"Νιώθεις τυχερός;" (τζιαι κάτι περί "σωφρονισμού" στον αγγελικά πλασμένον κόσμον μας).

Εννά αρχίσω κάπως "ανάλαφρα". Μια ανάρτηση που είδα σήμερα στο facebook, τζιαι οι συνειρμοί που μου επροκάλεσεν, αθθυμίσαν μου μιαν ταινίαν του πάλαι ποτέ σκληρού Βρώμικου Χάρρυ, τον οποίον ενσάρκωσεν ο μεγάλος (κατ'εμέναν) Κλιντ Ήστγουντ. Βάλλω θκιό που τες πιο "εμβληματικές" σκηνές της εν λόγω ταινίας για να κάμω μετά κάποιο point. Η πρώτη εν που την αρχήν της ταινίας, όπου ο "ήρωας" σταματά μόνος του μια ληστείαν, τζιαι μετά κάμνει μιαν κουβεντούαν με έναν που τους ληστές:

Η δεύτερη σκηνή εν στο τέλος της ταινίας, όπου η προηγούμενη στιχομυθία επαναλαμβάνεται, αλλά που εντελώς άλλες συνθήκες, τζιαι αφού ο "ήρωας" έshιει περάσει πολλά που τον συγκεκριμένον "κακόν". Δυστυχώς πρέπει να δείτε την ταινίαν για να καταλάβετε:

Δείτε τζιαι μιαν κωμικήν αναπαράστασην τούτης της σκληρής σκηνής, έτσι για να μεν σας μείνει η "φρίκη":

Η συγκεκριμένη σειρά ταινιών, διότι υπήρξαν αρκετές, ήταν αρκετά αντιφατική, ως προς τον τρόπον που τες εξέλαβεν το "φιλοθεάμον κοινόν". Υπήρχαν οι φανατικοί θαυμαστές του "Βρώμικου Χάρρυ", οι οποίοι εκλαμβάναν τον ως έναν εκδικητήν/ τιμωρόν του εγκλήματος, έναν προστάτην των αδυνάτων ο οποίος έρκετουν να γεμώσει τα κενά τζιαι τες ανεπάρκειες του συστήματος. Στον αντίποδαν, πλήθος κόσμου ήταν σφόδροι πολέμιοι των εν λόγω ταινιών, θεωρώντας ότι επροωθούσαν την αστυνομική βίαν. Πάντως εν ενδιαφέρον ότι ο "σκληρός" Κλιντ στα ύστερα του, τζιαι ειδικά ως σκηνοθέτης, επιδόθηκεν σε ταινίες που εστέλλαν τα ακριβώς αντίθετα μηνύματα, κατά δηλαδή της βίας πάσης μορφής. 

Προσωπικά απόλαυσα τες ταινίες "Βρώμικος Χάρρυ", αν τζιαι πολλές φορές είχα δει εφιάλτες εξαιτίας της βίας τους. Μεγαλώνοντας εκατάλαβα κάποιαν στιγμήν την αντιφατικότηταν του "ήρωα", τζιαι τες αντιδράσεις που επροκάλεσεν τζιαι προκαλεί, αλλά όσον τζιαι αν σήμερα προτιμώ τον φιλειρηνικόν Κλιντ, εν με σταματά να χαμογελώ όταν ο "Βρώμικος Χάρρυ", αφού ρωτά το θρυλικόν "Well do ya, punk?", πατά την σκανδάλην τζιαι ξαποστέλλει τον "κακόν".

Για να δείτε πως λειτουργεί το ανθρώπινον μυαλόν, η ανάρτηση στο facebook που μου έφερεν στο νου ούλλα τούτα αφορούσεν το εξής συμβάν:

Νεκρός βαρυποινίτης μετά από βασανισμό

Δαμέ επίσης η ανάρτηση στο facebook τζιαι η συζήτηση που ακολούθησεν (ως τωρά):

"Μυρίζει ωραία η ηθική"

Έτσι λοιπόν, ένας βαρυποινίτης σκοτώνεται που "σωφρονιστικούς" υπαλλήλους, μετά που βασανισμόν 2,5 ωρών. Εν υπάρχει αμφιβολία ότι η πρώτη αντίδραση ενός "υγιώς σκεπτόμενου" αθρώπου εν τούτον που λαλούμεν "αποτροπιασμός", για τον τρόπον που λειτουργούν κάποιοι συμπολίτες του. Τζιαι όμως ο συγκεκριμένος χρήστης έκαμεν την ανάρτησην ουσιαστικά υπερασπιζόμενος τους "σωφρονιστικούς υπαλλήλους", τζιαι υποστηρίζοντας την αποτελεσματικότηταν παρόμοιων χειρισμών, ανάμεσα σε άλλους τζιαι στους παιδεραστές. Μέμφεται επίσης τυχόν άλλους που μπορεί να κατηγορήσουν τους συγκεκριμένους "σωφρονιστήρες", ότι ηθικολογούν εκ του ασφαλούς, αφού οι συγκεκριμένοι "σωφρονιστήρες" "μαζεύκουν τζιαι φυλάουν τα σκατά πριν να κοντέψουν του καναπέ" μας.

Φυσικά δαμέ, επειδή το ανθρώπινον μυαλόν, το οποίον εξακολουθεί να αποτελεί μυστήριον σε πολλές του πτυχές, θα μπει σε διάφορες διαδικασίες, κάμνω εγώ θκιό υποβοηθητικά ερωτήματα:

1) Σε ποιου τη θέσην εν πιο εύκολον να μπει κάποιος: του "σωφρονιστικού υπάλληλου", του "βαρυποινίτη", των θυμάτων του βαρυποινίτη ή των συγγενών τζιαι φίλων αυτών;

2)  Τι ακριβώς συνιστά για κάποιους τη βίαν του βαρυποινίτη προς συναθρώπους του "αξιόποινη" τζιαι την βίαν των "σωφρονιστικών υπαλλήλων" στον βαρυποινίτην "αξιέπαινη" ή έστω "κατανοητή" (τουλάχιστον για κάποιους);

Απαντώντας αρχικά στην πρώτην θα πω ότι κανένας άθρωπος στα λογικά του δεν θα επέλεγεν να "μπει στη θέσην" κανενός. Μόνον αν με υποχρέωνεν κάποιος, με κάποιον τρόπον, θα έμπαινα σε έτσι διαδικασίαν. Αλλά αβίαστα, αν θα έμπαινα στη διαδικασίαν (μαζοχιστικά ας πούμεν), νομίζω ο μόνος τρόπος να σχηματίσω στοιχειωδώς αντικειμενικήν άποψην θα ήταν να μπω διαδοχικά στη θέσην ούλλων. Τζιαι όϊ επιλεκτικά μόνον στη θέσην κάποιων. Ακόμα, δεν θα έβαλλα στη θέσην των εκάστοτε αθρώπων μόνον εμέναν. Θα έβαλλα τζιαι αθρώπους δικούς μου, όπως ας πούμεν τα κοπελλούθκια μου. Διότι εν ωραία να φαντάζεσαι πόσον "δίκαιον" εν κάτι, μια μεταχείριση, ένας "σωφρονισμός", ως την ώραν που τζιείνος που "σωφρονίζεται" εν ο εαυτούλης σου, ή ακόμα shιειρόττερα, το κοπελλούϊν σου.

Στη δεύτερην ερώτηση, θα απαντούσα όπως κάθε καλός χριστιανός, αν τζιαι εγώ είμαι άθεος (τι να κάμουμεν κάποια στερεότυπα εν φεύκουν). Η απάντηση λοιπόν κάθε "καλού χριστιανού" (ιδιότητα που πιθανώς, μιλούμεν για Ελλάδαν τζιαι "ένστολους", να επικαλούνται οι συγκεκριμένοι "σωφρονιστικοί υπάλληλοι"), είναι ότι δεν μπορεί οποιαδήποτε μορφή βίας, όποθθεν τζιαι να προέρχεται, να καταστεί με οποιονδήποτε τρόπον τζιαι υπό οποιονδήποτε πρίσμαν "αποδεκτή", τζιαι ακόμα παραπάνω "αξιέπαινη".

Συμπληρωματικά, θα πω ότι στο μυαλόν μου (ευτυχώς ως τα σήμερα εν έκαμα φυλακήν, αν εξαιρέσεις την παράνοιαν 26 μηνών στα στρατά), δεν νομίζω να υπάρχει πιο "βίαιη" αντιμετώπιση ενός ανθρώπινου πλάσματος που τον μακρόχρονον ή δια βίου εγκλεισμόν του στους τέσσερις τοίχους μιας φυλακής, όσον λουξ φυλακή τζιαι να είναι τούτη. Θέλεις πραγματικά να τιμωρήσεις κάποιον στο μέγιστο βαθμόν; Στέρησ'του την ελευθερίαν του. 

Μπορεί να πει κάποιος ότι που τούτην την άποψην οι "σωφρονιστικοί υπάλληλοι" εκάμαν τα μάτσες τζιαι δαμέ. Ο βαρυποινίτης, όσα εγκλήματα τζιαι να έκαμεν, πλέον εν χρειάζεται να υποφέρει κάτι τέθκοιον...

Ώσπου να μεν υποβάλλουμεν ερωτήσεις για τα αυτονόητα, stay cool and keep rocking!