Έναν που τα ευχάριστα κλασσικά στοιχεία των ημερών των γιορτών εν η ερώτηση "καλάν εσείς που εν πιστεύκετε στο θεόν τζιαι το Χριστό γιατί "γιορτάζετε" τζιαι συμμετέχετε με μας τους "πιστούς", έννεν υποκρισία τούτον;". Ή η ειρωνική διαπίστωση ότι "πρέπει να εν πολλά εκνευριστικές για σας τους άθεους τούτες οι μέρες". Η απάντηση τζιαι στες θκιό εν απλή τζιαι τόσον κοινής λογικής που αναρωθκιέσαι γιατί εν το θωρούν οι "πιστοί" (αν τζιαι εδώ τζιαι χρόνια εν περιμένω κοινήν λογικήν που οποιονδήποτε είδους "πιστού", ειδικά άμα εν θιασώτης της "τυφλής πίστης"). Αφενός εν απαιτείται να "πιστεύκεις" μιαν δοξασίαν για να συμμετάσχεις τζιαι να περάσεις καλά. Αφετέρου πρέπει να είσαι πολλά μίζερος τζιαι χωρίς φαντασίαν για να "νευριάσεις" επειδή ο κόσμος γυρόν σου πιστεύκει σε πράματα που θεωρείς πελλάρες. Τούτον εν καθημερινόν στοιχείον, ασχέτως αν όντως μέσα στες "γιορτές" παίρνει μεγάλες διαστάσεις. Εξάλλου εν ευκαιρία να περάσεις ακόμα πιο καλά, αφού ο κόσμος σε έτσι περιόδους, καλώς ή κακώς, εν σε πιο καλήν διάθεσην από ότι στες "καθημερινές". Διοργανώνει παραπάνω εκδηλώσεις, ξεφεύκει που την προσήλωσην στον βιοπορισμόν, μαειρεύκει νόστιμα φαγιά, φτιάχνει εντυπωσιακά γλυκά, ντύνεται όμορφα τζιαι ενίοτε κάμνει τζιαι ευφάνταστα στολίσματα. Πόμπα δηλαδή. What's there not to like? Ο "άθεος" που επιτρέπει στην ιδεολογίαν του να μιζερκάσει μέσα σε τούτην την μυσταγωγίαν, απλά αντάλλαξεν την παλιάν του πίστην για μιαν νέαν. Έννεν άθεος δηλαδή επί της ουσίας.
Όσον για τον τίτλον της ανάρτησης, εν άλλη μια φιλοσοφική αναζήτηση, που εν διαρκής μεν στες συζητήσεις με πιστούς, αλλά μέσα στες "γιορτές" παίρνει πιο μεγάλες διαστάσεις.
"Μα καλάν, αν δεν πιστεύκεις στη μετά θάνατον ζωήν, εν χάνεις την ελπίδα σου;"
"Χωρίς την μετά θάνατον ζωήν ο άθρωπος γίνεται κυνικός"
"Αν ο άθρωπος εν φοάται την μετά θάνατον τιμωρίαν, γίνεται εγκληματίας"
τζιαι το αποκορύφωμαν:
"Χωρίς την μετά θάνατον ζωήν, ήντα αξίαν έshιει τούτη η ζωή;"
Ας δώσω κάποιες απαντήσεις για όσους που σας ενδιαφέρεστε στοιχειωδώς για τη γνώμη μου τζιαι θεωρείτε ότι μπορεί να σας φανεί χρήσιμη.
Στην πρώτην ερώτησην: το να ξέρεις ότι υπάρχει βαρύτητα απελπίζει σε αν θέλεις να πετάξεις; Το να ξέρεις ότι να αγαπήσεις περιέχει πόνο, απελπίζει σε που το να ερωτευτείς; Το να ξέρεις ότι στο βυθόν της θάλασσας εν μπορείς να αναπνεύσεις απελπίζει σε που το να βουττήσεις; Η απάντηση είναι "'όχι" (εξαιρούνται οι ψυχικά ασθενείς). Η συνειδητοποίηση της προφανούς πραγματικότητας, ότι δηλαδή όταν πεθάνουμεν that's it, σε έναν υγιώς σκεπτόμενον άθρωπον δεν μπορεί να αποτελεί λόγον "απελπισίας". Υπάρχουν τόσα προνόμια τζιαι τόσες χαρές να ζήσει, τόσες άλλες μορφές "αθανασίας" να επιδιώξει, που καταντά οξύμωρον να απελπίζεται επειδή τούτη εν η μοναδική του ευκαιρία να ζήσει. Άσε που η "θνητότητα" κάμνει τόσον πολλά πιο "πολύτιμην" την εμπειρίαν. Τι αξία υπάρχει σε κάτι που ποττέ έθθα τελειώσει;
Χωρίς την μετά θάνατον ζωήν ο άθρωπος γίνεται κάθε άλλον παρά κυνικός. Κυνικός γίνεται τζιείνος που θεωρεί ότι μπορεί να κάμει οποιανδήποτε "αμαρτίαν" τζιαι κακόν στον συνάνθρωπον του τζιαι μετά μπορεί να "καθαρίσει" με μιαν "μετάνοιαν". Κυνικός εν τζιείνος που νομίζει ότι κάποιος αόρατος φιλαράκος εννά έρτει μεροληπτικά να τον βοηθήσει επειδή "επροσευχήθηκεν", την ίδιαν ώραν που αφήνει βρέφη τζιαι μωρά να βιαστούν ή να πεθάνουν που την πείναν. Χωρίς την μετά θάνατον ζωήν τζιαι την προσδοκίαν της ο άθρωπος καταλαβαίνει ότι εν υπόλογος για τούτην προς τους άλλους συνανθρώπους του, με την οποίαν την μοιράζεται τζιαι όχι προς μιαν φανταστικήν οντότηταν. Έτσι γίνεται πιο "ευαίσθητος" στο περιβάλλον του τζιαι επειδή το εκτιμά, θέλει να το διατηρεί υγιές, τόσον το έμψυχον, όσον τζιαι το άψυχον. Σε αντίθεσην με τους καμικάζι του θρησκευτικού φονταμελισμού.
Την τρίτην ήδη απάντησα την με την απάντησην περί κυνισμού. Εξάλλου τα μεγαλλίττερα εγκλήματα στην ιστορίαν της ανθρωπότητας εγίναν στο όνομαν μιας κάποιας πίστης στην αθανασίαν, είτε της θρησκείας, είτε του έθνους, είτε της τάξης τζιαι της ιδεολογίας. Κανένας πραγματικά "άθεος" άθρωπος δεν θα εγκληματούσεν θεωρώντας ότι εννά τον "ξεπλύνει" η "ομάδα" του με το "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". Τζιαι μαθαίνει να κρίνει με βάσην τα αποτελέσματα των πράξεων ενός εκάστου, τζιαι όχι τα "κίνητρα" του.
Όσον για την τελευταίαν, πόσες φορές οι πιστοί των θρησκειών εν απαξιώνουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπον την "επίγειαν ζωήν" για την "μετά θάνατον"; Πόσες φορές εν μιλούν για τον "μάταιον τούτον κόσμον" τζιαι την "κορύφωσην" του παραδείσου τζιαι της "θέωσης" του αθρώπου. Πόσες φορές εν έshετε ακούσει ότι η τωρινή ζωή εν μια "αυταπάτη" τζιαι το σώμαν σας μια "φυλακή" που τους θιασώτες της μιας ή της άλλης θρησκείας; Εξακολουθείτε να πιστεύκετε ότι εν οι άθεοι που απαξιώνουν τούτην την ζωήν, τζιαι οϊ οι πιστοί σε ανύπαρκτους παραδείσους τζιαι κολάσεις; Τζιαι - αλήθκεια - τι τους κάμνει να πιστεύκουν ότι εννά παν ούλλοι στον παράδεισον, άμα πεθάνουν, τζιαι οϊ στην κόλασην;
Ο πραγματικός άθεος καταλαβαίνει τζιαι συνειδητοποιεί ότι τούτη η ζωή εν η μόνη που θα ζήσει. Τζιαι ότι εν έναν απίστευτα σπάνιον προνόμιον, παρατηρώντας απλώς την απίστευτην "σπατάλην ζωής" γυρόν του. Τούτον που μόνον του οδηγεί τον αβίαστα στο να αγαπά τούτην την ζωήν, τούτον τον κόσμον, τζιαι να θέλει να συνεισφέρει στο να γίνει όσον γίνεται πιο καλός, τόσον για τον ίδιον όσον τζιαι για τους γύρω του. Τζιαι να πετυχαίνει, στο τέλος της ημέρας, την πραγματικήν ευτυχίαν, χωρίς ανάγκην "υποσχέσεων για το αύριο", που ουδέποτε εννά εκπληρωθούν.
Ώσπου να αγαπήσουμεν όσα έχουμεν τζιαι να μεν γυρεύκουμεν ανύπαρκτες καταστάσεις, stay cool and keep rocking!
