Ενστάσεις...Joker

Αφορμή για το ποστ αφενός ότι είδα την ταινίαν τζ̆αι αφετέρου έναν ωραίον σχετικόν άρθρον που εθκιάβασα σήμερα:

Απορίες...Joker

Με το θέμαν ασχολήθηκεν τζ̆αι η φίλτατη συμμπλόγκερ, Ερυκίνη:

Joker

Γενικώς εν μια ταινία που επροκάλεσεν αίσθησην, παρόλον που ζούμεν, εδώ τζ̆αι κάποια χρόνια, σε εποχές δόξας όσον αφορά ταινίες βασισμένες στον κόσμον των Marvel τζ̆αι DC comics. Οι αίθουσες εγεμώσαν κόσμον τζ̆αι τα κοπέλια μου ήρταν τζ̆αι εζητήσαν να την δούμεν γιατί επαινέψαν την οι φίλοι τους, που την είδαν παρά την ένδειξην "over 18". Τζ̆αι εννοείται πάντα ικανοποιώ τέθκοιου είδους αιτήματα, αφού είμαι ψώνιο με τον κόσμον των κόμιξ παιδιόθεν. Είχα μιαν ανησυχίαν μήπως εν πολλά βίαιη τζ̆αι έχουμεν τράβαλα, αλλά κάπως έπεισα τζ̆αι την Αγάπη τζ̆αι επήαμεν ούλλοι μας, κάτι που έσ̆ει χρόνια να κάμουμεν.

Εννά αρχίσω που τα καλά της. Ο Χόακιν Φίνιξ, ένας ηθοποιός που πραγματικά δεν κάμνει τίποτε σκάρτον, πετά. Η ερμηνεία του δικαίως πρέπει να εν υποψήφια για όσκαρ. Η ατμόσφαιρα εν φανταστική, αρχίζοντας που τους χώρους, τα ρούχα, τους χαρακτήρες, τα αυτοκίνητα τζ̆αι τελειώνοντας στην προοπτικήν, τα χρώματα τζ̆αι - προπαντός - την απίστευτην μουσικήν. Η εξέλιξη της ταινίας τζ̆αι ο υποβόσκων τρόμος γυρόν που την διαμόρφωση ενός που τους πιο "σκοτεινούς" εγκληματίες στον χώρον εν εξόχως ενδιαφέρουσα, κρατά σε σε εγρήγορσην. Ο εξανθρωπισμός τζ̆αι τα πολιτικά/ κοινωνικά μηνύματα, που εν διάχυτα στοιχεία, βάλλουν σε να σκεφτείς τζ̆αι να προβληματιστείς. Ακόμα τζ̆αι η περίεργη ψυχασθένεια με το "ακούσιον γέλιον" προσθέτει το κάτιτις της, αν τζ̆αι τελικά εν εκατάλαβα που κολλά, πέραν της ομιχλώδους σύνδεσης με την καρικατούραν που ξέρουμεν. Η δε σκηνή στο μετρό, με την παρενόχλησην της κοπέλας αρχικά, το bullying των πλουσιόπαιδων στο φτωχαδάκιν τζ̆αι η κατάληξη στους φόνους με το όπλον που του έδωσεν ο συνάδελφος για αυτοάμυναν, πολλά δυνατή. Ειδικά σε συνδυασμόν με το πόσον στρεβλωμένα παρουσιάζεται το περιστατικόν μετά στα ΜΜΕ.

Τζ̆αι κάπου δαμέ αρκέφκουν τα προβλήματα, πάντα με βάσην τον δικό μου χαρακτήραν τζ̆αι τα δικά μου βιώματα. Πρώτον, αν θέλω να πάω σε ταινίες κοινωνικο-πολιτικού προβληματισμού εν θα πάω να δω ταινίες φαντασίας τζ̆αι sci-fi. Τούτα τα είδη εγώ χρησιμοποιώ τα για να ξεφύγω που την πραγματικότηταν, οϊ για να την ξαναφάω στην μάππα (που λεν οι καλαμαράδες αδερφοί). Βάλε ρε αδερφέ μηνύματα αλλά μεν μου μετατρέπεις έναν παραμυθόκοσμον στην στυγνήν πραγματικότηταν. Έννεν τούτη η δουλειά του παραμυθόκοσμου,  ή τουλάχιστον έννεν η κύρια δουλειά του.

Δεύτερον, αφού χρησιμοποιείς τον παραμυθόκοσμον, μεν του γαμάς τόσον ασύστολαν τον βασικόν μύθον. Ο άσιλα Joker έννεν ο χαρακτήρας που μας παρουσιάζει ούλλον το έργον. Ο άσιλα Joker, στην συγκεκριμένην ταινίαν, εν ένας άγνωστος τύπος που, αφού ο Χόακιν ξεσηκώνει ούλλον τον κόσμον, βρίσκει ευκαιρίαν να καθαρίσει, εκδικητικά, το ζεύγος Γουέϊν μπροστά στα μάθκια του μικρού Μπρους, δηλαδή του Μπάτμαν. 

Ο άσιλα Joker εν ήταν ένας περιθωριακός τύπος με πονεμένον παρελθόν αλλά ένας γκάγκστερ, που τυχαία στα νιάτα του ππέφτει πάνω στο πλούσιον ζευγάριν τζ̆αι ληστεύκει, σκοτώνοντας σχετικά κατά λάθος, τα θύματα του. Εν ξέρει, πριν τους σκοτώσει, ποιοί εν τα θύματα του. Επερίμενα να δω πως τούτος ο συμπαθέστατος, πονεμένος χαρακτήρας ήταν κάπως να εμφανιστεί ως ο φονιάς του Τόμας Γουέϊν τζ̆αι της γυναίκας του, οδηγώντας στην δημιουργίαν του τιμωρού Μπάτμαν. Τελικά, ο Χόακιν σκοτώνει εν ψυχρώ τζ̆αι παντελώς ανούσια έναν άσχετον παρουσιαστήν τηλεοπτικού show, διώντας αφορμήν για "κοινωνικόν ξεσηκωμόν" υπό τον τύπον τυφλής βίας. Η δε πιο σκληρή σκηνή της ταινίας εν ο κτηνώδης φόνος ενός πρώην συναδέλφου του, ο οποίος πάλε ούτε φκάλλει νόημαν ούτε συνεισφέρει κάτι στην πλοκήν τζ̆αι το κτίσιμον του χαρακτήρα. Άσε που τον παπάν του Μπάτμαν παρουσιάζει τον ως έναν αναίσθητον πολιτικάντην που το μόνον που τον ενδιαφέρει εν η προώθηση των συμφερόντων του μέσα που την εξουσίαν. Όπως τζ̆αι τον Άλπερτ, τον μπάτλερ της οικογένειας, ως έναν τσ̆ιράκκιν που θκιώχνει αναξιοπαθήν κόσμον στες πύλες της έπαυλης των μαστόρων του.

Άμα είσαι φαν των κόμιξ τζ̆αι των σειρών φαντασίας γενικώς μπορεί να ανεχτείς κάποια "πειράγματα" του βασικού μύθου, έτσι για να γίνει πιο φρέσκος τζ̆αι επίκαιρος. Αλλά εν μπορώ εγώ να καταπιώ τόσην παρεκτροπήν. Μπορεί να είμαι δυσκίνητος, εν ξέρω.

Εν κατακλείδι, η ταινία αξίζει έναν βλέφαρον. Η Αγάπη, που έννεν καθόλου φαν των κόμιξ, εδιατύπωσεν θετικότατην άποψην, ειδικά για το στοιχείον του εξανθρωπισμού. Αλλά οφείλω να σας προειδoποιήσω: αν είσαστεν φαν της συγκεκριμένης σειράς μύθου, ετοιμαστείτε για απογοήτευσην.

Ώσπου να φκει η επόμενη ταινία του είδους, στο πνεύμαν που οφείλει, stay cool and keep rocking!