"Γουφ αρφ καϊ" αλυκτούσεν ο Φλοκ, ο shύλλος του Μίστερ Μπλουφ, στενού φίλου τζιαι συνεργάτη του Κάπτεν Μάρκ στην "Περιπέτεια". Έφηβος τζιαι ελαφρώς σφίκτερμαν λόγω γυμναστικής, εδέχουμουν πειράγματα που κολλητούς με προεξάρχων το "shύλλε!!". Εξ' αυτού ήρτεν αρχικά το "γουφ" τζιαι τελικά το "Γούφης", το οποίον σε συνδυασμόν με τες κραυγές του φτείρη αλλά αγωνιστή Φλοκ εφέραν το Woofis Arf Kai. Τζιαι όποιος γουστάρει...
Απόσπασμαν που μπορεί να επεξηγήσει εν μέρει την απέχθειαν ορισμένων για τούτον που ονομάζεται "αστός" (ή τζιαι μικρο-αστός):
"...Ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να αφοσιωθεί απόλυτα στο πνευματικό, στην προσπάθεια να πλησιάσει το Θεό, στο ιδανικό της αγιότητας. Αντιστρόφως όμως έχει και τη δυνατότητα να αφεθεί ολοκληρωτικά στα ένστικτα του, στις απαιτήσεις των αισθήσεων και να κατευθύνει όλες του τις προσπάθειες στην ικανοποίηση των στιγμιαίων επιθυμιών του. Ο ένας δρόμος τον οδηγεί στην αγιοσύνη, στην παράδοση του στον Θεό, τον κάνει μάρτυρα του πνεύματος. Ο άλλος δρόμος τον οδηγεί στην ακολασία, στην παράδοση του στη σήψη, τον κάνει μάρτυρα της σάρκας. Ο αστός λοιπόν, προσπαθεί να ζήσει στη μέση, ανάμεσα σ'αυτές τις αντιθέσεις. Ποτέ του δεν αφοσιώνεται, ποτέ του δεν εγκαταλείπεται, ούτε στη μέθη των αισθήσεων, αλλά ούτε και στον ασκητισμό. Ποτέ του δεν θα γίνει μάρτυρας, ποτέ του δε θα συναινέσει στην καταστροφή του. Απεναντίας, το ιδανικό του δεν επιδιώκει ούτε την αγιοσύνη, ούτε το αντίθετο της. Οι ακρότητες του είναι ανυπόφορες. Θέλει, βέβαια, να υπηρετήσει το Θεό, αλλά χωρίς να χάσει και τις απολαύσεις, θέλει να είναι ενάρετος, αλλά θέλει και να καλοπεράσει λιγάκι, και να ζήσει άνετα πάνω στη γη. Προσπαθεί, με λίγα λόγια, να σταθεί ανάμεσα στα δύο άκρα, σε μια ήπια και ευχάριστη ζώνη, χωρίς δυνατές θύελλες και καταιγίδες. Και τα καταφέρνει, θυσιάζοντας όμως εκείνη τη μια ζωή που έχει σαν στόχο το απόλυτο. Έντονα μπορεί να ζήσει κανείς μόνο αν θυσιάσει το εγώ του. Μα για τον αστό τίποτα δεν μετράει περισσότερο από το εγώ του (αν και πρόκειται, φυσικά, για ένα εγώ υποτυπωδώς μόνο ανεπτυγμένο). Θυσιάζοντας, λοιπόν, τα έντονα βιώματα, πετυχαίνει την εξασφάλιση και τη σιγουριά του. Αντί για την υποταγή στο Θεό απολαμβάνει την ήσυχη συνείδηση, αντί για την ηδονή την ευχαρίστηση, αντί για την ελευθερία την άνεση, αντί για τη φωτιά που πυρπολεί την χλιαρή ευχάριστη θερμοκρασία. Γι'αυτό ο αστός είναι από τη φύση του ένα πλάσμα με υποτονικές ορμές, δειλό, που φοβάται να αφήσει ελεύθερο τον εαυτό του και που εύκολα τον κάνουν ότι θέλουν. Έτσι, στη θέση της δύναμης έχει βάλει την πλειοψηφία, στη θέση της βίας το νόμο, στη θέση της ευθύνης τη διαδικασία της ψηφοφορίας."
- Χέρμαν Έσσε, "Ο Λύκος της Στέππας"
Ώσπου να μεν μας κάμνουν, εύκολα, ότι θέλουν, stay cool and kepp rocking!
Το στοίχημαν του Pascal λλίον πολλά λαλεί το εξής: Κάθε άθρωπος στοιχηματίζει τη ζωήν του στο αν υπάρχει ή όχι θεός. Δεδομένης της πιθανότητας να υπάρχει όντως θεός τζιαι λαμβάνοντας υπόψην το άπειρον κέρδος ή απώλειαν που συσχετίζεται με την πίστη στο θεό ή την απιστίαν αντίστοιχα, ένα λογικόν πλάσμαν θα έπρεπεν να ζει θεωρώντας ότι ο θεός υπάρχει τζιαι να επιδιώκει την πίστην σε αυτόν. Διότι ακόμα τζιαι αν κερδίσει το στοίχημαν ο άπιστος, πάλε το μόνον που τον περιμένει εν η απώλεια. Ο δε πιστός έshιει μόνον περιορισμένην απώλειαν (π.χ. κάποιες απολαύσεις που μπορεί να του στερεί η προσήλωση στην πίστην κλπ.).
Η υπερσύνδεση που έβαλα αναπτύσσει το υπόβαθρον του εν λόγω στοιχήματος, ενώ παραθέτει τζιαι την αντίστοιχην κριτικήν, την οποία συστήνω να θκιαβάσετε, για να μεν σας επηρεάσω με τες αθεϊστικές μου εμμονές.
Τι σχέσην έχουν τούτα ούλλα με το κυπριακόν, τζιαι ειδικά με όσους επιλέγουν να είναι μονίμως εναντίον κάθε προσπάθειας επίτευξης συμφωνίας, εναντίον οποιασδήποτε υπόνοιας προόδου, όπως είδαμεν τζιαι εχτές με τη λειτουργίαν του επιταφίου στην κατεχόμενην Αμμόχωστο;
Τούτοι οι σταθεροί πολέμιοι της εκάστοτε προσπάθειας, την οποίαν είτε βαφτίζουν μειοδοτικήν είτε ξενοκίνητην είτε τζιαι τα θκιό, λειτουργούν όπως οι "πιστοί" στο στοίχημαν του Pascal. Ουσιαστικά θεωρούν ότι η απορριπτική τζιαι μονίμως αφοριστική τους στάση είναι μια στάση win-win. Αν δεν επιτευχθεί συμφωνία, συνεχίζουν σαν ανθρώποι να έχουν λόγον ύπαρξης στον πολιτικο-κοινωνικό χώρο, ως ιεροκήρυκες του "μακροχρόνιου αγώνα" τζιαι του "πάλε με χρόνια με τζιαιρούς" (τζιαι ας λιώσουν οι πρόσφυγες). Αν επιτευχθεί συμφωνία, πάλε κερδισμένοι θα είναι αφού είτε θα δρέψουν με τους υπόλοιπους τα οφέλη της λύσης που θα ακολουθήσει, ή (σε περίπτωση αποτυχίας) θα μπορούν να ισχυριστούν ότι η θέση τους (της απόρριψης της συμφωνίας) ήταν η ορθή.
Έτσι, όταν κάποιος αντιμετωπίζει διαλεκτικά αθρώπους τούτης της νοοτροπίας, καλόν είναι να αναγνωρίσει ότι ΔΕΝ πρόκειται να τους πείσει για οτιδήποτε, ακριβώς γιατί έχουν πείσει τον εαυτόν τους ότι "δεν χάνει με τίποτε". Ο στόχος του διαλόγου ΔΕΝ πρέπει να είναι τούτοι οι αθρώποι, αλλά ούλλοι οι αναποφάσιστοι που παρακολουθούν. Οι οποίοι δυνητικά μπορεί να είναι σε θέση να καταλάβουν ότι μια χαρά εν η πίστη τζιαι το συναίσθημαν, αλλά πρώτιστα τζιείνον που ξεχωρίζει τον άθρωπον που το υπόλοιπον ζωικόν βασίλειον εν η λογική του.
Ώσπου να κόψουμεν το κουμάριν, stay cool and keep rocking!
Μεγάλη Δευτέρα σήμερα, τζιαι οϊ επειδή έshιει ας πούμεν παραπάνω ώρες αλλά επειδή εμπήκαμεν στο Πάσχαν καλέ, ναι. Για όσους θέλουν να μπουν στο πνεύμαν των ημερών, τσιμπάτε μιαν παλιάν μου ανάρτηση .
Πριν θκιό-τρεις μέρες είχα μπει σε βαθκιάν περισυλλογήν, ελλείψει άλλων μεγάλων τζιαι σοβαρών θεμάτων προς διαλογισμόν, όσον αφορά στο ποιες μάρκες προϊόντων ήταν ή πολλά πρωτοπόρες ή πολλά επικρατούσες, με αποτέλεσμαν το όνομαν τους να γίνει ουσιαστικά συνώνυμον με συγκεκριμένα προϊόντα. Έτσι άρκεψα μιαν συζητησούαν στο facebook, την οποία μπορείτε να δείτε δαμέ. Η σημερινή ανάρτηση έshιει σκοπόν να μεταφέρει το αποτέλεσμαν αυτού του γόνιμου διαλογισμού στο αξιόλογον αυτόν μπλογκ.
Έτσι λοιπόν, διανθισμένα με σχετικήν πληροφοριακήν υπερσύνδεσην τζιαι φωτογραφίες, ακολουθούν μερικά που τα προϊόντα ή τζιαι υπηρεσίες που εμάθαμεν με το όνομαν των εταιριών ή μαρκών που επρωτοεμφανιστήκαν παρά με το τι είναι:
Εννά αρχίσω κάπως "ανάλαφρα". Μια ανάρτηση που είδα σήμερα στο facebook, τζιαι οι συνειρμοί που μου επροκάλεσεν, αθθυμίσαν μου μιαν ταινίαν του πάλαι ποτέ σκληρού Βρώμικου Χάρρυ, τον οποίον ενσάρκωσεν ο μεγάλος (κατ'εμέναν) Κλιντ Ήστγουντ. Βάλλω θκιό που τες πιο "εμβληματικές" σκηνές της εν λόγω ταινίας για να κάμω μετά κάποιο point. Η πρώτη εν που την αρχήν της ταινίας, όπου ο "ήρωας" σταματά μόνος του μια ληστείαν, τζιαι μετά κάμνει μιαν κουβεντούαν με έναν που τους ληστές:
Η δεύτερη σκηνή εν στο τέλος της ταινίας, όπου η προηγούμενη στιχομυθία επαναλαμβάνεται, αλλά που εντελώς άλλες συνθήκες, τζιαι αφού ο "ήρωας" έshιει περάσει πολλά που τον συγκεκριμένον "κακόν". Δυστυχώς πρέπει να δείτε την ταινίαν για να καταλάβετε:
Δείτε τζιαι μιαν κωμικήν αναπαράστασην τούτης της σκληρής σκηνής, έτσι για να μεν σας μείνει η "φρίκη":
Η συγκεκριμένη σειρά ταινιών, διότι υπήρξαν αρκετές, ήταν αρκετά αντιφατική, ως προς τον τρόπον που τες εξέλαβεν το "φιλοθεάμον κοινόν". Υπήρχαν οι φανατικοί θαυμαστές του "Βρώμικου Χάρρυ", οι οποίοι εκλαμβάναν τον ως έναν εκδικητήν/ τιμωρόν του εγκλήματος, έναν προστάτην των αδυνάτων ο οποίος έρκετουν να γεμώσει τα κενά τζιαι τες ανεπάρκειες του συστήματος. Στον αντίποδαν, πλήθος κόσμου ήταν σφόδροι πολέμιοι των εν λόγω ταινιών, θεωρώντας ότι επροωθούσαν την αστυνομική βίαν. Πάντως εν ενδιαφέρον ότι ο "σκληρός" Κλιντ στα ύστερα του, τζιαι ειδικά ως σκηνοθέτης, επιδόθηκεν σε ταινίες που εστέλλαν τα ακριβώς αντίθετα μηνύματα, κατά δηλαδή της βίας πάσης μορφής.
Προσωπικά απόλαυσα τες ταινίες "Βρώμικος Χάρρυ", αν τζιαι πολλές φορές είχα δει εφιάλτες εξαιτίας της βίας τους. Μεγαλώνοντας εκατάλαβα κάποιαν στιγμήν την αντιφατικότηταν του "ήρωα", τζιαι τες αντιδράσεις που επροκάλεσεν τζιαι προκαλεί, αλλά όσον τζιαι αν σήμερα προτιμώ τον φιλειρηνικόν Κλιντ, εν με σταματά να χαμογελώ όταν ο "Βρώμικος Χάρρυ", αφού ρωτά το θρυλικόν "Well do ya, punk?", πατά την σκανδάλην τζιαι ξαποστέλλει τον "κακόν".
Για να δείτε πως λειτουργεί το ανθρώπινον μυαλόν, η ανάρτηση στο facebook που μου έφερεν στο νου ούλλα τούτα αφορούσεν το εξής συμβάν:
Έτσι λοιπόν, ένας βαρυποινίτης σκοτώνεται που "σωφρονιστικούς" υπαλλήλους, μετά που βασανισμόν 2,5 ωρών. Εν υπάρχει αμφιβολία ότι η πρώτη αντίδραση ενός "υγιώς σκεπτόμενου" αθρώπου εν τούτον που λαλούμεν "αποτροπιασμός", για τον τρόπον που λειτουργούν κάποιοι συμπολίτες του. Τζιαι όμως ο συγκεκριμένος χρήστης έκαμεν την ανάρτησην ουσιαστικά υπερασπιζόμενος τους "σωφρονιστικούς υπαλλήλους", τζιαι υποστηρίζοντας την αποτελεσματικότηταν παρόμοιων χειρισμών, ανάμεσα σε άλλους τζιαι στους παιδεραστές. Μέμφεται επίσης τυχόν άλλους που μπορεί να κατηγορήσουν τους συγκεκριμένους "σωφρονιστήρες", ότι ηθικολογούν εκ του ασφαλούς, αφού οι συγκεκριμένοι "σωφρονιστήρες" "μαζεύκουν τζιαι φυλάουν τα σκατά πριν να κοντέψουν του καναπέ" μας.
Φυσικά δαμέ, επειδή το ανθρώπινον μυαλόν, το οποίον εξακολουθεί να αποτελεί μυστήριον σε πολλές του πτυχές, θα μπει σε διάφορες διαδικασίες, κάμνω εγώ θκιό υποβοηθητικά ερωτήματα:
1) Σε ποιου τη θέσην εν πιο εύκολον να μπει κάποιος: του "σωφρονιστικού υπάλληλου", του "βαρυποινίτη", των θυμάτων του βαρυποινίτη ή των συγγενών τζιαι φίλων αυτών;
2) Τι ακριβώς συνιστά για κάποιους τη βίαν του βαρυποινίτη προς συναθρώπους του "αξιόποινη" τζιαι την βίαν των "σωφρονιστικών υπαλλήλων" στον βαρυποινίτην "αξιέπαινη" ή έστω "κατανοητή" (τουλάχιστον για κάποιους);
Απαντώντας αρχικά στην πρώτην θα πω ότι κανένας άθρωπος στα λογικά του δεν θα επέλεγεν να "μπει στη θέσην" κανενός. Μόνον αν με υποχρέωνεν κάποιος, με κάποιον τρόπον, θα έμπαινα σε έτσι διαδικασίαν. Αλλά αβίαστα, αν θα έμπαινα στη διαδικασίαν (μαζοχιστικά ας πούμεν), νομίζω ο μόνος τρόπος να σχηματίσω στοιχειωδώς αντικειμενικήν άποψην θα ήταν να μπω διαδοχικά στη θέσην ούλλων. Τζιαι όϊ επιλεκτικά μόνον στη θέσην κάποιων. Ακόμα, δεν θα έβαλλα στη θέσην των εκάστοτε αθρώπων μόνον εμέναν. Θα έβαλλα τζιαι αθρώπους δικούς μου, όπως ας πούμεν τα κοπελλούθκια μου. Διότι εν ωραία να φαντάζεσαι πόσον "δίκαιον" εν κάτι, μια μεταχείριση, ένας "σωφρονισμός", ως την ώραν που τζιείνος που "σωφρονίζεται" εν ο εαυτούλης σου, ή ακόμα shιειρόττερα, το κοπελλούϊν σου.
Στη δεύτερην ερώτηση, θα απαντούσα όπως κάθε καλός χριστιανός, αν τζιαι εγώ είμαι άθεος (τι να κάμουμεν κάποια στερεότυπα εν φεύκουν). Η απάντηση λοιπόν κάθε "καλού χριστιανού" (ιδιότητα που πιθανώς, μιλούμεν για Ελλάδαν τζιαι "ένστολους", να επικαλούνται οι συγκεκριμένοι "σωφρονιστικοί υπάλληλοι"), είναι ότι δεν μπορεί οποιαδήποτε μορφή βίας, όποθθεν τζιαι να προέρχεται, να καταστεί με οποιονδήποτε τρόπον τζιαι υπό οποιονδήποτε πρίσμαν "αποδεκτή", τζιαι ακόμα παραπάνω "αξιέπαινη".
Συμπληρωματικά, θα πω ότι στο μυαλόν μου (ευτυχώς ως τα σήμερα εν έκαμα φυλακήν, αν εξαιρέσεις την παράνοιαν 26 μηνών στα στρατά), δεν νομίζω να υπάρχει πιο "βίαιη" αντιμετώπιση ενός ανθρώπινου πλάσματος που τον μακρόχρονον ή δια βίου εγκλεισμόν του στους τέσσερις τοίχους μιας φυλακής, όσον λουξ φυλακή τζιαι να είναι τούτη. Θέλεις πραγματικά να τιμωρήσεις κάποιον στο μέγιστο βαθμόν; Στέρησ'του την ελευθερίαν του.
Μπορεί να πει κάποιος ότι που τούτην την άποψην οι "σωφρονιστικοί υπάλληλοι" εκάμαν τα μάτσες τζιαι δαμέ. Ο βαρυποινίτης, όσα εγκλήματα τζιαι να έκαμεν, πλέον εν χρειάζεται να υποφέρει κάτι τέθκοιον...
Ώσπου να μεν υποβάλλουμεν ερωτήσεις για τα αυτονόητα, stay cool and keep rocking!
"Ο Τεισίας ήταν μαθητής του φημισμένου εξίσου ρητοροδιδάσκαλου και πολιτικού Κόρακα, που είχε διακριθεί τον πέμπτο αιώνα στις Συρακούσες, ως έξοχος δικανικός ρήτορας. Χαρακτηριστική της ρητορικής δεινότητας των δύο ρητόρων, μαθητού και δάσκαλου ήταν η εξής ιστορία, που διηγούνταν στις Συρακούσες:
Όταν ο Τεισίας ήταν νεαρός ακόμη, επισκέφθηκε τον Κόρακα και του ζήτησε να του μάθει την τέχνη της ρητορικής. Όμως επειδή ακόμη κι αν πουλούσε όλη του την περιουσία δεν θα έφτανε να πληρώσει ούτε τα μισά δίδακτρα συμφώνησαν ότι θα τον πλήρωνε, όμως, μόνο αν τον έκανε καλό ρήτορα και κέρδιζε την πρώτη του δίκη στο δικαστήριο.
Ο Κόρακας δέχτηκε. Ο Τεισίας έγινε, μετά τετραετή διδασκαλία, εξαίρετος πράγματι ρήτορας, αλλά δεν ανελάμβανε να συνηγορήσει σε δικαστήριο, για να αποφύγει την πληρωμή. Ο Κόρακας αναγκάστηκε να καταγγείλει το μαθητή του στα δικαστήρια.Πολύς κόσμος συγκεντρώθηκε τότε σ’ αυτή τη δίκη, για να παρακολουθήσει τη μονομαχία ανάμεσα σε δάσκαλο και σε μαθητή.
Ας διαβάσουμε την επιχειρηματολογία και των δύο:
Ο Κόρακας εξήγησε στους δικαστές τη συμφωνία, που είχε κάνει με τον Τεισία και τέλειωσε με αυτά τα λόγια: «Και τώρα, ω δικαστές, αποφασίστε. Σας ειδοποιώ όμως, πως μου είναι αδιάφορο τι απόφαση θα βγάλετε. Γιατί είτε τον καταδικάσετε τον Τεισία είτε τον αθωώσετε, εγώ τα λεφτά μου θα τα πάρω»! Οι δικαστές του ζήτησαν να εξηγήσει. Ο Κόρακας συνέχισε: «Αν το δικαστήριο αποφανθεί, πως οφείλει να με πληρώσει ο μαθητής, σύμφωνα με την απόφασή του, θα με πληρώσει φυσικά. Αν όμως αποφασίσετε, πως δεν υποχρεούται να με πληρώσει, τότε ο μαθητής μου θα έχει κερδίσει την πρώτη του δίκη, οπότε, με βάση τη συμφωνία μας, οφείλει να με πληρώσει».
Οι δικαστές έμειναν έκπληκτοι. Αλλά ανέβηκε τότε στο βήμα ο νεαρός Τεισίας και είπε:
«Και εγώ αδιαφορώ για την απόφαση του δικαστηρίου. Γιατί ότι και αν αποφασίσετε, δεν οφείλω καμιά πληρωμή». Στην νέα έκπληξη των δικαστών ο Τεισίας συνέχισε: «Αν το δικαστήριο, δηλαδή, αποφασίσει να μην πληρώσω το δάσκαλο, τότε δεν θα τον πληρώσω φυσικά. Αν όμως αποφασίσετε πως πρέπει να τον πληρώσω, τότε θα έχω χάσει την πρώτη μου δίκη, οπότε, κατά τη συμφωνία μας, δεν του οφείλω πληρωμή»! Οι δικαστές, μη ξέροντας ποιόν να πρωτοθαυμάσουν, το δάσκαλο ή το μαθητή είπαν τότε την παροιμιώδη έκτοτε φράση:
"Η επιβεβαίωση των αξιών μέσω της επίρριψης ευθυνών στα θύματα και της υποτίμησης τους
Σύμφωνα με μια βαθιά ριζωμένη πεποίθηση σ'ένα ευρύ αντιπροσωπευτικό δείγμα της κοινωνίας, αυτοί που υποφέρουν δεν πρέπει να κατηγορούν γι'αυτό παρά μόνον τον εαυτό τους (βλέπε, για παράδειγμα: Furnham και Gunter, 1984). Κατά καιρούς, αυτή η τάση να επιρρίπτονται ευθύνες στο θύμα εκφράζεται πολύ χονδροειδώς, όμως τις περισσότερες φορές αυτό γίνεται με αρκετή λεπτότητα και με τρόπο μάλιστα που να φαίνεται ότι εκφράζεται συμπάθεια για το θύμα. Τα παραδείγματα αφθονούν: Οι άνεργοι είναι άνεργοι, επειδή δεν μπορούν να εργαστούν η επειδή η ανεργία τους έχει κάνει να αισθάνονται ανήμποροι και καταθλιπτικοί (μια περισσότερο φιλελεύθερη και συμπαθής εκδοχή), αλλά όχι επειδή δεν υπάρχουν αρκετές θέσεις εργασίας.Όσοι ανήκουν σε μειονότητες έχουν χαμηλότερους μισθούς, λιγότερη μόρφωση και μεγαλύτερη φτώχια επειδή είναι γενετικά κατώτεροι, ή (στην πιο φιλελεύθερη εκδοχή) εξαιτίας του πολιτισμού τους, αλλά όχι εξαιτίας του ρατσισμού.Οι γυναίκες που έχουν βιαστεί κατηγορούνται για προκλητική συμπεριφορά (Borgida και Brekke, 1985). Σε ένα επεισόδιο από την ταινία Η Κατηγορούμενη του 1988, η οποία βασίζεται σ'ένα πραγματικό γεγονός, οι πελάτες ενός μπαρ στο Νιου Μπέντφορντ σχίζουν τα ρούχα μιας διαζευγμένης μητέρας 21 ετών και τη βιάζουν ομαδικά, την ώρα που άλλοι χειροκροτούν (είναι μια σκηνή που δεν διαφέρει πολύ από μια συνηθισμένη σκηνή βασανισμού). Ωστόσο, θα κατηγορηθεί για το βιασμό η κοπέλα: "Έπρεπε να είναι στο σπίτι της με τα παιδιά της, αντί να καταστρέφει τη ζωή των ανδρών".
Ο Ryan, στην πραγματεία του, στην οποία έχουμε συχνά αναφερθεί και που μελετά την επίρριψη ευθυνών στο θύμα, επισημαίνει ότι αυτή η συμπεριφορά συντηρεί την υπάρχουσα κατάσταση μεταξύ ισχυρών και ανίσχυρων. Υποστηρίζει ότι η επίρριψη ευθυνών στο θύμα είναι στην πραγματικότητα μια ιδεολογία που δικαιολογεί τον ισχυρό που αισθάνεται ότι έχει δίκαιο να ασκεί εξουσία, ενώ προωθεί την παθητικότητα των θυμάτων, τα οποία βοηθούν στην διαιώνιση αυτής της ιδεολογίας, επιρρίπτοντας την ευθύνη στον εαυτό τους και τους συντρόφους τους αντί να κατηγορούν τις συνθήκες που είναι υπεύθυνες για τη δυστυχία τους.Ο Franz Fanon (1963) έχει γράψει εκτενώς για τον τρόπο μες τον οποίο διατηρήθηκε η αποικιοκρατία χάρη στην επίρριψη ευθυνών στα θύματα. Υποστηρίζει ότι οι αποικιοκράτες προτιμούσαν να πιστεύουν ότι οι λαοί που κυβερνούσαν ήταν οι χειρότεροι εχθροί τους, ότι εκείνοι που υπέφεραν κάτω από τον αυτοκρατορικό ζυγό έπρεπε να κατηγορούν μόνο τον εαυτό τους, αφού είχαν κάνει τόσο λίγα οι ίδιοι. Οι αποικιοκράτες διαιώνισαν λοιπόν την ιδέα σύμφωνα με την οποία ο μόνος τρόπος για να ξεφύγει κανείς από τη θέση του θύματος είναι να υιοθετήσει τις αξίες του αποικιοκράτη. Η ιδεολογία αυτή βοηθά επομένως στην διατήρηση της ισχύος των αποικιοκρατών, αφού εκείνοι που επιχειρούν να "πετύχουν" υιοθετώντας τις αξίες των αποικιοκρατών, σε γενικές γραμμές το κατορθώνουν.
Η επίρριψη ευθυνών στο θύμα αποτελεί επίσης το θέμα μιας σημαντικής μελέτης στον τομέα της πειραματικής κοινωνικής ψυχολογίας. Οι Lerner και Simons (1966) επινόησαν μια ευρηματική σειρά από πειράματα, στα οποία η επιβολή του πόνου σε άλλους (π.χ. ηλεκτροσόκ) εξετάστηκε σε συνάρτηση με το βαθμό που τα άτομα πίστευαν ότι οι δέκτες είχαν προκαλέσει οι ίδιοι τον πόνο. Όταν τα άτομα πίστευαν ότι οι δέκτες είχαν μπει στη διαδικασία με τη θέληση τους, τότε τους έκαναν περισσότερα ηλεκτροσόκ. Επιπλέον, τα άτομα είχαν την τάση, εκ των υστέρων, να βλέπουν τα θύματα τους αρνητιικά, ιδιαίτερα όταν πίστευαν ότι δεν μπορούσαν να κάνουν πολλά για να τα βοηθήσουν. Έτσι έδειχναν ότι δικαιολογούν τις πράξεις τους, υποτιμώντας τα θύματα. Ο Lerner (1980) διατύπωσε στη συνέχεια την "υπόθεση του δίκαιου κόσμου". Υποστήριξε ότι εφόσον οι άνθρωποι διατηρούν μια άποψη του κόσμου στην οποία έχουν όλοι ίσες ευκαιρίες να επιτύχουν, έπεται ότι εκείνοι που είναι οι "χαμένοι" (θύματα) βρίσκονται στη θέση αυτή εξαιτίας της δικής τους έλλειψης θέλησης. Υποστηρίζει ότι στην συνέχεια αυτό το συμπέρασμα θα επέτρεπε την σκληρότερη μεταχείριση των θυμάτων ή των "χαμένων" απ'αυτήν που οι άνθρωποι θα εφάρμοζαν αν πίστευαν ότι ο κόσμος στην πραγματικότητα, δεν ήταν εγγενώς δίκαιος".
Πηγή: Μίκα Χαρίτου - Φατούρου, "Ο Βασανιστής ως Όργανο της Κρατικής Εξουσίας, Ψυχολογικές Καταβολές", σελ. 292-294, University Studio Press, 2012.
Ώσπου να συνειδητοποιήσουμεν ότι ο κόσμος δεν είναι "εγγενώς δίκαιος", τζιαι να σταματήσουμεν να κατηγορούμεν τα θύματα για τα βάσανα τους, stay cool and keep rocking!
