Ο παππούς με το κοτόπουλο

Καλά μιλούμεν, κοτζάμ υπεραγορά, με τόσα τμήματα, ανάμεσα στα οποία τζιαι μάρκετινγκ φαντάζουμαι, εν είshεν καλλίττερην "τακτικήν" να χειριστεί έναν μικροκλέφτην που το να τον καταγγείλει στην αστυνομίαν για έναν κομμάτιν κοτόπουλο; Που τούτην την άποψην, καλά να πάθει που τους "καταναλωτές" που την "μποϋκοτάρουν" εις συμπαράστασην του παππού που έκλεψεν θκιό-τρία κομμάθκια κοτόπουλον για το διαβητικόν εγγόνιν του. Που την άλλην, το όλον θέμαν σηκώνει φιλοσοφικήν κουβένταν, εξ'ου τζιαι η ανάρτηση.

Η συγκεκριμένη ιστορία περιλαμβάνει παραμέτρους που πρέπει να προσμετρήσουμεν για να "ψυχολογήσουμεν" την "κοινή γνώμη" τζιαι τες αντιδράσεις της σε τούτον το συμβάν. Τι την κάμνει να λυπηθεί τον "κλέφτην" τζιαι να "κατακεραυνώνει" τον "παθόνταν"; Ενδιαφέρον έννεν; Ειδικά για τους image makers τζιαι τους marketing managers...
Κατ'αρχήν έχουμεν τον κλέφτην. Ένας ηλικιωμένος, τζιαι μάλιστα παππούς. Έχουμεν ήδη "πόντους συμπάθειας" δαμέ. Συνταξιούχος, με χαμηλόν εισόδημαν προφανώς (υπάρχουν "ηλικιωμένοι συνταξιούχοι" που αγοράζουν τζιαι πουλούν μας), του οποίου εκαθυστέρησεν να έρτει η σύνταξη του μήνα (άρα τζιαι θύμαν γραφειοκρατίας). Μετά, έχουμεν τα "κλοπιμαία", δηλαδή έναν πακεττούϊν κοτόπουλο φιλέτο. Ήντα ψυshήν έshιει έναν πακεττούϊν κοτόπουλον; Τίποτε. Τζιαι μετά έχουμεν τζιαι τον λόγον της κλοπής. Το διαβητικόν εγγόνιν που θα εμείνισκεν νηστικόν αν δεν εγίνετουν κλέφτης ο παππούς. Φέρτε τα κλίνεξ γιατί επλημμυρίσαμεν στο δάκριν.

Πάμεν τωρά στον "παθόνταν". Είναι μια υπεραγορά. Πρέπει να πούμεν κάτι άλλον; Για τον μέσον καταναλωτήν τούτον εν αρκετόν. Εν άσχετον ότι εν το "θύμαν" της κλοπής. Στην ούλλην ιστορίαν βαφτίζεται ο "κακός", πολλά αβασάνιστα μάλιστα, τζιαι πρέπει να τιμωρηθεί με μειωμένες πωλήσεις πάραυτα.

Ήδη, πολλοί συμπολίτες του παππού επροθυμοποιηθήκαν να καλύψουν το πρόστιμον των €250 (η αξία των "κλοπιμαίων" ήταν γύρω στα €6) τζιαι πιθανότατα να υποστηρίξουν οικονομικά ή άλλωσπως την συγκεκριμένην, αναξιοπαθούσαν, οικογένειαν. Παράλληλα, ζητούν την κκελλέν της υπεραγοράς (άρα των αθρώπων που την διοικούν τζιαι κατά προέκτασην, που την στελεχώνουν) επί πίνακι, μεταφορικά ομιλούντες. Σίουρα πρέπει να χάσει αρκετές χιλιάδες ευρώ σε "διαφυγόντα έσοδα" για να πληρώσει την "αναισθησίαν" της.

Γιατί όμως τούτη η συμπεριφορά της "κοινής γνώμης"; Έννεν ενδιαφέρον; Η δική μου εξήγηση εν σχετικά απλή, έως απλοϊκή. Ο μέσος άθρωπος συμπάσχει με κάποιον άλλον άθρωπον ή μιαν ομάδαν αθρώπων, όταν μπορεί να "ταυτιστεί", δηλαδή όταν μπορέσει να μπει κάπως στη θέσην τους. Έτσι στην συγκεκριμένην περίπτωσην, εν πολλά πιο εύκολον να μπει στη θέσην του φτωχού ηλικιωμένου που κλέφκει για το άρρωστον εγγόνιν του παρά στη θέσην του υπαλλήλου που τον ετσάκωσεν τζιαι της υπεραγοράς που τον εκατάγγειλεν. "Τζιαι γω στη θέσην του το ίδιον θα έκαμνα" λαλεί που μέσα του, τζιαι ξεσπαθώνει πάραυτα τόσον εναντίον της "άσπλαχνης υπεραγοράς" όσον τζιαι του κράτους που επιβάλλει το πρόστιμον (ενώ αφήνει τους "μεγαλοκαρχαρίες" να αλωνίζουν στην παρανομίαν δισεκατομμυρίων ευρώ).

Φυσικά, κάποιος πιο νηφάλιος παρατηρητής, που παράλληλα με το συναίσθημαν βάλλει τζιαι την λογικήν του όταν αξιολογεί μιαν κατάστασην, μπορεί να σκεφτεί τα εξής:

- Γιατί ο φτωχός παππούς, αντί να κλέψει κάτι, εν αποτάθηκεν πρώτα κάπου για βοήθειαν; Εξ όσων γνωρίζω, υπάρχουν πλήθος υπηρεσιών τζιαι οργανισμών, τόσον δημόσιων όσον τζιαι ιδιωτικών, που στηρίζουν τες λεγόμενες "ευάλωτες ομάδες" στες οποίες προφανώς ανήκει. Πιθανότατα, αν αποτείνετουν στην ίδιαν την υπεραγοράν με το πρόβλημαν του, δεν αποκλείεται να τον αντιμετωπίζαν με κατανόησην τζιαι συμπαράστασην, κάμνοντας του πίστωσην ή ακόμα τζιαι χαρίζοντας του το τι εχρειάζετουν. Η "ντροπή" του να ζητήσεις βοήθειαν συγκρίνεται με την ντροπήν να σε πιάσουν με κλοπιμαία;
- Υπάρχει το γράμμαν του νόμου τζιαι το πνεύμαν του νόμου. Τα θκιό πρέπει να συμβαδίζουν. Το να κλέψεις αποτελεί παρανομίαν τζιαι η παρανομία πρέπει να τιμωρείται. Ο παππούς που την στιγμήν που επαρανόμησεν, θα πρέπει να υποστεί τες συνέπειες της πράξης του. Με τα αντίστοιχα ελαφρυντικά της κατάστασης του. Έτσι αφενός αποτρέπεται παρόμοια συμπεριφορά τζιαι αφετέρου αποδίδεται μια στοιχειώδης δικαιοσύνη. Το ότι οι "μεγαλοκαρχαρίες" αλωνίζουν ατιμώρητοι εν σημαίνει ότι πρέπει να ισχύει το ίδιον τζιαι με τα "ψαρούθκια". Κοινώς, το να ηρωοποιείς έναν κλέφτην έννεν απάντηση στην αδικίαν του κόσμου ούτε στέλλει τα σωστά μηνύματα κάπου.

- Οι βαθύτερες αιτίες που ο παππούς εκατέφυγεν στην κλοπήν αντί σε άλλες επιλογές εν αρκετά σύνθετες. Κατ' αρχήν εν θα έπρεπεν εν έτει 2017 να υπάρχουν αθρώποι που πεινούν τζιαι εν έχουν γενικά τα απαραίτητα προς το ζειν. Πουθενά. Αλλά εν μας κόφτει τζιαι ιδιαίτερα, εκτός τζιαι αν μας παρουσιάσουν δακρύβρεχτες ιστορίες όπως η συγκεκριμένη. Τότε "συγκινούμαστεν". Τούτον συνιστά μυωπίαν τζιαι υποκρισίαν του χείριστου είδους. Εν παρόμοιον με το θέμαν των φόρων. Ούλλοι φοροδιαφεύγουμεν με την μεγαλλίττερην ευκολίαν, αλλά μετά "διαρρηγνύουμεν τα ιμάτια" μας για τους δισεκατομμυριούχους που τα χώννουν σε φορολογικούς παραδείσους. Στους οποίους, σημειωτέον, θέλουμεν ούλλοι κάπως να "μοιάσουμεν", ενδόμυχα ή φανερά.

Ώσπου να λειτουργούμεν με συνδυασμόν λογικής τζιαι συναισθήματος, αντί μόνον με το δεύτερον τζιαι επιλεκτικά, stay cool and keep rocking!