Αμβλώσεις: έναν πολλά δύσκολον θέμαν

 

Πολλά δύσκολον να έβρεις κάτι "χιουμοριστικόν" πάνω σε τούτον το θέμαν, εξ'ου τζ̆αι η κάπως μακάβρια εικόνα που έβαλα σήμερα.

Ζούμεν βασικά μέρες ενός νέου συντηρητισμού ανά το παγκόσμιον, με τους Αμερικανούς να έχουν πελλάνει τέλεια, αφού μετά την επίθεσην στο καπιτώλιον τζ̆αι τον βαθύν διχασμόν που φαίνεται να τους δέρνει, τωρά ορισμένοι επαϊρτιστήκαν να ανατρέψουν την νομοθεσίαν περί αμβλώσεων σε ομοσπονδιακόν επίπεδον, η οποία επιτρέπει στες γυναίκες να αποφασίζουν οι ίδιες αν θα συνεχίζουν μιαν ανεπθύμητην εγκυμοσύνην ή οϊ. Εφκήκεν τζ̆αι η Καμάλα Χάρις, η πρώην εισαγγελέας τζ̆αι νυν αντιπρόεδρος των Η.Π.Α. να δηλώσει ότι πρόκειται περί επίθεσης στες γυναίκες τζ̆αι την ελευθερίαν τους.

Κατ'αρχήν νομίζω εν σημαντικόν να ξεκαθαρίσουμεν κάτι. Κανένας έννεν πραγματικά υπέρ των αμβλώσεων. Κανένας εν θέλει να σταματήσει μιαν εν δυνάμει ζωήν αν μπορεί να το αποφύγει. Το διακύβευμαν δαμέ εν η ελευθερία επιλογής του πως μεταχειρίζεσαι το σώμα σου, μέρος του οποίου για εννιά μήνες εν τζ̆αι έναν έμβρυον, το οποίον μπορεί ή οϊ να εξελικτεί σε έναν άλλον άθρωπον. Διακύβευμαν είναι επίσης ο υπέρτατος στόχος κάθε αθρώπου, που εν είναι μόνον το να ζήσει αλλά τζ̆αι το να έσ̆ει μιαν ζωήν στοιχειωδώς "ευτυχισμένην". Έννεν δηλαδή χρέος της κοινωνίας μόνον να προστατέψει τα δικαιώματα όλων, ειδικά των λεγόμενων "ευπαθών ομάδων", αλλά τζ̆αι να διασφαλίσει ότι εννά προσφέρει στα μέλη της τες πιο καλές συνθήκες διαβίωσης.

Εν επίσης σημαντικές οι έννοιες. Η ελευθερία του καθενός μας έννεν "απόλυτη", τζ̆αι που την στιγμήν που, είτε ηθελημένα είτε άθελα μας, εντασσούμαστεν σε κοινωνικά σύνολα, η ελευθερία μας περιορίζεται που συγκεκριμένους κανόνες, που στόχον έχουν κυρίως να επιφέρουν μιαν στοιχειώδην κοινωνικήν ειρήνην. Γι'αυτόν οι διάφοροι νόμοι τζ̆αι κανονισμοί που θεσπίζουνται σε συλλογικόν επίπεδον, περιορίζουν μεν την ελευθερίαν μας αλλά με όφελος την κοινωνικήν μας συνοχήν, τζ̆αι κατά προέκτασην, ευημερίαν.
Άρα αν η κοινωνία αποφασίζει νόμιμα, να θεσπίσει ή να μετατρέψει έναν νόμον που εν μας αρέσκει, τότε εν περιορίζεται η ελευθερία μας. Έχουμεν δικαίωμαν να αντιδράσουμεν αλλά, καλώς ή κακώς, οφείλουμεν να συμμορφωνούμαστεν με τη απόφασην της πλειοψηφίας. Τούτον σημαίνει δημοκρατία. Άρα η διαμαρτυρία της Καμάλα, που εν τζ̆αι νομικός, κάπου εν στέκει.

Που την άλλην, θεωρώ πολλά βάσιμην την τοποθέτησην μιας ειδικού που άκουσα σε ρεπορτάζ των ειδήσεων, ότι εν πολλά γνωστόν ιστορικά πόσον αδύνατον είναι να σταματήσεις μιαν γυναίκαν που το να κάμει άμβλωσην. Ένας απαγορευτικός νόμος πιθανότατα εν θα έσ̆ει ουσιαστικόν αποτέλεσμαν, απλά εννά ωθήσει πολλές γυναίκες, ειδικά όσες εν έχουν τους οικονομικούς πόρους να παν σε περιοχές όπου επιτρέπεται η άμβλωση, να παρανομήσουν. Άρα, εξ ορισμού, εν μια απόφαση καταδικασμένη σε αποτυχίαν. 

Προσωπικά εγώ θεωρώ ότι η απόφαση πρέπει να αφορά πρώτιστα την έγκυον. Εν δική της η ζωή, τζ̆αι αν νιώθει ότι εν θέλει να υποβάλει το σώμαν της σε εννιά μήνες εγκυμοσύνης, ή ακόμα πιο κύρια, ότι εν είναι σε θέσην να αναγιώσει έναν μωρόν όπως του αξίζει, τότε πρέπει να δικαιούται να διακόψει την κύησην, ειδικά στα αρχικά της στάδια. Παράλληλα όμως, θα πρέπει να υπάρχει ένας κοινωνικός μηχανισμός που να την υποστηρίξει δραστικά που την αρχήν, τζ̆αι να της υποβάλει εναλλακτικές επιλογές, ώστε η απόφαση της να εν πραγματικά συνειδητή. Αν λόγου χάρην της τεθεί η δυνατότητα πλήρους υποστήριξης κατά την εγκυμοσύνην τζ̆αι τον τοκετόν τζ̆αι υπάρξει εγγύηση ότι αν αποφασίσει να γεννήσει, το μωρόν εννά τύχει της βέλτιστης δυνατής μεταχείρισης (π.χ. υιοθεσία που άλλη μητέρα) τότε πολλές γυναίκες μπορεί να αποφασίσουν να κρατήσουν το μωρόν. Αλλά, στο κάπως "κυνικόν" μου μυαλόν για έτσι θέματα, εν μπορεί το δικαίωμαν ενός εμβρύου κάποιων εβδομάδων να υπερτερεί των δικαιωμάτων μιας ενήλικης γυναίκας. Εν σκληρόν, but there it is...

Ώσπου να αποφασίσουμεν συνειδητά το πιο ορθόν για τες αμβλώσεις, stay cool and keep rocking!