Τετάρτη 18 Απριλίου 2018

Που έππεσεν το μήλον;


Εν η κλασσική ατάκα, άμα δουν κάποιον να "μοιάζει" των γονιών του με κάποιον τρόπον, ότι "...έππεσεν κάτω που τη μηλιάν"...τζιαι αθθυμήθηκα το σήμερα όπως εδιερωτούμουν για μέναν: εγώ (ως μήλον), πόσον κοντά στην μηλιάν (των γονιών μου) έππεσα;
Φυσικά δαμέ πρέπει να τονίσουμεν ότι στην διαμόρφωσην του αθρώπου, το περιβάλλον εν κυρίαρχον, ασχέτως αν υπάρχουν τζιαι "επιγενετικοί παράγοντες" στην διαμόρφωση μας. Τζιαι το πρωταρχικόν περιβάλλον για ούλλους μας εν η οικογένεια. Υπάρχει ήδη η "τάση" να ππέσει το μήλον κάτω που τη μηλιάν με λλία λόγια. Εν συμβαίνει φυσικά πάντα τούτον. Τι ισχύει στην περίπτωση μου;
Για να διευκολύνω τον "συλλογισμόν" μου, έβαλα κάποιες βασικές "κατηγορίες σύγκρισης". Η πρώτη εν η "εκπαιδευτική διαδρομή".
Τζιαι οι θκιό γονιοί μου εν άθρωποι μορφωμένοι, ειδικά με βάσην τα κριτήρια της γενιάς τους στην Κύπρον. Όταν οι δικοί τους γονιοί εν εκαταφέραν, για διάφορους λόγους, προεξαρχούσης της φτώshιας, να τελειώσουν το δημοτικό/ γυμνάσιο, οι δικοί μου αποφοιτήσαν που πανεπιστήμιο. Θεωρώ ότι σε τούτον το στοιχείον, "ακολούθησα τα χνάρια" τους, αφού ετέλειωσα ένα πτυχίον τζιαι έκαμα τζιαι μεταπτυχιακόν, σε θκιό διαφορετικούς "κλάδους" τζιόλας. Έτσι, στην συγκεκριμένην κατηγορίαν ττικκάρουμεν το κουτούδιν του "compatible".
Η δεύτερη κατηγορία σύγκρισης εν ακριβώς το αν με τη σειρά μου επιδίωξα τζιαι εκατάφερα να γίνω τζιαι γω "μηλιά" τζιαι να παράξω "μήλα" που με τη σειράν τους ενδεχομένως να "ππέσουν πουκάτω" μου. Τζιαι δαμέ βλέπουμεν ότι υπάρχει συμβατότητα. Με την Αγάπη είμαστε μαζί που "τρυφερούθκια" (όπως οι γονιοί μας), τζιαι η δημιουργία οικογένειας ήταν ουσιαστικά "εκ των ουκ άνευ" που νωρίς. Κάτι που μας οδήγησεν στην σημερινήν μας κατάστασην με θκιό κόπελλους δεκάχρονους, γυρόν που τους οποίους περιστρέφεται σε μεγάλον βαθμόν η ζωή μας. Δεύτερον "ττικ" συμβατότητας.
Η τρίτη κατηγορία εν μια προέκταση της εκπαιδευτικής/ μορφωτικής διαδρομής τζιαι αφορά στην λεγόμενην "σταδιοδρομίαν". Δαμέ μπορεί κάποιος να παρατηρήσει ότι τόσον οι γονιοί μου όσον τζιαι μια μεγάλη μερίδα των συγγενών μου, ακολουθήσαν την επιλογήν του δημοσίου υπαλλήλου. Έννεν τυχαίον ότι τζιαι γω εν στην κυβέρνησην τζιαι το - τροποντινά - βόλεμαν της που εστόχευσα μέσα που τες επιλογές μου, τόσον για πανεπιστημιακήν μόρφωσην όσον τζιαι για εργασίαν όταν εστράφηκα πίσω στην Κύπρον. Ήρταν όμως τα πράματα τζιαι οι καταστάσεις έτσι που με "εκέρδισεν" ο ιδιωτικός τομέας, πρώτα σαν υπάλληλον, τζιαι μετά ως επιχειρηματίαν, παρά τες κατα τζιαιρούς παραινέσεις του περίγυρου να "παραιτήσω τες πελλάρες τζιαι να γυρέψω καμμιάν θέσην ποδά ποτζιεί". Εν κάτι που ουδέποτε εμετάνιωσα, αντίθετα θεωρώ τον εαυτό μου τυχερόν που σε τούτον το θέμαν είμαι παντελώς "αυτόφωτος", αφού ούτε ο τομέας μόρφωσης μου (ηλεκτρολογία/ διοίκηση επιχειρήσεων) ούτε η επαγγελματική μου δραστηριότητα έshιει να κάμει με το τι εκάμναν οι γονιοί μου (που εν συνταξιούχοι σήμερα). Άρα στην κατηγορίαν τούτην, το "μήλον" ετζύλισεν νάκκον πάρατζιει.
Η τελευταία κατηγορία που εννά εξετάσω εν η "ιδεολογία/ κοσμοθεωρία", ένας παράγοντας που μπορεί εν δυνάμει να επηρεάσει ριζικά τη ζωήν ενός εκάστου. Οι γονείς μου είναι, που τον τζιαιρόν που τους αθθυμούμαι έως τζιαι σήμερα, βαθιά θρησκευόμενοι τζιαι ένθερμοι εθνικιστές (είχα ξαναπεί παλιά ότι τον εν λόγω όρον εν τον εκλαμβάνω εξ ορισμού αρνητικόν ούτε χρειάζεται να τον "καμουφλάρω" με λέξεις όπως "εθνικοφροσύνη" τζιαι "πατριωτισμός"). Αγαπούν την πίστην τους (ορθοδοξία) τζιαι το έθνος τους (Ελλάδα) με αξιοθαύμαστον πάθος τζιαι συνέπειαν, τζιαι τούτη τους η ιδεολογία διαποτίζει τον τρόπον ζωής τους. Ευτυχώς σαν αθρώποι έχουν καταφέρει να κυριαρχεί η αγάπη τους για τούτα τα πράματα τζιαι όχι η αντιπαλότητα τζιαι το μίσος προς τους "εχθρούς". Όπως ήταν αναμενόμενον, για μεγάλον διάστημαν τζιαι εγώ ακολούθησα τούτον τον ιδεολογικόν δρόμον, τζιαι μέχρι τα 20 μου πραγματικά ήμουν πλήρως "υπό την σκιάν της μηλιάς". Η πάροδος των χρόνων όμως, όπως εμπλουτίζετουν με γνώσην τζιαι εμπειρίαν, τόσον επιστημονικήν όσον τζιαι πολιτικο/οικονομικο/κοινωνικήν, έρκετουν συνεχώς με αντίθεσην με τα "διδάγματα" της οικογένειας (τζιαι του κυπριακού σχολείου τζιαι κοινωνίας βεβαίως). Κάτι εν εκόλλαν κοινώς, τζιαι εγώ ουδέποτε υπήρξα "επαναστάτης" ή "αντιδραστικός" για να οφείλεται σε "ενδογενείς" παράγοντες η σταδιακή απομάκρυνση μου, ιδεολογικώς, που τους γονείς μου. Επολέμησα αρκετά με τον εαυτόν μου τζιαι επέρασα πολλά στάδια "εξέλιξης" πριν καταλήξω στην σημερινήν μου θεώρησην της "πραγματικότητας", η οποία, καλώς ή κακώς, εν στον αντίποδαν που τους γονείς μου. Μάλιστα εν έχω κρίνει σκόπιμον να αντιπαρατεθώ μαζίν τους, εκφράζοντας ανοικτά ότι σήμερα είμαι άθεος τζιαι θεωρώ ιδανικόν σύστημαν την αναρχίαν, αλλά νομίζω μέσα που τες συζητήσεις μας, που εν συνεχείς τζιαι με πνεύμαν αλληλοσεβασμού, έχουν καταλάβει ότι ο γιος τους έshιει "περίεργες" ιδέες. Άρα ούτε σε τούτην την κατηγορίαν ττικκάρουμεν συμβατότηταν.
Επιστρέφοντας στην "αξιολόγησην", θωρούμεν ότι, υπό τα τέσσερα θέματα που εμελέτησα, στα θκιό έμεινα στο "πνεύμαν" της οικογένειας μου. Στα άλλα θκιό έκαμα άλλες επιλογές. Θα ελάλουν ότι το μήλον" του Γούφη εν στες "παρυφές" της σκιάς της μηλιάς, αλλά ετζύλισεν μακριά που τον κορμόν του δέντρου. Εν μια εικόνα που γουστάρω, αφού πάντα σαν χαρακτήρας ήμουν της "χρυσής τομής": κτίσε το δικό σου τσαρδίν αλλά βάλε τζιαι μιαν υπάρχουσαν βάσην πουκάτω να πατήσει γερά.
Ώσπου να δω ήντα χαϊριν εννά κάμω ως "μηλιά" παρά ως "μήλον", stay cool and keep rocking!

4 σχόλια:

  1. Καλημέρα Woofi!
    Εύχομαι να κάμεις χαϊριν σαν "μηλιά" γιατί εν τούτον το σημαντικόν!
    Το θέμα της ανάρτησης σου, υπάρχει συχνά πυκνά στα μυαλά μας. Και στο δικό μου και σε άλλων ανθρώπων θέλω να πιστεύω.
    Οπόταν να σου πω δυο λόγια και για τα δικά μου ... φρούτα.
    Από μικρή δεν μου άρεσε η ιδέα να ανοίκω.
    Εξ ου και κάποια φάση της ζωής μου αποστασιοποιήθηκα και γενικότερα από το ανθρώπινο είδος και εντάχτηκα στις Νεράιδες.
    Σαν πορεία ζωή σίγουρα δεν έχω πολλά κοινά με τους γονείς μου. Μεγάλωσαν δύσκολα μέσα στη φτώχια και χωρίς καν ηθική συμπαράσταση. Όπως μεγάλωναν οι περισσότεροι εκείνη την εποχή.
    Εγώ από την άλλη, μεγάλωσα με άνεση και όλους από πάνω μου, ίσως όχι με τον τρόπο που θα ήθελα, αλλά είναι πάντα εκεί.
    Οπόταν, αν δω τα πράγματα όπως είναι, έχω μονίμως την τάση να "φύγω από τη σκιά της μηλιάς". Επειδή, θεωρώ, ίσως, τη σκιά της μηλιάς σαν αυτονόητο, μοίρα, πεπρωμένο και η μόνη πραγματική προσπάθεια που θα έκανα ήταν να πάω ένα βήμα πιο πέρα. Αλλιώς, θα ήταν σαν να έμενα έρμαιο της μοίρας μου.
    Τώρα, σαν "μηλιά" πάντα ήθελα να τονίζω κάποιες "αποχρώσεις" του μήλου. Δηλαδή, να δώσω χώρο να αναπτύσσονται. Και να επιλέγουν.
    Η ατάκα που μας χαρακτηρίζει, όπως την είπε ο μικρός μου γιος είναι :
    "Εγώ, ο αδελφός μου και η μάνα μου, κάμνουμεν ό,τι κόψει ο νους μας..."
    Άρα, ίσως αυτό να δείχνει κάτι κοινό. Το κοινό, όμως, πάλι είναι το "ξεφεύγω".
    Οι στιγμές που νιώθω "κάπως" είναι όταν δω επιλογές τους σε βιβλία, ατάκες τους, έκφραση ιδεών που μοιάζει με τις δικές μου.
    Επίσης, βλέπω πράγματα που πάντα μου άρεσαν, πάνω τους. Σαν να κάνουν πράγματα που ήθελα αλλά δεν τόλμησα, χωρίς να τα αναφέρω άμεσα ποτέ.
    Και τέλος, μιας και είναι ενήλικες και ήδη έχουν την στάση: "Είμαι ενήλικας. Εγώ αποφασίζω για μένα. Απλά σε ενημερώνω.", έρχομαι σε κάποιες στιγμές προσπάθειας προσπάθειας αποφυγής κανενός καρδιακού όταν ακούω τη φράση : " Α! Ξέρεις! Έχεις ένα γιο ελεύθερο πνεύμα! Γι αυτό αποφάσισα να κάνω το Α".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ που εμοιράστηκες τα "δικά" σου Νεράϊδα μου. ομίζω με τα κοπελλούθκια εν πάντα "έγκυρη" η "αμερικανιά" ότι διάς τους ότι εφόδια μπορείς τζιαι ελπίζεις ότι εννά είναι αρκετά για να τα φκάλουν πέρα μόνοι τους. Για τον απλόν λόγον ότι εν θα είσαι πάντα τζιαμέ να τα κρατάς που το shερούδιν, ούτε θα ήταν κάτι τέθκιον "υγιές" εξάλλου.

      Διαγραφή
    2. Κι 1-2 συμπληρωματικά στοιχεία σε αυτό που λες και τα αναφέρω γιατί μπορεί κάποια στιγμή να σου φανούν χρήσιμα.
      1) Εν η νέα γενιά. Άρα, by default, κόφκει ο νους τους παραπάνω που τον δικό μας ( αν δεν τους έχουμε μπλοκκάρει )
      2) Εν η δική τους ζωή! Έχουν δικαίωμα να την ζήσουν. Οι γονείς έχουμεν την τάση να τους "την κλέφκουμεν".

      Διαγραφή
  2. η αλήθκεια εν άλλα που επερίμενα να θκιαβάσω. ενόμιζα οτι θα εσύγκρινες συμπεριφορές που συνήθως ανακαλύπτουμε μετά τα 30 ότι είμαστε μήλα κάτω που τη μηλιά.
    ταυτίζομαι απόλυτα με το τελευταίο. νομίζω έπαιξε μεγάλο ρόλο τζιαι το ότι είμαι εξωτερικό τζιαι συνειδητά στα σόσιαλ άφησα άτομα που εκπροσωπούν ούλλες τες 'φωνές'.

    ΑπάντησηΔιαγραφή