"Η επιβεβαίωση των αξιών μέσω της επίρριψης ευθυνών στα θύματα και της υποτίμησης τους
Σύμφωνα με μια βαθιά ριζωμένη πεποίθηση σ'ένα ευρύ αντιπροσωπευτικό δείγμα της κοινωνίας, αυτοί που υποφέρουν δεν πρέπει να κατηγορούν γι'αυτό παρά μόνον τον εαυτό τους (βλέπε, για παράδειγμα: Furnham και Gunter, 1984). Κατά καιρούς, αυτή η τάση να επιρρίπτονται ευθύνες στο θύμα εκφράζεται πολύ χονδροειδώς, όμως τις περισσότερες φορές αυτό γίνεται με αρκετή λεπτότητα και με τρόπο μάλιστα που να φαίνεται ότι εκφράζεται συμπάθεια για το θύμα. Τα παραδείγματα αφθονούν: Οι άνεργοι είναι άνεργοι, επειδή δεν μπορούν να εργαστούν η επειδή η ανεργία τους έχει κάνει να αισθάνονται ανήμποροι και καταθλιπτικοί (μια περισσότερο φιλελεύθερη και συμπαθής εκδοχή), αλλά όχι επειδή δεν υπάρχουν αρκετές θέσεις εργασίας. Όσοι ανήκουν σε μειονότητες έχουν χαμηλότερους μισθούς, λιγότερη μόρφωση και μεγαλύτερη φτώχια επειδή είναι γενετικά κατώτεροι, ή (στην πιο φιλελεύθερη εκδοχή) εξαιτίας του πολιτισμού τους, αλλά όχι εξαιτίας του ρατσισμού. Οι γυναίκες που έχουν βιαστεί κατηγορούνται για προκλητική συμπεριφορά (Borgida και Brekke, 1985). Σε ένα επεισόδιο από την ταινία Η Κατηγορούμενη του 1988, η οποία βασίζεται σ'ένα πραγματικό γεγονός, οι πελάτες ενός μπαρ στο Νιου Μπέντφορντ σχίζουν τα ρούχα μιας διαζευγμένης μητέρας 21 ετών και τη βιάζουν ομαδικά, την ώρα που άλλοι χειροκροτούν (είναι μια σκηνή που δεν διαφέρει πολύ από μια συνηθισμένη σκηνή βασανισμού). Ωστόσο, θα κατηγορηθεί για το βιασμό η κοπέλα: "Έπρεπε να είναι στο σπίτι της με τα παιδιά της, αντί να καταστρέφει τη ζωή των ανδρών".
Ο Ryan, στην πραγματεία του, στην οποία έχουμε συχνά αναφερθεί και που μελετά την επίρριψη ευθυνών στο θύμα, επισημαίνει ότι αυτή η συμπεριφορά συντηρεί την υπάρχουσα κατάσταση μεταξύ ισχυρών και ανίσχυρων. Υποστηρίζει ότι η επίρριψη ευθυνών στο θύμα είναι στην πραγματικότητα μια ιδεολογία που δικαιολογεί τον ισχυρό που αισθάνεται ότι έχει δίκαιο να ασκεί εξουσία, ενώ προωθεί την παθητικότητα των θυμάτων, τα οποία βοηθούν στην διαιώνιση αυτής της ιδεολογίας, επιρρίπτοντας την ευθύνη στον εαυτό τους και τους συντρόφους τους αντί να κατηγορούν τις συνθήκες που είναι υπεύθυνες για τη δυστυχία τους. Ο Franz Fanon (1963) έχει γράψει εκτενώς για τον τρόπο μες τον οποίο διατηρήθηκε η αποικιοκρατία χάρη στην επίρριψη ευθυνών στα θύματα. Υποστηρίζει ότι οι αποικιοκράτες προτιμούσαν να πιστεύουν ότι οι λαοί που κυβερνούσαν ήταν οι χειρότεροι εχθροί τους, ότι εκείνοι που υπέφεραν κάτω από τον αυτοκρατορικό ζυγό έπρεπε να κατηγορούν μόνο τον εαυτό τους, αφού είχαν κάνει τόσο λίγα οι ίδιοι. Οι αποικιοκράτες διαιώνισαν λοιπόν την ιδέα σύμφωνα με την οποία ο μόνος τρόπος για να ξεφύγει κανείς από τη θέση του θύματος είναι να υιοθετήσει τις αξίες του αποικιοκράτη. Η ιδεολογία αυτή βοηθά επομένως στην διατήρηση της ισχύος των αποικιοκρατών, αφού εκείνοι που επιχειρούν να "πετύχουν" υιοθετώντας τις αξίες των αποικιοκρατών, σε γενικές γραμμές το κατορθώνουν.
Η επίρριψη ευθυνών στο θύμα αποτελεί επίσης το θέμα μιας σημαντικής μελέτης στον τομέα της πειραματικής κοινωνικής ψυχολογίας. Οι Lerner και Simons (1966) επινόησαν μια ευρηματική σειρά από πειράματα, στα οποία η επιβολή του πόνου σε άλλους (π.χ. ηλεκτροσόκ) εξετάστηκε σε συνάρτηση με το βαθμό που τα άτομα πίστευαν ότι οι δέκτες είχαν προκαλέσει οι ίδιοι τον πόνο. Όταν τα άτομα πίστευαν ότι οι δέκτες είχαν μπει στη διαδικασία με τη θέληση τους, τότε τους έκαναν περισσότερα ηλεκτροσόκ. Επιπλέον, τα άτομα είχαν την τάση, εκ των υστέρων, να βλέπουν τα θύματα τους αρνητιικά, ιδιαίτερα όταν πίστευαν ότι δεν μπορούσαν να κάνουν πολλά για να τα βοηθήσουν. Έτσι έδειχναν ότι δικαιολογούν τις πράξεις τους, υποτιμώντας τα θύματα. Ο Lerner (1980) διατύπωσε στη συνέχεια την "υπόθεση του δίκαιου κόσμου". Υποστήριξε ότι εφόσον οι άνθρωποι διατηρούν μια άποψη του κόσμου στην οποία έχουν όλοι ίσες ευκαιρίες να επιτύχουν, έπεται ότι εκείνοι που είναι οι "χαμένοι" (θύματα) βρίσκονται στη θέση αυτή εξαιτίας της δικής τους έλλειψης θέλησης. Υποστηρίζει ότι στην συνέχεια αυτό το συμπέρασμα θα επέτρεπε την σκληρότερη μεταχείριση των θυμάτων ή των "χαμένων" απ'αυτήν που οι άνθρωποι θα εφάρμοζαν αν πίστευαν ότι ο κόσμος στην πραγματικότητα, δεν ήταν εγγενώς δίκαιος".
Πηγή: Μίκα Χαρίτου - Φατούρου, "Ο Βασανιστής ως Όργανο της Κρατικής Εξουσίας, Ψυχολογικές Καταβολές", σελ. 292-294, University Studio Press, 2012.
Ώσπου να συνειδητοποιήσουμεν ότι ο κόσμος δεν είναι "εγγενώς δίκαιος", τζιαι να σταματήσουμεν να κατηγορούμεν τα θύματα για τα βάσανα τους, stay cool and keep rocking!
εν είμαι σίουρη αν συμφωνώ αλλά εν έχω τωρά τα στοιχεία για να επιχειρηματολογήσω άλλωσπως...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟύτε εγώ έχω ξεκάθαρην άποψην, αλλά γενικά σαν κομμάτιν του συγκεκριμένου βιβλίου έκαμεν μου μεγάλην εντύπωσην τζιαι ήθελα να το καταγράψω για αναφοράν τζιαι συζήτηση. Το βιβλίο για να καταλάβεις καταλήγει στο συμπέρασμαν ότι κάθε άθρωπος εν εν δυνάμει βασανιστής αν βρεθεί υπό κάποιες περιβαλλοντικές συνθήκες. Η συγκεκριμένη ενότητα καταπιάννεται με μηχανισμούς για το πως μπορεί η εκάστοτε εξουσία που δημιουργεί βασανιστές να τους καταστήσει ικανούς να αντεπεξέλθουν σε έναν σαφώς πολλά δύσκολον έργον, όπως το να προκαλούν πόνον σε συνανθρώπους τους σε τακτική βάση. Η επίρριψη ευθυνών στο θύμαν για το ότι βασανίζεται μπορεί να είναι ένας που τους μηχανισμούς. Έshιει τζι''αλλους (δυστυχώς), όπως ο βασανισμός του ίδιου του βασανιστή κλπ.
Διαγραφήδεν μπορούμε να τα δούμε ούλλα μονόπαντα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αλήθεια είναι ότι
1. ναι είναι κατακριτέο το ότι κάποιοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κάποιοι σε μειώνουν και σε θυματοποιούν
2. αλλά γιατί εσύ έβαλες τον εαυτό σου σε θέση θύματος;
το ότι είσαι εσύ άνεργος και όχι εγώ πχ μπορεί να σημαίνει ότι όντως δεν έχει αρκετές θέσεις εργασίας, αλλά επίσης ότι εχώ έγω καλύτερα προσόντα από σένα (ή καλύτερο μέσο)
όλοι είμαστε σε αυτή τη θέση σε κάποια φάση
και μετά τι δράση λαμβάνεις, βρίσκεις μια δουλειά που αμοιβεσαι χαμηλότερα αλλά κερδίζεις σε εμπείρια κλπ κλπ ή κάθεσαι με σταυρωμένα τα χέρια στο ανεργειακό και περιιμένεις να ανοίξει κάποια θέση
προσωπικά πιστεύω ότι μέρος στην θυματοποίηση έχει και το θύμα επειδή απλά δεν είναι αρκετά προσεκτικό ή ενεργό
ΑΛΛΑ χωρίς αυτό να δικαιολογεί το τι έχειθ πάθει
πχ το ότι ασπούμε κάποιος έχει ντάουν δεν δικαιολογεί την κακομεταχείριση και εκμετάλλευση του.
αλλά ένας πτυχιούχος άνεργος για 2 χρόνια σόρρυ είναι καθαρή βαρεμάρα, όσα σιβί κι αν στείλει αν δεν βγει εκεί έξω να βρει δουλειά τίποτε δεν θα αλλάξει
Το συγκεκριμένον απόσπασμαν, επειδή ακριβώς εν απόσπασμαν (ολόκληρου βιβλίου), πιθανώς να μεν αποδίδει πλήρως το νόημαν που θα ήθελεν η συγγραφέας.
ΔιαγραφήΔαμέ εν συζητά το κατά πόσον τα ίδια τα θύματα έχουν επιλογές (π.χ. μεινίσκω άνεργος γιατί εν συμβιβάζομαι ή πάω ενάντια στη χούντα ενώ ξέρω ότι μπορεί να βασανιστώ) αλλά το πως η εκάστοτε εξουσία καλλιεργεί στο κοινό, στο μέσον άθρωπον που θέλει να ελέγξει, την αίσθηση ότι για τα βάσανα, την ταλαιπωρίαν, τες στερήσεις που περνά, είναι κυρίως υπεύθυνο το ίδιον το άτομον. Ενώ εν σαφές νομίζω ότι σε καμμιάν περίπτωσην έννεν άμοιρον ευθυνών τζιαι το ίδιον το άτομον, στες πλείστες περιπτώσεις το "σύστημαν" εν τζιείνον που προκαλεί π.χ. οικονομικές κρίσεις, καπιταλιστικές φούσκες, μεταφορές μεγάλων κεφαλαίων που τους πολλούς σε κάποιους λλίους κλπ. τζιαι μετά κάμνει προπαγάνδαν ότι "όλοι τα φάγαμε, όλοι είμαστε υπεύθυνοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι χαραμοφάηδες, οι συνδικαλιστές είναι τραμπούκοι" κλπ. καθαρά για να υποσκάψει την λαϊκήν αντίδρασην τζιαι να αποτρέψει ανατροπές του κατεστημένου.
:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάτι γίνεται τες τελευταίες μέρες Woofi τζιαι σκεφτούμαστεν παράλληλα.
Παίζω με τες έννοιες enraged Vs dignified. ίσως ο πρώτος όρος να μέννεν πολλά δόκιμος, γυρεύκω καλύτερη λέξη. Θέλω να καταλάβω τί διεργασίες γίνουνται μέσα σε ένα θύμα (κυρίως άμαν το θύμα εν κοινωνική ομάδα ή ολόκλήρη κοινωνία) τζιαι πότε σπάζει, πότε παρετά να εν θυμωμένο για την αδικία τζιαι το κακό, πότε ποκάθεται η οργή του τζιαι πκιάνει τη θέση της η αξιοπρέπεια (στωικότητα εν καλύτερη έννοια;). Εν αναπόφευκτο το θύμα να εν αξιοπρεπές ή εν το επιθυμητό;
Πως καταλήγεις που την μια κατάσταση στην άλλη;
Τζιαι το κείμενο που παραθέτεις προσφέρει μιαν πιθανή άκρη του νήματος.
@Beatrix Kiddo, όταν η ανεργία στην Κύπρο ήταν καθηλωμένη στο 3 ή στο 4%, εννα εσυμφωνούσα εν μέρη μαζί σου. Αλλά η ανεργία πλέον έννεν επιλογή ούτε θέμα αξίας...
για το θέμα των πιο χαμηλών μισθών: ο λόγος που δουλεύκεις έννεν για την δουλειά αυτή καθαυτήν, αλλά γιατί προσφέρεις την εργασία σου έναντι αμοιβής, με την οποία αμοιβή εννα ζήσεις αξιοπρεπώς. όπως παν να καθιερωθούν οι μισθοί πλέον, τα λεφτά εννα κανούν μόνο για την πεζίνα για να πάεις στη δουλειά τζιαι να στραφείς.
Τούτα τζιαι παρόμοια θέματα απασχολούν με για αρκετόν τζιαιρόν, γι'αυτόν τζιαι όταν έβρω βιβλιογραφίαν τζιαι υλικόν που συνεισφέρει κάπως στο δίλημμαν "γονίδια ή περιβάλλον ή τζιαι τα δύο" στο πως διαμορφώνεται ο άθρωπος που τη γέννησην του, διώ μέσα. Το συγκεκριμένο βιβλίον για να καταλάβεις εζήτησεν μου να το έβρω ο παπάς μου γιατί έκαμνεν αναφοράν σε βιβλίον που γράφει για τα βασανιστήρια των εγγλέζων στους αγωνιστές το '55-59. Είχα του πάρει τζιαι το Cruel Brittania του Cobain της Guardian, το οποίον πρέπει να εν τζιαι τζιείνον πολλά ενδιαφέρον. Εδιερωτάτουν ο παπάς μου πως εν δυνατόν κάποιοι αθρώποι να έχουν το σθένος να βασανίζουν έτσι, εν στοιχείον έμφυτον ή εν εκπαίδευση ας πούμεν; Όταν το ετέλειωσεν (τούτον της Φατούρου) ετσίμπησα το τζιαι πραγματικά κάποια στοιχεία που παραθέτει, με πολλήν επιστημονικότηταν τζιαι πηγές πρέπει να πω, εν shιοκκαριστικά για το που μπορεί να φτάσει ο άθρωπος, κυρίως που την περιβαλλοντικήν επίδρασην στην οποίαν μπορεί να βρεθεί. Έshιει βέβαια μιαν ιδεολογικήν χροιάν που εν ευδιάκριτη αλλά κατά τα άλλα πολλά αξιόλογον.
Διαγραφήτο Cruel Brittania επαράγγειλα το μόλις. ευχαριστώ.
Διαγραφήεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως ο καθένας μας έσιει μέσα του το κτήνος. εν μπορώ να θυμηθώ ποιος το είπε αλλά πάει κάπως έτσι: ο σκοπός της κοινωνίας εν το να δαμάζει το κτήνος που έχουμεν μέσα μας. χωρίς τους νόμους της κοινωνίας, εννα εγινούμασταν ούλλοι τέρατα.
άμαν αλλάξεις το αξίωμα λίο, εν εύλογο να πεις πως η κοινωνία (οι περιβαλλοντικές συνθήκες) μπορεί όι απλά να δαμάσει το κτήνος, αλλά να το χειραγωγήσει, να το θρέψει τζιαι να το κατευθύνει κατά βούληση.
γιατί να μεν ισχύει το αντίστοιχο για τα θύματα; αν δεχτώ ότι η συμπεριφορά μας ορίζεται που το τί θεωρείτε αποδεκτό ανά πάσα στιγμή σε μια Χ κοινωνία, τότε πρέπει να δεχτώ ότι η συμπεριφορά του θύματος εν η συμπεριφορά που θέλει η κοινωνία να έσιει.
αν λοιπόν το θύμα εν "αξιοπρεπές", εν επειδή εκαλλιεργήθηκεν τζιαι επικράτησεν η άποψη πως τούτη εν η κατάλληλη συμπεριφορά.
άρα εν σκόπιμο.
...
αλλά....
μπορεί μια κοινωνία να δημιουργηθεί τζιαι να διατηρηθεί χωρίς να βασίζεται σε ανθρώπινες επιθυμίες;
μήπως η πρώτη, τζιαι υγιής αντίδραση στην αδικία εν η οργή; η οποία όμως σημαίνει συνεχείς συγκρούσεις. ενώ η στωικότητα προωθεί την σταθερότητα..
Ποια η ευθύνη όλων μας για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και αδιαφορούμε;Πως ο Χίτλερ έγινε αυτό που έκανε … ποια η ευθύνη των ανθρώπων που τον άφησαν;
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://osr55.wordpress.com/2012/12/22/4351/
Η πορεία του Χίτλερ έμεινε στην ιστορία ως η ιστορία ενός παρανοικού που ήθελε να κατακτήσει τον κόσμο
Δε νομίζω ότι μπορεί κάποιος να αμφισβητήσει ότι πράγματι ο Χίτλερ ήταν ένας παρανοικός κομπλεξικός ανθρωπάκος όπου οι εμμονές του οδηγούσαν τις κινήσεις και τις πράξεις του
Η κατάκτηση της εξουσίας για ίδιον όφελος για ικανοποίηση των παρανοικών του ματαιοδοξιών
Αμφιβάλει όμως κανείς ότι σαν τον χίτλερ υπήρξαν και υπάρχουν πάρα πολλοί ανάμεσα μας;
τι ήταν αυτό που έκανε τον χίτλερ αυτό που έγινε;
φυσικά δεν ήταν ένα πράγμα αλλά ένας συνδυασμός γεγονότων και καταστάσεων
πως φτάσαμε στον μεγαλύτερο πόλεμο στην ιστορία της ανθρωπότητας
με τελική κατάληξη την χρήση δύο διαφορετικών ατομικών βομβών που εξαύλωσε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στην Χιροσίμα και Ναγκασάκι έστω και αν είχε ήδη κριθεί ο πόλεμος;
ο χίτλερ μάλιστα είχε εκτίσει και ποινή φυλάκισης για απόπειρα ανατροπής της κυβέρνησης για πραξικόπημα το 1923 το λεγόμενο πραξικόπημα της μπυραρίας
ο χίτλερ αντιμετωπίστηκε ως παρανοικός ως παράφρων στην αρχή της πολιτικής του πορείας
και όμως κατάφερε και απέκτησε εξουσία στην αρχή με δύο υπουργούς και εν τέλει με συνεργασία των δύο δεξιών εθνικιστικών κομμάτων
έβγαλε εκτός νόμου τους κομμουνιστές για τους οποίους έκτισε τα πρώτα στρατόπεδα συγκέντρωσης
μετά ακολούθησαν οι ομοφυλόφιλοι οι τσιγγάνοι και οι εβραίοι
η κοινωνία δεν αντιδρούσε βλέποντας τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους διωγμούς από τα τάγματα εφόδου του χίτλερ να σπάζουν στο ξύλο και να φυλακίζουν ανθρώπους απλά επειδή δεν ενέπιπταν στον ορισμό που ήθελε το παρανοικό τους μυαλό
πως όμως μια κοινωνία εκατομυρίων ανθρώπων έφτασε στο σημείο όχι απλά να ανέχεται αλλά να χαιρετάει φασιστικά με το χαμόγελο στα χείλη και με μίσος να εξολοθρεύει ανθρώπους;
πολλές έρευνες έγιναν για να μπορέσει να γίνει κατανοητό όσο γινόταν το πως οι άνθρωποι έβγαλαν το πλέον θηριώδες τους ένστικτο
Το πείραμα της φυλακής του Στάνφορτ
https://www.youtube.com/watch?v=tbWn7dgADUI
ΑπάντησηΔιαγραφήΖιμπαρτο: η ψυχολογία της κακίας
https://www.youtube.com/watch?v=OsFEV35tWsg
η ψυχολογία της μάζας, η οποία είναι βολική going with the flow δηλαδή να μην ξεχωρίζεις
Το πείραμα του Ach
https://www.youtube.com/watch?v=sno1TpCLj6A
πως οι άνθρωποι βολεύονται με το να υπακούουν στην εξουσία και να φτάνουν στο σημείο να σκοτώνουν λέγοντας ότι “μα μου είπαν να το κάνω, εγώ απλά εκτελούσα εντολές”
To original Milgram experiment
https://www.youtube.com/watch?v=8olVHKgIBXc
το bystander effect όπου οι άνθρωποι απλά αδιαφορούν και κοιτάνε την δουλειά τους όταν δίπλα τους γίνονται εγκλήματα
Bystander effect
https://www.youtube.com/watch?v=KIvGIwLcIuw
πάρα πολλές μελέτες έχουν γίνει και δεν μπορούν να χωρέσουν εδώ
φυσικά
ο χίτλερ έφτασε εκεί που έφτασε εκμεταλλευόμενος τις καταστάσεις όπως διαμορφώθηκαν
την φτώχεια την ανέχεια που προκάλεσε η κρίση του 29
οι γερμανοί που ένοιωθαν εξευτελισμένοι από τους όρους που τους επέβαλαν οι νικητές του πρώτου παγκοσμίου πολέμου
η ανεργία και φυσικά το ότι οι πολιτικοί δεν μπορούσαν να προσφέρουν λύσεις γιατί ακριβώς και αυτοί ήταν υποχείρια αυτού του συστήματος που προκαλεί τις κρίσεις
ήδη ο Λέων Τρότσκι είχε κατά κάποιο τρόπο προβλέψει αυτό που έγινε στην γερμανία με τον χίτλερ
Τι είναι εθνικοσοσιαλισμός Λέων Τρότσκι 2/11/1933 πως γεννάται και πως αντιμετωπίζεται ο φασισμός…μια γνώμη
http://osr55.wordpress.com/2010/11/10/%CF%84
πιο κάτω ένα μικρό απόσπασμα
“Κάθε μανιασμένος μικροαστός δεν θα μπορούσε να γίνει Χίτλερ, αλλά ένα κομματάκι Χίτλερ υπάρχει μέσα σε κάθε μανιασμένο μικροαστό.
Η γοργή ανάπτυξη του γερμανικού καπιταλισμού προπολεμικά δεν σήμαινε καθόλου την απλή καταστροφή των μεσαίων τάξεων. Καταστρέφοντας μερικά στρώματα της μικρομπουρζουαζίας αυτός ο καπιταλισμός δημιουργούσε άλλα: βιοτέχνες και μικρομαγαζάτορες γύρω από τα εργοστάσια, τεχνικούς και υπαλλήλους μέσα στα εργοστάσια.
Αλλά διατηρούμενες και αυξανόμενες αριθμητικά – η παλιά και η νέα μικρομπουρζουαζία αντιπροσωπεύει κάτι παραπάνω από το μισό του γερμανικού λαού – οι ενδιάμεσες τάξεις έχαναν και το τελευταίο ίχνος ανεξαρτησίας τους, ζούσανε στην περιφέρεια της μεγάλης βιομηχανίας και του τραπεζικού συστήματος, τρέφονταν από τα ψίχουλα του τραπεζιού των μονοπωλιακών τραστ και των καρτέλ και από την πνευματική ελεημοσύνη των εξ επαγγέλματος θεωρητικών και πολιτικών τους.”
σήμερα δίπλα μας υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν να φάνε και όμως οι άνθρωποι σφυρίζουμε αδιάφοροι
Χείμαρρος πληροφορίας όπως πάντα. Πολλές πηγές τζιαι υλικόν που αναφέςρεις εχρησιμοποίησεν το τζιαι η Φατούρου στο βιβλίον της.
ΔιαγραφήΜε την ευκαιρίαν να ευχηθώ τα καλλίττερα στςς προσπάθειες που κάμνεις τες οποίες παρακολουθώ τζιαι φαίνεται να έχουν σημαντικόν αντίκτυπο. Θα ήθελα να είμαι στες 10 του Απρίλη, ελπίζω να τα καταφέρω.