Είδα σήμερα το μεσημέριν την εκπομπήν "Αιχμές", που ήταν αφιερωμένη στους πρόσφυγες που την Γιαλούσαν, οι οποίοι εκδιωχθήκαν που το χωρκόν τους πάνω που θκυό χρόνια μετά την εισβολήν. Ήταν έναν αφιέρωμαν με πολλά χρήσιμα στοιχεία, που ενδεχομένως πολλοί να αγνοούν, ειδικά οι νεώτεροι. Ήταν επίσης εξαιρετικά συγκινητικόν, όπως είναι ούλλα σχεδόν τα αφιερώματα για το δράμαν τζ̆αι την καταστροφήν που επέφερεν ο Ιούλιος του 1974. Τζ̆αι κάπου δαμαί ήρτεν τζ̆αι ο προβληματισμός: που μπορεί να σε πάρει το συναίσθημαν, τζ̆αι πως το παντρεύκεις με την λογικήν, ώστε που έναν βάρος να μετατραπεί σε ώθησην;
Οι Γιαλουσίτες, όπως αναφέρθηκεν που κάποιους συμμετέχοντες, είχαν την ιδιαιτερότηταν να παραδώσουν τα κλειθκιά του σπιθκιού τους στα σ̆έρκα των εχθρών, των εισβολέων. Ποιοι ήταν τούτοι οι εχθροί; Ήταν λέει κάτοικοι του χωρκού Κόκκινα, της επαρχίας Πάφου. Άρα, προφανώς, ήταν τζ̆αι τζ̆είνοι "ξεσπιτωμένοι", αφού το χωρκόν τους μέχρι σήμερα εν στρατικοποιημένη περιοχή, όπου εν ζει κανένας. Τούτον εν αναφέρθηκεν στο αφιέρωμαν. Θα ήταν πιο ενδιαφέρον να αντιπαραβάλει κάποιος τες μαρτυρίες των Γιαλουσιτών, με μαρτυρίες της "άλλης" πλευράς. "Που εβρεθήκετε στην Γιαλούσαν, που τα Κότσ̆ινα; Λείπει σας το χωρκό σας; Εφύετε που επιλογήν ή αναγκάσαν σας;".
Η ιστορία του κυπριακού προβλήματος εν άρκεψεν τον Νοέμβριον του 1976, όταν εκδιωχθήκαν οι τελευταίοι Γιαλουσίτες που το χωρκόν τους. Εν άρκεψεν ούτε στες 15 ή τες 20 Ιουλίου του 1974. Το κυπριακόν άρκεψεν ουσιαστικά στα τέλη του 19ου αιώνα, τζ̆αι υπήρξαν πλήθος σταθμοί τζ̆αι επεισόδια που ορίσαν την μοίραν του λαού της Κύπρου μέσα στες δεκαετίες που ακολουθήσαν.
Τούτη εν τζ̆αι η πρώτη απάντηση στην ερώτησην της ανάρτησης. Έχουμεν ως λαός μεγάλην ανάγκην σωστής εκμάθησης της ιστορίας, ολιστικά τζ̆αι υλιστικά. Η γνώση της ιστορίας εν σβήνει την αδικίαν, ούτε αμβλύνει ιδιαίτερα τον πόνον, την οργήν τζ̆αι τα τόσα άλλα συναισθήματα που μπορεί να μας διακατέχουν, ειδικά κάθε χρόνον τέθκοιες μέρες. Αλλά μπορεί κάλλιστα να την βάλει σε έναν υπόβαθρον, τζ̆αι να δώσει εξηγήσεις πολλά καθαρές στα "γιατί" που ρωτούμεν. Διότι για τον νηφάλιον, δηλαδή λογικόν, μελετητήν της ιστορίας, υπάρχουν απαντήσεις για ούλλα.
Η δεύτερη απάντηση δίνεται στον τομέαν της ίδιας της διαχείρισης του συναισθήματος. Κυκλοφορεί τόσες δεκαετίες ο μύθος ότι υπήρξαμεν "υποχωρητικοί", ότι πάντα ακολουθήσαμεν "πολιτικήν κατευνασμού", τζ̆αι ότι εν πρέπει πλέον να είμαστεν "ηττοπαθείς". Εν το συναίσθημαν που μας θολώνει το μυαλόν τζ̆αι δεχούμαστεν τόσον άκριτα τούτην την ερμηνείαν του παρελθόντος. Μια νηφάλια ανάλυση του τι πραγματικά έγινεν δείχνει ότι ουδέποτε υπήρξαμεν ενδοτικοί, ή συμβιβαστικοί, αντίθετα σε επανειλημμένα επισόδια του προβλήματος εδιούσαμεν ππουνιάν στο μασ̆αίριν, τζ̆αι μετά εδιερωτούμαστεν γιατί μας κόφκει. Το συναίσθημαν του "θύματος" τζ̆αι η διαρκής ψευδαίσθηση της "διεθνούς συνομωσίας" εναντίον μας.
Ήνταλως να πάμεν πίσω στη Γιαλούσα; Η διαδρομή δυστυχώς εν καθαρά προσωπική. Το σύστημαν στην Κύπρον εν σύστημαν διαιώνισης τούτης της "συναισθηματικής κατάστασης". Εμείς οι καημένοι, εμείς οι αδικημένοι, εμείς οι κατατρεγμένοι αλλά παράλληλα εμείς οι ανώττεροι ούλλων, εμείς που μπορούμεν να καταφέρουμεν τα πάντα, εμείς που πρέπει να πιστεύκουμεν στο αδύνατον. Είναι κλειδωμένη η κατάσταση σε έναν φαύλον κύκλον,που για να σπάσει πρέπει να λυθεί το κυπριακόν, αλλά που για να λυθεί το κυπριακόν πρέπει να σπάσει ο φαύλος κύκλος.
Για τούτον χρειαζούμαστεν αθρώπους που να μεν είναι κυνικοί, τζ̆αι χωρίς συναίσθημαν, αλλά να ιεραρχούν την λογικήν πιο ψηλά, τζ̆αι να διαθέτουν την συναισθηματικήν νοημοσύνην να αποστασιοποιούνται που την οργήν τζ̆αι την ανάγκην εκδίκησης, ή τον φόβον να χαρακτηριστούν "προδότες", απλά επειδή εν νηφάλιοι τζ̆αι ρεαλιστές, αντί δακρύβρεχτοι συναισθηματίες, στην διαχείρισην της πραγματικότητας.
Τέθκοι αθρώποι μπορούν να διαμορφωθούν μόνον εκτός Κύπρου. Γι' αυτόν εύχομαι τζ̆αι συνιστώ στους νέους να φύουν που δακάτω για κάποια χρόνια έστω τζ̆αι να παν σε μέρη όπου μπορούν να αντιμετωπίσουν το κυπριακόν έξω που το κουτίν. Μόνον έτσι θα μπορέσουν να διοχετεύσουν τον "αιώνιον πόνον" μας, ως λαού, σε δημιουργίαν αντί καταστροφήν. Τζ̆αι, ανάμεσα σε άλλα, να μπορέσουν να διακρίνουν τζ̆αι τον αντίστοιχον πόνον του "άλλου". Να αντικρύσουν τον πόνον του Κοτσ̆ινιάτη όπως κάμνουν με τον πόνον του Γιαλουσίτη. Υπάρχει τζ̆αι η επιλογή να προσπαθήσει κάποιος να γνωρίσει τον "εχθρόν", δηλαδή τους συμπατριώτες μας που την άλλην πλευράν του συρματοπλέγματος, ειδικά τους νεώτερους. Αλλά όταν βάλλουμεν στην βουλήν έναν κόμμαν που θέλει να κλείσουν τα οδοφράγματα, οι μόνες δίοδοι επικοινωνίας δηλαδή, εν είμαι πολλά αισιόδοξος ότι οι νέοι μας εννά κάμουν έτσι προσπάθειαν σε ικανούς αριθμούς για να ανατραπεί η παράνοια.
Ώσπου να δούμεν το συναίσθημαν με τα μμάθκια της λογικής, stay cool and keep rocking!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου