Ανέκαθεν υπήρξα αισιόδοξος ανθρώπος (ή σκύλος, αναλόγως οπτικής γωνίας) . Και αυτό παρά τους κατά καιρούς "πάτσους" που δέχτηκα και δέχομαι από τη ζωή και τους ανθρώπους.
Δύο παραδειγματάκια, που τόσο λατρεύω, από δύο τέτοιους "πάτσους" που ποσώς πέτυχαν να τσαλακώσουν το διάχυτον του αιθεροβάμωνα μέσα μου.
Πριν καμμιά δεκαριά χρονάκια χρωστούσα το τελευταίο μάθημα στο πολυτεχνείο, τον Κλασσικό Αυτόματο Έλεγχο, μάθημα που είτε τα έκανες όλα σωστά είτε όλα λάθος (σφάλμα ίσον καταστροφή στην ηλεκτρολογία όπως μάθαμε άλλωστε εσχάτως και στο Μαρί). Ολόκληρη εξεταστική δηλαδή και μήνες πριν είχα μόλις ένα μάθημα να μελετήσω και να περάσω. Πάω λοιπόν στην εξέταση νιώθοντας πολύ έτοιμος. Τελειώνω ολόκληρο το γραπτό και βγαίνω έξω αισιόδοξος για τουλάχιστον το "5" (/10) και ότι πάω μάλλον και για βαθμό. Μάλιστα κάλεσα και τους γονείς να ετοιμαστούν για την ορκωμοσία τον Οκτώβριο που ακολουθούσε. Δυό εβδομάδες (!!) μετά, ψάχνω εναγωνίως το όνομα μου ανάμεσα στις δεκάδες που χρωστούσαν το μάθημα. Το βρίσκω, μαζί και το βαθμό μου: "2". Μόνο αν το νιώσατε ποτέ θα καταλαβαίνατε τι ένοιωσα εκείνη τη στιγμή. Λίγους μήνες μετά το πέρασα με "7,5". Δεν μόυ πέρασε από το μυαλό ότι δεν θα τα καταφέρω ποτέ, αν και ήμουν τυχερός, είχα συμπαράσταση (ξέρει αυτή...).
Το δεύτερο παράδειγμα έλαβε χώρα πολύ νωρίτερα, λίγο πριν φύγω για Ελλάδα για σπουδές το '94. Μαζί με κολλητό είμαστε στο "Αντώνης Παπαδόπουλος", όπου η Ανορθωσάκκα προηγείται με 5-0 της τότε ΕΠΑ, ενώ στο "Τσίρειο" την ίδια ώρα ο Απόλλωνας υποδέχεται την Ομόνοια και με ισοπαλία ή ήττα χάνει το πρωτάθλημα σε μας, το οποίο δεν είχαμε γευτεί ποτέ μέχρι την τότε ζωή μου (το τελευταίο το είχαμε πάρει το '63). Λίγο πριν το τέλος των δύο αγώνων, ο κόσμος είναι βουβός, όλοι στα ραδιοφωνάκια και ακούουν το αποτέλεσμα του άλλου αγώνα, που είναι ισόπαλος λίγα λεπτά πριν το τέλος. Η αισιοδοξία μου έντονη, πρέπει να κρατήσει η Ομόνοια. Στην εκπνοή ο Χαρίτου παίζει βόλεϊ με το φάουλ του Σπόλιαριτς τζιαι το πρωτάθλημα κάμνει φτερά για άλλη μια φορά.
Ε, λοιπόν, επιάμεν το τον επόμενο χρόνο τζιαι άρκεψεν τζιαι η δυναστεία μας της περιόδου 1995-2008! Βέβαια εχρειάστηκεν να φύω που την Κύπρο για να βάλουμεν μπρος αλλά χαλάλιν.
Έτσι λοιπόν, όταν του χρόνου με το καλό φέρει ο Συντρόφιας δημοψηφίσματα, ως την ώραν που θα φκει η κάλπη για το "ναι" ή "οϊ" εγώ θα είμαι αισιόδοξος! Μέχρι αηδίας.....
Stay cool and keep rocking!!!
"Pessimists are usually right and optimists are usually wrong but all the great changes have been accomplished by optimists."
ΑπάντησηΔιαγραφή— Thomas L. Friedman
Γουουφηηηηη μου, ετσι κκελλε ετσι ξιουραφιν θελει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ: Δεν λέμε ποτέ "απο ανέκαθεν". Είναι πλεονασμος.
@Σάββα: ναι φίλε, εν στοιχίζει τίποτε τζιαι νοιώθεις τζιαι καλλύττερα..ως τη μέρα την πικρής διάψευσης. Ο απαισιόδοξος νοιώθει συνέχεια άσιημα εκτός που τες φορές που...διαψεύδεται (οπότε σκιάζεται η χαρά από τη...διάψευση).
ΑπάντησηΔιαγραφή@Γιαγκουδάκης: είδες που το άλλαξα, νομίζω τωρά εν διαπράττω γραμματικόν ατόπημαν. Όσο για το ξιουράφιν, εννά δούμεν, τα μακρά κοντά γενήκαν!
Σκουζάτε με... αλλά δαμέ ταιρκάζει έναν "αγγούριν του Ππίγκου".
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν μεν το εκαταλάβατε, η συσπείρωση των ΑΚΕΛικών για να μεν ππέσει ο Δημητρόβ θα έχει ως αποτέλεσμα... τα τααααα... ένα νέο μίνιμουμ. Με έτσι συνθήκες, αφόδευσε εντός.
Αγρινέ μου αν ο σύντροφος οδηγήσει την ιστορία σε κατάρρευση χωρίς δημοψήφισμαν τότε να μου αφιερώσεις το "welcome to the bitter end" να παν τα φαρμάτζια κάτω. Αλλά ως τότε άφησμε με τες "χίμαιρες" μου. Παντρεμένος άδρωπος, ας έχω έστω τζιαι έτσι τύπου "γκόμενες"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίσαι ωραίος, πάμε για λύση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ελπίδα πεθανίσκει τέγκα φίλε μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκατάλαβα ότι είσαι αισιόδοξος φίλε μου που τα γραφόμενα σου τόσο καιρό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμένα όμως που είμαι ακριβώς ο αντίθετος πως τζαι θκιεβάζεις με; Εν για να σε ρίφκω λίον αλλοπως;
Φίλε θκιαβάζω σε που τότε που εγράφαμεν παρέα στην Offsite (μπορεί να έσιει τζιαι χρόνο), αθθυμούμαι που έτυχε να πατήσω πάνω στο όνομα σου τζιαι που τζιαμέ εκατάλαβα ότι αν έβαλλες url επήεννες στο σχετικό site/ blog. Ήταν καλή διαφημισούα δηλαδή χωρίς κόπο. Άμα δεις τζιαι το εισαγωγικό μου σχόλιο, ήσουν που τζείνους που μου δώσαν αφορμή να αρχίσω τζιαι γω το blogging.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεννικά είμαστεν ομοϊδεάτες αν τζιαι μάλλον ήρταμεν που διαφορετικούς χώρους στο ενδιάμεσο.
Πάντως αν τζιαι όντως είσαι λλίον απαισιόδοξος, έχουν πολλύν γέλιον οι αναρτήσεις σου, ενώ έσιεις τζιαι πολλά έγκυρες οικονομικές αναλύσεις (σλούρπ!).
Μα ξέρω ποιος είσαι φίλε...λαλείς να μεν θυμούμαι που σου έκαμνε επίθεση όλη η offsite και τους αποστόμωνες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλα εν για χάζι που ρωτώ πως τζαι διαβάζεις με. Εσύ σούπερ αισιόδοξος τζαι εγώ μες το μαύρο κλάμα....
Thanx για τα καλά σου λόγια πάντως