Αθθυμούμαι όταν επρωτοπήα στη Θεσσαλονίκην πριν 20 χρόνια, που εκάμναμεν με τους άλλους κυπραίους χάζιν τες αντιδράσεις των καλαμαράδων συμφοιτητών μας όποτε μας ακούαν να μιλούμεν μεταξύ μας. Ουσιαστικά για λλόου τους ήταν λες τζιαι ήταν άλλη γλώσσα, ειδικά στες αρχές. Είναι λες τζιαι ήταν εχτές μιαν πολλά γλυτζιά κοτζιακαρού στο λεωφορείον για το πανεπιστήμιον, η οποία αφού εμελέτησεν με συνοφρυωμένον ύφος για κάμποσα λεπτά εμέναν τζιαι τον παραλιμνίτην συμφοιτητήν μου καθώς εμιλούσαμεν τα "κυπριακά" μας , εσηκώστηκεν να κατεβεί πετάσοντας μας έναν "μιλάτε ελληνικά μωρέ"!
Εν έναν θέμαν που με απασχολεί αρκετά, το θέμαν της διαλέκτου μας τζιαι το πως την αντικρίζουμεν σε σχέσην με την "κοινή νέαν ελληνικήν" που διδάσκουμεν στα σχολεία τζιαι που χρησιμοποιούμεν ως "γλώσσα των μέσων" τζιαι ως "κώδικαν ευγενείας".
Το εν λόγω θέμαν απασχολεί τζιαι τρεις συνομιλητές στην εν λόγω ανταλλαγήν απόψεων:
Κρατώ τα εξής πολλά ενδιαφέροντα, τα οποία παρατηρώ τζιαι γω:
"Ζούμε στην Κύπρο και μιλάμε κυπριακά, γράφουμε ελληνικά και στα σχολεία τα παιδιά διδάσκονται… τι;
Όταν μιλάμε μεταξύ μας, μιλάμε κυπριακά. Όταν όμως θέλουμε να δείξουμε πόσο μορφωμένοι και ευγενείς είμαστε, τότε μιλάμε... τι;
Η ελληνική γλώσσα και η κυπριακή διάλεκτος συνυπάρχουν, όχι αρμονικά, σε μια χώρα που ακόμη δεν έχει αποφασίσει ούτε τι θέλει, ούτε τι είναι."
Τζιαι:
"«Ναι, αλλά πως αυτά τα σπουδαία κυπριακά θα τα μάθουμε και θα μάθουμε και σωστά και θα μάθουμε να τα χρησιμοποιούμε, αν δεν διδάσκονται στο σχολείο; Εύλογο το ερώτημα."
Πρέπει δαμέ να επαναλάβω πόσον γελοίαν θεωρώ την προσπάθειαν του μέσου κυπραίου να "καλαμαρίσει", ειδικά όταν τούτον γίνεται με συνομιλητές άλλους κυπραίους στην τηλεόραση τζιαι σε άλλα δημόσια φόρα. Πρέπει πραγματικά να ζήσει κάποιος στην "άσυλα" Ελλάδαν για να το αντιληφθεί τούτον. Δεν κοντεύκουμεν καν την έκφρασην, την καθαρότηταν τζιαι την ταχύτηταν λόγου του μέσου ελλαδίτη, γιατί απλά δεν είναι η καθομιλουμένη μας. Τζιαι εν ειρωνικόν γιατί ο μέσος ελλαδίτης γοητεύκεται τζιαι ζητά να ακούει κυπριακά, τζιαι ας δυσκολεύκεται αρχικά να τα ακολουθήσει. Όταν τα ακούσουν αρκετά μαθαίνουν τα πάντως, ακριβώς γιατί πρόκειται πάλε για ελληνικά.
Πόσον επίσης αφύσικον μου ακούεται να θκιαβάζεται έναν κείμενον στην κοινήν ελληνικήν όταν το ακροατήριον αποτελείται που κυπραίους, σε αντίθεσην με την ζεσταshιάν τζιαι την οικειότηταν που μου δημιουργεί η κυπριακή διάλεκτος στον ίδιον ακριβώς ρόλον. Εν λες τζιαι θέλεις να "σκοτώσεις" το κείμενον σου τούτη η συμπεριφορά.
Υπάρχουν θκιό κυρίως επιχειρήματα εναντίον της πλήρους υιοθέτησης της κυπριακής διαλέκτου σε ούλλα τα σχετικά επίπεδα (προφορικός δημόσιος λόγος, γραπτός λόγος, εκπαίδευση).
Το πρώτον είναι η "δυσκολία" να εκφραστεί γραπτώς. Θωρείτε τζιαι γω που γράφω στα κυπριακά, όταν θέλω να κάμω αντιληπτούς κάποιους ήχους που στην γραπτήν κοινήν ελληνικήν εν ανύπαρκτοι χρησιμοποιώ λατινικούς χαρακτήρες όπως ας πούμεν για το "sh-ίζω" (αντί του ελλιπώς αποδίδοντος "σιή-ζω"), ενώ μια άλλη επιλογή αντί του "τσ" είναι το "ch" κ.ο.κ. Άρα η "δυσκολία" αίρεται αν θέλουμεν με το να εισάξουμεν στο γραπτό λόγο σύμβολα/ γράμματα για τους ήχους της διαλέκτου που εν μπορεί να εκφράσει η κοινή ελληνική. Problem solved που λαλούν τζιαι στα αγγλοσαξωνικά χωρκά. Θέληση να υπάρχει.
Το δεύτερον είναι ότι η υιοθέτηση της κυπριακής διαλέκτου μπορεί να μας "αποστασιοποιήσει" τροποντινά που τον "εθνικόν κορμόν", όπου ανεξαιρέτως περιοχής, η "κοινή νέαν ελληνική" είναι ομοιόμορφα εφαρμοσμένη τόσον προφορικά όσον τζιαι γραπτά. Δαμέ πάλε η απάντηση εν απλή: ΔΕΝ είμαστεν μέρος του "εθνικού κορμού", είμαστεν αν δεν κάμνω λάθος ανεξάρτητον κράτος. Όπου το κυρίαρχον μέσον έκφρασης στην καθημερινότηταν ΔΕΝ είναι η κοινή ελληνική (όπως πανταχόθεν στο ελληνικόν κράτος, όπου καταστρέφει καθημερινά τες κατά τόπου τοπολαλιές που τη νεολαίαν) αλλά η κυπριακή διάλεκτος. Εν σαφές ότι αν επιμένουμεν να διαχωρίζουμεν την απλήν καθημερινήν επαφήν που τον γραπτόν λόγον δημιουργούμεν διάφορα προβλήματα, παντελώς αχρείαστα κατ' εμέναν. Τζιαι εφόσον η κυπριακή διάλεκτος εν εξόχως ελληνικότερη της κοινής ελληνικής (το "θωρώ" ας πούμεν εν αρχαία ελληνικά τζιαι οι εν Ελλάδι αδερφοί συνήθως εν το ξέρουν καν), εν υφίσταται η συνήθης κουφέττα των διαφόρων ελληκεντρικών τύπων δακάτω που shίζουν το μαγιώ τους ότι ο "κυπροκεντρισμός" είναι "ανθελληνικός".
Ιδού η Ρόδος λοιπόν, αν θέλουμεν να άρουμεν το πρόβλημαν υπάρχουν επιλογές. Εκτός τζιαι αν γουστάρουμεν τούτην "διχασμένην προσωπικότηταν" ως πολίτες ενός κράτους που όπως αναφέρεται στην αρχήν της ανάρτησης, "δεν έχει αποφασίσει ούτε τι θέλει, ούτε τι είναι."
Ώσπου να αποφασίσετε τι θέλετε τζιαι τι είσαστεν (εγώ εν έχω έτσι προβλήματα, είμαι Κυπραίος, period), stay cool and keep rocking!
