Πότε να σταματάς...

Εν είμαι που τζιείνους τους αθρώπους που θέτουν "ηλικιακούς φραγμούς" στην γόνιμην πορείαν ενός εκάστου. Αντίθετα πιστεύκω ότι κάθε άθρωπος μπορεί να εν δραστήριος τζιαι δημιουργικός ως την ημέραν του θανάτου του τζιαι εν μια ευχή που κάμνω τόσον στον εαυτόν μου όσον τζιαι σε ούλλον τον κόσμον. Αλλά....υπάρχουν πράματα που εν αντέχουν στο πέρασμαν του χρόνου τζιαι υπάρχει πάντα ο τζιαιρός να σταματήσεις να τα προσπαθείς. Τζιαι εξηγούμαι.

Εψές επήαμεν στο "Red" στην καρκιάν της Παλιάς Λευκωσίας για να ακούσουμεν μετά που πολλά χρόνια την πανμέγιστην Ελευθερίαν Αρβανιτάκη. Ήταν γενικά μια γεμάτη μέρα, αφού είshεν προηγηθεί η τελική συναυλία της "Μουσικής Σχολής Ορφέα" όπου εκαμάρωσα τα κοπέλια μου να παίζουν ροκιές στες ηλεκτρικές τους κιθάρες τζιαι να τραγουδούν όμορφα τραγούδια με την χορωδίαν της σχολής. Μάλιστα, μετά που αρκετά χρόνια, ετραγούδησα τζιαι γω σε έναν αφιέρωμαν για τον Βασίλην Τσιτσάνην. Έμελλεν τζιόλας να την πατήσω στην αρχήν του αφιερώματος, αφού η φωνή μου εψιλοκλάταρεν σε μιαν ψηλήν νόταν πριν "βράσω" στην συνέχειαν. Τζιείνον το αρνητικόν συναίσθημαν δυστυχώς εξανάνιωσα το αργότερα, ακούοντας την Αρβανιτάκη, αλλά που την πλευράν του ακροατή.

Κατ'αρχήν να καυτηριάσω την συμπεριφοράν των υπευθύνων του "Red" στην διαμόρφωσην του χώρου. Εκάτσαμεν κυριολεκτικά όπως τες τσαρτέλλες μέσα στην κονσέρβαν, με αποτέλεσμαν να μεν μπορούμεν να αναπνεύσουμεν σχεδόν, πόσον μάλλον να κινηθούμεν τζιαι γενικά να νιώσουμεν άνετα, παρά την αρκετά ψηλήν τιμήν εισητηρίου που επληρώσαμεν. Εδιερωτήθηκα αν εσυνέβαινεν κάτι ξαφνικόν, όπως μια πυρκαγιά, πως θα εφκαίναμεν που τζιειμέσα. Μάλλον με τα πόθκια μπροστά. Να πάμεν τουαλέταν ούτε λόγος, εshόνωσα τζιαι μισήν μπουκάλαν μπύραν πάνω μου, όπως την πόμπαν κύριοι του "RED". Τζιαι μετά στο τέλος, καππάτζιν, να μας ανακοινώνεται ότι υπήρχεν "καππέλλον" ελάχιστης κατανάλωσης το οποίον εν αξιοποιήσαμεν τζιαι έπρεπεν να πληρώσουμεν διπλάσια που όσα είχαμεν ξοδέψει για ποτά. Εφέραν μας δηλαδή μιαν απόδειξην με έναν χ ποσόν τζιαι εζητήσαμεν μας να πληρώσουμεν τα διπλά. Συμπεριφορά που "ώζει" φοροδιαφυγής δηλαδή. Απαράδεκτον τζιαι προσωπικά εν σκοπεύω να ξαναπάω στο ορατόν μέλλον τζιαμέ. Κρίμαν πραγματικά για ένα club που έφερεν τζιαι φέρνει σημαντικά ονόματα της ελληνικής μουσικής σκηνής.

Η Ελευθερία εμφανίστηκεν στην ώραν της τζιαι εχάρισεν μας το πρώτο σοκ περπατώντας στην σκηνήν αβέβαια, σαν μεθυσμένη σχεδόν, με τρεμάμενα shέρκα τζιαι χείλη. Σωματικά εφάνηκε μου σε πολλά καλήν κατάστασην αλλά το πρόσωπον της ήταν "λεοντικόν" που τες αισθητικές επεμβάσεις που έshιει κάμει τζιαι έρκετουν σε αντίθεσην με τα σημάθκια γήρατος, τόσον εμφανή στο λαιμόν τζιαι τες παλάμες της. Τούτα όμως ήταν πταίσματα μπροστά στην φωνητικήν της απόδοσην. Αστάθειες, παραφωνίες τζιαι "τσακρίσματα" της φωνής που ένιωθα σχεδόν σαν πάτσους όπως έρκουνταν συνέχεια στα αυτιά μου. Να θωρεί συνέχεια στο αναλόγιο για να θυμηθεί τους στίχους, ακόμα τζιαι στα κλασσικά της κομμάθκια, το οποίον εν ήταν αρκετόν αφού συχνά εσαντάνωνεν τους, είτε λαλώντας τους με λάθος σειράν είτε επαναλαμβάνοντας τους σε λάθος σημεία. Γενικά, τζιαι επειδή είχα την τύχην αρκετά χρόνια πριν, να την απολαύσω σε μιαν καλοκαιρινήν συναυλίαν στο Κούριον, ήταν λες τζιαι εθωρούσα μπροστά μου μιαν καρικατούραν τζιαι έναν φάντασμαν της μεγάλης τραγουδίστριας. 

Τούτα ούλλα εγίνουνταν ακόμα πιο τραγικά που την εμφανώς μεγάλην προσπάθειαν της να αυτοσυγκροτηθεί σε κάτι στοιχειωδώς εντάξει. Τζιαι που το ότι ακόμα τζιαι σε τούτην την κατάστασην, τα μαγικά της τραούθκια επροκαλούσαν έναν μικρόν σεισμόν που τον κόσμον όποτε τον εκαλούσεν να σιγοντάρει. Ένας φίλος είshεν με προειδοποιήσει, έχοντας πάει σε πρόσφατην εμφάνισην της, ότι η Αρβανιτάκη εν είναι πλέον τζιείνον που ήταν, αλλά έλπιζα ότι επέτυχεν την σε κακήν νύχταν. Δυστυχώς αποδείκτηκεν σωστός. 

Τζιαι καλάν, η ίδια ενδεχομένως να θέλει να πεθάνει πάνω στην σκηνήν, διότι εν θέλω να πιστέψω ότι μια καλλιτέχνης του επιπέδου της χρειάζεται ακόμα να βιοποριστεί. Οι αθρώποι γυρόν της εν εθεωρήσαν σκόπιμον να την προστατέψουν; Να την πείσουν ότι οι ζωντανές εμφανίσεις έννεν για λλόου της πλέον; Ότι κινδυνεύει να εξευτελιστεί; Ότι ο κόσμος εν αδυσώπητος τζιαι το ίδιον εύκολα που σε δοξάζει άλλον τόσον εύκολα καταβαραθρώνει σε;

Εστεναχωρήθηκα τζιαι στεναχωρκούμαι τζιαι τωρά που το σκέφτουμαι. Ο άθρωπος ορισμένα πράματα πρέπει να τα ζυγίζει τζιαι να μπορεί να βάλει έναν τέλος. Ούτε αντροπή είναι ούτε παραίτηση. Αντίθετα εν σεβασμός τζιαι ένδειξη εκτίμησης τόσον στον εαυτόν του όσον τζιαι στους άλλους που έshιει εμπνεύσει. Έναν άλλον τρανταχτόν παράδειγμαν εν ο Θεοδωράκης, που αποφάσισεν λλίον πριν πεθάνει να γίνει ρεντίκολον σε εξέδρες με νεοναζί...

Ώσπου να μάθουμεν να βάλλουμεν μιαν τελείαν τζιαι έναν τέλος σε κάποια πράματα, stay cool and keep rocking!