Του χρόνου νάμπου εννά γράφω;

Έριξα μιαν μαθκιάν στο αν τζιαι τι ελάλουν πέρσι την ίδιαν ημέραν τζιαι ανακάλυψα το εξής:

"Αισιόδοξος είμαι τζιαι για την πρόβλεψην μου: τη λύσην του κυπριακού το 2012. Το τελευταίον δεκαήμερον του Γεννάρη θα δείξει αν μπορώ να ελπίζω ή αν θα γίνω πρόωρα "κουβανός" (ορολογία των στοιχηματιών)."

Συμπέρασμαν: Φιντέλ θέλω πολιτογράφησην φιλούδιν!

 Το 2012 είσιεν τζιαι μιαν πρόβλεψην περί καταστροφής του "κόσμου" (της γης δηλαδή, διότι έσιει ολόκληρον σύμπαν που εν φακκά προφανώς πεννιάν για τον κομμόροτσον μας). Άτε βρε, αναβολήν ως την επόμενην.

Κατά τα άλλα, η καπιταλιστική κρίση συνεχίζεται τζιαι η διακυβέρνηση της αριστεράς (η πρώτη στην ιστορίαν του τόπου) κοντεύκει στην ολοκλήρωσην της (εκτός τζιαι αν κάμει καμμιάν σιόκκινγκ έκπληξην ο Μαλάς, αν τζιαι υπάρχει θέμαν αν είναι ορίτζιναλ "αριστερός"). Όπως είπα τζιαι παλαιότερα, δεν κρίνω οτιδήποτε πριν φτάσει στην περάτωσην του τζιαι πριν ακούσω ανασκοπήσεις/ αναδρομές αντικειμενικές τζιαι υποκειμενικές. Αλλά έναν εν το σίουρον για τούτην την πενταετίαν! Είσιεν νερά, πολλά νερά! Εφάμεν κοτσιηνομανίταρον τζιαι αγρέλλιν τζιαι εσπάσαμεν. Τουμάνιν όποτε επηένναμεν για κατούρημαν. Μεγαλεία! 

Τζιαι ποδοσφαιρικές επιτυχίες. Ομάδες σε ομίλους, ομάδα στους οκτώ του τσάππιο λλικ. Μεγαλεία! 

Είμαστεν δε (η Ανορθωσάκκα) με την ολοκλήρωσην του έτους, τέσσερις πούντους που πάνω που τον δεύτερον τζιαι μπορεί να μείνουμεν τζιαμέ ως το τέλος. 

Μπροστά σε τούτα τι σου είναι ο εκφασισμός της κοινωνίας τζιαι η διαιώνιση του αριστερο-δεξιο-αστικο-προλεταριο-γριβο-μακαριακού διχασμού; Α; Ψιλοπράματα. Οι σφαγές στη Συρίαν; Κόφτει μας; Έσιει τζιαι λαϊκήν κυπριακήν σοφίαν επί του θέματος: 

"Απ'ον φορτώνει πόσσω σου, τάνα του να φορτώσει" 

Το πιο πάνω μπορεί κάποιος να το βαφτίσει αβασάνιστα τζιαι ως μόττο του καπιταλισμού.

Φυσικά ούλλα αρχίζουν τζιαι καταλήγουν στην προσωπικήν οπτικήν οπότε επιλέγω ξανά να είμαι αισιόδοξος. Εν έχω λόγο να μεν πιστεύκω ότι πέραν της μαυρίλλας ο νέος χρόνος εννά φέρει τζιαι καλά πράματα, όπως εξάλλου έγινεν τζιαι φέτι τζιαι ούλλα τα χρόνια που αθθυμούμαι στην σχετικά σύντομην (ακόμα) ζωήν μου. 

Το σίουρον όμως είναι έναν:

Ότι θα συνεχίσω να είμαι ψύχραιμος τζιαι να ροκκάρω:

Αγγλιστί, stay cool and keep rocking, (all year long baby)! !

Μα σε ήντα παραμύθκια πιστεύκει ο κόσμος σιόρ εν έτει 2012...

Κάτι ως δείγμα για τα παραμύθκια που μας (σας πλέον) ταϊζουν:

"Για να μετρήσεις μια απόσταση πρέπει να ξεκινήσεις από ένα σημείο. Το ίδιο για να μετρήσεις τον χρόνο, πρέπει να ξεκινήσεις από ένα γεγονός που θα αποτελέσει την βάση σου. Οι Έλληνες συνήθιζαν να χρησιμοποιούν τους πρώτους Ολυμπιακούς αγώνες και οι Ρωμαίοι ξεκινούσαν από την κτίση της Ρώμης. Η μετά Χριστό χρονολογία (Anno Domini) υιοθετήθηκε αρχικά από τον Dionysius Exiguus (470 – 544) ο οποίος την χρησιμοποίησε στην εύρεση του Πάσχα. Η χρονολογία όμως αυτή χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα μόνο τον όγδοο αιώνα μετά Χριστό. Ως τότε οι Χριστιανοί και οι Ιουδαίοι αδιαφορώντας για τα επίγεια γεγονότα, ξεκινούσαν από κτίσεως κόσμου. Μελετώντας τις γενιές από τον Αβραάμ μέχρι τον Αδάμ είχαν υπολογίσει με ακρίβεια πότε είχε δημιουργηθεί ο κόσμος και ξεκινούσαν από τον πρωτόπλαστο άνθρωπο.

Βέβαια οι χριστιανοί δεν γνώριζαν τίποτα για την Μεγάλη Έκρηξη (Big Bang), ωστόσο υπολόγισαν πως ο Θεός είπε την λέξη «γενηθήτω φως», περίπου έξι χιλιάδες χρόνια πριν. Πέντε μέρες αργότερα έφτιαξε τον άνθρωπο από νερό και χώμα. Οι σημερινοί επιστήμονες υπολογίζουν την ηλικία του σύμπαντος αρκετά μεγαλύτερη, μιλώντας για εκατομμύρια χρόνια. Αυτό το κάνουν προφανώς επειδή δεν τους καταδιώκει καμία ιερά εξέταση. Αν είχαν κάποιο κουκουλοφόρο χριστιανό πάνω από το κεφάλι  τους, θα μείωναν την ηλικία του σύμπαντος σε έξι χιλιάδες χρόνια, ακριβώς.

 Κανείς δεν είναι σίγουρος πως ακριβώς ο Dionysius Exiguus υπολόγισε την γέννηση του Χριστού την συγκεκριμένη χρονολογία. Το έτος αυτό αποτελεί την βάση για την ιστορική χρονολόγηση σε όλο τον χριστιανικό κόσμο. Αυτό δεν σημαίνει πως ο Χριστός όντως γεννήθηκε αυτό το έτος. Κανείς δεν γνωρίζει πότε πραγματικά γεννήθηκε ο Χριστός και μάλιστα οι περισσότεροι ερευνητές αμφιβάλλουν αν γεννήθηκε κάποιος Χριστός. Οι πολλές αντιφάσεις των ευαγγελίων και οι ελλείψεις σε ιστορικές πηγές, ωθούν τους ιστορικούς να υιοθετούν την άποψη πως ο Χριστός είναι ένα μυθικό πρόσωπο και όχι μια ιστορική προσωπικότητα.

Το πιθανότερο είναι ο Dionysius Exiguus να ακολούθησε τον μοναδικό ιστορικό των πρώτων χριστιανικών χρόνων, τον επίσκοπο Ευσέβιο της Καισάρειας. Ο Ευσέβιος μετρώντας τα χρόνια από τον θάνατο της Κλεοπάτρας τοποθετεί την γέννηση του Χριστού περίπου στο μηδέν της χρονολογίας μας.  Από αυτό το σημείο δεν ξεκινά η λύση του μυστηρίου αλλά το μεγάλο μπέρδεμα. Ο Ευσέβιος της Καισάρειας ακολουθώντας τον ευαγγελιστή Λουκά, αναφέρει πως ο Χριστός γεννήθηκε όταν έγινε η πρώτη απογραφή του Αυγούστου Καίσαρα σε όλη την οικουμένη. Ο ευαγγελιστής Λουκάς τοποθετεί την απογραφή αυτή την εποχή που στην Ιουδαία ήταν διοικητής ο Κυρήνιος, δηλαδή το έξι μετά Χριστό. Το πρόβλημα είναι ότι ο βασιλιάς Ηρώδης σύμφωνα με αυτή την χρονολογία, πέθανε δέκα χρόνια πριν την γέννηση του Χριστού. Το θείον βρέφος δεν μπορεί να το είχε καταδιώξει ο Ηρώδης, ούτε φυσικά να δολοφονήσει τα νήπια, γιατί ο βασιλιάς Ηρώδης  ήταν ήταν ήδη νεκρός. Γι αυτό και ο ευαγγελιστής Λουκάς δεν αναφέρει την καταδίωξη του Ηρώδη. Σύμφωνα με τον Λουκά, ο Ιωσήφ δεν παίρνει τον Χριστό για να καταφύγουν στην Αίγυπτο αλλά πάνε στην Ιερουσαλήμ και συναντάνε στον ναό τον ιερέα Συμεών και την Άννα. Κανείς φόβος για τον κακό βασιλιά που είχε το παλάτι του στην πόλη αυτή.

Είμαστε αναγκασμένοι να υποθέσουμε ότι ο Χριστός του Ματθαίου γεννήθηκε νωρίτερα από τον Χριστό του Λουκά. Η πίστη στην δύναμη του θεού είναι απαραίτητη για να προχωρήσει κανείς στην πνευματική άνοδο και την εσωτερική ζωή. Αυτή η πίστη όμως δεν απαιτεί από κανέναν να πιστεύει σε πλάνες και να δικαιολογεί αντιφάσεις, μονάχα για να στηρίξει τις ιστορίες κάποιων ανθρώπων. Αυτό δεν είναι ούτε ευσέβεια, ούτε πίστη, αλλά προσήλωση σε ανθρώπινες πεποιθήσεις. Είναι απόλυτα σίγουρο πως ο Μεγάλος Ηρώδης  ήταν νεκρός όταν γεννήθηκε ο Χριστός του ευαγγελιστή Λουκά, του Ευσεβίου και του Διονύσιου που κανόνισε την αρχή της χρονολογίας μας. Ένας νεκρός βασιλιάς δεν μπορούσε να καταδιώξει τον Χριστό και να θανατώσει τα νήπια.

Εφόσον αγνοήσουμε την υπόθεση που κάνει ο ευαγγελιστής Λουκάς, την οποία ακολουθούν ο Ευσέβιος της Καισάρειας και ο Dionysius Exiguus, ότι δηλαδή η απογραφή έγινε την εποχή του Κυρηνίου, δεν θα πέσουμε σε αντίφαση. Η πρώτη απογραφή σε όλη την οικουμένη, δεν έγινε το 6 μετά Χριστό αλλά το 28 προ Χριστού. Τότε ο Οκταβιανός Καίσαρας διέταξε την καταμέτρηση του πληθυσμού όλης της αυτοκρατορίας.  Όπως αναφέρει το λεξικό του Σουίδα, ο πληθυσμός της αυτοκρατορίας ήταν κάτι παραπάνω από τέσσερα εκατομύρια.  Αν θεωρήσουμε σωστή την πληροφορία πως γεννήθηκε την πρώτη απογραφή που έγινε επί Αυγούστου, τότε ο Χριστός γεννήθηκε το 28 προ Χριστού.

Το έξι μετά Χριστόν, όταν στην Ιερουσαλήμ ήταν διοικητής ο Κυρήνιος, έγινε μια δεύτερη απογραφή, η οποία αφορούσε μόνο την Ιουδαία. Ο βασιλιάς Ηρώδης Αρχέλαος εξορίστηκε από τον Καίσαρα Οκταβιανό και η περιουσία του έπρεπε να καταμετρηθεί. Γι αυτό έγινε εκείνη η δεύτερη απογραφή. Έτσι ο Χριστός γεννήθηκε το 28 προ Χριστού, όταν ο Ηρώδης ήταν ακόμα ζωντανός και μπορούσε να τον καταδιώξει.

Αυτή την άποψη ενισχύει και το απόσπασμα από το κατά Ιωάννη ευαγγέλιο όπου οι Φαρισαίοι λένε στον Ιησού, «πενήντα ετών δεν πήγες ακόμα και τον Αβραάμ είδες;». (Κατά Ιωάννη 8,57) είπον ουν οι  Ιουδαίοι προς αυτόν, Πεντήκοντα έτη ουπω έχεις και  Αβραάμ εώρακας;

Οι Ιουδαίοι εκτιμούν ότι ο Ιησούς είναι γύρω στα πενήντα και ίσως παραπάνω γιατί προφανώς θέλουν να τον μειώσουν όσο γίνεται περισσότερο σε σχέση με τον αρχαίο Αβραάμ. Αν ήταν ένας νέος γύρω στα τριάντα, όπως υποστηρίζει ο Λουκάς, δεν θα έλεγαν πενήντα, αλλά σίγουρα θα έλεγαν, “ούτε τριάντα χρονών δεν είσαι”.

Τους αρχαίους χρόνους, εκείνο που εθεωρείτο σίγουρο, ήταν πως ο Χριστός γεννήθηκε την εποχή του βασιλιά Ηρώδη και πως η δράση του άρχισε τον καιρό του Αυγούστου Οκταβιανού. Ενώ λοιπόν διαβάζουμε στον Τερτυλλιανό και στον Ειρηναίο πως ο Χριστός γεννήθηκε το 41ο έτος του Αυγούστου, δηλαδή το 1 π.Χ., οι ίδιοι αυτοί και άλλοι απολογητές θεωρούν ότι η άνθιση της χριστιανικής διδασκαλίας έγινε τον καιρό του Αυγούστου Οκταβιανού Καίσαρα.

Ο Ευσέβιος της Καισαρείας αναφέρει στην εκκλησιαστική ιστορία (Δ΄,26,7) το γράμμα του Μελίτωνα στον Μάρκο Αυρήλιο, στον οποίο γράφει ότι η χριστιανική φιλοσοφία άνθισε στα έθνη κατά την βασιλεία του Αυγούστου Καίσαρα. “επανθήσασα δε τοις σοις έθνεσι κατά την Αυγούστου του σου προγόνου μεγάλην αρχήν”.

Ο Αύγουστος Οκταβιανός πέθανε το 14 μ.Χ., όταν σύμφωνα με την κατεστημένη άποψη ο Χριστός ήταν 14 χρονών και σύμφωνα με τον Λουκά ήταν μόλις 8 χρονών. Πως λοιπόν ανθεί επί Αυγούστου η διδασκαλία του Χριστού; 

Τα ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης αναφέρουν πως το κήρυγμα του Χριστού ξεκίνησε μόνο μετά την αποκεφάλιση του Ιωάννου, η οποία έγινε σύμφωνα πάλι με τα ευαγγέλια μόλις τρία χρόνια πριν την σταύρωση του Σωτήρα, δηλαδή περίπου το 29 μ.Χ.. Η Χριστιανική φιλοσοφία θα έπρεπε έτσι να ανθεί επί Τιβερίου Καίσαρα και όχι επί Αυγούστου. Πρίν το 30 μ.Χ., σύμφωνα με τα ευαγγέλια, ο Χριστός δεν είχε εμφανισθεί και δεν είχε διδάξει κανένα.

Είναι βέβαιο λοιπόν πως ο Χριστός γεννήθηκε και έδρασε πολύ νωρίτερα από ότι υπολογίζουν οι χριστιανοί. Το ερώτημα είναι γιατί τόσα χρόνια η εκκλησία δεν μπορεί να εξηγήσει τα ανεξήγητα και γιατί δεν αποδέχεται πως κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Η διαιώνιση μιας παρεξήγησης δεν βοηθάει κανένα να πλησιάσει την αλήθεια του Θεού. Μου λένε μερικοί ότι είναι στρατιώτες του Χριστού. Ποιανού Χριστού είναι στρατιώτες; Γνώρισαν κανένα φτωχό και του έδωσαν φαγητό ή  ελευθέρωσαν κάποιον άδικα φυλακισμένο; Εκείνοι που υπερασπίζονται την αλήθεια, εκείνοι είναι οι στρατιώτες του Χριστού και όχι αυτοί που υπερασπίζονται τα συμφέροντα τους, τον Ευσέβιο  ή τον Dionysius Exiguus."

(Πηγή: http://anapodaris.blogspot.com/2011/12/blog-post_29.html) 

Να συμπληρώσω ότι φυσικά εν υπάρχει καμμιά "αλήθεια του θεού" (με ή χωρίς κεφαλαίον). Είμαστεν πάνω σε μιαν κουτσουλιά πέτρας στο σύμπαν (την οποίαν μαχούμαστεν να ποσπάσουμεν πριν την ώραν της τζιαι λόγω θρησκευτικών κολλημάτων) τζιαι πρέπει να σιαιρούμαστεν που έχουμεν έστω τζιαι τούτην την μοναδικήν ευκαιρίαν να χαρούμεν το υπέροχον δώρον της ζωής, παρά να βάλλουμεν ταπελλούες βάσει θρησκείας, έθνους τζιαι άλλων ψευδαισθήσεων. Γιορτάστε τα παραμύθκια σας, αλλά τουλάχιστον συνειδητοποιείστε το ότι τούτον ένει, παραμυθάκια. Προσωπικά του γιόκκα μου του Χριστούλλη λαλώ του "χρόνια καλά γιέ μου για τη γιορτή σου" τζιαι σε λλίον θα πιω τες πυρούες μου με τους δικούς. Όπως είπεν τζιαι ο Dawkins, εν χρειάζεται να πιστεύκεις σε κάτι για να συμμετέχεις στον πασιαμάν.

Ώσπου να το συνειδητοποιήσετε (το παραμύθιν) stay cool and keep rocking!

Μάνα μου Αναστασιάδη μου....

Μάνα μου ΡΕ! Ώστε εννά φέρουν 5000 πρόσφυγες  ΡΕ; Τζιαι εν τους σηκώννει η πουγγούδα μας ΡΕ;
ΡΕ μα έχουμεν πολλύν πρόβλημαν τελικά ΡΕ!
Να κόψουμεν που τη μύλλαν μας την πόλικην να τους δώκουμεν ΡΕ! Αφού έν έχουμεν cash ΡΕ!
Αλλά πνάσε Νίκαρε μου (που μιτσιανίσκεις συνέχεια τζιαι σου ΡΕ). Εδιάψευσεν το ο Στέφανος ΡΕ! Κουλάρετε τζιαι έθθα μας φαν την σουκλούδαν μας ΡΕ!

Άτε τζιαι παρετάτε μας ούλλοι ΡΕ!

Ώσπου να μας παραιτήσουν, stay cool and keep rocking!

Μια φοράν πεθανίσκεις...

Σήμερα νωρίς το πρωίν απεβίωσεν η γιαγιά η Χρυσταλλού, η τελευταία γιαγιά της αγάπης μου, τζιαι έτσι κλείει ο κύκλος των γιαγιάδων εν έσιει άλλες, πάππαλα (οι δικές μου έσιει τζιαιρόν που μας αφήκαν). Έμεινεν μόνον ένας παππούς, ευτυχώς σχετικά στεκάμενος ακόμα, που κινείται ακόμα ανάμεσα μας, εμάς τα εγγόνια του που έχουν τζιαι τζιείνα κάμποσες άσπρες τρίσιες στα μαλλιά τζιαι αλλού πλέον.

Η γιαγιά η Χρυσταλλού ήταν κλινήρης τα τελευταία χρόνια τζιαι εσχάτως εν επικοινωνούσεν καν με τον κόσμον γυρόν της. Είσιεν γίνει κυριολεκτικά τζιαι ψυχολογικά έναν βάρος για τα παιθκιά της, τζιαι αιτία προστριβών περί της "διαχείρισης", οπότε ο θάνατος της, παρά τα αναμενόμενα δάκρυα (γνήσια ή οϊ) εννά φέρει πιο πολλήν ανακούφισην παρά στεναχώρκαν. Κυνικός έννεν; Είπαμεν, δαμέ ασπρίσαν τα εγγόνια, ως που ήταν να πάει η γιαγιά;

Να πω δαμέ ότι οι γιαγιάδες της αγάπης μου ήταν βέρες Γιαλουσίτισσες, τζιαι επεθάναν μακριά που τον τόπον τους, όπως τόσες άλλες σιηλιάες πραγματικοί πρόσφυγες. Όπως ας πούμεν η γιαγιά τζιαι ο παππούς μου που τα Λιμνιά της Αμμοχώστου. Εν πειράζει βρε, με τον "μακροχρόνιον αγώναν", εννά παν τα εγγόνια τζιαι τα δισέγγονα τους (διότι τα παιθκιά τους εγεράσαν τζιαι τζιείνα πιον τζιαι σιγά-σιγά αρκέψαν τζιαι τζιαμέ οι "αποχωρήσεις"). Τωρά τζιαι να παν, τι νόημαν νομίζουν ότι θα έσιει, ή αν θα συγκρίνεται με το να επηένναν οι "γνήσιοι" Γιαλουσίτες έσσω τους, εν άλλου παπά ευαγγέλιον.

Είναι έναν θέμαν πάντως ο τρόπος που φεύκει ο άθρωπος που τούτον τον κόσμον, όταν κρούζει το λάδιν του καντηλιού του που λαλούν οι παλιοί. Η γιαγιά η Χρυσταλλού έζησεν πάνω που 90 χρόνια, έφτασεν εγγόνια τζιαι δισέγγονα τζιαι επέθανεν στο κρεβάτιν της, πιθανότατα χωρίς να υποφέρει. Φαντάζουμαι αν κάμεις ένα γκάλοπ, ο παραπάνω κόσμος έτσι θα επροτίμαν να πεθάνει. Αν εξαιρέσουμεν βέβαια περιπτώσεις όπως του Κώστα του Πατίνιου που θα επροτιμούσεν να "φύει" καθώς βουρά (όπως λαλεί στο βιβλίον του) ή άλλων που μπορεί να θέλουν να πεθάνουν νέοι τζιαι ακμαίοι πολεμώντας την Τουρτζιάν ή το μνημόνιον τζιαι την Τρόϊκαν. Το κομμάτιν που κάτω αφιερωμένον σε τούτους τους σπάταλους αθρώπους. Φανταστείτε κύριοι τες στατιστικές πιθανότητες απλά να υπάρχετε σε τούτον το σύμπαν τζιαι μετά σκεφτείτε πόσον αχάριστοι είσαστεν που θέλετε να πεθάνετε πρώιμα, για την κάθε αυταπάτην σας περί "μεγαλείου". Οξά χαρκέστε ότι μετά εννά τα θωρείτε ούλλα που ψηλά τζιαι εννά αγαλλιάζεστε.

Η αλήθκεια όμως για το θάνατον εν δύσκολον έως αδύνατον να προσδιοριστεί. Ήντα έχουμεν τόσες θρησκείες λαλείτε; Έννεν γιατί παραμένει μυστήριον; Τι σημασίαν έσιει πως θα πεθάνεις; Αφού μια φοράν εννά γίνει, εν τζιαι εννά στραφείς να ξαναδοκιμάσεις άλλες μεθόδους. Εκτός τζιαι αν υπάρχει μετεμψύχωση. Ναι, το σύμπαν εν έσιει άλλην δουλειάν που το να σας ξαναφέρνει πίσω σε άλλες μορφές.

Εμέναν η θεώρηση μου για το θάνατον συνοψίζεται στα ακόλουθα:

(1) "Δεν υπάρχει τέθκοιον πράμαν που να ονομάζεται "έντιμος θάνατος". Υπάρχει απλά θάνατος." (σπάζω την κκελλέν μου να αθθυμηθώ σε ποιαν ταινίαν το άκουσα).

(2) 

"(α) Ο θάνατος δεν θα πρέπει να μας απασχολεί, επειδή όταν εμείς υπάρχουμε, ο θάνατος δεν είναι παρών και όταν ο θάνατος είναι παρών, εμείς δεν υπάρχουμε.

(β) Μια φορά υπάρχουμε, δεν υπάρχει τρόπος να υπάρξουμε δυο φορές και μάλλον δεν θα υπάρξουμε ξανά ποτέ. Κι εσύ που δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις τη χαρά. Και η ζωή πάει χαμένη με τις αναβολές και ο καθένας πεθαίνει απασχολημένος." (τζιαι τα θκιό του μέγιστου Επίκουρου, δηλώννω φανατικός Επικούρειος).

Ώσπου να σταματήσουμεν να σκεφτούμαστεν το θάνατον τζιαι να χαρούμεν την περιορισμένην αλλά υπέροχην ευκαιρίαν που έχουμεν να ζήσουμεν, stay cool and keep rocking!

Πως να ξεπεράσετε την οικονομική κρίση!!!

It's (fucking) christmas again...

Κατ'αρχήν να ξεκαθαρίσω ότι τα τρία θαυμαστικά του τίτλου έννεν δικά μου αλλά του συγγραφέα ενός βιβλίου που αγόρασα με 10 ευρά που έναν περιπτεράν (φίλτατος, έσιει πολλύν υλικόν, είμαι θαμώνας) πρόσφατα. Πρόκειται για κάποιον Αλέξανδρον Παναγιώτου, ο οποίος στο εξώφυλλον,πέραν του τίτλου  με τα θαυμαστικά, αναφέρει τα εξής:

- "Χρυσές συμβουλές για αντιμετώπιση της κρίσης"

- "Για κάθε επαγγελματία και μικρές επιχειρήσεις"

- "Ένα βοήθημα ακόμα και για οικογένειες"

"Ου γκαμότο!" λαλώ που μέσα μου τζιαι εκόττισα τα 10 ευρά του περιπτερά γεμάτος προσδοκίες (not), παρά το κιτρινοκοκκινάκιν του εξωφύλλου που αθθύμιζεν βιβλιούθκια των αγγλικών της δεκαετίας του '80. Εβιάζουμουν τζιαι εν έριξα μια μαθκιάν πρώτα μέσα. Δέκα ευρώ τρεις φραπέδες ένει (στα λαϊκά στέκκια), τζιαι να μεν είναι της προκοπής εν πειράζει.

Λόγω "υποχρεώσεων" (εκόλλησα με έναν free online game ονόματι World of Tanks) αλλά τζιαι διότι στην τουαλέτταν έτυχεν να θκιαβάζω το "500+1 αυτοκίνητα που πρέπει να οδηγήσω πριν πεθάνω", το βιβλιούδιν εκάθετουν καμμιάν δεκαρκάν ημέρες. Σήμερα που έκατσα νάκκον να κάμω καμμιάν αναρτησούδαν (χωρίς να ξέρω περί τίνος), επειδή εγνώρισα εψές στην Πύλην Αμμοχώστου τα κοπέλια συν-μπλόγκερς Στροβολιώτην, Νίκον Λαζάρου, Χριστόδουλον Καλλίνον τζιαι Κώσταν Πατίνιον (ήταν η παρουσίαση του βιβλίου του "Δρόμου Δρώμενα", το οποίον θα θκιαβαστεί προσεχώς τζιαι ενδελεχώς) τζιαι ένιωσα ότι έσιει τζιαιρόν, είδα το πάνω στο γραφείον τζιαι είπα "αχά, έτο θέμαν". Καυτόν, επίκαιρον κλπ κλπ.

Εν τζιαι μιτσήν, ούτε 100 σελίδες, έσιει τζιαι σκιτσάκια, οπότε εφυλλομέτρησα το νάκκον. Αρχικά εχάλασεν με ο τίτλος του κεφαλαίου 14: "Μεγαλύτερος εχθρός η μετριότητα". Όπα ρε μεγάλε! Τι σου έκαμεν η μετριότητα δηλαδής; Τζιαι τι εννοείς με το "μετριότητα"; Έσιει κανέναν που μπορείς με κάποιον  τρόπον να ορίσεις στοιχειωδώς αντικειμενικά ως "μέτριον"; Σε ούλλα τζιόλις; Άσε που ο μέσος άθρωπος εν κακός ή μέτριος στα παραπάνω πράματα τζιαι καλός έως εξαιρετικός σε ορισμένα μόνον.

Πάραυτα, παρά την σχετικήν κρυάδαν, άνοιξα το πρώτον κεφάλαιον που έσιει τίτλον "Οι αιτίες της κρίσης". Μεγάλη ταραχή, ελπίδες, προσδοκίες κλπ. "Λαλείς να τες ήβρεν τούτος, μπας τζιαι καταλάβουμεν τζιαι μεις τζιαι ο μακαρίτης ο Κέϋνς τζιαι ούλλοι οι (νεο)φιλελεύθεροι τζιαι ανασάνουμεν με ανακούφισην;" εσκέφτηκα. Διότι φίλε μου, άμα εύρεις τες αιτίες, έσιει τσιανς να εύρεις τζιαι τες μεθόδους να τες αντιμετωπίσεις. "Ο ορισμός του προβλήματος είναι 99% της λύσης του" είπεν (περίπου) ο Αλβέρτος.

Ποιες είναι λοιπόν οι αιτίες της κρίσης κατά τον (επιγραμματικότατον πρέπει να πω - για να πω τζιαι κάτι καλόν) συγγραφέαν; Κρατάτε την αναπνοήν σας έννεν; Άτε δέτε τες βρε:

(1) "Η έλλειψη ρευστότητας που επικρατεί στην αγορά" 

(2) "Οι διάφορες φορολογίες που αυξάνονται συνεχώς"

(3)"Τα συνεχές (έτσι το γράφει, εν φταίω εγώ) ελλείμματα των κυβερνήσεων"

(4)"Τα τεράστια ποσά που χρωστούν όλα τα κράτη"

Φτου!!! (δαμέ τζι'αν παν τα τρία θαυμαστικά). Πάσιν τα δέκα ευρωπουλλάκια. Κρίμας τα φραπεδάκια. Ποιος εγκληματίας εκδίδει έτσι βιβλία ρε αδερφέ; Τζιαι βάλλει τα τζιαι σε περίοπτην θέσην σε περίπτερα με πολλήν κίνησην του κοινού; "Σκάσε" πέτε μου, "ας μεν το αγόραζες, ή ας έριχνες μιαν μαθκιάν πρώτα". 

Τζιαι το ερώτημαν τωρά είναι: να το θκιαβάσω μπας τζιαι γελάσω (ή κλάψω - καλή τζιαι η συγκίνηση) ακόμα λλίον οξά να το δώκω των κοπελιών μου να κάμουν χαρτοκοπτικήν; Ακούω απόψεις.

Ώσπου να έρτουν οι απόψεις, stay cool and keep rocking!!