα πληθυσμού, μπορεί να ταυτιστεί με τα συγκεκριμένα βίντεο.

Τι γίνεται όμως με τους υπόλοιπους; Με τους άντρες, τους οποίους ουσιαστικά "ενοχοποιεί"; Συνετίζουνται που έτσι βίντεο; Τζιαι με τους άντρες που έννεν μαλάκες; Που ακόμα τζιαι να έχουν "ένοχες έξεις" όταν έχουν μπροστά τους ελκυστικές γυναίκες υπό θέσην ισχύος, φροντίζουν να τες καθυποτάξουν τζιαι να φερθούν ανθρώπινα; Η άποψη μου είναι ότι το μόνον που κάμνουν τα συγκεκριμένα βίντεο είναι να τους βάλουν σε θέσην "άμυνας" τζιαι όχι "αυτοκριτικής". Του στιλ "εν είμαστεν ούλλοι οι ίδιοι, εν είμαστεν ούτε καν οι παραπάνω οι ίδιοι". Ή "μα τούτα εν σεξουαλική παρενόχληση;" τζιαι "θέλετε να μας ευνουχίσετε τέλεια;".

Τζιαι τι γίνεται με τους άντρες που εν θύματα παρενόχλησης που άλλους άντρες; Τι γίνεται με τους άντρες που εν θύματα παρενόχλησης που γυναίκες; Τι γίνεται με γυναίκες που εν θύματα παρενόχλησης που γυναίκες; Κ.ο.κ. Παντελής αποτυχία να θέσει το "πρόβλημαν" στο επίκεντρον. Αντίθετα, στοχοποιεί συγκεκριμένην ομάδαν αντρών, τζιαι ήτοι μεσήλικες, παρηκμασμένους άντρες, που έχουν την άλφα ή βήτα θέσην ισχύος ή εμπιστοσύνης. Εν πολλά πιο ευρύν τζιαι "ομιχλώδες" το θέμαν θεωρώ. 

Όταν είδα τα τέσσερα βίντεο, έβαλα τζιαι είδα άλλα θκιό βίντεο, που εν σχετικά με το θέμαν. Το έναν διακωμωδεί την ούλλην ιστορίαν, χωρίς φυσικά να την υποτιμά, ενώ το άλλον εν σκηνή που μιαν ταινίαν αρκετά παλιάν, όπου μπαίνει το παράδειγμαν που την ανάποδην, όπου δηλαδή μια όμορφη γυναίκα παρενοχλεί σεξουαλικά έναν παρηκμασμένον μεσήλικαν άντραν, για να πετύχει τους σκοπούς της. Δείτε τα τζιαι τούτα:

Πως να γλυτώσετε που αγωγές για σεξουαλικήν παρενόχλησην

Μια γυναίκα σε θέσην ισχύος...

Πότε εν τέλει συνιστά μια συμπεριφορά "σεξουαλικήν παρενόχλησην". Τζιαι πως μπορείς να ξέρεις εσύ, ότι φύλου, ηλικίας, θέσης κλπ. τζιαι να είσαι, ότι η συμπεριφορά σου, η οποία εκπορεύκεται μέσα που περιβαλλοντικά στοιχεία αλλά τζιαι στοιχεία χαρακτήρα, εννά εκληφθεί που τον άλλον ως τέθκιοια, ώστε να την αποφύγεις; Τζιαι πως ξέρουμεν ότι οι "καταγγελίες" εν ειλικρινείς τζιαι εν κρύφκουν αλλότρια κίνητρα, όπως τα οικονομικά οφέλη; Εν γνωστόν εξάλλου ότι ειδικά στες Η.Π.Α. οι αγωγές τούτου του είδους παν σύννεφον, τζιαι μεγάλο μέρος τους εν ψέματα ή υπερβολές, τα οποία πολλοί αναγκάζουνται να λύσουν εξωδικαστικά, καθαρά για να αποφύγουν το τεράστιον κόστος που την δημοσιότηταν τους.

Εννά μου πείτε, ορισμένα πράματα εν "κοινής λογικής". Θα εσυμφωνούσα αν υπήρχεν τούτον το πράμαν επί της ουσίας. Σε έναν κόσμον πάντως που έκαμεν best seller βιβλία όπως το "50 αποχρώσεις του γκρίζου", αλλά στέλλει αθρώπους στο δικαστήριον για έναν απλόν λεκτικόν σεξουαλικόν υπονοούμενον, δύσκολα εννά την εύρεις.

Ώσπου να εύρουμεν κοινή λογικήν, ανάμεσα σε άλλα τζιαι στο θέμαν της σεξουαλικής παρενόχλησης, stay cool and keep rocking!