Another day.....

Ετσι το ένιωσα τέλος πάντων....Ελάλεν  τα τζιαι ο Bryan, όταν ήταν ακόμα ροκάς:

Another day - Bryan Adams

Ως την επόμενην "ξεχωριστήν μέραν", stay cool and keep rocking!

15η Ιουλίου, Γρίβας τζιαι Μακάριος.

Ακούσαμεν τζιαι φέτος τες σειρήνες, τζιαι μετά αλλάξαμεν πλευρόν ή εσηκωστήκαμεν να βουττήσουμεν διότι εν είμαστεν καθόλου φαρισσαϊκή κοινωνία.  Τζιαι εντός ολίγου άρχισεν το συνηθισμένον "ξεχαρμάνιασμαν" του "εσού φταίεις" στα "κοινωνικά δίκτυα". Μια που τα ίδια, τζιαι το 2016. Μεταξύ μας οι ελληνόφωνοι εν μπορούμεν να φτάσουμεν σε μίνιμουν ιστορικόν consensus 42 χρόνια μετά που έναν συμβάν, τζιαι εννά τα εύρουμεν τζιαι με τους "αλλόθρησκους". Not.....

Πρόσφατα εκάτσαμεν απέναντι σε έναν τραπέζιν με ένα ζευγάριν συνομήλικον, στο πλαίσιον μιας δραστηριότητας των κοπελιών. Δυστυχώς (εκ του αποτελέσματος), η κουβέντα επήεν στο κυπριακόν τζιαι κατά προέκτασην στα γεγονότα του '74 (θέματα που εκ πείρας αποφεύγω όπως το χάρον, ειδικά άμα θέλω να φάω με την ησυχίαν μου). Η κοπέλα απέναντι μου εντόπισεν τον λόγον των συνεχών μας αποτυχιών (ως κράτος) να προοδεύσουμεν στην "διχόνοιαν", στο ότι εν μπορούμεν να μονιάσουμεν τζιαι να ενώσουμεν τες δυνάμεις μας για να καταφέρουμεν ότι μπορούμεν για τον τόπο μας. Τζιαι ενώ ήβρα της δίκαιον απόλυτον, προχωρά τζιαι λαλεί ότι εν επειδή εν ετιμωρηθήκαν οι πραξικοπηματίες που εν μπορούμεν να μονιάσουμεν. 

Εν ο χάρος μου να κάμνω το συνήγορον του θκιαόλου, αλλά εθεώρησα το εξύμωρον να θέλεις που την μιαν "ενότηταν" τζιαι που την άλλην να θκιαλέεις μια συγκεκριμένην ιστορικήν περίοδον τζιαι μιαν συγκεκριμένην ομάδαν αθρώπων τζιαι να θέλεις να "τιμωρηθούν", ωσάν το συγκεκριμένο γεγονός τζιαι οι συγκεκριμένοι αθρώποι να εππέσαν που τον ουρανόν τζιαι εκάμαν ότι εκάμαν επειδή ήταν, ξέρω γω, είτε "κακοί" είτε πελλοί. Φυσικά ούτε ο Μακάριος, με τον "κλάδον ελαίας" του το εχειρίστηκεν σωστά, διότι ούτε η ατιμωρησία ενόχων επουλώνει πληγές, αντίθετα αφήνει τες τζιαι χάσκουν τζιαι σαπίζουν τζιαι δηλητηριάζουν τζιαι τους νεώτερους. Εφόσον όμως ο στόχος μας 42 χρόνια μετά, εν είναι απλά να "τιμωρήσουμεν" κάποιους, αλλά να ενωθούμεν σε κοινήν προσπάθειαν, μονιασμένοι, καλόν θα ήταν να αρκέφκουμεν την απαίτησην "δικαιοσύνης" εφ'όλης της ύλης, τζιαι που ούλλες τες πλευρές, κάτι που φυσικά απαιτεί τζιαι μιαν στοιχειωδώς νηφάλιαν ιστορικήν ανάλυσην.

"Να τιμωρηθούν ούλλοι" λαλεί μου, "όσον πίσω τζιαι να χρειαστεί να πάμεν". Τζιαι τζιαμέ επισήμανα της ότι για να γίνει τούτον πρέπει, δυστυχώς, να έχουμεν πρώτα λύσην του κυπριακού, γιατί στα διάφορα εγκλήματα της δεκαετίας του '60 εμπλέκουνται τζιαι οι θκιό κοινότητες, τζιαι θα πρέπει να έρτει το νέον κοινόν κράτος να επιβλέψει μιαν κοινά αποδεκτήν καταγραφήν ιστορικών δεδομένων, που να αποδίδουν ευθύνες τζιαι εύσημα όπου πρέπει, τζιαι να επιδικάσει αντίστοιχα αποζημιώσεις στα θύματα τζιαι ποινές στους ενόχους. 

Κάπου τζιαμέ έχασα την. "Άρα λαλείς μου ότι ποττέ εν μπορεί να αποδοθεί δικαιοσύνη" λαλεί μου. "Μεν βάλλεις λόγια που εν είπα στο στόμα μου" λαλώ της τζιαι έτσι άδοξα έληξεν η συζήτηση. Πάλε καλά που είχα προλάβει να φάω. Εν ο χάρος μου να ερμηνεύκει κάποιος τα λεγόμενα μου όπως γουστάρει τζιαι μετά να κάμνει case στην δικήν του ερμηνείαν.

Για τον τίτλον: το πραξικόπημαν τζιαι η τουρκική εισβολή είναι απλά έναν επεισόδιον, έναν αποτέλεσμαν ενός έργου, μιας διεργασίας που άρκεψεν τουλάχιστον 200 χρόνια πριν, αν οϊ παλαιότερα, όταν  τα εθνικιστικά κινήματα, μέσα που τες ζυμώσεις της αναδυόμενης αστικής τάξης, αρκέψαν να ανατρέπουν τες τότε αυτοκρατορίες για να τες αντικαταστήσουνμε τα σύγχρονα έθνη/ κράτη. Το να απομονώνεις τούτα τα, αναμφίβολα τραγικά τζιαι καταστροφικά, γεγονότα που την ιστορικήν συνέχειαν καθιστά σε κοντόφθαλμον τζιαι προκατειλημμένον. 

Το ίδιον τζιαι όσον αφορά το twin parolin της σύντομης κυπριακής ιστορίας (ως κράτος): το Μακάριον τζιαι το Γρίβαν. Θα γράψω δαμέ ότι έγραψα τζιαι σε μιαν συζήτηση στο fb:

"...η μονόπαντη καταδίκη μιας ομάδας (π.χ. ενωτική παράταξη), ασχέτως του εύρους των εγκλημάτων της (π.χ. εν παραπάνω που της μακαριακής) δεν φκάλλει πουθενά, όπως τζιαι η αντιεπιστημονική τζιαι συναισθηματική τάση μας να απομονώνουμεν ιστορικά επεισόδια τζιαι να τους διούμεν ετερόκλητην σημασίαν κατά πως βολεύκει την ιδεολογικήν ή εθνικήν μας αφήγησην."

Η ιστορία του Μακάριου τζιαι του Γρίβα εν αρκέφκει ούτε το 1955, ούτε το 1960, ούτε το 1974. Πάει πριν το 1920. Ο ρόλος τους σε τούτα που σήμερα ονομάζουμεν "Κυπριακή Δημοκρατία" τζιαι "Κυπριακόν Πρόβλημαν" πρέπει να αναλυθεί λαμβάνοντας υπόψην ολόκληρην την ιστορικήν τους διαδρομήν, τόσον μαζίν όσον τζιαι χωριστά. Τζιαι οϊ να αρκέφκουν άλλοι την "λιτανείαν" που το 1955, άλλοι που το 1964 τζιαι άλλοι που το 1973. Όσον συμπεριφερούμαστεν έτσι, δεν πρόκειται να σταματήσουν να παίζουν σειρήνες κάθε 15 τζιαι 20 Ιουλίου.

Ώσπου να σταματήσουν να παίζουν οι σειρήνες, stay cool and keep rocking!

Οι τελευταίοι μεγάλοι παίκτες

Πάει τζιαι το Euro. Μακάρι να εν καλά, επέρασεν ένας μήνας αρκετά ευχάριστα, εκάλυψεν τζιαι το κενό ώσπου να αρκέψουν τα πρωταθλήματα τον Αύγουστον. 

Βασικά φκαίννει έναν κύριον συμπέρασμαν που τη συγκεκριμένη διοργάνωσην: εν υπάρχουν πλέον "μεγάλες ομάδες", τζιαι τούτον οφείλεται κυρίως στο ότι σιγά-σιγά εξαφανίζονται οι λεγόμενοι "μεγάλοι παίκτες". Άμα οι πρωτάρες Ισλανδία τζιαι Ουαλλία φτάνουν η μια στους "8" τζιαι η άλλη στους "4" καταλαβαίνεις ότι ούλλοι πλέον δικαιούνται να ελπίζουν. Έδειξεν το η Ελλάδα το 2004 τζιαι αρκετά πιο νωρίς η Δανία το 1992. Θκιό ομάδες που εν επροκριθήκαν καν στα τελικά. Όπως τζιαι η Ολλανδία, που πραγματικά έλειψεν μας εμάς τους "ποδοσφαιρόφιλους".

Ουσιαστικά σήμερα υπάρχουν μόνον θκιό αθρώποι στον πλανήτην που μπορείς ακόμα να τους χαρακτηρίσεις "μεγάλους": ο Κριστιάνο Ρονάλντο της Ρεάλ Μαδρίτης (τζιαι πρωταθλητής Ευρώπης πλέον με την χώραν του την Πορτογαλίαν) τζιαι ο Λιονέλ Μέσι της Μπαρτσελόνα (τζιαι της εθνικής Αργεντινής, με την οποίαν εξελίσσεται σε loser, αφού έχασεν τόσον τον τελικόν του Μουντιάλ του 2014 όσον τζιαι τον πρόσφατον τελικόν του Κόπα Αμέρικα). Τζιαι οι θκιό έχουν τους φανατικούς οπαδούς τους τζιαι φυσικά, όπως παλιά ο Μαραντόνα με τον Πελέ, αποτελούν εστίαν αντιπαράθεσης για το ποιος εν ο καλλίττερος.

Ο Μέσι εν εύκολον να τον συμπαθήσεις, εν χαμηλών τόνων, καθόλου ναρκισσιστής (όντας κοντός αφενός τζιαι αδιάφορος εμφανισιακά αφετέρου), οικογενειάρχης, αθλητοπρεπής τζιαι γενικά "νούσιμος¨, τζι'ας τον επιάσαν να φοροδιαφεύγει. Σκοράρει με ούλλους τους τρόπους τζιαι υπό ούλλες τες συνθήκες τζιαι θαυμάζω πραγματικά την επιτάχυνσην, την τρίπλαν, την ομαδικότηταν τζιαι τα απίστευτα στημένα του.

Ο Ρονάλντο εν το κλασσικόν παράδειγμαν αθρώπου που είτε θα τον λατρεύεις είτε θα τον μισείς, τζιαι ομιλώ για τον αντρικόν πληθυσμόν, καθώς αμφιβάλλω αν υπάρχει γυναίκα που εν ειλικρινής όταν διατυπώνει αρνητικά συναισθήματα για λλόου του. Παραδόξως εγώ ούτε τον λατρεύκω ούτε τον μισώ, αν τζιαι ομολογώ ότι εν μέρει ζηλεύκω τον, κυρίως για το σώμαν του τζιαι για τα ριάλια που έshιει συνάξει, θκιό αγαθά που του επιτρέπουν να ζει στη χλιδήν τζιαι να αλλάσσει τες ωραίες γυναίκες όπως τα πουκάμισα. Παράλληλα, αρέσκει μου το "σκατόποδον" του τζιαι το χάρισμαν του στο σπριντ τζιαι τες στημένες φάσεις. Αντιπαθώ τον βεντεττισμόν του (ώρες-ώρες) τζιαι την αλαζονείαν που δείχνει όταν περιγράφει τον εαυτόν του.

Εψές ο Ρονάλντο έφυεν πρόωρα που τον τελικόν λόγω τραυματισμού τζιαι πολλοί εσπεύσαν να τον περιπαίξουν για τα δάκρυα που - για άλλη μια φοράν - ετρέξαν που τα μμάθκια του όταν εκατάλαβεν ότι εν θα εμπορούσεν να βοηθήσει την ομάδαν του. Στη συνέχειαν, χάρη τζιαι στην προπονητικήν μαεστρίαν του εξαιρετικά συμπαθούς Σάντος, οι συμπαίκτες του εφροντίσαν να τον αναπληρώσουν με το παραπάνω τζιαι να πετύχουν μιαν επικήν κατάκτησην του τροπαίου, για πρώτη φοράν στην ιστορίαν της εθνικής τους. Στες εφημερίδες σήμερα, εντόπισα ένα βίντεο, όπου ο Ρονάλντο αγκαλιάζει τον προπονητήν που τον ανέδειξεν, τον Άλεξ Φέργκιουσον της Γιουνάϊτετ, σε μιαν σκηνήν που κάποιοι επαρομοιώσαν με τζείνην ενός πατέρα με το γιον του. Ωραία στιγμή που δείχνει ότι όσον "ρομπότ" τζιαι να μοιάζει ο παίκτης, έshιει τζιαι τζιείνος τες ευαισθησίες του τζιαι ξέρει να εκτιμά κάποια πράματα:

Ο Φέργκιουσον συγχαίρει τον Ρονάλντο για την κατάκτηση του Euro 2016

Εν δείχνουν τα πράματα ότι θα έχουμεν τα επόμενα χρόνια διαδόχους του Ρονάλντο τζιαι του Μέσι, τζιαι το ποδόσφαιρον θα γίνεται συνέχεια ούλλον τζιαι πιο πολλά έναν άθλημαν που θα βασίζεται παραπάνω στην τακτικήν τζιαι τη φυσικήν κατάστασην παρά στο χάρισμαν των παικτών. Μπορεί αφενός τούτον να διά ελπίδαν τζιαι σε "μικρούς" να ονειρεύκουνται μεγαλεία, αλλά φοούμαι ότι θα το καταστήσει φοβερά πιο ανιαρόν ως θέαμαν. Μακάρι να διαψευστώ τζιαι να έχουμεν νέους "μεγάλους παίκτες" στο εγγύς μέλλον.

Ώσπου να έρτει το μουντιάλ, stay cool and keep rocking!