Μια φοράν πεθανίσκεις...

Σήμερα νωρίς το πρωίν απεβίωσεν η γιαγιά η Χρυσταλλού, η τελευταία γιαγιά της αγάπης μου, τζιαι έτσι κλείει ο κύκλος των γιαγιάδων εν έσιει άλλες, πάππαλα (οι δικές μου έσιει τζιαιρόν που μας αφήκαν). Έμεινεν μόνον ένας παππούς, ευτυχώς σχετικά στεκάμενος ακόμα, που κινείται ακόμα ανάμεσα μας, εμάς τα εγγόνια του που έχουν τζιαι τζιείνα κάμποσες άσπρες τρίσιες στα μαλλιά τζιαι αλλού πλέον.

Η γιαγιά η Χρυσταλλού ήταν κλινήρης τα τελευταία χρόνια τζιαι εσχάτως εν επικοινωνούσεν καν με τον κόσμον γυρόν της. Είσιεν γίνει κυριολεκτικά τζιαι ψυχολογικά έναν βάρος για τα παιθκιά της, τζιαι αιτία προστριβών περί της "διαχείρισης", οπότε ο θάνατος της, παρά τα αναμενόμενα δάκρυα (γνήσια ή οϊ) εννά φέρει πιο πολλήν ανακούφισην παρά στεναχώρκαν. Κυνικός έννεν; Είπαμεν, δαμέ ασπρίσαν τα εγγόνια, ως που ήταν να πάει η γιαγιά;

Να πω δαμέ ότι οι γιαγιάδες της αγάπης μου ήταν βέρες Γιαλουσίτισσες, τζιαι επεθάναν μακριά που τον τόπον τους, όπως τόσες άλλες σιηλιάες πραγματικοί πρόσφυγες. Όπως ας πούμεν η γιαγιά τζιαι ο παππούς μου που τα Λιμνιά της Αμμοχώστου. Εν πειράζει βρε, με τον "μακροχρόνιον αγώναν", εννά παν τα εγγόνια τζιαι τα δισέγγονα τους (διότι τα παιθκιά τους εγεράσαν τζιαι τζιείνα πιον τζιαι σιγά-σιγά αρκέψαν τζιαι τζιαμέ οι "αποχωρήσεις"). Τωρά τζιαι να παν, τι νόημαν νομίζουν ότι θα έσιει, ή αν θα συγκρίνεται με το να επηένναν οι "γνήσιοι" Γιαλουσίτες έσσω τους, εν άλλου παπά ευαγγέλιον.

Είναι έναν θέμαν πάντως ο τρόπος που φεύκει ο άθρωπος που τούτον τον κόσμον, όταν κρούζει το λάδιν του καντηλιού του που λαλούν οι παλιοί. Η γιαγιά η Χρυσταλλού έζησεν πάνω που 90 χρόνια, έφτασεν εγγόνια τζιαι δισέγγονα τζιαι επέθανεν στο κρεβάτιν της, πιθανότατα χωρίς να υποφέρει. Φαντάζουμαι αν κάμεις ένα γκάλοπ, ο παραπάνω κόσμος έτσι θα επροτίμαν να πεθάνει. Αν εξαιρέσουμεν βέβαια περιπτώσεις όπως του Κώστα του Πατίνιου που θα επροτιμούσεν να "φύει" καθώς βουρά (όπως λαλεί στο βιβλίον του) ή άλλων που μπορεί να θέλουν να πεθάνουν νέοι τζιαι ακμαίοι πολεμώντας την Τουρτζιάν ή το μνημόνιον τζιαι την Τρόϊκαν. Το κομμάτιν που κάτω αφιερωμένον σε τούτους τους σπάταλους αθρώπους. Φανταστείτε κύριοι τες στατιστικές πιθανότητες απλά να υπάρχετε σε τούτον το σύμπαν τζιαι μετά σκεφτείτε πόσον αχάριστοι είσαστεν που θέλετε να πεθάνετε πρώιμα, για την κάθε αυταπάτην σας περί "μεγαλείου". Οξά χαρκέστε ότι μετά εννά τα θωρείτε ούλλα που ψηλά τζιαι εννά αγαλλιάζεστε.

Η αλήθκεια όμως για το θάνατον εν δύσκολον έως αδύνατον να προσδιοριστεί. Ήντα έχουμεν τόσες θρησκείες λαλείτε; Έννεν γιατί παραμένει μυστήριον; Τι σημασίαν έσιει πως θα πεθάνεις; Αφού μια φοράν εννά γίνει, εν τζιαι εννά στραφείς να ξαναδοκιμάσεις άλλες μεθόδους. Εκτός τζιαι αν υπάρχει μετεμψύχωση. Ναι, το σύμπαν εν έσιει άλλην δουλειάν που το να σας ξαναφέρνει πίσω σε άλλες μορφές.

Εμέναν η θεώρηση μου για το θάνατον συνοψίζεται στα ακόλουθα:

(1) "Δεν υπάρχει τέθκοιον πράμαν που να ονομάζεται "έντιμος θάνατος". Υπάρχει απλά θάνατος." (σπάζω την κκελλέν μου να αθθυμηθώ σε ποιαν ταινίαν το άκουσα).

(2) 

"(α) Ο θάνατος δεν θα πρέπει να μας απασχολεί, επειδή όταν εμείς υπάρχουμε, ο θάνατος δεν είναι παρών και όταν ο θάνατος είναι παρών, εμείς δεν υπάρχουμε.

(β) Μια φορά υπάρχουμε, δεν υπάρχει τρόπος να υπάρξουμε δυο φορές και μάλλον δεν θα υπάρξουμε ξανά ποτέ. Κι εσύ που δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις τη χαρά. Και η ζωή πάει χαμένη με τις αναβολές και ο καθένας πεθαίνει απασχολημένος." (τζιαι τα θκιό του μέγιστου Επίκουρου, δηλώννω φανατικός Επικούρειος).

Ώσπου να σταματήσουμεν να σκεφτούμαστεν το θάνατον τζιαι να χαρούμεν την περιορισμένην αλλά υπέροχην ευκαιρίαν που έχουμεν να ζήσουμεν, stay cool and keep rocking!