Πενήντα

 

Εν απλά έναν νούμερον αλλά πάλε εν το "νιώθω". Αλήθκεια ρε κουμπάρε; Πενήντα; Τούτον εν το αίσθημαν που με διακατέχει. Εν νιώθω πενήντα, αν εξαιρέσεις την βιολογικήν πτυχήν, δηλαδή την σκεμπέν που εν φεύκει όσες δίαιτες τζ̆αι αν κάμεις, τα συστηματικά πονάκια σε διάφορα σημεία του σώματος, την δυσκολίαν να ανεβάσεις απότομα στροφές ή ταχύτηταν ή έκτασην μυών χωρίς να σε αγχώσει η προοπτική τραυματισμού ή καρδιακού επεισοδίου, τα χάπια που άρκεψες να πίνεις συστηματικά κλπ.

Που την άλλην, αν κάτσω να κάμω ανασκόπησην της ζωής μου, το πράμαν αρκέφκει τζ̆αι γίνεται πιο ευκολοχώνευτον (είχα κάμει μιαν τέθκοιαν ανασκόπησην κάποιαν στιγμήν, αλλά βαρκούμαι να σας εντοπίσω την σχετικήν ανάρτησην). Υπάρχει υλικόν τζ̆αμέ, υπάρχει μια διαδρομή, κάποιες σημαντικές στιγμές τζ̆αι επεισόδια, κάποια όνειρα που επραγματοποιηθήκαν τζ̆αι άλλα που εμείναν ανεκπλήρωτα, κάποιοι στόχοι που επιτευχθήκαν τζ̆αι κάμποσοι άλλοι που περιμένουν ακόμα το γυρίν τους. Εν μισός αιώνας όμως, εν έναν σημείον αρκετά συμβολικόν, εν τα πρώτα -ήντα, τζ̆αι, ξανά, εν το "νιώθω". Εν σαν να τζ̆αι ήρταν πρόωρα.

Αν επιστρέψω πίσω στην πρώιμην ενηλικίωσην, η ζωή είσ̆εν μια σχετικά συγκεκριμένην προοπτικήν, κάποια βασικά βήματα που "όφειλα" να κάμω για να θεωρούμαι "επιτυχημένος": η απροβλημάτιστη στρατιωτική θητεία (ήταν 26 μήνες τότε, έναν αρκετά μεγάλον χρονικόν διάστημαν για έναν 18χρονον), η εξίσου απροβλημάτιστη πανεπιστημιακή φοίτηση, η καλή βιοποριστικά επιλογή εργασίας τζ̆αι, προπάντων, η δημιουργία οικογένειας. Τούτα ούλλα με αρχήν τζ̆αι τέλος την Κύπρον, αφού πίσω στο 1992 που επήα στρατόν η ένταξη στην Ε.Ε. ήταν ακόμα μακρινή ως προοπτική, τζ̆αι οι μόνοι τόποι που επαίζαν εκτός Κύπρου ήταν η Ελλάδα για τους μικρομεσαίους (εισοδηματικά) τζ̆αι η Αγγλία με την Αμερικήν για όσους άντεχεν παραπάνω η πούγκα της οικογένειας. Το Πανεπιστήμιον Κύπρου έκαμνεν τότε τα πρώτα του βήματα, με πολλά λλίες σχολές, ιδιωτικά πανεπιστήμια εν υπήρχαν, οπότε για σοβαρές σπουδές έπρεπεν να πάεις εξωτερικόν. Εν υπήρχεν όμως καθόλου ανεπτυγμένη η "διεθνιστική" προοπτική, η πιθανότητα να καταλήξεις να ζεις μόνιμα σε μιαν άλλην χώραν. Ειδικά αν ήθελες να κάμεις κοπελλούθκια. Εν κάτι που σήμερα προφανώς μπορεί να εκληφθεί ως εξαιρετικά κοντόφθαλμον.

Αν πιάσω έναν έναν τα σημεία τούτα, μπορώ να βάλλω έναν "ττικ" δίπλα που ούλλα. Στρατός, μόρφωση, δουλειά, οικογένεια, λλίον πολλά "επραγματωθήκαν" με στοιχειώδην επιτυχίαν. Σύντομα εννά αρκέψουν οι θκυό γιοι μας την ενήλικην ζωήν τους, τζ̆αι από ότι φαίνεται εννά είμαστεν σε θέσην να τους προσφέρουμεν ακόμα παραπάνω επιλογές μόρφωσης από ότι είχαμεν εμείς. Συν ότι άλλον χρειαστούν στα πρώτα τους βήματα ως ενήλικες.

Έτσι βρίσκω τον εαυτόν μου, στην πρώτην μέραν της έκτης (πππεεεεε) δεκαετίας της ζωής μου να μεν "αναρωθκιέται" για το αύριον, να μεν μου "λείπει" κάτι ιδιαίτερον για να νιώσω "πλήρης". Είχα την ικανότηταν τζ̆αι την τύχην να μπορώ να απαντήσω, στα κύρια "must" της κοινωνίας, με το "been there, done that". Υπάρχει φυσικά χώρος για παραπάνω, ταξίθκια σε νέα μέρη κυρίως, μια καλή, ελεγχόμενη, ισορροπημένη ρουτίνα με δραστηριότητες τζ̆αι χόμπυ, αλλά τζ̆αι έναν τελευταίον "φετίχ", στην μορφήν ενός καμπριολέ αυτοκινήτου. Σε αντίθεσην με άλλους εν είχα ούτε έχω το "σκουλούτζ̆ιν της καριέρας" ή το σχετικόν "ανικανοποίητον". Εν θα με εχαλούσεν αλλά ούτε υποσκάπτει την αυτοεκτίμησην μου. Σε τούτον βοηθά πολλά το ότι είμαι "περικυκλωμένος" που αγάπην, της οικογένειας τζ̆αι των φίλων. Σήμερα ταξιδεύκουμεν για Μπρατισλάβαν οικογενειακώς, για να δούμεν τα γερόντια των AC/DC ώσπου εν ζωντανοί ακόμα, τζ̆αι εννά είμαστεν παρέαν με καλούς φίλους. Τι παραπάνω να ζητήσεις;

Υπάρχει βέβαια, ακόμα μια "σκιά" σε ούλλον τούτον. Όπως ξέρουμεν ούλλοι, πενηντάχρονα εν έπιασα μόνον εγώ αλλά τζ̆αι η εθνικά καθαρή παράνοια του στάτους κβο που επέφερεν η εισβολή των Τούρκων. Εν μια πίκρα που εν με αφήνει ποττέ να χαρώ όσον θα ήθελα τες μέρες των γενεθλίων μου. τζ̆αι έναν απωθημένον που γίνεται ακόμα πιο δυσβάστακτον λόγω της ανημπορκάς μου να κάμω κάτι ουσιαστικόν για τούτον. Πενήντα χρόνια μετά τζ̆αι η προοπτική συμφωνίας φαίνεται πιο μακριά που ποττέ, τόσον σε επίπεδον απλού κόσμου, που κάπου φαίνεται να εσυμβιβάστηκεν με την παράνοιαν, όσον τζ̆αι σε επίπεδον ηγεσίας, που αποτελεί αντανάκλασην τούτης της συλλογικής παραίτησης.

Υπάρχει λοιπόν τούτος ο "καημός" του κυπριακού, που εν σαν καρκίνος τζ̆αι αρρωστά τα ούλλα δακάτω, αλλά ζούμεν σε τόσον ωραίον τόπον που εν αμαρτία να του επιτρέπουμεν να μας καταβάλλει. Εν μπορεί τούτη η παράνοια να συνεχιστεί επ'αόριστον, κάπως, κάπου, κάποτε εννά βρεθούν οι αθρώποι που εννά συμβιβαστούν τζ̆αι εννά υπογράψουν μιαν συμφωνίαν για να ξεκλειδωθεί η δύναμη της λύσης μέσα που την καθημερινότηταν.

Απλά ελπίζω να ζω όταν γίνει. Τζ̆αι να έχω ακόμα λλίον χρόνον να το δω να εξελίσσεται. 

Ώσπου να γίνει τούτον, stay cool and keep rocking!