Mosh!

Επήαμεν που λαλείτε στην συναυλίαν των Rotting Christ προχτές την Παρασκευήν, τζιαι το μαγαζίν (Διαχρονική στην Αγλαντζιάν) ήταν πήχτρα. Εν μέσω καύσωνα τζιόλις, εβρεθήκαμεν στριμωγμένοι σε μιαν γωνιάν, να ιδρώνουμεν τζιαι να ξιδρώνουμεν (ο κλιματισμός εγονάτισεν), τζιαι εν κρύφκω ότι επήεννεν να χαλάσει η κουβέντα, παρά την φοβερήν (όπως πάντα) απόδοσην του συγκροτήματος επί σκηνής. Άσε που έτρωα στα μούτρα την μάλλαν ενός μουσάτου ακριβώς μπροστά μου καθώς έκαμνεν το πατροπαράδοτον headbanging του.

Τότε ο σειράς ο κολλητός προτείνει να πάμεν κοντά στην σκηνήν, όπου νεαροί χωρίς φανέλλες τζιαι χωρίς κκελλέν φυσικά είχαν σχηματίσει έναν αξιοπρεπέστατον (για τα ταπεινά δεδομένα της Λευκωσίας) mosh pit.

Εδώκαμεν μέσα χωρίς να το πολλοσκεφτούμεν (φορώντας όμως τες φανέλες μας) τζιαι εντός ολίγου εγίναμεν έρμαιον της εν λόγω καταιγίδας σωμάτων. Ευτυχώς τούτες οι εξάρσεις κρατούν κάποια δευτερόλεπτα μόνον, οπότε σύντομα εστεκούμαστεν λαχανιασμένοι απέναντι που το συγκρότημαν, με πολλά παραπάνω χώρον που το προηγούμενο μας σημείον (αφού εν επίφοβη για τους πολλούς η περιοχή τούτη των μέταλ συναυλιών) τζιαι σαφώς λλιόττερην ζέστην. Μώλωπες, ξι-μώλωπες, είχαμεν επιζήσει τζιαι απολαύσαμεν το τζιόλας. Εν θα σας περιγράψω το αίσθημαν που σου προκαλεί η ολοκλήρωση ενός session που slamdancing μέσα σε mosh pit, πρέπει να το ζήσετε για να καταλάβετε.

Έρκεται μου τότε η φαεινή ιδέα, αφού πλέον είχα καθαρόν πεδίον, να φκάλω κανένα βιντεάκιν. Φκάλλω το κινητόν που την ασφάλειαν της τσέπης μου τζιαι αρκέφκω να τραβώ. Τζιαι ξαφνικά γίνεται πάλε χαμός:

Ναι, ναι. Η κραυγή του front man τζιαι οι κυκλικές κινήσεις των shέρκών του μπασίστα διούν το σύνθημαν για νέον slamdance. Απεγνωσμένα προσπαθώ να κλείσω το βίντεο (για να μεν χαθεί) τζιαι να χώσω το κινητόν πίσω στην τσέπην. Προλαβαίνω το πρώτον. Τζιαι αρκέφκει πάλε η θύελλα γυρόν μου. Το κινητόν φεύκει μου φυσικά που τα shέρκα τζιαι μέσα στην αναμπουμπούλαν μάχουμαι να το εντοπίσω πριν γίνει κομμάθκια που το ποδοβολητόν. Μάταιος κόπος. Μόλις που κραθκιούμαι όρθιος με τόσην ανθρώπινην μάζαν να με βομβαρδίζει. "Πάει" λαλώ, " εννά έγινεν λουβίθκια". Αλλά ως εκ θαύματος, ένας παρέας δίπλα μου σηκώνει το ψηλά ρωτώντας ποιου είναι. Λαλώ του "δικό μου" τζιαι διά μου το. Θωρώ το καλά, ούτε γρατσουνιά, παρά το ξεκάθαρον αποτύπωμαν της παθκιάς που έφαεν. Να σημειώνουμεν τζιαι τα τυχερά, όσον να'ναι υπάρχουν τζιαι τούτα.

Ανακουφισμένος, έψαξα με το βλέμμαν τον κολλητόν, που είshεν εκτοπιστεί σε άλλο σημείον του mosh pit, τζιαι απολαύσαμεν το υπόλοιπον της συναυλίας, επιζώντας άλλα θκιό-τρία slamdances ώσπου να φύουμεν. 

Στα αρχικά στάδια της συναυλίας, ο front man αφιέρωσεν το εξής κομμάτιν στους πυροσβέστες που εχάσαν τη ζωήν τους εν ώρα καθήκοντος στες πρόσφατες πυρκαγιές:

Αθάνατοι είστε

Ώσπου να ξαναβρεθούμεν σε mosh pit τζιαι να επιδοθούμεν σε αχαλίνωτον slam dancing, stay cool and keep rocking!

Κολλητοί τζιαι κολλητές

Όταν διανύεις την πέμπτην δεκαετίαν της ζωής σου (που τα 40 στα 50 δηλαδή), πολλές φορές πιάννεις τον εαυτό σου να "επαναμβάνεται" σε συζητήσεις, ειδικά στο πλαίσιον νέων γνωριμιών. Μια που τες αγαπημένες μου "επαναλήψεις" σε τούτες τες περιπτώσεις, όταν το φέρει η κουβέντα βέβαια, εν το εξής φιλοσόφημαν:

"Γνωστούς μπορεί να έshιεις πάρα πολλούς, αλλά τούτον που ονομάζουμεν "φίλους", τζιαι ενίοτε πιο συγκεκριμένα "κολλητούς", εν μπορείς να έshιεις πάνω που μιαν χούφταν, ή πολλές φορές έναν τζιαι μοναδικόν."

Ο λόγος κατ'εμέναν εν απλός, όσον τζιαι εμφανής: ο πραγματικός φίλος προκύπτει σε ηλικίες "τρυφερές" τζιαι σχετικά "αθώες", όπου το νεανικό σου μυαλόν εν ακόμα στοιχειωδώς "απονήρευτον" τζιαι είσαι ανοικτός σε πολλά παραπάνω πράματα παρά σε μεγαλλίττερες ηλικίες. Με λλία λόγια, πραγματικούς κολλητούς μπορεί να εύρεις μέχρι τα 20, άτε τζιαι λλίον πάρατζιει, στες τελευταίες "μεγάλες εμπειρίες" της ζωής του μέσου σύγχρονου αθρώπου, όπως οι σπουδές τζιαι οι πρώτες δουλειές.

Μετά, προσωπικά έχω το παρατηρημένον, κλείεις σαν άθρωπος σε τούτον το ενδεχόμενον νέων "κολλητών". Οι νέες γνωριμίες μας που τα 30 ειδικά τζιαι μετά δύσκολα μπορούν να πλησιάσουν σε βάθος τζιαι ποιότηταν τες σχέσεις που αναπτύσσουμεν στην παιδικήν τζιαι εφηβικήν ηλικία. Άμα τύχει να εύρεις άθρωπον τόσο δικό σου σε μεγαλλίττερες ηλικίες, απλά εν η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόναν. Λόγω χάρην, μπορεί να βρεθείς σε μιαν έντονην εμπειρίαν τζιαι να την συνδέσεις με κάποιον που εν παρών μαζί σου. Αν υπάρχει τζιαι η στοιχειώδης χημεία, μπορεί να εύρεις τζιαι "όψιμους κολλητούς". Θεωρώ το όμως σπάνιον τζιαι δύσκολον να συμβεί.

Φυσικά η ίδια η έννοια του "κολλητού" ενδεχομένως να αλλάσσει που άθρωπον σε άθρωπον, ως προς τες εκφάνσεις τούτης της σχέσης. Ας πούμεν ορισμένοι με τον/ τους κολλητούς τους μπορεί κάθε μέρα να εν "μαζίν", είτε δια ζώσης είτε εξ αποστάσεως (π.χ. τηλεφωνικά ή διαδικτυακά) αλλιώς κάτι λείπει, κάτι εν πάει καλά. Άλλοι να κάμνουν εβδομάδες ή μήνες να βρεθούν αλλά να "ξυπνά" η μαγεία όποτε βρεθούν, σαν να μεν επέρασεν μέρα. Άλλοι να διοργανώνουν ολόκληρα ταξίθκια τζιαι εξορμήσεις παρέαν τζιαι άλλοι να αρκούνται στο να πιουν καμμιάν μπύραν ή να πάν σε καμμιάν συναυλίαν παρέαν. Διαφορές επίσης υπάρχουν τζιαι αναλόγως "φύλου". Αλλιώς εν η σχέση κολλητών αντρών ας πούμεν παρά γυναικών, αν τζιαι θεωρώ πιο σημαντικόν το χαρακτήραν ως παράγονταν επίδρασης παρά το φύλον για το συγκεκριμένο θέμαν. 

Εγώ θεωρώ τον εαυτό μου τυχερόν όταν στην ερώτηση μου "ποιοι εν οι κολλητοί σου" έχω εύκολην τζιαι άμεσην απάντηση. Έχω τέσσερις συγκεκριμένα, τρεις που την μαθητικήν περίοδον τζιαι έναν που τον στρατόν (με τον τελευταίον έshιει χρόνια να βρεθούμεν για να καταλάβετε...but he qualifies). Υπάρχει τζιαι μια περίπτωση γυναίκας που θεωρώ "αντίστοιχης συνομοταξίας" που άποψης εκτίμησης τζιαι θετικών συναισθημάτων, αλλά δαμέ επεισέρχεται έναν άλλον σκέλος της φιλοσόφησης μου επί του θέματος: είναι κατ'εμέναν αδύνατον να υπάρχουν κολλητοί του άλλου φύλου, όταν μιλούμεν για straight άτομα. Η σχέση του κολλητού εμπεριέχει τόσην πολλήν επένδυσην του εαυτού σου, που αν ο κολλητός σου εν του άλλου φύλου, τζιαι είσαστεν τζιαι οι θκιό straight, αργά ή γλήορα θα υπάρξει ερωτική έλξη, είτε που τον έναν είτε που τον άλλον. Τζιαι άμα μπει ο έρωτας τζιαι το σεξ στη μέσην, η σχέση έννεν πλέον "κολλητών", ούτε μπορεί να επανέλθει μετά που χωρισμόν. Εξ'ου τζιαι δεν θα επέτρεπα ποττέ στον εαυτό μου, ειδικά αφού είμαι τζιαι παντρεμένος, να αποπειραθώ σχέσην "κολλητού" με μια γυναίκα. Που τούτην την άποψην, η μόνη μου "κολλητή" εν η Αγάπη μου, μιας ειδικής ας πούμεν κατηγορίας, διαφορετικής που τους άντρες φίλους μου.

Έκαμα ήδη αναφοράν των "χώρων" αλίευσης "κολλητών", όπως το σχολείον τζιαι ο στρατός (για όσους τον υποστούν). Άλλοι τέθκοιοι χώροι εν η γειτονιά, τα χόμπυ, οι σπουδές τζιαι η δουλειά, ενώ μπορεί επίσης να κάμεις κολλητούς υπό συνθήκες έντονων εμπειριών, θετικών ή αρνητικών, αν υπάρχει φυσικά τζιαι "συμβατότητα".

Κλείοντας, αναφέρω ότι αφορμήν για τούτην την ανάρτησην εδώσαν μου θκιό-τρεις περιπτώσεις γνωστών που επαρουσιάσαν συμπεριφορές "θέλω να γίνω κολλητός". Περνώ μια χαρά με τούτους τους αθρώπους, εκτιμώ τους τζιαι απολαμβάνω την δικήν τους εκτίμησην, αλλά ότι τζιαι να γίνει, εν μπορούν πλέον να γίνουν κολλητοί μου. Nothing personal που λεν τζιαι στα αγγλικά χωριά. Έκλεισεν τζείνη η πόρτα, αρκετά χρόνια πριν. Τούτον εν σημαίνει ότι εν θα περνούμεν καλά μαζίν, ή ότι θα τους μεταχειριστώ με αρνητικόν ή ψυχρόν τρόπον, κάθε άλλον. Απλά εγώ ως άθρωπος είμαι υπερβολικά "αλλοτριωμένος" που τη ζωήν για να τους δω μέσα που τα μάθκια της "αθωότητας" τζιαι να τους βάλω στα "ενδότερα". Μπορεί να εν τζιαι χασούρα για λλόου μου, αλλά με το συμπάθκιον, πάντα άρεσκεν μου να αποφεύκω το κουμάριν, στα ριάλια ή σε άλλα "αγαθά".

Ώσπου να πάμεν για πυρούες με τους κολλητούς, stay cool and keep rocking!

Διακρίσεις

Όπως τζιαι σε άλλες αναρτήσεις, εν καλά να δοθεί ένας ορισμός: τι είναι οι "διακρίσεις"; Μπορείτε να βάλετε τη λέξη στο google, είτε στα ελληνικά είτε στα αγγλικά (discrimination). Το ενδιαφέρον, όπως τζιαι στη λέξην "εγωισμός", είναι ότι κατά βάσην οι ερμηνείες που θα εύρετε έχουν "αρνητική χροιά", δηλαδή "εν κακόν πράμαν οι διακρίσεις". Η ανάρτηση σήμερα κάμνει μια μικρή διερεύνηση του αν τούτη η αίσθηση, που πάει να γίνει άλλον ένα κοινωνικόν στερεότυπον, έshιει όντως βάσην.

Κατ'αρχήν θα δώσω μιαν προσωπικήν ερμηνείαν του όρου διακρίσεις. Διάκριση κατ'εμέναν είναι η μεταχείριση ενός άλλου αθρώπου ή συνόλου αθρώπων, ή τζιαι άλλων μελών του ζωϊκού βασιλείου μέσα που τα δικά σου, προσωπικά, κριτήρια, τα οποία αφενός διαμορφώνουνται που τα "έμφυτα" σου στοιχεία τζιαι αφετέρου, που τα "περιβαλλοντικά" σου. Μπορείτε να δείτε ότι στον ίδιον τον ορισμόν της λέξης, ήδη έκαμα μιαν διάκρισην, διαχωρίζοντας τους "αθρώπους" που τα υπόλοιπα ζώα (ακόμα τζιαι φυτά) του πλανήτη. Ήδη, κάποιος θα εμπορούσεν να με κατηγορήσει ως "speciesist" (google it).

Άρα, αν θεωρήσουμεν ότι ισχύει έναν άλλον "δεδομένον", ότι κάθε άθρωπος έshιει μοναδικά χαρακτηριστικά χαρακτήρα τζιαι βιωμάτων, ενδέχεται να μεν μπορεί κανένας να διαμορφώσει απολύτως κοινά δεδομένα στο τι μπορεί να συνιστά "διάκρισην", υπό την έννοιαν της "δυσμενούς μεταχείρισης" αθρώπων τζιαι άλλων ζώντων οργανισμών (καθώς οι πέτρες ή άλλα "άψυχα αντικείμενα" εν ενδέχεται να μας πάρουν δικαστήριον γιατί επιλέξαμεν άλλα που λλόου τους για τους σκοπούς μας - τούτον ισχύει τζιαι για ούλλα τα ζώντα πλάσματα του πλανήτη πλην του αθρώπου φυσικά αλλά τζείνα έχουν αθρώπους υπέρμαχους οπότε έμμεσα μπορεί να κατηγορηθείς ότι κάμνεις διακρίσεις εναντίον τους). 

Όταν αρκετοί μιλούν ή ακούσουν για διακρίσεις, συνήθως τούτες αφορούν κάποιες κατηγορίες ευρέως διαδεδομένες, τες οποίες αυτομάτως κατατάσσουν ως "κατάπτυστες" (τες διακρίσεις, οϊ τες κατηγορίες). Κάποιες που τούτες εν οι φυλετικές (φυλής τζιαι φύλου), οι σεξουαλικού προσανατολισμού, οι έχουσες σχέσην με αναπηρίες ή άλλα προβλήματα υγείας, οι ιδεολογικές τζιαι - σχετικά πρόσφατα - τζιείνες του είδους (π.χ. διακρίσεις κατά ζώων). Έτσι, με μιαν σειράν νομοθετημάτων σε τοπικόν, εθνικόν τζιαι διεθνές επίπεδον, έχουν διαμορφωθεί αρκετά αυστηρές ποινές, για όσους κατηγορηθούν τζιαι καταδικαστούν για τούτες τες κατηγορίες διακρίσεων. 

Επιστρέφω στον ορισμόν του τι είναι επί της ουσίας "διάκριση" για να παρατηρήσω, με μεγάλον ενδιαφέρον έχω να πω, ότι ούλλοι μας, καθημερινά, τζιαι σε διάφορα επίπεδα, κάμνουμεν διακρίσεις. Ας μείνουμεν αρχικά στους αθρώπους, πριν πάμεν τζιαι στα άλλα ζώα. Ας πούμεν, την οικογένειαν μου (γονείς, αδέρφια, σύζυγο, κοπελλούθκια) θα τα μεταχειριστώ σαφώς "ευνοϊκότερα" που τον οποιονδήποτε "ξένον" τζιαι σε οποιανδήποτε περίστασην, που την πιο "ανώδυνην" μέχρι τζιαι θέματα "ζωής ή θανάτου". Για τον απλούστατον λόγον ότι ταυτίζω πιο εύκολα τα συμφέροντα μου με την συγκεκριμένην "κατηγορίαν αθρώπων". Πότε συνιστά η διάκριση τούτη παράπτωμαν; Όταν τα συμφέροντα μιας πιο μεγάλης "ομάδας" έρτουν να μου επιβάλουν την "προτεραιοποίησην" άλλων παραμέτρων. Ας πούμεν ότι είμαι εξεταστής κάπου τζιαι ανάμεσα στους διαγωνιζόμενους έχω μέλη της οικογένειας μου. Εν πρέπει να δείξω δυσμενήν διάκρισην εναντίον των υπολοίπων, με το να ευνοήσω κάπως τους δικούς μου. Για τον απλούστατον λόγον ότι το "σύστημαν" στο οποίον ανήκω ως εξεταστής επιζητά τους "ικανότερους" βάσει των δικών του κριτηρίων. Το ενδιαφέρον δαμέ, είναι ότι στην συγκεκριμένην εξέτασην, όπου εγώ ως εξεταστής απαγορεύεται να κάμω "διακρίσεις" κάποιου είδους, το ίδιον το σύστημαν διαμορφώνει μιαν διαδικασίαν για να "διακρίνει" τους "ικανότερους" για τον δικόν του σκοπόν. Άρα, το να κάμνεις "διακρίσεις" έννεν, στην προκειμένην περίπτωσην, καλόν ή κακόν, αλλά καθαρά θέμαν "προτεραιοτήτων" τζιαι "συμφέροντος".

Το δεύτερον μου παράδειγμαν, αφορά στα υπόλοιπα μέλη του ζωϊκού βασιλείου, διότι όταν σταματά η "ανθρώπινη επικράτεια" αρκέφκουν άλλες αντιφάσεις, λλιόττερον εμφανείς που το "εν σερβίρουμεν εβραίους τζιαι σκυλιά" ή το "εν προσλαμβάνουμεν γυναίκες γιατί γεννούν" τζιαι το "εν δέχουμαι να κάμω τούρταν που γράφει πάνω "υποστηρίξτε τους γάμους των gay"". Στα φυτά, που εν μια χαρά ζώντες οργανισμοί, τζιαι μάλιστα πρόσφατα έχουν παρουσιαστεί μελέτες για το ότι νιώθουν τζιαι πόνον κάποια, εν μας πειράζει να πετσοκόφτουμεν τα "ζιζάνια" ή άλλα "ενοχλητικά φυτά" υπέρ των καλλιεργειών μας. Υπάρχουν φυσικά οι διάφοροι "φυσιοδίφες" που μπορεί να ματαιώσουν την κατασκευήν ενός αυτοκινητόδρομου γιατί "έshιει στη μέσην έναν χορτούϊν υπό εξαφάνισην", αλλά κατά βάσην κάμνουμεν ούλλοι φοβερά δυσμενείς διακρίσεις εις βάρος εκατομμυρίων ειδών φυτών, γιατί εν μας "βολεύκουν". Κάτι αντίστοιχον για τα ζώα: προχτές εβούϊξεν ο τόπος για έναν τύπον που εδημοσίευσεν με περηφάνιαν μια φωτογραφίαν με σκοτωμένες αλεπούδες, οι οποίες μάλλον ελυμαίνονταν τα κοτέτσια του. Με την ευκαιρίαν, έμαθα ότι οι αλεπούδες στην Κύπρον εν έχουν "φυσικόν εχθρόν", οπότε συχνά εξελίσσουνται σε "μάστιγαν", ειδικά για αθρώπους με κοπάθκια, κοτέτσια τζιαι άλλα ζώα. Το βρισίδιν που έφαεν ο τύπος εν περιγράφεται. Μέχρι τζιαι για διώξεις εμιλήσαν μέλη του "Κόμματος των ζώων" (ναι υπάρχει τζιαι τέθκοιον, κάποιοι μπορεί να μας επροτείναν να το ψηφίσουμεν τζιόλις αντί να απέχουμεν, ως "μη χείρον βέλτιστον"). Τζιαι γω, χωρίς να επικροτώ την μαλακίαν να αναρτάς ψόφια αλεπουδάκια μέσα στα αίματα τζιαι να shαίρεσαι τζιόλις ότι έκαμες κατόρθωμαν, διερωτούμαι: αν ο παρέας έβαλλεν μιαν σίκλαν πεθαμένες κατσαρίδες, με τίτλον "μόλις εκαθάρισα το βόθρον μου", πόσοι που τούτους ούλλους που του επιτεθήκαν, θα ελαλούσαν οτιδήποτε, πέραν ίσως του "ewww" (γνωστότατον επιφώνημαν της Monica που τους "Friends"); Αν όντως ισχύει τούτη μου η αίσθηση, γιατί οι διακρίσεις τους τούτους εν λλιόττερον "κακές" που του αμπάλατου με τους αλουπούς;

Ώσπου να "διακρίνω" την "αλήθκειαν", stay cool and keep rocking!