Βαφτίζεται η δούλη του θεού...κι αυτό τα λέει όλα!

Επέστρεψα χτες από την Αθήνα όπου συμμετείχα στο...μυστήριο της βάφτισης της αδερφότεκνης μου, Αγγελικούλας. Της...δούλης του θεού που λέει και ο τίτλος (τώρα ποιος θεός και τι θεός είναι που ευνοεί το θεσμό της δουλείας, του ίδιου παπά ευαγγέλιο). Το εν λόγω "μυστήριο" συνοψίζεται στο γιατί ως άνθρωποι γινόμαστε τόσο σαδιστές και τόσο μαζοχιστές ταυτοχρόνως για να ικανοποιήσουμε τη δεισιδαιμονία μας, την οποία μας κληροδοτεί με απίστευτη συνέπεια και εύρος η ευρύτερη κοινωνία στην οποία ζούμε. Ένα βρέφος ούτε 12 μηνών, έχοντας πλαντάξει στο κλάμα, να βυθίζεται κατ' επανάλειψη σε ένα μίγμα νερού/ λαδιού που του καίει τα μάτια, μέσα σε αποπνικτικές αναθυμιάσεις λιβανιού, υπό τα προβληματισμένα βλέμματα γονιών, παππούδων και λοιπών οι οποίοι δεν παραλείπουν να κρατούν τα χέρια καππακωμένα μήπως δείξουν ασέβεια ούτε να σταυροκοπηθούν σε κάθε αλλαγή του ακαταλαβίστικου τροπαρίου του παπά. Ο οποίος παπάς προβαίνει σε πλήθος χειρονομιών και μαντζουνιών (όπως π.χ. το κόψιμο τούφων από τα λιγοστά μαλλάκια του εν υστερία κλάματος βρέφους) που μοιάζουν κλεμμένα από τις ιεροτελεστίες ζουλού μέσα στη ζούγκλα όταν ο homo sapiens ήταν ακόμα κυνηγός/ συλλέκτης και πίστευε μετά βεβαιότητος ότι ο κόσμος ολόκληρος συνοψίζεται στα ελάχιστα τετραγωνικά χιλιόμετρα όπου ζούσε με τη φυλή του.
Και στο κάτω-κάτω, καλά οι γονείς, καλά οι παριστάμενοι, καλά ο παπάς, είναι ενήλικες και δικαιούνται να συντελούν και να συμμετέχουν σε αυτές τις οπισθοδρομικές επιδείξεις δήθεν πίστεως σε ένα "αόρατο φιλαράκι", το βρέφος που δεν μπορούσε να αναπνεύσει από τους λυγμούς και τον τρόμο του το ρώτησε κανείς; Τα παιδάκια που μιμούνταν σαν παπαγαλάκια τους μεγάλους σε κάθε δήθεν ευλαβικό σταυροκόπημα και στο φίλημα κομματιών ξύλου με ζωγραφιές ρασοφορεμένων μορφών, τα ρώτησε κανείς αν θέλουν να αποκτήσουν από τώρα ηλίθια στερεότυπα από τα οποία θα τρέμουν να ξεφύγουν τις επόμενες δεκαετίες της ζωής τους; Αλλά και γω μέσα στην εκκλησία δεν ήμουν; Τα ρώτησαν όπως ρώτησαν και μένα, όπως ρώτησα και γω τους δύο γιούς μου όταν τράβηξαν κι αυτοί το ίδιο μυστήριο/ μαρτύριο πριν ένα-δύο χρόνια. Καλά να πάθουμε, μέχρι τα επόμενα! Ελπίζω τουλάχιστον οι δικοί μου απόγονοι να τα καταφέρουν καλύτερα.