Λάτσιησμαν τζιαι απογοήτευση!!

Εγώ τζιαι τα ποδήλατα πάμεν πίσω πολλά χρόνια, στις αρχές της δεκαετίας του '80, όταν ο παπάς μου αγόρασεν μου ένα μπλε Τσιοππερούϊν (σήμερα τα εν λόγω ποδηλατούθκια θεωρούνται συλλεκτικά τζιαι η εταιρία φκάλλει λλίες εκατοντάδες ετησίως με συγκεκριμένα themes τζιαι χρώματα, αν τζιαι το feeling των '80 εν αδύνατον να το επαναφέρει).

Σε ολόκληρην την παιδικήν μου ηλικίαν (ως τζιαι την 2α λυκείου, σημειωτέον ότι μόνο στην 3η έφτασα το 5-νθήμερο) θυμούμαι πάντα είχα έναν ποδήλατον, είτε σύγχρονου τύπου είτε μεταχειρισμένον (για ένα διάστημαν επεριέλαβα τζιαι θκιό καρκαντάες που είσιεν σάσει ο παπάς μου ώσπου τζιαι έφκαλα τους νοκ άουτ).

Παρόλον ότι ο εγκέφαλος έχει τάση να σβήννει τες τραυματικές εμπειρίες στη ζωή μας, αθθυμούμαι πάμπολλες περιπτώσεις λατσιησμάτων, τα οποία οφείλονταν κυρίως σε προσωπικήν αφηρημάδαν, ατυχίαν ή έλλειψην ικανότητας τζιαι σε καμμιάν περίπτωσην δεν είχαν να κάμουν με τα αυτοκίνητα, τα οποία τότε ήταν πιο λλία, ειδικά στην περιοχήν Τεμπελόδεντρου που είχα την τύχην να μεγαλώσω.

Το δε κορυφαίον λάτσιησμαν με ποδήλατον ήταν τζιαι το τελευταίον της παιδικής/ εφηβικής μου ηλικίας. Τότε είχα ένα Peugeot (για όσους εν το ξέρουν έσιει τζιαι ποδήλατα) τύπου "κουρσέ" (που τζείνα με τα λεπτά μεγάλα λάστιχα τζιαι το τιμόνι που μοιάζει με κέρατα κλιάρου) τζιαι επήεννα σχολείον καθημερινά. Μιαν ημέραν εκόντευκα της Δασούπολης (έτσι προτιμώ να το λαλώ τζιαι όϊ Μακα(β)ρίου Γ' ημίσιυ μου) με την τσέντα μου με τα βιβλία στην πλάτη τζιαι τη σακκούλα με τα γυμναστικά σε νάϋλον τσάντα στο χέρι. Όπως έπιασα το κατηφορούϊν λλίον πριν την λεωφόρο Λεμεσού (τότε εν υπήρχεν η υπέργεια διάβαση της ΑΤΗΚ τζιαι ο δρόμος ήταν στενός τζιαι κατηφορικός), τζιαι ενώ ως τζιαμέ εκρατούσα προσεκτικά την τσάντα με τα γυμναστικά σε ψηλό σημείον, είχα την φαεινήν ιδέαν να κάμω τον αεροδυναμικόν, τζιαι έγυρα μπροστά πιάννοντας το τιμόνι από χαμηλά. Εμ, χαλόου, η τσάντα με τα γυμναστικά επήεν να με προειδοποιήσει (έτριξεν λλίον πας στες ακτίνες) αλλά ήταν too late. Πιάννεται που λαλείτε η τσάντα στον μπροστινό τροχόν, φρακάρει τον, κάμνει το ποδήλατον μιαν ωραία σούζαν στην κατακόρυφον τζιαι βρίσκεται ο Woofis σου στον αέρα, σε βαλλιστικήν πτήσην. Επρόλαβα να το σκεφτώ τζιόλας τζιαι να βρίσω πριν δώκω πάνω στην άσφαλτο με τη φάτσα παρακαλώ, ούτε σιέρκα εν επρόλαβα να απλώσω.

Ευτυχώς εγλύτωσα τα σπασίματα, το κακόν επεριορίστηκεν σε κάμποσους μώλωπες, την πληγωμένην μου υπερηφάνεια (ερέξαν θκιό τρεις κορούες που εγούσταρα τζιαι είδαν με στα χάλια μου) τζιαι το κουρσέ μου, το οποίον εστράβωσεν τζιαι αφυπηρέτησεν (ακόμα εν στο χωράφι του παπά μου πάντως, έτσι στραβωμένον όπως το άφηκα, μπορεί να το αναπαλαιώσω κάποτε ως μουσειακόν έκθεμαν). Στην 3η λυκείου εκρατούσα πιον μιαν τσιαλούαν τζιαι μετά στο στρατόν τζιαι τα φοιτητικά χρόνια το Escort του παπά (το οποίον ως κοινός εγκληματίας εξεπάστραψα τζιαι σήμερα κλαίω το).

Ούλλα τούτα εγίναν το 1992. Το 2005, ένα χρόνο μετά που αποφασίσαμεν με την γυναίκα μου να επιστρέψουμεν που την Ελλάδα στον ομφαλόν της γης, μια που τες πρώτες μου αγορές (που τον ίδιον ποδηλατάν της παιδικής ηλικίας, Μιχάλην Αγρότην) ήταν ένα Mountain Bike τύπου Diamontback με την ελπίδαν να το χρησιμοποιώ για πρωινή προθέρμανση πριν τα βάρη μου. Τελικά η εν λόγω προθέρμανση αποδείχτηκεν επιζήμια, διότι οι τετρακέφαλοι εγυμνάζουνταν αλλά όϊ οι γαστροκνήμιοι μου, με αποτέλεσμαν να αρκέψουν οι θλάσεις όποτε έπαιζα μάππαν. Ο φυσιοθεραπευτής (τσιάκκος) Αντώνης Κέντελης που με εκούραρεν εσύστησεν τροχαδάκι (συστήνω το τζιαι γω) οπότε το ποδηλατίν εκρεμμάστηκεν στη σκάλα περιμένοντας καλύτερες μέρες.

Κάποιαν στιγμήν το 2009, μήνα Σεπτέμβριον νομίζω, αποφάσισα ότι αρκετά έμεινεν μετέωρον το ποδήλατον, τζιαι εκατέβασα το για έναν αρκετά τολμηρόν test drive: Καλλιθέα (σπίτι) - Έγκωμη (Δουλειά). Έκαμα τη διαδρομή θκιό συνεχόμενες μέρες τζιαι ήταν μια χαρά ούλλα εκτός που έναν πράμαν: τα αυτοκίνητα τζιαι γεννικά το οδικό μας δίκτυον/ σύστημα. Ήταν τόσο ψηλός ο κίνδυνος τζιαι ένοιωσα τόσο εκτεθιμένος που παρά τα θετικά, το ποδηλατίν εξανακραμμάστην πας στον τοίχον, πάλε περιμένοντας καλλίττερες μέρες.

Επεράσαν θκιό χρόνια, στα οποία ήρταν τζιαι τα κοπέλια μου οπότε λόγος για ρίσκα τζιαι ποδηλασίες, μέχρι που μιαν ημέραν του Ιούνη 2011 "ανακάλυψα την τασιηνόπιτταν" (http://woofisarfkai.blogspot.com/2011/06/blog-post_23.html).

Τούτον ήταν. Εξεκρέμμασα πάλε το Diamontback, αγόρασα τζιαι έναν μαραφέττιν για να το κρεμμάζω πας στο αυτοκίνητον τζιαι άρκεψα έναν υβριδικόν σύστημαν μετακίνησης (Καλλιθέα ως Πυροσβεστική Λακατάμιας - καύση βενζίνης, Πυροσβεστική Λακατάμιας ως Έγκωμη - καύση μιλλούας). Το γραμμικόν πάρκον του Πιθκιά επρόσφερεν προστασίαν τζιαι δροσιάν, αν τζιαι εν απόφευκα τέλεια τα αυτοκίνητα (τρεις διαβάσεις, απόσταση από βιβλιοπωλείον Άγρότη ως τη Harley Davidson) αλλά σίουρα ένοιωθα πολλά πιο σίουρος. Ως εχτές anyway.

Εχτές το λεπόν, το πρόγραμμαν άλλαξεν γιατί είχα να πάρω το αυτοκίνητο στο συνεργείο. Επίσης είχα συναντήσεις στη δουλειά οπότε το πρωίν ήταν ρίσκο να ποδηλατίσω (δρώματα, κσιμαρισιές κ.λ.π.). Έβαλα λοιπόν το ποδηλατίν στο rack τζιαι οδήγησα ως τη δουλειά. Το απόγευμα επήα με το αυτοκίνητο στο συνεργείο στα Λατσιά, άφησα το τους μαστόρους τζιαι με το ποδηλατίν άρχισα να διανύω τα 2-3 χιλιόμετρα ως το σπίτιν μου. Όλα έβαιναν καλώς ώσπου σε μια πάροδον, ήρτα καρτσιήν δεξία μου που έναν σπορ, γιαπωνέζικον, κότσιηνον αυτοκίνητον. Ο μιτσής που το οδηγούσεν εκοίταξεν προς το μέρος μου τζιαι ήμουν σίουρος ότι εθώρεν με μες στα μάθκια οπότε αν τζιαι ελάττωσα, εσυνέχισα για να στρίψω περνώντας που μπροστά του. Ε, λοιπόν επρόφτασα να σκεφτώ "ου γ..το, κτυπά μου αυτοκίνητον" πριν βρεθώ φαρδύς πλατύς στην άσφαλτον. Για τα επόμενα δευτερόλεπτα εφώναξα θκιο-τρεις φορές "αμάν ρε κοπέλια" τζιαι μετά εσυγκεντρώθηκα στον τροχόν του ποδηλάτου μου που είσιεν γίνει όπως τζείνον του Peugeot πριν 20 χρόνια. Μετά άρκεψα να ψάχνουμαι για αίματα τζιαι μαυρίσματα. Τζιαι μετά αποφάσισα ότι καλόν θα ήταν να σηκωστώ τζιαι να φύω που μές τη μέσην του δρόμου.

Οι μιτσιοί (ήταν θκιό τελικά) εσταματήσαν τζιαι εφορτώσαν με με το ποδήλατον τζιαι επήραν με σπίτι. Εφκήκαν τζιαι παιθκιά γειτόνων μας (it's a small world ο ομφαλός). Που τη στιγμήν που τα τραύματα επεριοριστήκαν σε χτάρματα τζιαι μώλωπες, έπιασα απλά το τηλέφωνον του οδηγού τζιαι έδωκα του το ποδήλατον να μου αλλάξει τον τροχόν. Η γυναίκα μου προφανώς είπεν "εν θα ξαναπάεις με το ποδήλατον" (εν εχρειάζετουν) ενώ είχαν χάζιν τα μωρά με τες απορίες τους για τον τσαβαλλωμένον παπάν. Μετά εθέλαν υποβοηθούμενον ντοϊγκ-ντοϊγκ στο κρεβάτι (τύπου τραμπολίνο).

Το δε σιερόττερον ήταν η απογοήτευση. Τέλος η πρωινή υβριδική διαδρομή, διότι ακόμα τζιαι στες τρεις διασταυρώσεις του γραμμικού με το οδικόν δίκτυον, όπως έγινεν στην ήσυχην πάροδον που έφα τα μούτρα μου, αργά ή γλήορα κάποιος έθθα με πάρει πρέφαν τζιαι εν είμαι πιον 18 να "σάζω" έτσι εύκολα. Άσε που η επόμενη φορά μπορεί να ένει "μη επισκευάσιμη". Στατιστικά ομιλώντας, είναι πολλά φοϊτσιάρικον που μόλις σε ένα μήνα χρήσης, επρολάβαν να με φαν λάχανον.

Μεινίσκουν μόνο τα ΣΚ με τα κοπέλια σε δάση τζιαι πάρκα όπου έθθα φοούμαι τα αυτοκίνητα. Αλλά εν απογοήτευση, άλλον το σύστημαν τζιαι άλλον όποτε κάτσει. Υγείαν!

Stay cool and keep rocking!